Dylan kort #495

Vandaag 29 jaar geleden kwam Shot of love uit. Op de gelinkte website staat o.a. Deze LP wordt over het algemeen beschouwd als een matig Bob Dylan-album. Wie de Dylan-literatuur erop naslaat, weet dat de schrijver van de geciteerde zin gelijk heeft, Shot of love wordt over het algemeen niet hoog aangeslagen. Ten onrechte, als je het mij vraagt. Shot of love is een rammelende, schokschouderende plaat van een zoekende Dylan. De samengebalde energie in de titeltrack en Dead man, dead man, het makkelijk in het gehoor liggende Heart of mine, de harmonica in In the summertime, de scherpe tekst van het zwaar onderschatte Property of Jesus, en natuurlijk afsluiter Every grain of sand. Shot of love is veel meer dan 'matig', vandaag draai ik Shot of love.
Uit protest tegen een reputatie, om de prachtige muziek weer eens in te zuigen.
Net nog even door het Shot of love songbook zitten bladeren. Daarin een aantal aardige foto's gemaakt door Howard Alk (de foto bij dit bericht komt niet uit dit songbook, maar dit terzijde). Als ik dit songbook leg naast recente songbooks, zoals van Modern times en Together through life, dan valt het op hoeveel aandacht aan het songbook van Shot of love is besteed, en hoe weinig aan de recente songbooks.
D. gebruikt een Dylan-quote als titel en noemt en passant een nummer van de man in een kort stukje over rijden in een bus en tweedehandsboeken.
Peter van Brummelen recenseert Praise & blame van Tom Jones en schrijft over diens versie van What good am I? : Wie het eenmaal hoort, hoeft her origineel van Bob Dylan (te vinden op zijn album Oh mercy) nooit meer te horen. Dat ik daar anders over denk, hoeft verder geen betoog, lijkt mij.
Nou, vooruit: wat Peter van Brummelen zegt is hetzelfde als beweren dat een zwart/wit kopie gemaakt op een kopieerapparaat dat schreeuwt om een schoonmaakbeurt, van een overbelichte foto van Het lam Gods van de Gebroeders Van Eyck, beter is dan afreizen naar Gent om het werk zelf te aanschouwen.
En kom nou net met onzin als smaken verschillen aanzetten, een recensent behoort functionerende oren aan zijn hoofd te hebben.