Beste Frits,
Dank, wederom, voor je open brief. Allereerst maar een vraag: waar haal je de wetenschap vandaan dat Dylan zijn motorongeluk opblies tot iets groters dan het was? Ik weet wel dat dit één van de vele theorieën is rond die dag in juli 1966 en de maanden erna. Ik heb nog nooit overtuigend bewijs gevonden dat de gevolgen van het ongeluk opgeblazen zouden zijn, net zo min als ik ooit bewijs heb gevonden dat het ongeluk wèl echt ernstig was.
Het enige dat ik weet is dat ik er veel over heb gelezen. Dat wat ik er over gelezen heb, nooit overtuigend is, simpelweg omdat diegene die de ware toedracht kennen de lippen stijf stijf op elkaar hebben gehouden, nog houden en altijd zullen blijven houden.
Het is tijd om stoppen met het blindstaren op het daadwerkelijke motorongeluk en de aandacht te richten op de gevolgen van het feit dat Dylan na 29 juli 1966 voor lange tijd uit het 'publieke oog' verdween.
De 'mogelijkheid' om uit de drukte van een tournee te stappen en de focus te leggen op nieuwe composities, nieuwe opnames in Big Pink.
Ik geloof niet dat we ooit nog de ware toedracht van het motorongeluk te weten zullen komen en van blijven speculeren zal niemand wijzer worden.
Mocht je je broer Hugo weer spreken, vraag hem dan niet alleen wat hij van de vertaalde liedteksten vond, maar ook waarom hij Kronieken zo'n bijzonder mooi boek vond. Het waarom is in dit verband vooral interessant. Dat Kronieken mooi gevonden wordt, verbaasd mij niet, maar het waarom intrigeert mij. Is het de inhoud, de schrijfstijl en wat dan van de inhoud en / of schrijfstijl?
Dylan's visions of sin van Christopher Ricks moet je nog maar eens opnieuw opslaan. Het is wel even worstelen door de onnoemelijk vele woordgrappen die mij al snel begonnen te vervelen, maar vooral zijn analyse van de tekst van The Lonesome death of Hattie Carroll maakt dit boek meer dan de moeite van het lezen waard.
Je vraagt je af wat je tegen Dylan zou zeggen, mocht je hem tegen het lijf lopen. Ik moet je zeggen dat ik daar minder mee bezig ben. De kans is nihil dàt ik hem ooit tegen het lijf loop, vooral ook omdat ik geen enkele behoefte heb om die kans op te zoeken. Ik hang voor of na concerten niet rond de artiesteningang, ik probeer niet te achterhalen in welk hotel Dylan slaapt wanneer hij in Nederland is, enz. De mans werk intrigeert mij, de persoon minder moet ik zeggen. Mijn schoonvader heeft wel eens gevraagd: je moet kiezen, of Dylan ontmoeten of die ene zeldzame plaat die nog in je collectie ontbreekt. Wat kies je? Voor mij is die keuze niet moeilijk: die plaat, zonder enige twijfel.
Natuurlijk gaat die keuze er niet komen. En stel nou dat ik op een terrasje zit en Dylan vraagt me of die stoel naast me nog vrij is. Dan zal ik zeker het gesprek proberen aan te gaan. Maar waarover? Probleem bij zo'n gesprek is dat ik veel over Dylan weet en hij niks over mij. Dat is al reden genoeg voor het spaak lopen van het gesprek voor het Überhaupt begonnen is.
Ik denk dat ik een gesprek zal proberen aan te knopen over muziek, niet zozeer zijn muziek, maar de muziek waar wij beide naar luisteren: Robert Johnson, Hank Williams, enz. Of over de poëzie die wij beide lezen: Arthur Rimbaud, Allen Ginsberg, enz.
Misschien dat ik hem nog zal vragen of hij Jan Cremer kent, simpelweg omdat ik geen snars geloof van wat die opsnijder schrijft in zijn derde Ik, Jan Cremer-boek over Dylan en het motorongeluk.
Jan Cremer is een windbuil. Enfin, ben ik toch weer terug bij het motorongeluk.
Ik weet niet of een samenwerking tussen Rick Rubin en Dylan wel zou werken. Vergeet niet dat Rubin niet alleen Johnny Cash heeft opgenomen, maar ook zeer bepalend is geweest in de keuze van de nummers voor American recordings. Hoe mooi de American recordings ook zijn, deze albums zijn bijna net zozeer Rick Rubin- als Johnny Cash-albums. Ik denk dat een producer als Rick Rubin die een dusdanig stevige stempel op de opnames drukt bij de huidige Dylan contraproductief zou werken. Vergeet niet dat Dylan in recente jaren meer en meer zijn eigen geluid en songkeuze in de studio is gaan bepalen. Dat heeft wonderbaarlijk mooie albums als "Love and theft" opgeleverd.
Het laatste album waarop Dylan samen met een zeer bepalende producer heeft gewerkt, is Time out of mind. Time out of mind is een album vol ijzersterke songs die haast gebukt gaan onder de overproductie van Daniel Lanois.
Zonder Lanois was Time out of mind veel beter geweest. Ik ben bang dat Rubin en Lanois te veel op elkaar lijken.
Je schrijft: "Hij [Jakob Dylan] zingt daar onder meer: Mama, she raised me to sing and just let them talk. Zou het autobiografisch zijn?" Ik zou het niet weten. Jakob Dylans muziek volg ik helemaal niet, zeker niet sinds ik een aantal nummers van zijn laatste album heb gehoord. Het kon me totaal niet bekoren.
Het zou me niet verbazen wanneer Jakob Dylan van zijn moeder heeft leren zingen, hij zou geen uitzondering op de regel zijn. Ik denk dat veel moeders met hun kinderen zingen. Ik heb in ieder geval veel met mijn moeder gezongen (al weet ik zeker niet beweren dat ik kan zingen. Sterker: ik durf te garanderen dat ik niet kan zingen...)
Deze open brieven zijn voor mij een waar genoegen en toch moet ik er voor nu een punt achter zetten. De reden is simpel: tijdgebrek. Ik merk de laatste weken dat ik te veel tijd in de weblog steek, waardoor er te weinig tijd overblijft voor zaken die ook moeten gebeuren. Iedere open brief kost mij - lezen, schrijven en corrigeren - minimaal een uur.
Ik wil niet stoppen met deze weblog, maar om het vol te kunnen houden, moet ik snijden in de inhoud.
Waarom deze open brieven eruit? In de eerste plaats is dit het deel van de weblog dat zo'n beetje het meeste tijd vreet, in de tweede plaats denk ik dat de format van deze open brieven op dit moment haar beste tijd heeft gehad. De belangrijke zaken, het meest interessante - de overeenkomsten en vooral de tegenstellingen tussen jou en mij in onze 'Dylan-beleving' - zijn de revue gepasseerd. Het is goed zo.
Deze open brieven waren voor mij een waar genoegen, maar het is goed zo.
Dank allereerst voor het opstarten van deze reeks,
Dank voor de elf mooie open brieven,
Dank,
En als altijd, met vriendelijke groet,
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten