Open brief aan Frits Tromp #9

Beste Frits,

Het is goed om even een pauze in te lassen, ik merk dat ik tussen het schrijven door veel met de open brieven bezig ben, niet eens bewust, maar toch. Het is goed om even afstand te nemen om deze open brieven later weer met frisse moed op te pakken.
Zoals je mogelijk hebt gelezen op de blog, ben ik afgelopen twee dagen druk bezig geweest met het doorspitten van twee dozen vol oude tijdschriften. De dozen hadden meer dan tien jaar in een kelder opgeslagen gestaan. Gelukkig een kelder zonder muizen en een te hoog vocht gehalte.
Waar het om gaat is dat ik tijdens het bladeren onbewust ook zocht naar geschikt materiaal voor één van de open brieven. Niet dat ik iets gevonden heb in een van de oude tijdschriften dat goed aansluit bij waar we het eerder over hebben gehad, maar wel elders, in een nieuw tijdschrift.
Vraag me niet meer in welk tijdschrift.
Ik las het en dacht gelijk 'dit is voor een open brief, dit sluit perfect aan.'
Hans Bousse (advocaat): Er wordt veel geschreven dat feitelijk onjuist is. Iedereen die wel eens betrokken is bij de achterkant van het nieuws, weet dat journalisten bijna nooit in staat zijn een verhaal foutloos weer te geven. En men komt er mee weg.
Nog geen drie uur nadat ik dit las, duwde een vriendelijke knipper mij een artikel uit Metro in de hand, ergens van eerder dit jaar. Ik weet niet precies van wanneer. Het is geschreven door Jeroen Haverkort en gaat over the Bootleg series vol. 4. Het is een kort stukje, een kind met niet meer dan AVI 5 achter de kiezen, leest het tussen avondeten en toetje zonder blikken of blozen uit.
In dit korte stukje vind ik zeker vijf fouten in makkelijk te controleren feiten. Vijf! Wist jij bijvoorbeeld dat Dylan eerst het nummer It's All over Now speelde, en daarna Baby Blue? Of wat dacht je van de tracklist van de tweede helft van het concert:
Tell Me
Momma, I Don't Believe You
Baby
Let Me Follow You Down
Just Like Tom Thumb's Blues
Leopard-Skin Pill-Box Hat
One Too Many Mornings
Ballad Of A Thin Man
Like ARolling Stone
Blijkbaar is het nogal moeilijk om een songtitel goed over te nemen wanneer er een komma in voorkomt. Het is diep triest.
Ik erger me nog eens een maagzweer.
Rustig Tom, rustig, denk ik dan maar, direct gevolgd door Doe dan je werk (...) eens goed!!

Tussen de haakjes zou een vloek hebben gestaan als de brief niet aan jou gericht zou zijn. Ik houd me in, ik doe mijn best.

Maar er is ook hoop, jij als aanstormend journalistiek talent met een hekel aan fouten, gaat het goed doen. Daar ben ik van overtuigd. ik hoop van harte dat die baan er voor je gaat komen. Liever vandaag nog dan morgen.

Op naar de vertalingen. Heb je de lijst van Peter gezien op de blog, al weer een aantal dagen geleden? Allemaal Nederlandse vertalingen van Dylan. Daar kwamen er in de reactie van Hans nog twee bij. Ik verbaas me hoeveel Nederlandse vertalingen er van Dylans werk gemaakt zijn in de loop der jaren. Er is (vertaal-)leven voor en na Bindervoet en Henkes.

Je schrijft over de verschillende vertalingen van de bijbel. Een groot aantal jaren geleden heb ik op een boekenmarkt een oude bijbel gekocht, om het te lezen. Dat doe ik nog steeds, af en toe een paar bladzijdes tussendoor. Het is een bijbel geworden vol strepen en aantekeningen. Het is een leerboek voor mij. Naast het overal en nergens lezen in de bijbel, is mijn streven ook om het boek van begin tot eind te lezen, de bladwijzer zit bij 1 Kronieken 17. Daar ben ik gebleven. Maar al lezende ben ik er wel achtergekomen - vooral ook door andere vertalingen op te slaan - dat ik niet de makkelijkst leesbare vertaling heb uitgekozen: De Leidsche vertaling, uitgegeven in 1925.
Zoals ik iedere Dylanliefhebber zou willen aanraden Rimbaud, Ginsberg en Kerouac te lezen, zo zou ik ook iedere Dylanliefhebber willen aanraden de bijbel te lezen.
En Bound for glory van Woody Guthrie.

Had ik maar geweten dat je Bound for glory zocht.
Had ik het maar geweten.
Ik heb jaren gezocht naar dit boek, totdat ik het een jaar of vier geleden tegenkwam. Daarna heb ik het nooit meer gezien, tot vorige week. ik heb nog overwogen om het mee te nemen, het was een andere, eerdere druk. Andere kaft. Maar uiteindelijk heb ik het laat liggen, ten gunste van meer Dylan.
Had ik het maar geweten.

This train is bound for glory, this train.
This train is bound for glory, this train.
This train is bound for glory,
Don't carry nothing but the righteous and the holy.
This train is bound for glory, this train.

Terwijl ik deze brief schrijf, woord voor woord wegend, altijd twijfelend, zijn daar op de achtergrond de geluiden van Popstars. Eén of andere talentenjacht op de buis. Mijn vrouw vindt het leuk om te kijken, ik hoor er het een en ander van.
Zelden kan het geluid mij bekoren.
Nooit hoor ik een nummer van Dylan. Blijkbaar is Dylan vergeten. (Of de Dylan-liefhebber gaat niet naar Popstars, dat kan natuurlijk ook)
Je schrijft Maar aan de andere kant, waarom is Dylan dan zo populair onder jongeren? Ik weet het niet. Een jaar of twee geleden had ik je voor gek versleten. Bij hoog en laag volgehouden dat er geen jonge Dylanliefhebbers meer zijn, dat die tijd voorbij is. Maar sinds het bijhouden van de blog weet ik wel beter. Met de regelmaat van de klok krijg ik e-mails van lezers van de blog, ik schat dat bijna de helft van de e-mails van twintigers komt.
Het kost tijd en inspanning om echt in het oeuvre van Dylan te duiken. Bovendien is het al jaren niet meer salonfähig om Dylan te luisteren. Combineer dit met de berichtgeving in de media van de afgelopen tien jaar over Dylan.
Des te prijzenswaardiger zijn de jongeren die wel de weg vinden naar Dylans oeuvre.

Take a bow, James!

En die vier woorden herinneren me er aan dat ik Wonder boys weer eens moet herkijken.

Als altijd,
Met vriendelijke groet,

Tom