Teachers teach that knowledge waits
Can lead to hundred-dollar plates
Goodness hides behind its gates
But even the president of the United States
Sometimes must have to stand naked
- It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) -
~ * ~ * ~ * ~
Zoonlief kijkt de serie Lucifer. In een van zijn stukken op deze blog heeft Jochen het over die serie. Het gaat om zijn stuk over "Man Of Peace". Na het lezen van dat stuk van Jochen nam ik me voor Lucifer te kijken, maar het komt er niet van. Zoonlief kijkt wel en als hij kijkt hoor ik hem regelmatig hard lachen. Hoe harder hij lacht, hoe meer spijt ik heb dat ik niet vanaf aflevering 1 heb meegekeken.
Gisteravond keek hij naar aflevering 9 en zette hij het programma een paar keer stil. Dat is een unicum, dat deed hij voor mij. In deze aflevering vertelt een pastoor dat hij in een vorig leven pianist was, dat hij in het voorprogramma van onder andere Bob Dylan heeft gespeeld. Vlak daarna speelt de pastoor "Knockin' On Heaven's Door" op de piano.
Tegen het eind van de aflevering, de pastoor is dan inmiddels dood, kruipt ook Lucifer Morningstar achter de piano om dit nummer te spelen.
"Knockin' On Heaven's Door" doet het momenteel goed bij zoonlief, niet alleen vindt hij de pianoversie van de pastoor in Lucifer schitterend, ook is hij druk bezig het nummer te leren spelen op gitaar.
Ik kijk niet naar Lucifer, wel naar de documentaire The Vietnam War van Ken Burns. Althans, ik heb de eerste aflevering gezien. Die aflevering begint en eindigt met Dylans "A Hard Rain's A-Gonna Fall" en het past.
~ * ~ * ~ * ~
Voor het reclameblok tijdens de Superbowl heeft Budweiser een nieuwe commercial gemaakt en in die commercial is Bob Dylans "Blowin' In The Wind" te horen (zie hieronder). Het gebeurt de laatste jaren erg vaak dat Bob Dylan zichzelf of zijn muziek laat gebruiken voor reclame. Ik denk bijvoorbeeld aan reclames voor lingerie, een SUV, yoghurt en een pratende computer, en altijd levert zo'n Dylan-commercial veel commentaar op.
Ik moet bekennen dat ik er geen enkele moeite mee heb dat Dylans muziek en persoon gebruikt worden om allerlei producten aan de man of vrouw te brengen. Vaak vind ik die commercials wel mooi of geestig. Naar mijn smaak schuilt er weinig kwaad in.
Gek genoeg stoor ik me dan wel enigszins aan de Budweiser-commercial die tijdens de Superbowl te zien zal zijn. Dat zit niet in het feit dat een Dylan-song is gebuikt om bier aan te prijzen. Het zit ook niet in het filmpje, dat is best aardig. Het zit in de associatie die wordt opgeroepen: "Blowin' In The Wind" en windenergie. Dat past niet, dat stoort.
~ * ~ * ~ * ~
In het boek Real Moments van Barry Feinstein staat een schitterende foto van Bob Dylan en Françoise Hardy. Het bijschrift bij deze foto: "This is behind the stage L'Olympia Theatre in Paris, swapping records and talking with Françoise Hardy. She was beautiful and a big star in France."
Ik heb een zwak voor deze foto, het ongemak dat van de gezichten te lezen is. Ik schreef eerder over die foto, hier.
Er is die dag in Parijs een hele serie foto's gemaakt van Dylan en Hardy. Op wat waarschijnlijk een van de eerste foto's van die dag is, nog niet backstage, staat Hardy breed lachend. Dylan heeft een pak onder zijn arm. Er zit een touw omheen. In dit pak moeten wel haast de elpees zitten waarvan er in ieder geval één later wordt weggegeven aan Hardy. (zie hier). Op een andere foto is het pak elpees dan weer in geen velden of wegen te vinden. (zie hier)
Op weer een andere foto zijn Dylan & Hardy al wel Backstage, maar nog niet alleen. Hardy zit al, Dylan nog niet. (zie hier)
Ergens moet dat pak met elpees waar Bob Dylan mee loopt te zeulen - kocht hij die platen in Parijs? - open zijn gemaakt. Er moet een moment zijn geweest dat die elpee aan Hardy werd gegeven.
Er is een hele serie foto's waarop Hardy de elpee vast heeft. Zoals hier, een foto waarop Dylan rechts zit en Hardy links.
Dan is er het moment waarop de plaat in Hardy's armen ligt en Dylan links naast haar heeft plaatsgenomen. Zie hier en hier. Was Feinstein de enige aanwezige fotograaf?
Er zijn natuurlijk nog meer foto's, zoals deze en deze, maar waar het mij nu om gaat is die elpee in de handen van Françoise Hardy. Het verhaal dat ik in mijn hoofd bij deze foto's bij elkaar heb bedacht gaat ongeveer zo: Bob Dylan koopt voor aanvang van zijn concert in L'Olympia op 24 mei 1966 platen in Parijs. Backstage, onder de indruk van de mooie Hardy, maakt hij de verpakking rond de gekocht elpees open om iets te doen te hebben, om een gespreksonderwerp te hebben. Al pratende toont Hardy interesse in een van die elpees die ze vervolgens van Dylan krijgt. Maar welke elpee is dat dan?
Op de foto zien we de achterkant van een elpee hoes. Op de achterkant van die hoes, zo lijkt het, staat reclame voor 12 elpees. Daarboven de naam van een band of artiest en een titel. Na een tijdje staren naar de foto in het boek van Feinstein denk ik eerst dat er Trinity staat, maar een internetzoektocht naar een gelijkende hoes van een album met de titel Trinity levert niks op.
Na nog wat staren kom ik tot de conclusie dat het Think! is wat er op de hoes staat. Eerste gedachte: Aretha Franklin, maar de naam boven de titel Think! lijkt meer op James dan op Aretha.
Ik ken niet veel artiesten wiens voornaam James is. James Brown is de eerste gedachte. Die gedachte is meteen raak: James Brown bracht in 1960 het album Think! uit.
Om zeker van mijn zaak te zijn wil ik ook een achterkant van de hoes van Think! vinden die gelijk is aan de hoes die Françoise Hardy in haar handen heeft. Dat valt niet mee. Ik vind meerdere foto's van de achterzijde van de hoes van Think!, maar de eerste vier, vijf lijken in geen velden of wegen op de hoes die Hardy vast heeft.
Juist omdat al die hoezen niet gelijk zijn aan wat op de foto te zien, wil ik nog meer weten welke persing van Think! van James Brown Hardy vast heeft op de foto. Want dat het die plaat is ben ik dan inmiddels wel bijna zeker van. Aangezien de plaat in het verhaal zoals het door mij bedacht is in Parijs is gekocht, zoek ik in eerste instantie naar Franse persingen, tevergeefs. Uiteindelijk vind ik de hoes: het gaat om een Canadese persing van Think! in een Amerikaanse hoes op het King-label uit 1960.
Nu ik weet welke plaat Françoise Hardy in haar armen heeft, kan ik rusten. Of bijna, ik blijf nog met één vraag zitten: kocht Bob Dylan na het weggeven van Think! nog een exemplaar voor eigen gebruik?
Dat is een vraag waar ik wel nooit een antwoord op zal vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten