Self portrait

'Van Bob Dylan komt deze maand een dubbelelpee uit. Er staan 24 nummers op, opgenomen in Nashville, New York en op Wight. Op de hoes staat een zelfportrait van Dylan.' (Leeuwarder Courant, 20 juni 1970)

43 jaar 'jong'
Volgens de website Searching for a gem kwam het album Self portrait op 8 juni 1970 uit. Dat is vandaag precies 43 jaar geleden. Die releasedatum verdient overigens wel een nuancering: Self portrait kwam in Amerika op 8 juni 1970 uit, in Nederland kwam dit album pas enkele weken later uit (in het boek waar ik momenteel aan werk staat meer over de releasedatum van Self portrait in Nederland). Ook in Engeland kwam Self portrait later uit dan in Amerika. Roy Shipston in Disc van 20 juni 1970: 'Bob Dylan's double album Self portrait will be released by CBS on June 22.'
Goed, vandaag is het dus 43 jaar geleden dan Self portrait in Amerika uitkwam, tijd om de kaarsjes op de taart aan te steken.

recensies
Wie over Self portrait schrijft lijkt niet te kunnen ontkomen aan de openingszin van Greil Marcus' recensie van dit album, iets dat ik sinds een aantal jaren weiger. (Ik heb daar eerder over geschreven en wel hier. In ditzelfde stuk ook citaten uit twee recensies uit Aloha.)
En nu ik toch over het recenseren van Self portrait begonnen ben, wil ik je ook nog wel even wijzen op de recensie in PEP (zie hier) van Jan de Rooij. O ja, dan is er nog de recensie in New Musical Express van 20 juni 1970 die begint met: 'This should either give the intellectualisers of Bob Dylan a field day or hammer them into silence for good' - wat een veel betere openingszin is dan die van Marcus, ongeacht of je het er mee eens bent of niet - en verder gaat met: 'I mean, what are they supposed to make out of a pot pourri selection of which almost half are by other composers, notably "Blue moon" (yes, the Rogers and Hart one) and "Let it be me" (remember the Everlys version), and on which our folk hero double tracks and displays a positive and sustained liking for string arrangements and girl choruses?'
Dat lijkt de voorbode voor een negatieve recensie, maar schijn bedriegt. Iets verderop lees ik in diezelfde recensie: 'Nonetheless, even if it doesn't stand up to close inspection, this is still one of the most entertaining Dylan sets I've heard; with the easy feel of Nashville skyline, and the crooning Dylan voice of the same, uniting to a common theme such diverse selections as "Blue moon" and "The Mighty Quinn".'
De twee afsluitende zinnen van deze recensie wil ik niemand onthouden: 'It's more the total concept than the individual songs that carry Self portrait. Just buy it.'
Ik ben nog niet zo heel lang bekend met deze recensie. Nu spijt het mij dat ik deze recensie niet al kende toen ik langzaam - tweede helft jaren 80, eerste helft jaren '90 - maar zeker Dylans oeuvre begon te kopen. Toen was ik alleen maar bekend met die openingszin van Marcus en met dat in het achterhoofd kocht ik Self portrait pas toen ik (bijna) alle andere albums van Dylan al had. Voor al diegene die Self portrait nog niet kennen, herhaal ik de laatste drie woorden uit de recensie uit NME: 'Just buy it' en voeg ik er aan toe: oordeel zelf.
Een andere krant, een andere mening. De Tijd van 4 juli 1970: 'De zang van Dylan is niet op één patroon vastgepind, er zijn werkstukken die duidelijk verband houden met de vorige LP, Nashville skyline maar over het algemeen is zijn stem iets minder afwijkend van het vroegere werk als op die laatste LP. Ook zijn voordracht is bijwijlen weer veel feller dan we de laatste tijd van hem kennen.
Er zijn echter ook een aantal bijdragen te vinden, waar hij uitermate op de chansonnerige solo-vokalistentoer is. Bij voorbeeld "Let it be me" en "Take me as I am", in feite juweeltjes, maar je moet ervan houden.' (Gert Jan van Ommen - 'Zelfportrait van popzanger')

koek en ei
Tussen Self portrait en mij is het zeker niet altijd koek en ei. Er zijn dagen dat ik volledig in Self portrait op ga, er zijn dagen dat ik Self portrait maar moeilijk kan verdragen. 'Wigwam' vind ik een gruwel, maar voor 'Days of 49', 'The boxer' en 'Minstrel boy' mag je mij wakker maken.
 Maar hoe mijn pet ten opzichte van Self portrait ook staat, dat dit album bijna standaard wordt aangemerkt in de Dylan-literatuur als het zwarte schaap in Dylans oeuvre, is naar mijn mening niet terecht. Ja, Self portrait is anders dan de albums die vlak voor en na dit album verschenen. Dat 'anders' zit 'm vooral in de grote hoeveelheid nummers van andere componisten en de 'make up' die over de muziek is gelegd in de vorm van strijkers en zangeressen. Dat Self portrait veel covers bevat, is naar mijn smaak geen probleem. De 'make up' heb ik soms wat moeite mee.
Ik hoop dan ook dat de nummers op The Bootleg series volume 10 wat 'kaler' zullen zijn dan de nummers op Self portrait. De voor Record Store Day uitgebrachte single met 'Wigwam' en vooral 'Thisty boots' belooft dan ook veel goeds.
Maar dan, het is maar de mening van één luisteraar. Beter is het te luisteren naar de recensent van NME: 'Just buy it'.
Ik sluit af met nogmaals Roy Shipston over Self portrait: 'Whether is pleases or disappoints the people who buy it will depend on if they have accepted his [Dylan's] "new style."'
Zo is het maar net.