Dylan kort #511

Een nieuwe website: World thanks Bob, in de aanloop naar Dylans 70ste verjaardag.
Vandaag 41 jaar geleden speelde Dylan op het Isle of Wight-festival. Hoe kan dit vergeten worden? Bijna nergens op het net wordt hier melding van gemaakt. Bijna nergens, de website the Examiner besteedt er uiteraard wel aandacht aan. Om het goed te maken haal ik vanavond Self portrait uit de kast en draai ik de handvol opnames van dit concert die op dit album te vinden zijn.
De Wikipedia-pagina over Dylan is wederom bijgewerkt. Wordt deze pagina soms dagelijks aangevuld?
Na dagen vol regen, schijnt vandaag weer de zon, met als gevolg dat ik al de gehele dag het nummer New morning in mijn achterhoofd hoor kloppen.
Het wordt een aangename avond: eerst Self portrait, daarna New morning.

Ergens in één van mijn aantekenboeken kom ik een aantekening tegen over de single When the night comes falling from the sky, een aantekening over de twee Engelse singleversies van dit nummer. Het verschil is alleen te zien aan het matrix-nummer. De aantekening is waarschijnlijk gemaakt om mezelf te herinneren aan het moeten draaien en vergelijken van beide versies:

When the night comes falling from the sky UK 7:
Non-discomix: verses 1, 2, 3, 4, 9 & 10 matrix A6469-A1
discomixintro: verses 1, 4, 5, 6, 9 & 10 matrix A6469-A2

Versie met discomixintro ook uitgebracht op:
- US 12" promosingle
- 7" single Spanje, Nederland, Australië, Nieuw Zeeland
- 7" single Emotionally yours Amerika, Canada

UK matrix A6469-A1 heeft hetzelfde intro als de albumversie. Engelse 12"single heeft de volledige albumversie.

Tot zover de aantekening. Waarschijnlijk komt een groot deel van de informatie in deze aantekening van de website Searching for a gem.
Er zijn dus drie versies van When the night comes falling from the sky:
1. album-versie
2. single-edit met discointro
3. single-edit zonder discointro
Versies 1 & 2 zijn vrij gemakkelijk te vinden, versie drie is alleen te vinden op de Engelse single met matrix A6469-A1.
When the night comes falling form the sky is zeker niet het enige Dylan-nummer waarvan meerdere versies zijn uitgebracht, alles behalve zelfs, alles behalve.
Natuurlijk is dit verzamelaarsgeneuzel, maar als echte verzamelaar vind ik het heerlijk geneuzel.

Notities bij Oh Sister - door Frits

Al een paar weken loop ik met een zin uit Oh Sister in mijn hoofd. “Oh sister, am I not a brother to you?” Ik begreep er niets van, toen ik de tekst voor het eerst hoorde. Dylan heeft geen zus, alleen een jonger broertje. Dus autobiografisch kon het niet zijn. Want waarom zou Dylan een vrouw zijn zuster noemen, terwijl die vrouw geen bloedband met hem heeft?
Maar hoe meer ik er over nadenk, hoe beter ik die zin begin te begrijpen. Zelf heb ik wel drie zusters. Voor deze meiden geldt de bloedband zonder meer. Maar dat is niet de vergelijking die nu opgaat, voor mij. Het gaat in deze zin om mensen van het andere geslacht, die je als familie ziet.
Twee meisjes zijn voor mij als twee zussen. Voor mij geldt dat ze voor mij een zuster zijn, maar ook omgekeerd, dat ik voor hen een broer ben. Had ik dat kunnen voorspellen? Nee, maar ik heb het wel leren begrijpen. Ze zijn mijn familie, zonder dat we in hetzelfde gezin zijn geboren en evenmin in de ‘christelijke’ zin. Nee, we horen bij elkaar.

Emmett Grogan en Bob Dylan

In Dylan kort #493 schreef ik:
Ik zat te lezen in de Nederlandse vertaling van Ringolevio van Emmett Grogan [bij een aantal lezers zal die naam al een aantal bellen doen rinkelen...]. Ringolevio werd in 1972 gepubliceerd, de Nederlandse vertaling is van een jaar later. Op blz. 77 kwam ik het volgende tegen:

Toen vroeg Liebowitz hem om op de klok boven de deur te kijken hoe laat het was en dat hardop te zeggen.
'Het is vijf voor tien, edelachtbare,' antwoordde de jongen.
'Wel dat is wat je krijgt,' zei de rechter, 'tien jaar waarvan vijf voorwaardelijk.'

Luister vervolgens nog eens naar Joey van het album Desire:

“What time is it?” said the judge to Joey when they met
“Five to ten,” said Joey. The judge says, “That’s exactly what you get”

Tot zover de herhaling van Dylan kort #493. Ik heb het boek - met grote tussenpozen - inmiddels uitgelezen. Het boven aangehaalde citaat is - denkend aan Dylan - het meest interessant aan Ringolevio, maar er is meer.
Allereerst dit: waarom Emmett Grogan lezen? Allereerst zijn er natuurlijk de zogenaamde Emmett Grogan Acetates met daarop opnames van de sessie voor Another side of Bob Dylan. Ik had gehoopt dat het boek Ringolevio mij zou vertellen hoe Grogan aan die acetate is gekomen, niet dus.
Pak nou eens Street legal uit de kast. Bij voorkeur de lp - daar staat het op de achterzijde van de hoes. Alleen een cd-versie in huis? Dan moet je even door het boekje bladeren.
Onderaan de lijst met credits staat het: in memoriam Emmett Grogan.
Daarom dus.
Goed, verder.
Na de eerder aangehaalde overeenkomst tussen een aantal regels in Ringolevio en Dylans Joey, valt op blz. 134 de titel It's all over now, baby blue en op blz. 176 de zin Tijd om te vergeten dat bloemen prachtig zijn en de zon niet geel is, maar het einde!, geen letterlijk citaat - of is dat in vertaling verloren gegaan? - maar dit doet wel erg denken aan The sun's not yellow it's chicken uit Tombstone blues.
Maar het meest interessante zijn drie bladzijdes tegen het eind van het boek waarin Grogan zijn bezoek aan Dylan beschrijft. Niet dat het boek verrassende onthullingen bevat - of het moet zijn dat Gregory Corso óók langs kwam & het monteren van Eat the document wordt zijdelings genoemd - maar het leest wel aardig: Bob Dylan was precies zoals Emmett Grogan zich niet had voorgesteld. en Ze praatten rustig over verschillende onderwerpen zo lang ze nodig hadden om er achter te komen wie de ander was., enz. Het kabbelt voort.
Absoluut geen essentieel leesvoer voor de Dylan-liefhebber, maar daarom niet minder aangenaam om te lezen.
Het enige dat me verontrust is de zin van de vertaler, nog voor het boek begint: Enkele gedeelten welke naar de mening van de vertalers niet zo relevant waren voor de Nederlandse lezers, zijn in overleg met de auteur niet in deze vertaling opgenomen.
Ik kan het niet helpen dat ik maar blijf peinzen over wat ik moet missen, nu ik 'slechts' de vertaling heb gelezen.

Dylan kort #510

I'd like to know the meaning of the cover photo on your album, Highway 61 Revisited.
What do you like to know about it?
It seems to have some philosophy in it. I'd like to know what it represents to you - you're a part of it...
I haven't really looked at it that much.

Vandaag 45 jaar geleden kwam het album Highway 61 revisited uit. Dit is zonder enige twijfel één van de kroonjuwelen uit Dylans oeuvre. Bij voorkeur luister ik naar dit album in mono, op vinyl.
Natuurlijk is het binnenkort mogelijk om ook naar een mono-mix van dit album op cd te luisteren - een ontwikkeling die ik van harte toejuich - maar dan nog gaat er niks boven vinyl. Al is het alleen al het halverwege moeten omdraaien van de plaat.
Vandaag vijf jaar geleden kwam The Bootleg series vol. 7: No direction home - the soundtrack uit, met daarop o.a. It takes a lot to laugh, it takes a train to cry; Tombstone blues; Just like Tom Thumb's blues; Desolation row en Highway 61 revisited, allen outtakes van de sessies voor Highway 61 revisited.

Op de website van Isis nieuws over een mogelijke bonusdisc bij The Bootleg series vol. 9 met daarop opnames van het concert op 12 mei 1963. En nou maar duimen dat de bonusdisc iets minder beperkt zal worden uitgegeven dan op de website wordt gesuggereerd. Op dezelfde website het nieuws dat van de 8 cd-boxset met mono-mixen een enkele compilatie-cd uitgegeven zal worden. (waarom? zo vraag ik me af)
Open brief #12 van Frits staat inmiddels op Modern times (en ja, we blijven elkaar schrijven). Zie ook zijn bijdrage over The Bootleg series hieronder.
Twitter: hier.

Setlist 29 augustus 2010

01. Leopard-skin pill-box hat
02. Don't think twice, it's all right
03. I'll be your baby tonight
04. Just like a woman
05. Rollin' and tumblin'
06. I don't believe you (she acts like we never have met)
07. High water (for Charley Patton)
08. Tryin' to get to heaven
09. Highway 61 revisited
10. Blind Willie McTell
11. Thunder on the mountain
12. Ballad of a thin man
(encore)
13. Jolene
14. Like a rolling stone

The Bootleg series door Frits

Het lijkt me sterk als ‘The Witmark demos’ het laatste deel zou zijn van The Bootleg Series. Sterker, toen Live 1964: Live at Philharmonic Hall verscheen zou dat het laatste deel zijn van de serie. Niets is minder waar, en we blijven volop genieten van de schatten uit de kluizen van Columbia Records.
Die kluizen van de platenmaatschappij vormen wat mij betreft ook gelijk het bewijs dat de verzamelreeks van Dylan nog niet ten einde is. Volgens mij is er nog een heleboel geluidsmateriaal wat ons niet bekend is. Voornamelijk uit Dylans beginperiode – maar wat te denken van opnames uit het recente verleden?
Dylan heeft ongetwijfeld honderden, zo niet duizenden uren muziek op de plank liggen. Demo’s, afgekeurde songs, onafgemaakte opnames – materiaal die de fans dolgraag willen horen. Om zo een stukje van Dylans creativiteit te ontdekken. Om op die manier in het hoofd van Dylan te kijken. Dus laat maar komen, die Bootleg Series!

reclame (oud)

Dylan kort #510

Bob Dylan in het Gronings, op youtube.
Vandaag 40 jaar geleden kwam Wigwam de Veronica top 40 binnen.
The Lonesome death of Hattie Carroll op Arthur's musical journey.
De Engelstalige wikipedia-pagina over Dylan is gisteren aangepast.
Bob Dylan als auteur van kinderboeken, op Cool mom picks.
John Mellencamp and Bob Dylan part 1.
Me and Bob Dylan, 3 januari 1974 en 24 augustus 2010.
The Brazil series, hier. ik heb begrepen dat het boek van The Brazil series, dat 1 september zou uitkomen, pas eind september op de markt zal komen.
Gisteren 48 jaar geleden liet Dylan the Beatles kennismaken met marihuana.

setlist 28 augustus 2010

01. Leopard-skin pill-box hat
02. It's all over now, baby blue
03. Just like Tom Thumb's blues
04. Just like a woman
05. Beyond here lies nothin'
06. Tangled up in blue
07. The Levee's gonna break
08. Simple twist of fate
09. Highway 61 revisited
10. Workingman's blues #2
11. Thunder on the mountain
12. Ballad of a thin man
(encore)
13. Jolene
14. Like a rolling stone

Rolling Stone (1967 - 2007) - tip van Jaap

Vanochtend vond ik onderstaande e-mail van Jaap in mijn inbox:

Hallo Tom,

Via je blog ken ik je voorliefde voor het doorspitten van oude tijdschriften. Wie weet is dit iets voor jou: de eerste 40 jaargangen van de Rolling Stone (1967-2007) digitaal van de voorpagina tot en met de laatste; alle artikelen, interviews, Random Notes, conceretverslagen, cd-recensies, fotoseries en zelfs de advertenties. Uiteraard met een zoeksysteem.
Bevat natuurlijk enorm veel Dylan info maar ook op andere fronten een tijdsdocument.

Via de amazon kan je meer info vinden (zie vooral op driekwart van de pagina de customers video; die laat zien wat er kan en hoe de zoekfunctie werkt). Zie hier.

Ik heb het hele pakket voor een kleine €40 besteld, zie hier.

Prima gegaan,met enkele dagen in huis. Maar er zijn ook vast andere aanbieders.

Ik vind het echt een geweldige uitgave (hoewel ik de zoekfunctie nog niet helemaal getemd heb), het is echt heel erg leuk om op zoek te gaan naar die ene recensie of juist om een heel tijdschrift uit pak 'm beet 1969 door te nemen.

Wie weet iets voor jou, vandaar de tip!
Groet,
Jaap

Jaap heeft mijn voorliefde voor oude tijdschriften goed ingeschat. Ik was al op de hoogte van deze uitgave, maar de prijs - aanvankelijk 125 euro - heeft me altijd tegengehouden. Voor dit zéér schappelijke prijsje van 40 tientjes heb ik 'm meteen besteld.
Met dank aan Jaap voor de tip!

losse notities - 28 augustus

Daar waar Lucky Luke's sigaret al jaren geleden is vervangen door een grasspriet op de uitstekende onderlip, staat Dylan op de hoes The Original mono recordings afgebeeld met een sigaret in zijn hand. Dit gaat nog gedonder geven.
Natuurlijk zal de jeugd eerder grijpen naar een album van Lucky Luke dan naar Dylans The Original mono recordings, al weet je nooit wanneer de jeugd verstandig wordt (verstandig = naar beide grijpen).

In een oude aflevering van het Vlaamse fanzine Rolling thunder lees ik: Wat zo leuk is aan de elpee-versie van "Bringing it all back home" is het feit dat je kant twee niet eens hoeft te beluisteren. en iets verder over It's alright, ma (I'm only bleeding): Wat een oneindig ééntonig gedoe, om het woord gezaag niet te veel te gebruiken, al kan ik het niet laten. (John Baert in Rolling thunder nr. 13, mei 1998).
Nou kan ik over het algemeen best respect opbrengen voor de mening van een ander, ook als die van mijn voorkeuren afwijkt, maar John Baert verdient een schop onder zijn hol. Dit is geen mening, dit is heiligschennis!
Okee, ik overdrijf, maar bovenstaande vatten wel aardig mijn eerste reactie na het lezen - eergisteravond - weer. Hoe is het mogelijk dat een liefhebber van Dylans muziek de studio-take van It's alright, ma (I'm only bleeding) karakteriseert als ééntonig gedoe?

It's alright, ma (I'm only bleeding) behoort tot het beste wat Dylans oeuvre te bieden heeft. Hiervoor mag je me 's nachts wakker maken.
It's alright, ma (I'm only bleeding) is natuurlijk te vinden op het album Bringing it all back home en Bringing it all back home zal natuurlijk weer te vinden zijn in The Original mono recordings. Het is een goede zaak dat Bringing it all back home (en 7 andere albums) op cd in mono wordt uitgebracht. De beste manier om naar dit album te luisteren, is door de originele mono-lp te draaien, deze nieuwe cd zou wel eens een goed alternatief kunnen blijken te zijn.

Ik schat zo in dat Lucky Luke bij voorkeur naar de tweede kant van Bringing it all back home luistert, terwijl een sigaret op zijn onderlip balanceert en Jolly Jumper cola met een rietje drinkt.

I'm a poor lonesome cowboy...

Dylan kort #509

Vandaag 47 jaar geleden vond de March on Washington plaats, je weet wel, waar Martin Luther King jr. zijn I have dream-toespraak hield. Dylan was daar ook en speelde drie nummers:
01. With God on our side*
02. Only a pwan in their game
03. Keep your eyes on the prize**
* duet met Joan Baez, ** gezongen door Len Chandler, o.a. Dylan verzorgde back-up vocals.
Vandaag 45 jaar geleden kwam Like a rolling stone de Nederlandse hitlijsten binnen.
Twitter: hier en hier. En een serie over Subterranean homesick blues vna dezelfde man: hier, hier, hier en hier.
Op de website van the Examiner staat het gerucht dat er een film gemaakt gaat worden met Brownsville girl met Brad Pitt in de rol van Henry Porter.
Een recensie van het concert in The Warfield (25 augustus jl.) is hier te lezen.
Wederom The Examiner: Bob Dylan in Cuba (nee, geen concert, iets met ijsco's...)

setlist 27 augustus 2010

01. Rainy day women #12 & 35
02. Positively 4th street
03. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
04. Just like a woman
05. Honest with me
06. Spirit on the water
07. Cold irons bound
08. Simple twist of fate
09. Highway 61 revisited
10. Love sick
11. Thunder on the mountain
12. Ballad of a thin man
(encore)
13. Jolene
14. Like a rolling stone

Open brief aan Frits Tromp #11

Beste Frits,

Dank, wederom, voor je open brief. Allereerst maar een vraag: waar haal je de wetenschap vandaan dat Dylan zijn motorongeluk opblies tot iets groters dan het was? Ik weet wel dat dit één van de vele theorieën is rond die dag in juli 1966 en de maanden erna. Ik heb nog nooit overtuigend bewijs gevonden dat de gevolgen van het ongeluk opgeblazen zouden zijn, net zo min als ik ooit bewijs heb gevonden dat het ongeluk wèl echt ernstig was.
Het enige dat ik weet is dat ik er veel over heb gelezen. Dat wat ik er over gelezen heb, nooit overtuigend is, simpelweg omdat diegene die de ware toedracht kennen de lippen stijf stijf op elkaar hebben gehouden, nog houden en altijd zullen blijven houden.
Het is tijd om stoppen met het blindstaren op het daadwerkelijke motorongeluk en de aandacht te richten op de gevolgen van het feit dat Dylan na 29 juli 1966 voor lange tijd uit het 'publieke oog' verdween.
De 'mogelijkheid' om uit de drukte van een tournee te stappen en de focus te leggen op nieuwe composities, nieuwe opnames in Big Pink.
Ik geloof niet dat we ooit nog de ware toedracht van het motorongeluk te weten zullen komen en van blijven speculeren zal niemand wijzer worden.

Mocht je je broer Hugo weer spreken, vraag hem dan niet alleen wat hij van de vertaalde liedteksten vond, maar ook waarom hij Kronieken zo'n bijzonder mooi boek vond. Het waarom is in dit verband vooral interessant. Dat Kronieken mooi gevonden wordt, verbaasd mij niet, maar het waarom intrigeert mij. Is het de inhoud, de schrijfstijl en wat dan van de inhoud en / of schrijfstijl?

Dylan's visions of sin van Christopher Ricks moet je nog maar eens opnieuw opslaan. Het is wel even worstelen door de onnoemelijk vele woordgrappen die mij al snel begonnen te vervelen, maar vooral zijn analyse van de tekst van The Lonesome death of Hattie Carroll maakt dit boek meer dan de moeite van het lezen waard.

Je vraagt je af wat je tegen Dylan zou zeggen, mocht je hem tegen het lijf lopen. Ik moet je zeggen dat ik daar minder mee bezig ben. De kans is nihil dàt ik hem ooit tegen het lijf loop, vooral ook omdat ik geen enkele behoefte heb om die kans op te zoeken. Ik hang voor of na concerten niet rond de artiesteningang, ik probeer niet te achterhalen in welk hotel Dylan slaapt wanneer hij in Nederland is, enz. De mans werk intrigeert mij, de persoon minder moet ik zeggen. Mijn schoonvader heeft wel eens gevraagd: je moet kiezen, of Dylan ontmoeten of die ene zeldzame plaat die nog in je collectie ontbreekt. Wat kies je? Voor mij is die keuze niet moeilijk: die plaat, zonder enige twijfel.
Natuurlijk gaat die keuze er niet komen. En stel nou dat ik op een terrasje zit en Dylan vraagt me of die stoel naast me nog vrij is. Dan zal ik zeker het gesprek proberen aan te gaan. Maar waarover? Probleem bij zo'n gesprek is dat ik veel over Dylan weet en hij niks over mij. Dat is al reden genoeg voor het spaak lopen van het gesprek voor het Überhaupt begonnen is.
Ik denk dat ik een gesprek zal proberen aan te knopen over muziek, niet zozeer zijn muziek, maar de muziek waar wij beide naar luisteren: Robert Johnson, Hank Williams, enz. Of over de poëzie die wij beide lezen: Arthur Rimbaud, Allen Ginsberg, enz.
Misschien dat ik hem nog zal vragen of hij Jan Cremer kent, simpelweg omdat ik geen snars geloof van wat die opsnijder schrijft in zijn derde Ik, Jan Cremer-boek over Dylan en het motorongeluk.
Jan Cremer is een windbuil. Enfin, ben ik toch weer terug bij het motorongeluk.

Ik weet niet of een samenwerking tussen Rick Rubin en Dylan wel zou werken. Vergeet niet dat Rubin niet alleen Johnny Cash heeft opgenomen, maar ook zeer bepalend is geweest in de keuze van de nummers voor American recordings. Hoe mooi de American recordings ook zijn, deze albums zijn bijna net zozeer Rick Rubin- als Johnny Cash-albums. Ik denk dat een producer als Rick Rubin die een dusdanig stevige stempel op de opnames drukt bij de huidige Dylan contraproductief zou werken. Vergeet niet dat Dylan in recente jaren meer en meer zijn eigen geluid en songkeuze in de studio is gaan bepalen. Dat heeft wonderbaarlijk mooie albums als "Love and theft" opgeleverd.
Het laatste album waarop Dylan samen met een zeer bepalende producer heeft gewerkt, is Time out of mind. Time out of mind is een album vol ijzersterke songs die haast gebukt gaan onder de overproductie van Daniel Lanois.
Zonder Lanois was Time out of mind veel beter geweest. Ik ben bang dat Rubin en Lanois te veel op elkaar lijken.

Je schrijft: "Hij [Jakob Dylan] zingt daar onder meer: Mama, she raised me to sing and just let them talk. Zou het autobiografisch zijn?" Ik zou het niet weten. Jakob Dylans muziek volg ik helemaal niet, zeker niet sinds ik een aantal nummers van zijn laatste album heb gehoord. Het kon me totaal niet bekoren.
Het zou me niet verbazen wanneer Jakob Dylan van zijn moeder heeft leren zingen, hij zou geen uitzondering op de regel zijn. Ik denk dat veel moeders met hun kinderen zingen. Ik heb in ieder geval veel met mijn moeder gezongen (al weet ik zeker niet beweren dat ik kan zingen. Sterker: ik durf te garanderen dat ik niet kan zingen...)

Deze open brieven zijn voor mij een waar genoegen en toch moet ik er voor nu een punt achter zetten. De reden is simpel: tijdgebrek. Ik merk de laatste weken dat ik te veel tijd in de weblog steek, waardoor er te weinig tijd overblijft voor zaken die ook moeten gebeuren. Iedere open brief kost mij - lezen, schrijven en corrigeren - minimaal een uur.
Ik wil niet stoppen met deze weblog, maar om het vol te kunnen houden, moet ik snijden in de inhoud.
Waarom deze open brieven eruit? In de eerste plaats is dit het deel van de weblog dat zo'n beetje het meeste tijd vreet, in de tweede plaats denk ik dat de format van deze open brieven op dit moment haar beste tijd heeft gehad. De belangrijke zaken, het meest interessante - de overeenkomsten en vooral de tegenstellingen tussen jou en mij in onze 'Dylan-beleving' - zijn de revue gepasseerd. Het is goed zo.

Deze open brieven waren voor mij een waar genoegen, maar het is goed zo.

Dank allereerst voor het opstarten van deze reeks,
Dank voor de elf mooie open brieven,
Dank,

En als altijd, met vriendelijke groet,

Tom

Dylan kort #508

Op Wolfgang's Vault kan het concert van Bob Dylan en The Band van 11 februari 1974 beluisterd worden. Uiteraard moet je daarvoor wel een account hebben. Geen account? Deze is gratis aan te maken.


De Dylan-pagina van Wim Vuijk (met dank aan Frits voor de link).
The Bootleg series vol. 9: hier. [Vele websites met precies hetzelfde verhaal. Verbazing over de zinsnede "9de en laatste aflevering van the Bootleg series". Dat "laatste" baart mogelijk zorgen, maar ik ga er vanuit dat dit gelezen moet worden in de betekenis van "meest recente"]
Bob Dylan de zakkenroller, hier.
Bob Dylan de zakkenroller II, hier.
Dylan is zwarthandelaars te slim af [the Warfield], hier.

Dylan kort #507

Allereerst dank aan Peter en Brickbat voor de achtergelaten reacties.
Dylan is zwarthandelaars te slim af [The Warfield, 25 augustus 2010] op de website van de Standaard. En op de website Nieuwsblad.be [knip en plak werk]
Er is een wikipedia-pagina aangemaakt voor Sly & Robbie (dit illustere tweetal is o.a. te horen op Dylans Infidels en Dylan is te horen op het album Language barrier van dit tweetal.)
Ik twijfel of ik deze link [roadmap to your soul] al eerder heb geplaatst. Beter dubbel dan helemaal niet.
De nieuwe releases: Reuters. Meer van hetzelfde.
Rob mailde mij gisteren dat het hoesje van The Bootleg series vol. 9 wel erg veel lijkt op de kaft van Clinton Heylins Revolution in the air. deze foto's zijn gemaakt door Douglas R. Gilbert in "the White Room" boven Café Espresso in Tinker Street in Woodstock. Op de foto's is Dylan te zien terwijl hij achter een draagbare typemachine zit te werken aan de liner notes voor Another side of Bob Dylan. Zes foto's van deze sessie zijn te vinden in het boek Forever young; photographs of Bob Dylan. De foto gebruikt voor the Bootleg series vol. 9 staat er echter niet in.

setlist 25 augustus 2010

01. Rainy day women #12 & 35
02. Señor (tales of Yankee power)
03. Just like Tom Thumb's blues
04. Simple twist of fate
05. Rollin' and tumblin'
06. Desolation row
07. High water (for Charley Patton)
08. Man in the long black coat
09. Most likely you go your way (and I'll go mine)
10. My wife's home town
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Jolene
16. Like a rolling stone

Gisteren was ik hier wat aan het mopperen over de setlist van 24 augustus en de setlists van dit jaar in het het algemeen. En ik word gelijk op mijn vingers getikt.
Moet je eens even kijken naar bovenstaande setlist, alsof Dylan voor het speciale concert in the Warfield wat extra registers heeft opengetrokken: Señor, Simple twist of fate, Desolation row, High water, Man in the long black coat, My wife's home town en Ain't talkin'.
Bij het zien van deze fantastische setlist - het schurkt tegen een droomsetlist aan - denk ik aan die meiden, in de film Dont look back, die vanaf de straat voor hotel Dylans aandacht proberen te trekken. Als Dylan daadwerkelijk zijn hoofd buiten het raam steekt, kirt één van die meiden: Pinch me, pinch me, my dream's come true.

losse notities - My own love song en The Witmark demos [Walls of red wing]

Gisteren ontving ik onderstaande e-mail van Rob - waarvoor dank! - over de film My own love song, je weet de film waarvoor Dylan de muziek heeft geleverd:

Hallo Tom,

Gisteravond heb ik My own love song bekeken. Was uiteraard benieuwd naar zowel de film, als naar de omvang van Dylan's aandeel in de soundtrack.
De film zelf is een soort sentimentele road movie, eigenlijk een draak. Hij past goed in de programmering van bijv. de EO, en daar verwacht ik 'm wel tegen te komen over een jaar. Hooguit 2 sterren. Een paar scenes vond ik interessant/aardig, waaronder eentje waarin de crossroads legende van Robert Johnson wordt uitgebeeld (die legende kom je trouwens in meerdere films tegen, er bestaat ook een film met de titel Crossroads (muziek Ry Cooder) waarin het Robert Johnson verhaal nog het beste in verbeeld is). Overigens komt die crossroads scene in My own love song wat uit de lucht vallen. Verder komt ook Nick Nolte in de film voor, in een soort Neil Young-achtige rol, waarin hij heel verdienstelijk gitaar speelt. In dat verband ook een mooie scene waarin ze allemaal trippen op hashcake.
Wat de soundtrack betreft, kwa nieuw geluid is het minimaal. Er worden voornamelijk songs van Together through life gebruikt, geen enkele compleet, en ook lang niet alle songs. Die songs blijken overigens goed in de film te passen, dat is dan eigenlijk het verrassende, dat Together through life zowel als album werkt, maar nu ook als filmmuziek in de context van deze film, hoe zwak ook, overtuigend overkomt. Verder hoor je in de film nog wat willekeurige bekende klassieke stukken (zwaar incompleet) en enkele songs van de albums Slow train coming en Oh mercy, maar dan in uitvoeringen door anderen. Die uitvoeringen passen eveneens goed in de (sfeer van de) film; Dylan's eigen (plaat)uitvoeringen zouden minder geslaagd zijn.
Daarnaast zijn er zo nu en dan door de film heen korte instrumentale fragmenten te horen, minimaal dus. Dit zou nieuw materiaal kunnen zijn, maar het merendeel ervan is stukjes instrumentale (backing) tracks van de songs van TTL. Nauwelijks nieuws dus, en ik wil zelfs zover gaan door te beweren dat er geen nieuw materiaal op de soundtrack is te horen.

groet,

Rob

Bovenstaande heeft de twijfelaar in mij alleen maar meer aan het twijfel gebracht. Hoe graag wil ik My own love song zien? Ik weet het echt niet.
De film lijkt mij helemaal niks, maar door het lezen van bovenstaande, ben ik wel nog nieuwsgieriger geworden naar hoe Dylans muziek gebruikt is in deze film.

En dan is er nog Walls of red wing (zie hier). Alle nummers die zullen verschijnen op The Bootleg series vol. 9 - The Witmark demos: 1962 - 1964 zijn terug te vinden in Clinton Heylins boek over Dylans opnamesessies, alle opnames, behalve Walls of red wing.
Natuurlijk is Walls of red wing wel in het boek van Heylin te vinden, volgens hem werd het nummer opgenomen 24 april 1963, tijdens de laatste sessie voor The Freewheelin' Bob Dylan, en op 7 augustus 1963, tijdens de tweede sessie voor The Times they are a-changin', en dus niet tijdens een van de opnamesessies voor Witmark.
Walls of red wing is ook te vinden op The Bootleg series vol. 1 - 3, dit is de opname van 24 april 1963.
Natuurlijk is het mogelijk dat de opname van 24 april of 7 augustus 1963 is gebruikt door Witmark voor het vastleggen van copyright, maar dat zou van Walls of red wing wel een uitzondering maken. Alle Witmark demos op The Bootleg series vol. 9 zijn - aldus Heylin - opgenomen in The Witmark studio te New York, m.u.v. het veel later dan Walls of red wing opgenomen I'll keep it with mine (Heylin over deze song: demo lodged with Witmark New York or Woodstock N.Y.).
En dus grijp ik naar The copyright files van Tim Dunn. Hij schrijft over Walls of red wing: Having examined the manuscript deposited for copyright, Todd Harvey determined that this registration was based on the transcription of an uncirculated May 1963 Witmark demo recording (The Formative Dylan: Transmission And Stylistic Influences, 1961 - 1963, The Scarecrow Press, 2001, p. 117). Previously it had been suggested that the 23 or 24 April 1963 The Freewheelin' Bob Dylan outtake (released on The Bootleg Series Volumes 1-3 (Rare And Unreleased) 1961 - 1991) had een used as the publisher's demo. The copyright data for the song are:
CM. Witmark & Sons
10 June 1963 EU775848

Gezien de datum gegeven door Dunn m.b.t. copyright, kan het in ieder geval niet gaan om de opname van 7 augustus 1963.
Dunn verwijst naar een boek van Todd Harvey. Harvey schrijft: An uncirculated demo was recorded at the [5/?/63] Witmark session VII and transcriped for copyright registration. Weinig tot geen meer informatie dan Dunn geeft.
Volgens Heylin vonden er twee sessies voor Witmark in mei1963, tijdens de eerste werden - aldus Heylin, 2 nummers opgenomen, tijdens de tweede één nummer:

EU 775845 Girl from the North country
EU?? Seven curses

en

EU 775851 Hero blues

Blijkbaar kon Heylin geen EU-nummer van Seven curses vinden. Er zijn dus twee EU-nummers van de sessies in mei 1963 bekend: EU 775845 en EU 775851. Zeer opvallend is dat het door Dunn gegeven EU-nummer voor Walls of red wing - EU 775848 hier perfect tussen past.
Kijkend naar de EU-nummers, lijkt het inderdaad logisch dat Walls of red wing is opgenomen in mei 1963 voor Witmark.

Natuurlijk is het mogelijk op Copyright gegevens op het net in te zien, het zijn openbare documenten. Het probleem is dat de gegevens van ná 1978 inderdaad makkelijk te vinden zijn, de gegevens van voor 1978 zijn - in de online databank - veel moeilijker te vinden en incompleet. Maar toch: Walls of red wing, al is niet het antwoord op al de vragen te vinden in deze gegevens.

Dylan kort #506

De nieuwe releases: hier, hier [releasedatum: 15 oktober].
Opmerkelijk weinig berichten op het net in het Nederlands over de nieuwe releases. Misschien komt dat nog.
Het meest opmerkelijke aan de setlist van gisteravond is natuurlijk Visions of Johanna. Een aardige setlist. Over het algemeen vind ik de setlist van de huidige tournee weinig verrassend. Opvallend is het constante hoge aantal recente songs op de setlists dit jaar.
Overweeg je gitaarlessen? Waarom niet beginnen met Knockin' on heaven's door? Zie hier.

Met dank aan Thomas voor de twee geplaatste reacties, eerder vandaag.
Bijdragen aan deze blog blijven altijd welkom. Teksten, foto's en links kunnen naar tom_dylan@hotmail.com

setlist 24 augustus 2010

01. Leopard-skin pill-box hat
02. This wheel's on fire
03. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
04. Just like a woman
05. Rollin' and tumblin
06. Simple twist of fate
07. Beyond here lies nothin'
08. Visions of Johanna
09. Cold irons bound
10. Masters of war
11. Highway 61 revisited
12. When the deal goes down
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Jolene
16. Like a rolling stone

The Bootleg Series vol. 9 en The Original mono recordings

De nieuwe releases zijn net op bobdylan.com aangekondigd. The Bootleg series vol. 9 - The Witmark demos: 1962 - 1964 komt op 19 oktober uit. Er zal een 2-cd en een 4-lp uitgave komen. Wie één van deze twee uitgaven besteld bij Dylans officiële website, krijgt een exclusief t-shirt cadeau. De tracklist:

Disc 1:
01. Man on the street (fragment)
02. Hard times in New York town
03. Poor boy blues
04. Ballad for a friend
05. Rambling, gamblin Willie
06. Talking bear mountain picnic massacre blues
07. Standing on the highway
08. Man on the street
09. Blowin' in the wind [1]
10. Long ago, far away [2]
11. A hard rain's a-gonna fall [3]
12. Tomorrow is a long time [4]
13. The Death of Emmet Till [5]
14. Let me die in my footsteps [6]
15. Ballad of Hollis Brown [7]
16. Quit your low down ways [8]
17. Baby, I'm in the mood for you [9]
18. Bound to lose, bound to win [10]
19. All over you [11]
20. I'd hate to be you on that dreadful day [12]
21. Long time gone [15]
22. Talkin' John Birch paranoid blues [13]
23. Masters of war [16]
24. Oxford town [18]
25. Farewell [17]

Disc 2:
26. Don't think twice, it's all right [14]
27. Walkin' down the line [19]
28. I shall be free [20]
29. Bob Dylan's blues [21]
30. Bob Dylan's dream [22]
31. Boots of Spanish leather [23]
32. Walls of red wing
33. Girl from the North country [24]
34. Seven curses [25]
35. Hero blues [26]
36. Watcha gonna do? [27]
37. Gypsy Lou [28]
38. Ain't gonna grieve [29]
39. John Brown [30]
40. Only a hobo [31]
41. When the ship comes in [32]
42. The Times they are a-changin' [33]
43. Paths of victory [34]
44. Guess I'm doing fine [35]
45. Baby let me follow you down [36]
46. Mama, you been on my mind [38]
47. Mr. Tambourine man [37]
48. I'll keep it with mine [39]

De titels in vet werden eerder officieel uitgebracht op afleveringen van The Bootleg series (m.u.v. Blowin' in the wind, welke op de dvd behorende bij de luxe uitgave van Together through life te vinden is).
De eerste acht tracks zijn geen Witmark demos, maar Leeds demos.
De cijfers achter de Witmark demos geven aan in welke volgorde deze nummers, volgens Clinton Heylins Dylan behind closed doors; the recording sessions [1961 - 1994] zijn opgenomen. Opvallend is dat één nummer - Walls of red wing - niet in dit boek voorkomt.

The Original mono recordings komt zowel als 8 cd als 8 lp set uit. De cd-box zal, net als the Bootleg series vol. 9, uitkomen op 19 oktober. De vinyl-versie verschijnt pas op 21 december. Opvallend is in de eerste plaats dat Blonde on blonde een dubbelelpee is, en dus zou er logischerwijze moeten staan of 9 lp, of 8 vinyl albums...
Wie deze release bestelt via Dylans officiële website, krijgt een poster cadeau.

Beide vinyl-releases zullen op 180-grams vinyl geperst worden.

Zie ook Bob Dylans officiële website.

Dylan kort #505

Een elfde open brief van Frits staat inmiddels op Modern times.
Nick Cave en Kylie M. spelen death is not the end.
Dylan op Woord voor woord.

Na een lange dag elders, nog geen noot Dylan gehoord - dit in tegenstelling tot gisteren. [En halverwege dit bericht houdt de internetverbinding het voor gezien. Na een paar minuten wel weer verbinding, maar het bericht grotendeels kwijt...]
Misschien moet ik maar stoppen met berichten plaatsen voor deze dag, misschien moet ik maar de iPod pakken en een beetje Dylan in mijn oren pompen.
Misschien word ik nog verstandig...
ooit.

setlist 22 augustus 2010

01. Leopard-skin pill-box hat
02. It's all over now, baby blue
03. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
04. Just like a woman
05. Rollin' and tumblin'
06. Tangled up in blue
07. High water (for Charley Patton)
08. Tryin' to get to heaven
09. Highway 61 revisited
10. Not dark yet
11. Thunder on the mountain
12. Ballad of a thin man
(encore)
13. Jolene
14. Like a rolling stone

Dylan kort #504

Recensie van Dromen van Johanna van Ernst Jansz.
Freeman's biedt in een veiling de handgeschreven songtekst van Man on the street aan.
Op 23 augustus zendt ARD een documentaire over Johnny Cash uit, waarin Dylan voorkomt, aldus deze website. Mijn papieren tv-gids biedt weinig extra informatie. Tussen 21.00 en 21.45 uur wordt het programma Legenden uitgezonden. De omschrijving geeft alleen: Serie portretten. Afl: Johnny Cash.
Een 'voorbeschouwing' van het concert in Monterey (21 augustus), inclusief een aardig stuk over Dylans optreden in Monterey, staat op de website van The Herald. Het stuk roept alleen wel wat vragen op. Volgens dit artikel speelde Dylan op het Monterey Folk Festival in mei 1963, waar hij de volgende 4 songs speelde:

01. Talkin' John Birch paranoid blues
02. A Hard rain's a-gonna fall
03. Masters of war
04. With God on our side*
* duet met Joan Baez

Op de website van Olof Björner is dit optreden in het geheel niet terug te vinden en in Tangled van Glen Dundas staan alleen:

01. Masters of war
02. A Hard rain's a-gonna fall
03. With God on our side*
* duet met Joan Baez

De in het artikel gegeven setlist (en beschrijving) komt uit het boek Positively 4th street van David Hajdu.
Maar het gaat verder. In het artikel staat verder: The last time the legendary singer-songwriter graced the old wooden structure was Sept. 5, 1964, when he was a surprise guest at a benefit concert that folk singer Joan Baez was headlining.
Ook dit concert, van 5 september 1964, is niet terug te vinden op de website van Olof Björner. En ook in Tangled is het niet terug te vinden. Een dag na het concert op 5 september 1964, publiceerde the Herald een schitterende foto van dit concert, zie hier.
Meer informatie over de optredens op 18 mei 1963 en 5 september 1964 in Monterey is meer dan welkom. Onderstaande heb ik, wandelend door de boekenkast, nog gevonden.

By May 1963, however, she'd [Joan Baez] had a first-hand opportunity to hear Dylan perform at the Monterey Folk Festival in California. His strong-willed, untempered, but nonetheless poetic approach to the problem filled the gap and left her awed and impressed. [Richard Fariña - Baez and Dylan: a generation singing out]
Uit de biografie over Dylan door Bob Spitz kom ik verder nog te weten dat Dylan vanuit Los Angeles naar Monterey reed met Jac Holtzman en Jim Dixon. Geen setlists.
Uit de biografie geschreven door Robert Shelton valt o.a. nog te leren dat Dylan door agent Ben Shapiro geboekt werd voor het Monterey Folk Festival in 1963 voor vijftienhonderd dollar en dat Ralph Gleason in de San Francisco Chronicle over het festival (en Dylans optreden) heeft geschreven.
Ook Clinton Heylin, in Behind the shades, take two, schrijft enkele regels over Monterey 1963.
Opvallend is dat er (zeer) weinig geschreven is over Dylans optreden in Monterey in 1964.

setlist 21 augustus 2010

01. Rainy day women #12 &35
02. To Ramona
03. Most likely you go your way (and I'll go mine)
04. I don't believe you (she act like we never have met)
05. Honest with me
06. Just like a woman
07. Ballad of Hollis Brown
08. The Lonesome death of Hattie Carroll
09. Cold irons bound
10. Every grain of sand
11. Highway 61 revisited
12. Shelter from the storm
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Jolene
16. Like a rolling stone

perfectie

Als aanvulling op onderstaande losse notities ontving ik het volgende via de e-mail van Truck Fish:

Hoi Tom

Citaat van jou:
Wie denkt dat ik mij beledigd zou voelen door de woorden van Campbell, moet
ik teleurstellen. Sterker, Campbell slaat de spijker op z'n kop. Dylans teksten
(en muziek, en stem, en...) zijn verre van perfect & daarin schuilt nou juist
de schoonheid. Perfectie verveelt al snel, goddank is Dylans werk niet perfect
(einde citaat)

Voor mij heb je hiermee helemaal gelijk. En wat ik mij herinner heeft
Bob er zoals gewoonlijk zelf ook al eens iets over losgelaten,
in een grijs verleden alweer, in de liner notes van BIABH met
name (die Todd Haynes ook nauwkeurig heeft bestudeerd):

my songs're written with the kettledrum
in mind/a touch of any anxious color. un-
mentionable. obvious. an' people perhaps
like a soft brazilian singer . . . i have
given up at making
any attempt at perfection/
the fact that the white house is filled with
leaders that've never been t' the apollo
theater amazes me. why allen ginsberg was
not chosen t' read poetry at the inauguration
boggles my mind/if someone thinks norman
mailer is more important than hank williams
that's fine. i have no arguments an' i
never drink milk. i would rather model har-
monica holders than discuss aztec anthropology/
english literature. or history of the united
nations. i accept chaos. I am not sure whether
it accepts me. i know there're some people terrified
of the bomb. but there are other people terrified
t' be seen carrying a modern screen magazine.
experience teaches that silence terrifies people
the most . . .

Hoi Fish Truck,

Allereerst mijn dank voor je e-mail en het perfect [verkeerde woordkeuze, uitstekend] sluitende citaat uit een van de meest lezenswaardige hoesteksten.
Perfectie is het schilderij van het zigeunerjongetje met de traan, perfectie is een plaat van the Eagles, het oogt goed, maar het vertelt geen verhaal.
Het is mogelijk om uren met grote ogen het aan te gapen, zonder geraakt te worden.
Perfectie is te vinden in de platen die je op de radio hoort, die je grijpen waarna je gelijk naar de platenboer rent om het album te kopen. Het album dat je vervolgens één keer draait, omdat het toch tegenvalt.
Omdat het toch tegenvalt.
Goddank is Dylans werk niet perfect.
Het is schoonheid. Schoonheid die nooit tegenvalt en bij iedere draaibeurt alleen maar meer onder huid kruipt, in de poriën nestelt.

Nogmaals dank voor je aanvulling,
groet,

Tom

losse notities

Isobel Campbell: Ik hou van de teksten van Bob Dylan, omdat hij verre van perfect is. Ik hou veel van Jacques Brel, van de manier waarop hij ideeën exploreert en hoe hij schilderijen maakt in woorden, zoals in "Amsterdam". [voor het hele interview, zie hier]
Wie denkt dat ik mij beledigd zou voelen door de woorden van Campbell, moet ik teleurstellen. Sterker, Campbell slaat de spijker op z'n kop. Dylans teksten (en muziek, en stem, en...) zijn verre van perfect & daarin schuilt nou juist de schoonheid.
Perfectie verveeld al snel, goddank is Dylans werk niet perfect.
Ik mag graag citaten uit de context trekken, omdat ze dan vaak meer schoonheid onthullen dan binnen de context. Een raadsel vormen dat er aanvankelijk helemaal niet was: slecht geweten ? was dat niet iets van de Hippies ? Bob Dylan of zo leuke muziek maar de boodschap is verzand. Voor die dan toch de (saaie) context wil, voel ik me verplicht een link in te voegen [maar ik adviseer eenieder er geen gebruik van te maken...]
Wie zat er allemaal vier jaar geleden met zijn oor aan de radio gekluisterd om de eerste stukken van Modern times te kunnen horen? Ik kan wel zeggen dat ik daar ook bij was, maar dan zou ik liegen.
En wie verlangt er nou naar de context van: Thuis zullen wij ‘The Freewheelin’ Bob Dylan’ nog eens opleggen. De ouwe zeur is toch nog net iets interessanter.

ik zet zo mijn iPod op en wandel naar de stad om de krant van gisteren te kopen.
Daarna zie ik wel weer verder.

Open brief aan Frits Tromp #10

Beste Frits,

Dank voor je tiende open brief. Als ik lees over je vermoeidheid na je week afwezigheid, denk ik wel die jongen moet een beetje op zichzelf passen. Ik weet het, dat klinkt alsof ik door het raam van mijn bejaardenkamer neerkijk op 'de jeugd van tegenwoordig', en dan te bedenken dat ik nog betrekkelijk jong van lijf en leden ben.

De twintigste open brief al weer! Tien van jou en, met deze, tien van mij. Een mooi moment voor een bekentenis. Mijn naam is niet Tom Dylan, al kan ik me voorstellen - door het mailadres waar ik me van bedien - dat je dat denkt. Tom Dylan klinkt teveel als een eerbetoon aan Dylan Thomas...
Ik heb Dylan Thomas wèl gelezen, maar echt indruk heeft het niet gemaakt.
Mensen noemen mij Tom Willems en dat past mij wel.
De naam Tom betekent zoveel als de tweeling(broeder). Ik ben nooit alleen, ik en ik verdelen de tijd in eerlijke brokken.
Om bovenstaande bondig samen te vatten:

Oh my name it is nothin’
My age it means less

In de Leidsche vertaling van de bijbel vind ik weinig overeenkomsten met Dylans taal, het zijn twee aparte werelden. Inmiddels heb ik ook wel andere vertalingen opgeslagen die meer overeenkomsten vertonen met Dylans teksten.
Bij voorkeur houd ik een Engelse vertaling bij de hand.

Over Dylan als verplichte kost gesproken, daar heb ik eerder over geschreven, in mijn stuk over het concert van 11 april 2009, zie hier. Ik zie ze nog voor me, de mannen en vrouwen die en masse gekomen waren om Dylan van hun lijst 'nog te bezoeken concerten' te kunnen strepen. Alles viel ze tegen, niets was wat ze er van hadden verwacht en zelfs het bier was lauw.
Dan was er nog de vrouw, dronken, in de parkeergarage schreeuwend, tierend dat het allemaal niks was geweest.
Ik heb een bloedhekel aan dronken mensen.

Dylan waarderen vraagt een investering van de luisteraar. Ik denk dat dat de reden is waarom Dylan niet meer bij een groot publiek aanslaat. Maar als je eenmaal gegrepen bent door het virus, ben je verloren. En goed ook.

Het weekend staat weer voor de deur en ik bruis van de wilde plannen, voornamelijk Dylan gerelateerd. Waarvan een natuurlijk de weblog bijhouden is.
Er zijn wel momenten waarin ik overweeg te stoppen met de weblog. Er gaat enorm veel tijd in zitten. Bovendien vreet het behoorlijk wat energie, vooral ook omdat mijn streven is dagelijks met iets (en liever meer dan iets) te komen.
Aan de andere kant levert de weblog mij ook een heleboel op. Voor ik begon met de weblog, had ik contact met welgeteld één (1) andere Dylan-liefhebber, dankzij de weblog zijn dat er inmiddels heel wat meer. Sommige zijn terloops, anderen veel meer dan alleen terloops.
En natuurlijk geeft het ook wel voldoening.

Terugkijkend naar deze brief, zit er weinig Dylan in. Heb ik vooral om Dylan heen geschreven, valt me nu op.
Ik twijfel ook of ik deze brief naar je moet sturen, of liever, moet plaatsen zodat een ieder over je schouder kan meelezen. Is bovenstaande wat ik je wil schrijven?
Die grap over Dylan Thomas is natuurlijk flauw en de opgeschreven twijfels over de weblog snijden ook weinig hout.

Vanochtend citeerde ik in een e-mail aan A. uit de film Barfly. het citaat luidt:

Fuel, I need fuel

Dat zegt Mickey Rourke (vanochtend kon ik niet op zijn naam komen, nu wel) terwijl hij een boterham op bijzonder onsmakelijke wijze naar binnen propt.
Zo voel ik me ook zo nu en dan, Fuel, I need fuel. Niet zozeer voedsel, als wel brandstof voor de geest, voor de gedachten.
Daar dacht ik net aan toen ik mijn twijfels over de blog opschreef.
En zoals altijd razen de gedachten verder (daar is het voedsel / de brandstof!). In de film Barfly wordt (min of meer) een portret geschetst van de schrijver Charles Bukowski.
Ik heb de film Barfly gezien omdat ik de dichtbundel Love is a dog from hell van Bukowski ooit aanschafte, las en zwáár onder de indruk raakte. Ik kan me niet herinneren daarvoor ooit van Bukowski gehoord te hebben, en al helemaal niet van dit boek.
Vlak na het lezen van Love is a dog from hell las ik een interview met Stef Kamiel Carlens. Carlens is de voorman van de band Moondog jr. [tegenwoordig Zita swoon] wiens album Everyday I wear a greasy black feather on my hat ik toen net ontdekt had. [Everyday I wear a greasy black feather on my hat is hèt beste non-Dylan-album ooit, geen twijfel over mogelijk]. Enfin, Carlens vertelde in dat interview dat hij op dat moment Love is a dog from hell aan het lezen was en diep onder de indruk was.
Als dat al niet een ineen haken van een heleboel toeval is, weet ik het ook niet meer. Maar het gaat nog verder!
Niet zo lang geleden plaatste ik hier (een link naar) een filmpje waarop Stef Kamiel Carlens Dylans I and I speelt. Een schitterende opname. Qua cover is het de uitzondering die de regel Nobody sings Dylan like Dylan bevestigt.
En terwijl ik net schrijf over Bukowski en Love is a dog from hell, meen ik mij te herinneren dat in dit boek ergens, in een van de gedichten, Dylan voorkomt. Meestal klopt zo'n herinnering wel, is het alleen even zoeken naar waar het ook al weer stond.
Al bladerend kom ik een gedicht tegen met de titel who in the hell is Tom Jones? en ik denk gelijk aan Tom Jones' recente cover van What good am I?, maar dit terzijde, ik zocht Dylan.
En Dylan vind ik, in het gedicht trench warfare, een erg lang gedicht dat eindigt met:

someday they'll
each be dead
someday they'll
each have a
separate coffin
and it will be
quiet.

but right now
it's Bob Dylan
Bob Dylan Bob
Dylan all the
way.

Vanavond heeft Dylan een avond vrij. Hij hoeft geen podium te beklimmen. Morgen pas weer, in Monterey. Ik ga zijn voorbeeld volgen, ik neem deze avond vrij. Schrijf geen woord meer na het afsluiten van deze brief.
De woorden die zich dan nog aandienen, moeten maar tot morgen wachten.

Als altijd,
Met een groet vol vriendelijkheid,
Pas een beetje goed op jezelf,

Tom

Dylan kort #503 - aanvullingen

flankale heeft Dylan getekend.
Twitter: hier.

Toegegeven, het zijn magere aanvullingen. Qua aantal dan, de inhoud mag je zelf over oordelen.
Het internet staat momenteel vol met stukken over The Brazil series, maar aangezien ik steeds dezelfde twee schilderijen tegenkom (en ook steeds min of meer hetzelfde verhaal), volstaat de links die hier eerder hebben gestaan.
Hetzelfde geldt voor het concert in The Warfield op 25 augustus en het boek van Sean Wilentz. Er staat genoeg over op het internet, maar het id vooral meer van hetzelfde.
Opvallend is wel dat Amerikaanse kranten en tijdschriften enorm veel aandacht besteden aan bijvoorbeeld The Brazil series, maar dat de expositie aan de Nederlandse media volledig voorbij lijkt te gaan. (de catalogus komt 1 september uit)

Ik ben vanochtend na het plaatsen van Dylan kort #503 in de auto gestapt, ik heb Slow train coming in de cd-speler geschoven en ik kan me niks meer van de rit herinneren. De muziek heeft blijkbaar veel aandacht opgezogen.

Een winnaar van Fifteen minute Bob mailde me dat het boek een dag voor de geplande vakantie op de deurmat viel en gelijk in de koffer gedaan werd, een ander liet me weten nu nog te lezen in Dylan on Dylan - het boek met interviews - maar na het uitlezen van dit boek te zullen beginnen met Fifteen minute Bob.
Dylan on Dylan is een goede keuze, al is het zeker niet het enige boek met interviews. [Denk bijvoorbeeld aan Younger than that now]

Het weekend staat voor de deur, dat is altijd een heerlijk gevoel.
Bijdragen aan deze weblog - in de vorm van tekst (lang of kort), foto of link - blijven altijd welkom. Ze kunnen naar: tom_dylan@hotmail.com.

Dylan kort #503

Een tijdje geleden schreef ik hier nog dat Dylan aan de ene kant en deelnemers aan Popstars en andere talentenjachten op de buis aan de andere kant, twee dingen zijn die zich net zo goed laten mengen als water en olie. Vanochtend ontving ik een e-mail met daarin een link naar een komisch filmpje waarin een aantal kandidaten zich vergrijpen aan Make you feel my love. [met dank aan André!]
De setlist van gisteravond ziet er (naar mijn smaak) beter uit dan die van woensdagavond: Love minus zero / no limit en High water en Workingman's blues #2 (zie hieronder).
Vandaag 31 jaar geleden kwam het album Slow train coming uit. [31 jaar geleden, en nog steeds hoor en lees ik regelmatig 'gesteggel' over 'de schok' van Dylans Christelijke muziek... Het is, als je mij vraagt, tijd om te stoppen met zeuren en gewoon te luisteren naar een schitterend album.]

Ik rook nog een bak koffie en drink nog een sigaret voor ik ga doen wat ik moet doen. [Wie denkt dat ik me verschrijf, moet nog maar eens naar Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again luisteren.]
Hoe dank ook, maak er een mooie dag van, doe ik ook.
Met veel Dylan - Slow train coming misschien?

setlist 19 augustus 2010

01. Rainy day women #12 &35
02. Love minus zero / no limit
03. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
04. Just like a woman
05. Rollin' and tumblin'
06. Tangled up in blue
07. High water (for Charley Patton)
08. Love sick
09. Highway 61 revisited
10. Workingman's blues #2
11. Thunder on the mountain
12. Ballad of a thin man
(encore)
13. Like a rolling stone
14. All along the watchtower

Dylan kort #502 - aanvullingen

Van drie van de tien winnaars van het boek Fifteen minute Bob heb ik begrepen dat het boek reeds aangekomen is. Ik ga er van uit dat de andere zeven winnaars inmiddels het boek ook hebben ontvangen, of binnen afzienbare tijd zullen ontvangen.
Frits is terug van een week weggeweest en plaatste eerder vandaag zijn tiende open brief aan mij (waarvoor dank). Een brief terug volgt nog.
Deze uitzending heb ik gemist: Met het oog op morgen besteedde dinsdag aandacht aan pensioenen en protestsongs. Ook Dylan moet te horen zijn geweest, maar hij heeft dan ook al een tijdje geleden de pensioengerechtigde leeftijd bereikt :-))
oproep:Wie kan mij helpen aan (leesbare) scans van de volgende artikelen?

an Donkers - Bob Dylan is er weer helemaal (Groene Amsterdammer 29/1/72)
Jan Donkers - Bob Dylan I t/m V (Jeugd en cultuur jr. 14 (1969) blz. 68-79, 138-147, 182-191, 315-327, 337-354)
Nijmeegs universiteitsblad jrg. 15 nr 28 17/6/1966 [vertaling hoestekst Bringing it all back home]
Saskia Vuijsje - Helpless like a rich man's child (Demokrater 7/2/1967)
Elly de Waard - Bob Dylan als zedepreker en dichter (Vrij Nederland 13/12/1969)
Scans kunnen gestuurd worden naar tom_dylan@hotmail.com, bij voorbaat dank!

Ben Erkens zingt D'n tied is verangerd (het is niet mijn ding, maar ik wilde het niemand onthouden):



Dertien kunstwerken van Dylan, waaronder vijf uit The Brazil series, zijn te zien op de website van Rolling Stone.

Bijna de gehele dag met mijn neus tegen het computerscherm gedrukt gezeten, schrijven - over Dylan natuurlijk, waarom zou ik er anders hier melding van maken? Nu is het klaar, voor deze dag. De hersens gonzen, over wat er staat, over hoe het verder moet.
Tevreden, maar vandaag niet meer verder.
Vanavond neem ik weer een oud fanzine in handen, om te lezen alsof het nieuw is. En uiteraard zal er wel muziek bij komen, al weet ik nog niet wat. Ik kom tijdens het lezen vast iets tegen waardoor de behoefte ontstaat om een bepaald album uit de kast te pakken en daar naar te luisteren.
Dat moment komt eigenlijk altijd wel.
Ik heb nog een persing van Oh mercy liggen die ik nog moet luisteren, ik denk dat ik daar vanavond maar mee begin. Oh mercy kan ik altijd wel horen, héérlijk album.

Dylan kort #502

Wat hier en daar al circuleerde als mogelijkheid voor wat aangekondigd stond als een 'special concert', is nu officieel bevestigd: Bob Dylan en band geven op 25 augustus een concert in The Warfield in San Francisco. Kaarten gaan niet in de voorverkoop, maar moeten aan de kassa van The Warfield gekocht worden. Eén kaartje per persoon, na aanschaf gelijk naar binnen. Dit is gedaan om de zwarte handel in kaarten tegen te gaan. Zie ook Dylans officiële website.
Het lijkt haast wel of de persoon verantwoordelijk voor de nieuws-pagina van Dylans officiële website na een lange winterslaap is wakker geschrokken. Op 13 augustus stond er al een vooraankondiging voor een meer nieuws later in de week m.b.t. het concert op 25 augustus, sinds gisteren dus de bevestiging dat Dylan en band op die datum in The Warfield spelen, en nu ook nog een stukje over Dylans bijdrage aan de cd Revival van Rhythms del mundo.
Laten we hopen dat dit een voorbode is voor een beter onderhoud van bobdylan.com.
Een tijdje geleden plaatste ik hier een link naar een stuk van Harry Prenger met de titel De beschimmelde columns van Frits Abrahams, al een tijdje houd ik de website waar columns van Frits Abrahams geplaatst worden in de gaten zodat ik ook een link naar bewuste column hier kan plaatsen, maar blijkbaar is bewuste column te licht bevonden voor plaatsing op de website.
Recensie van het concert van 17 augustus.

setlist 18 augustus 2010

01.Leopard-skin pill-box hat
02. Lay lady lay
03. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
04. Just like a woman
05. Rollin' and tumblin'
06. Spirit on the water
07. Cold irons bound
08. Forgetful heart
09. Highway 61 revisited
10. Workingman's blues #2
11. Thunder on the mountain
12. Ballad of a thin man
(encore)
13. Jolene
14. Happy birthday*
15. Like a rolling stone

* Tony Garnier vierde gisteren zijn 54ste verjaardag.

Coverart toen Down in the groove nog geen Down in the groove heette...

In 1987 werd Dick Griffin benaderd door medewerkers van Bob Dylan met de vraag of hij enkele studies kon maken voor een mogelijke albumcover. Griffin kreeg te horen dat het album Sheep in wolves clothes zou gaan heten. Na enkele afgekeurde ontwerpen, besloot Griffin nog één ontwerp in te leveren. Op deze tekening is Dylan afgebeeld, achterstevoren op een paard gezeten, onderwijl gitaar en mondharmonica spelend.
Het album kreeg de nieuwe, voorlopige titel Down in the grove (met één o), welke titel prima past bij het ontwerp van Griffin.

Vervolgens werden er veranderingen in de tracklist van het album doorgevoerd, werd de release van het album uitgesteld en werd besloten geen gebruik te maken van het ontwerp van Griffin.
Uiteindelijk kwam het album uit onder de titel Down in the groove.

Het originele ontwerp van Griffin wordt momenteel te koop aangeboden voor $1,195.-. Bovenstaande is ontleend aan deze website.

Dylan kort #501

Drummer Richie Hayward is overleden. Hayward maakte begin 2004 iets meer dan een maand deel uit van Dylans band.
Het themakanaal In Concert zendt 101 concertopnames in willekeurige volgorde af, één van die concerten is Dylans Unplugged.
Geraakt worden door Death is not the end, op Altijd mooi weer.
Een recensie van het concert van gisteravond is te lezen op de website van Deseret news.
De tentoonstelling The Brazil series, vanaf 4 september te zien in The National Gallery van Denemarken, zal 40 acryl-schilderijen en 8 tekeningen van Dylan bevatten die nooit eerder tentoongesteld zijn. Dylan over zijn onderwerpkeuze: I chose Brazil as a subject because I have been there many times and I like the atmosphere.

setlist 17 augustus 2010

01. Leopard-skin pill-box hat
02. This wheel's on fire
03. I'll be your baby tonight
04. Just like a woman
05. Things have changed
06. Under the red sky
07. Honest with me
08. Tangled up in blue
09. Cold irons bound
10. Masters of war
11. Highway 61 revisited
12. Nettie Moore
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

losse notities

Eén van mijn slechte eigenschappen is dat ik niets kan weggooien. Het gevolg is dat de zolder stampvol staat met kratten, dozen en stapels 'zooi' waar ik nooit meer naar omkijk.
Zo langzamerhand loopt het de spuigaten uit en met de chagrijn in mijn donder ben ik vandaag toch maar eens voorzichtig begonnen met uitzoeken (let wel: uitzoeken, nog niet weggooien).
Uit een krat vol papieren viste ik een vodje op met daarop een transcriptie van een radiouitzending van vier jaar geleden. Ik kan me de uitzending niet meer herinneren, weet ook niet of ik de uitzending heb opgenomen of de transcriptie al luisterend naar de radio heb gemaakt. Gezien het bijna onleesbare handschrift, denk ik dat ik de transcriptie in haast, tijdens het luisteren gemaakt heb.
Het gaat om een uitzending op radio 2 van 10 juli 2006. Het programma droeg de titel Zomerfestival en de presentator was Marc Stakenburg. Het eerste stuk van mijn transcriptie gaat als volgt: In het archief van de VPRO kwam ik een hele rij met banden tegen van Dylan en op [een?] van die beschrijvingen stond sessie VPRO-studio 1968. Nou, toen stonden mijn haren inderdaad ietwat overeind. Een Bob Dylan-sessie in ons eigen Hilversum, krijg nou wat. Nou goed, na veel zoek- en speurwerk was de werkelijkheid toch ietsje minder fantastisch. Het gaat hier om een concert van Dylan dat die gaf op twaalf april 1963 in Town Hall in New York. En de bedoeling was dat dat ooit het eerste officiële live-album van 'm zou worden, maar ook dat is nooit gebeurd.
Marc Stakenburg draaide in de uitzending vervolgens acht nummers van dit concert, had het nog even over uitzendingen van de VPRO rond Dylan, laat een fragment van een interview met Dylan horen en draait drie nummers van het concert van 17 mei 1966 in de Manchester Free Trade hall.
de transcriptie eindigt met de woorden Ja waarlijk legendarisch.... Of dit ook de laatste woorden van Marc Stakenburg tijdens deze uitzending waren, durf ik niet te zeggen.

Op een boekenmarkt - wat zijn boekenmarkten toch heerlijk - kocht ik een week of wat geleden Bob Dylan: an illustrated history by Michael Gross, de pocket-uitgave. Voor in het boek zat een stapeltje inlays voor cassettebandjes. Alle inlays zijn hetzelfde, donkerblauwe inkt op lichtblauw papier. Op de voorzijde een foto van Bob Dylan, aan de zijkant de tekst this is a very rare Dylan tape. De rug is blanco, en kan dus nog beschreven worden.
Iemand heeft deze inlays laten drukken, waarschijnlijk voor zijn eigen tape-collectie. Hier is moeite voor gedaan, hier spreekt liefde uit, liefde voor Dylans muziek.
Mocht degene die deze inlays heeft laten drukken, dit toevallig lezen: ik zal er zuinig op zijn, ze zijn geweldig.

Dylan kort #500

Volgens de website van fanzine Isis zou het concert op 25 augustus (in The Warfield?) wel eens een benefiet-concert kunnen zijn waarbij Dylan één van de optredende muzikanten zou zijn.
Dylans schilderij Two sister is hier te zien.
Een voorpublicatie uit het boek Bob Dylan in America van Sean Wilentz is te vinden op de website van the New Yorker.

Michael Grays The Bob Dylan encyclopedia: In Minneapolis at the start of the 1960s, Jahanara Romney (aka Bonnie Beecher) told The Telegraph 30 years later, 'Odetta was coming to town ... so me and Cynthia Fisher were plotting as to how we could get Dylan to meet Odetta and play for her ... And in fact he did meet her ... Cynthia Fisher came running over to my house ... saying "She said that Dylan had real talent and he can make it!" '
(...)
Years later, Dylan would specify that he had devoured Odetta Sings Ballads and Blues, het 1956 album: 'I learned all the songs on that record,' he said: '... "Mule Skinner", "Jack od Diamonds", "Water Boy", "Buked and Scorned".' He may also have learnt 'Develish Mary', 'Ain't No More Cane' and 'No More Auction Block' from early Odetta recordings.
Op de platenspeler draait Odetta's opvolger van Odetta sings Ballads and Blues, Odetta at the Gate of Horn, en op dit album staan Develish Mary en The Midnight special - het nummer waarop Dylan, in de uitvoering van Harry Belafonte, mondharmonica speelt.
Het nummer Chilly winds op Odetta at the Gates of Horn doet erg denken aan de Freewheelin'-outtake Worried blues, welke in 1991 officieel werd uitgebracht op The Bootleg series vol. 1 - 3. Volgens de credits bij deze release, gaat het om een Traditional song adapted and arranged by Bob Dylan. Volgens Derek Barker, in The songs he didn't write, gaat het om een Traditional, collected by Hally Wood. Hij schrijft: When released in 1991 [op The Bootleg series], the song was copyrighted by Dylan's office as "traditional arranged Bob Dylan", so no mention of Hally Wood there.
Het lijkt alsof een medewerker van Sony Barkers boek heeft gelezen, op Dylans officiële website staat de songtekst nu onder de titel Worried blues (Hally Wood).
Op Odetta at the Gates of Horn staan geen credit voor Chilly winds.