In Dylan kort #493 schreef ik:Ik zat te lezen in de Nederlandse vertaling van Ringolevio van Emmett Grogan [bij een aantal lezers zal die naam al een aantal bellen doen rinkelen...]. Ringolevio werd in 1972 gepubliceerd, de Nederlandse vertaling is van een jaar later. Op blz. 77 kwam ik het volgende tegen:
Toen vroeg Liebowitz hem om op de klok boven de deur te kijken hoe laat het was en dat hardop te zeggen.
'Het is vijf voor tien, edelachtbare,' antwoordde de jongen.
'Wel dat is wat je krijgt,' zei de rechter, 'tien jaar waarvan vijf voorwaardelijk.'
Luister vervolgens nog eens naar Joey van het album Desire:
“What time is it?” said the judge to Joey when they met
“Five to ten,” said Joey. The judge says, “That’s exactly what you get”
Tot zover de herhaling van Dylan kort #493. Ik heb het boek - met grote tussenpozen - inmiddels uitgelezen. Het boven aangehaalde citaat is - denkend aan Dylan - het meest interessant aan Ringolevio, maar er is meer.
Allereerst dit: waarom Emmett Grogan lezen? Allereerst zijn er natuurlijk de zogenaamde Emmett Grogan Acetates met daarop opnames van de sessie voor Another side of Bob Dylan. Ik had gehoopt dat het boek Ringolevio mij zou vertellen hoe Grogan aan die acetate is gekomen, niet dus.
Pak nou eens Street legal uit de kast. Bij voorkeur de lp - daar staat het op de achterzijde van de hoes. Alleen een cd-versie in huis? Dan moet je even door het boekje bladeren.
Onderaan de lijst met credits staat het: in memoriam Emmett Grogan.
Daarom dus.
Goed, verder.
Na de eerder aangehaalde overeenkomst tussen een aantal regels in Ringolevio en Dylans Joey, valt op blz. 134 de titel It's all over now, baby blue en op blz. 176 de zin Tijd om te vergeten dat bloemen prachtig zijn en de zon niet geel is, maar het einde!, geen letterlijk citaat - of is dat in vertaling verloren gegaan? - maar dit doet wel erg denken aan The sun's not yellow it's chicken uit Tombstone blues.
Maar het meest interessante zijn drie bladzijdes tegen het eind van het boek waarin Grogan zijn bezoek aan Dylan beschrijft. Niet dat het boek verrassende onthullingen bevat - of het moet zijn dat Gregory Corso óók langs kwam & het monteren van Eat the document wordt zijdelings genoemd - maar het leest wel aardig: Bob Dylan was precies zoals Emmett Grogan zich niet had voorgesteld. en Ze praatten rustig over verschillende onderwerpen zo lang ze nodig hadden om er achter te komen wie de ander was., enz. Het kabbelt voort.
Absoluut geen essentieel leesvoer voor de Dylan-liefhebber, maar daarom niet minder aangenaam om te lezen.
Het enige dat me verontrust is de zin van de vertaler, nog voor het boek begint: Enkele gedeelten welke naar de mening van de vertalers niet zo relevant waren voor de Nederlandse lezers, zijn in overleg met de auteur niet in deze vertaling opgenomen.
Ik kan het niet helpen dat ik maar blijf peinzen over wat ik moet missen, nu ik 'slechts' de vertaling heb gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten