Vrijdagochtend 17 april. Bob Dylan heeft in de afgelopen nacht een nieuwe song online gezet: "I Contain Multitudes". Na vier, vijf keer luisteren moet ik denken aan een dialoog uit de film Down By Law (1986) van Jim Jarmusch. In deze film delen drie mannen een cel: Jack, Zack en Roberto. Jack en Zack zijn onschuldig, Roberto (of Bob) niet. Hij heeft een man gedood. Roberto is een Italiaanse toerist, hij spreekt niet zo goed Engels, hij zoekt woorden en vraagt soms hulp aan Jack of Zack.
De dialoog waar ik aan moest denken bij het horen van "I Contain Multitudes" is tussen Zack - gespeeld door Tom Waits - en Roberto - een rol van Roberto Benigni:
Roberto: You like Walt Whitman? Yes, I like Walt Whitman very much. Leaves of Glass.
Zack: What?
Roberto: Nothing. I say that you like Walt Whitman.
Zack: Walt Whitman?
Roberto: Yes. I like Walt Whitman very much. Very good. The Leaves of Glass. Leaves of Glass.
De bewuste scène staat hier.
Voor ik het weet zit ik de ene na de andere scène uit Down By Law online te bekijken. En ergens tussen het bekijken van al die fragmenten mompel ik "schitterende film" en "toch weer eens kijken" voor me uit. "Mevrouw Tom" kijkt op, maar reageert niet. Ze weet na zoveel jaar huwelijk dat als ik zo mompel ik niet tegen haar praat, maar gedachteloos een beetje voor me uit zit te fluisteren.
In een van de scènes van Down By Law die ik bekijk, rijdt Zack (Tom Waits) rond in de nacht. Hij zingt, kletst voor zich uit en oefent zijn radiopraatje. Zack is een disc jockey, een beetje zoals Wolfman Jack lees ik in een van de stukken over Down By Law die ik online tegenkom.
Het is gek om aan Wolfman Jack te denken terwijl ik bezig ben met "I Contain Multitudes" en niet met "Murder Most Foul".
Het is gek om in eerste instantie aan Down By Law te denken en niet aan "A Supermarket in California" van Allen Ginsberg. Elk van de drie coupletten van dat gedicht begint met Walt Whitman:
What thoughts I have of you tonight, Walt Whitman, for I walked down the sidestreets under the trees with a headache self-conscious looking at the full moon.
(...)
I saw you, Walt Whitman, childless, lonely old grubber, poking among the meats in the refrigerator and eyeing the grocery boys.
(...)
Where are we going, Walt Whitman? The doors close in an hour. Which way does your beard point tonight?
~ * ~ * ~
Er wordt sinds "I Contain Multitudes" online staat gespeculeerd over een mogelijk nieuw album vol Dylan-songs. Van dat album zouden "Murder Most Foul" en "I Contain Multitudes" twee van de acht songs zijn. Dat deze songs in dezelfde periode zijn opgenomen, lijkt mij overduidelijk. En misschien dat ze inderdaad een voorbode voor meer zijn. Opvallend is dat voor beide releases Gotische letters gebruikt zijn, een lettertype dat ook te vinden is op de hoes van Triplicate (2017).
Mijn gedachten blijven hangen aan een andere overeenkomst: Beethoven.
"I Contain Multitudes" eindigt met:
I'll play Beethoven's sonatas, and Chopin’s preludes
I contain multitudes
Een van Beethovens sonates is de "Moonlight Sonata" een compositie waarvan de zanger in "Murder Most Foul" aan disc jockey Wolfman Jack vraagt om deze te draaien.
Dat kan geen toeval zijn.
Net als in "Murder Most Foul" is in "I Contain Multitudes" een serie verwijzingen naar boeken, films en muziek te vinden. En net als bij het beluisteren van "Murder Most Foul" blijf ik ook bij het beluisteren van "I Contain Multitudes" het eerst plakken aan de boeken die ik ken. De boeken die ik in de kast heb staan.
Natuurlijk is er allereerst Leaves Of Grass (en niet Glass zoals Robert in Down By Law volhoudt) van Walt Whitman.Ik heb vandaag een paar keer gedacht aan een dag of acht geleden, aan "aantekening #7404". Een absurd toeval, maar dit terzijde.
Het tweede boek is The Diary of Anne Frank, een boek dat Bob Dylan waarschijnlijk kocht tijdens zijn bezoek aan het Achterhuis in juni 1978.
Het derde boek is Tales of Mystery and Imagination van Edgar Allan Poe. In dit boek staat het verhaal "The Tell-Tale Heart".
Wie had ooit gedacht dat Bob Dylan nog eens in een song in één adem Anne Frank, Indiana Jones en The Rolling Stones zou noemen?
Ik heb nog wel ergens een cd liggen van de Stones. Sonates van Beethoven heb ik ook wel (ik geef de voorkeur aan de vioolsonates). Van Chopin heb ik ook wel wat in huis, maar niet de preludes. Indiana Jones? Pas geleden nog gezien. Het was zo'n moment waarop de oude vader (ik) het jonge kroost (zoon- en dochterlief) warm probeert te maken voor wat in zijn tijd leuk was. Soms lukt dat, maar de Indiana Jones-missie was een bewijs dat dat vaak ook fout gaat.
En "Red Cadillac and a Black Mustache" moet ik natuurlijk niet vergeten. Heerlijke song, Dylan speelde het een aantal malen live (1986). Daarnaast nam hij het in 2000 op voor de verzamelaar Good Rockin' Tonight. (De versie van Warren Smith van deze song is een aanrader, luister hier.)
In het couplet waar "Red Cadillac" voorbij komt, refereert Dylan ook aan "All The Young Dudes", geschreven door David Bowie, de hitlijsten ingezongen door Mott the Hoople.
Tot slot is William Blake's Songs Of Experience nog in "I Contain Multitudes" te vinden. Songs Of Experience is het tweede deel van Songs Of Innocence and Experience (terwijl ik dit type realiseer ik me dat ik ook dit boek in de kast heb staan, maar ik ben te lui om een nieuwe foto te maken waar vier in plaats van drie boeken op staan.) Een van de Songs Of Experience is "The Tyger" waarvan Dylan de eerste twee regels gebruikte voor "Roll On John" van Tempest (2012):
Tyger Tyger, burning bright,
In the forests of the night
In 1971 zette Allen Ginsberg "Nurse's Song" uit Blake's Songs Of Experience op muziek. Tijdens de opname van deze song in november 1971 speelde Bob Dylan mee. Daarvoor, in 1969 om precies te zijn, had Ginsberg al vele teksten uit Songs Of Innocence and Experience van William Blake op muziek gezet en opgenomen. In 1970 verscheen de elpee Songs Of Innocence and Experience.
Dat is de tweede keer dat ik op Allen Ginsberg stuit tijdens het luisteren naar "I Contain Multitudes". Toeval? Waarschijnlijk niet al is het misschien onverstandig om de voor de hand liggende conclusie te trekken.
~ * ~ * ~
De song duurt te kort. Ik wil meer. Ik begin steeds weer van voren af aan omdat ik meer wil. Het is zo mooi dat het nooit genoeg kan zijn.
"I Contain Multitudes" zit vol veer-momenten.
Ik veer even op bij de herhaling in
All the pretty maids, and all the old queens
All the old queens from all my past livesik veer op bij de drink-herhaling na de skeletten-regel
Got skeletons in the walls of people you know
I’ll drink to the truth and the things we said
I'll drink to the man that shares your bed
ik veer op bij de heerlijk verwarrende herhaling in
I drive fast cars, and I eat fast foods
en de minder verwarrende herhaling in
I'll keep the path open, the path in my mind
maar het hoogst veer ik op bij
I'm a man of contradictions, I'm a man of many moods
I contain multitudes
~ * ~ * ~
Heb ik met bovenstaande alles gezegd wat ik wil zeggen over "I Contain Multitudes"? Dat lijkt mij sterk. Bovenstaande zijn wat eerste indrukken. De song is rijk. Niet alleen de tekst, maar ook de muziek verdient aandacht.
De song is compact, kort waardoor 'ie uit z'n voegen barst. Dit is een zelfportret zoals we het Dylan nog niet vaak - misschien wel nooit - hebben horen zingen & tegelijkertijd realiseer ik me dat ook dat weer een gedachte is die misschien verder van de waarheid is dan ik nu wil aannemen.
Misschien laat de song zich het best definiëren als bloedserieus met een glimlach. Net als de man bevat de song vele kanten.
2 opmerkingen:
Ik heb natuurlijk ook aan een nieuwe plaat zitten denken. Maar hoezo twee van de acht? Murder Most Foul is al genoeg om een plaatkant te vullen. En nu dus I Contain Multitudes, nog twee,drie nummers erbij en je bent er.
Ha Frans,
Er was eerder een gerucht dat Dylan tijdens deze sessies 8 nummers heeft opgenomen, vandaar 2 v.d. 8.
Een reactie posten