De drie concerten in de Royal Albert Hall waren gisteren binnen enkele uren al uitverkocht. Dat verbaast mij niks. Die drie concerten geven de Dylan-liefhebber een kans om de man te horen spelen in een - voor Dylan-liefhebbers - historische concertzaal.
Vanaf 10 uur vanochtend gaan de kaarten voor Dylans concert in Brussel in de verkoop.
Je kunt natuurlijk ook een reden hebben om niet te gaan (zie hier). Ieder zijn / haar ding. Ben je een minder grote Dylan-liefhebber wanneer je niet gaat? Niet in mijn ogen.
Zoals ik hierboven al schreef, dwalen mijn gedachten niet alleen af naar de toekomst, naar Dylans aanstaande tournee door Europa, maar ook naar het verleden. Naar Dylans tournee van 1998.
Het is vandaag precies 15 jaar geleden dat Bob Dylan in Ahoy, Rotterdam een concert gaf. Dat was mijn eerste Dylan-concert. Van Morrison in het voorprogramma.
Wanneer je mij nu in Ahoy zou zetten, kan ik nog precies aanwijzen waar ik zat. En toch lijken de beelden die van dit concert in mijn geheugen zijn blijven plakken uit meerdere hoeken te zijn geschoten.
Ik weet nog dat ik met de naweeën van een griep naar Rotterdam ben gereden, samen met 'mevrouw Tom'. Ik had die dag in juni mijn winterjas aan. Het is vreemd wat je geheugen bewaart van zo'n dag. Het is het enige Dylan-concert waar ik een T-shirt heb gekocht. Ik heb net nooit gedragen, het ligt op zolder.
Ik herinner mij de geknielde vrouw in het gangpad met een opengeslagen boek - Writings and drawings - in haar handen tijdens 'Desolation row'. Ik herinner mij de uit de maat swingende, kale man en zijn met plaatsvervangende schaamte gevulde vriendin naast hem.
En natuurlijk herinner ik mij Dylan, de muziek. Niet alles maar flitsen. Flitsen van 'Leopard-skin pill-box hat', van 'It ain't me, babe' en 'Love sick'.
Dat is nu 15 jaar geleden. Er is in die 15 jaar veel hetzelfde gebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten