Dylan zingt

Rond de jaarwisseling ontving ik meerdere e-mails waarin dezelfde wens voor 2019 wordt uitgesproken: een nieuw Dylan-album, maar niet een album in het verlengde van Shadows In The Night, Fallen Angels en Triplicate. De wens is een nieuw Dylan-album vol nieuwe Dylan-composities. Ik kan me bij het lezen van die e-mails helemaal vinden in die wens.
Fast forward naar half januari. In The Bridge no. 62 lees ik een artikel over Another Self Portrait en al lezende borrelt het verlangen om de bijbehorende muziek te horen op. Hoe lang is het geleden dat ik Another Self Portrait gedraaid heb? Ik weet het niet precies, maar het is in ieder geval lang geleden.
Another Self Portrait leerde mij (ons) om opnieuw naar Self Portrait te luisteren, een album met veel covers. Een album dat decennia lang in het verdomhoekje zat.
Het opnieuw luisteren naar Another Self Portrait, naar songs als "Pretty Saro", "Annie's Going To Sing Her Song", "Thirsty Boots", "Copper Kettle" en "Tattle O'Day" deed me beseffen dat een album van Bob Dylan waarop hij composities van anderen brengt op voorhand afwijzen absurd is. Die absurditeit - zo realiseerde ik me - zit enigszins besloten in die wens voor 2019 die ik nog niet zo lang geleden vol overtuiging onderschreef.



Bob Dylan heeft in zijn lange carrière een groot aantal covers gespeeld, zowel in de studio als op tournee, en net als bij zijn eigen composities zitten daar geslaagde en minder geslaagde versies bij.
Neem nou het door Curtis Mayfield geschreven "People Get Ready". Bob Dylan heeft dit nummer een aantal malen gespeeld. Het is te vinden op The Basement Tapes en hij nam het op voor de film Flashback. Maar veruit de mooiste versie die hij opnam staat op 4 Songs From "Ronaldo And Clara". Een Dylan-collectie is niet compleet zonder deze "People Get Ready".
De muziek zwelt aan tot een muzikaal rommeltje hoorbaar is, een muzikaal rommeltje dat werkt. Als je met je ogen knippert is het al weer voorbij, zo lijkt het soms. Deze paar minuten muziek bevatten meer schoonheid dan er binnen de muren van het Rijksmuseum hangt.
Deze "People Get Ready" heeft voor mij meer waarde dan het gehele oeuvre van The Beatles & The Stones samen (en ik mag graag luisteren naar The Beatles...)
De waarde, de schoonheid van muziek is haast niet in woorden uit te drukken. Het moet zelf ervaren worden. Gehoord worden.



In mijn persoonlijk Dylan-top 10 staat deze "People Get Ready" op plek twee of drie. (Laat het niet gebeuren dat ik ooit zo'n top 10 moet samenstellen. Ik kan het niet. Ik wil het niet. Ik ben te besluiteloos.)
"People Get Ready" is geen uitzondering in Dylans oeuvre, hij heeft veel meer schitterende covers opgenomen. Tientallen.
Soms ben ik (zijn wij), Dylanliefhebber(s) doof voor de schoonheid van die covers. Bob Dylan is immers een magistraal tekstdichter. Dat dichterschap maakt soms doof voor de muzikant.
Another Self Portrait schudde mij wakker voor Self Portrait. Misschien hebben de albums Shadows In The Night, Fallen Angels en Triplicate ook zo'n 'opschudder' nodig. Misschien moet ik nog leren luisteren naar deze drie albums.
Dat neemt niet weg dat ik verlang naar een nieuw Dylan-album vol Dylan-composities. Dat moet ook kunnen. Als dat verlangen me maar niet doof maakt voor "People Get Ready" en al die andere covers die Bob Dylan in zijn lange carrière in de studio en op het podium heeft gebracht.