Allereerst dank aan iedereen die in de laatste paar dagen een reactie op deze blog heeft achtergelaten.
In Amerika is de 4 cd box Chimes of freedom inmiddels uitgebracht, Nederland volgt over een paar dagen. In Amerika is ook een 2 cd-versie van Chimes of freedom verschenen. Als ik het goed heb begrepen, is deze 2 cd-versie alleen bij Starbucks te verkrijgen. Dat neemt niet weg dat deze 2 cd-versie ook op ebay opduikt. Ook op de 2 cd-versie is 'One too many mornings', het duet van Johnny Cash & The Avett Brothers (inclusief niet weggepoetste vocalen van Dylan) te vinden. Ik heb de indruk dat de 2-cd versie in Europa niet te verkrijgen zal zijn (maar het is goed mogelijk dat ik me vergis en / of dat de 2 cd-versie alsnog in Europa opduikt).
Gijsbert Kamer schrijft over het nieuwe album van Leonard Cohen & al schrijvende komt Dylan voorbij, zie hier. [Met dank aan Alja voor de tip!] Natuurlijk val ik over de op een na laatste alinea in Kamers stuk. Time out of mind is niet een statement van een oudere man die oog in oog staat met de dood & ook al klopt dit misschien wel voor een deel van Time out of mind, dan heeft dit nog niks te maken met de hoge leeftijd van Leonard Cohen.
Het is dinsdagavond, wanneer ik één stap buiten de deur zet, lijken de oogbollen gelijk te bevriezen. De ideale avond om in een comfortabele stoel te schuiven met leesvoer in de handen & muziek in de oren. Dat leesvoer is een oude aflevering van Isis, de muziek is Dylan. Ik heb wel zin in Another side of Bob Dylan, maar dat kan ook zo weer veranderen.
'erg veel'
Hoeveel foto's zijn er van Bob Dylan gemaakt?
Ik realiseer me dat er geen zinnig antwoord op die vraag te geven is. Of het moet zijn 'erg veel', maar daar schiet ik ook geen drol mee op.
Op het net kwam ik deze foto tegen. Heb je gekeken? Wel even doen, het is de moeite waard. Ik kan me niet herinneren deze foto ooit eerder gezien te hebben. Gezien het ringbaardje moet het een recente foto zijn. Zwarte hoed, zwart pak, blauw overhemd. Meest opvallend aan deze foto is natuurlijk dat Dylan met zijn ene hand zijn gitaar aan de kant houdt terwijl hij met zijn andere hand de microfoon, waarin hij zingt, vasthoudt.
Er zijn 'erg veel' foto's van Dylan die gitaar speelt. Er zijn 'erg veel' foto's van Dylan die piano speelt, of mondharmonica. Er zijn 'erg veel' foto's van een zingende Dylan.
Maar hoeveel foto's zijn er van Dylan die zingt in de microfoon in zijn hand terwijl hij met zijn andere hand de gitaar aan de kant houdt?
Er is geen antwoord, wederom.
En terwijl ik bovenstaande type, vraag ik me af wat ik er mee opschiet. Eigenlijk niks. Het is gewoon een foto van Dylan, er zijn 'erg veel' foto's van Dylan.
Heel 'erg veel'.
Ik realiseer me dat er geen zinnig antwoord op die vraag te geven is. Of het moet zijn 'erg veel', maar daar schiet ik ook geen drol mee op.
Op het net kwam ik deze foto tegen. Heb je gekeken? Wel even doen, het is de moeite waard. Ik kan me niet herinneren deze foto ooit eerder gezien te hebben. Gezien het ringbaardje moet het een recente foto zijn. Zwarte hoed, zwart pak, blauw overhemd. Meest opvallend aan deze foto is natuurlijk dat Dylan met zijn ene hand zijn gitaar aan de kant houdt terwijl hij met zijn andere hand de microfoon, waarin hij zingt, vasthoudt.
Er zijn 'erg veel' foto's van Dylan die gitaar speelt. Er zijn 'erg veel' foto's van Dylan die piano speelt, of mondharmonica. Er zijn 'erg veel' foto's van een zingende Dylan.
Maar hoeveel foto's zijn er van Dylan die zingt in de microfoon in zijn hand terwijl hij met zijn andere hand de gitaar aan de kant houdt?
Er is geen antwoord, wederom.
En terwijl ik bovenstaande type, vraag ik me af wat ik er mee opschiet. Eigenlijk niks. Het is gewoon een foto van Dylan, er zijn 'erg veel' foto's van Dylan.
Heel 'erg veel'.
Dylan kort #789
Een reactie van truck fish - waarvoor dank - op de recensie van Zonder tijd te verliezen, via de e-mail ontvangen:
Leuk Tom, je hebt Daan behoorlijk op zijn taas geraakt, zo erg zelfs dat hij zijn zelfbenoemde hoffelijkheid een paar keer laat varen en probeert jou (en daarmee ons, mij) te kleineren en weg te zetten. Zegt wel wat over hem, vind ik. Aan de andere kant ook wel voorstelbaar, hij is jaren bezig met de roman die eindelijk zijn schrijverschap moet bevestigen, beginnen ze niet over beeldend taalgebruik, de superieure karakterbeschrijvingen en zijn in rake woorden neerzetten van de situatie en dergelijke, nee, hem wordt gevraagd naar wat Dylan-verwijzingen. Beetje dodelijk wel, natuurlijk. Ik voel in elk geval geen aandrang tot lezen. Jammer misschien.
Overigens: een tijdje geleden heb jij op de blog verwezen naar een Gesprek over Dylan op de tv-zender Het Gesprek, was best een beluisterbaar half uurtje. Dit Gesprek was er volgens mij een tussen Lucky Fonz de zanger en deze Daan Heerma van Voss, je had dus kunnen weten dat hij nogal deskundig is.
[Een andere lezer van de blog liet via de e-mail weten Zonder tijd te verliezen aan te zullen schaffen, mede n.a.v. het stuk hieronder. Bij beide reacties op het stuk hieronder kan ik me iets voorstellen. Ik heb even gezocht naar het bericht over Het Gesprek. Ik was dat allang weer vergeten, moet ik bekennen. In de bewuste aflevering waren Lucky Fonz III & Roel Bentz van den Berg te gast. Zie hier.]
Jaap over 'The Times they are a-changin'', hier.
'Bob Dylan, Leopard Skin en Mobutu' door Paul. [In The Telegraph no. 14 van november 1983 staat een foto van Mobutu & Reagan. De tekst bij de foto: 'President Mobutu shows President Reagan his brand-new, leopard-skin pillbox hat']
Daan Heerma van Voss - Zonder tijd te verliezen
Ik luister zelden naar advies, ik ben te eigenwijs om de smaak van anderen te volgen. Ik bepaal zelf wel wat ik lees.Peter vG. – lezen van deze blog – mailde mij een paar dagen geleden over het boek Zonder tijd te verliezen van Daan Heerma van Voss. Hij schreef niet alleen over dit boek, maar ook over een etalage ergens in Amsterdam vol albums van Dylan ter aanprijzing van dit boek.
Normaal ben ik te eigenwijs, maar Peters woorden intrigeerden me.
Ik heb Zonder tijd te verliezen gelezen, een boek over de jeugdvrienden Daniël & Xander die samen na de schooltijd naar Italië vertrekken. In Italië vindt Daniël zijn eerste liefde in de Zuid-Afrikaanse Sophie. Xander verdwijnt plotseling waarna Daniël, samen met Sophie & de hond Jan van Riebeeck, op zoek gaan naar Xander.
Aanvankelijk kostte het mij moeite om aan de schrijfstijl van Daan Heerma van Voss te wennen, alsof zijn woorden & mijn ogen elkaar niet konden vinden, hooguit langs elkaar heen konden schuren. Maar na een bladzijde of vijftien verdween dat & werd ik Zonder tijd te verliezen ingezogen.
Ik kan nu een recensie schrijven vol dikke woorden, maar dikke woorden is mijn stijl niet. Bovendien worden de beste recensies op maandagochtend bij de koffieautomaat geschreven:
‘Goed weekend gehad?’
‘Ik wel, jij ook?’
‘Ja hoor, prima. Jij bent nogal een lezer, toch?’
‘Ja, och…’
‘Ken jij dat nieuwe boek van… hoe heet hij ook al weer… Daan Heer… Heersema… Heereh…’
‘Daan Heerma van Voss bedoel je?’
‘Ja die! Ken je dat boek?’
‘Zonder tijd te verliezen bedoel je? Ja, ken ik.’
‘Is ’t een goed boek?’
‘Ja, da’s een goed boek. Erg goed boek.’
Meer hoef je eigenlijk niet te weten: ‘Erg goed boek’, al het andere dat een recensie normaliter bevat is alleen maar ballast.
Ik herhaal het gewoon nog een keer: Zonder tijd te verliezen is een erg goed boek.
Maar – er is altijd een maar – deze weblog is geen vergaarbak voor recensies van literaire werken, deze weblog is gevuld met Dylan.
Muziek in het algemeen & Dylan in het bijzonder speelt een belangrijke rol in Zonder tijd te verliezen, wat reden genoeg is – voor mij – om het boek niet alleen te lezen, maar ook hier te bespreken. Bespreken met een Dylan-bril op mijn neus.
Ik ben Dylan zestien keer in de bladzijden van Zonder tijd te verliezen tegengekomen & één twijfelgeval. Eerst maar de twijfel. Op bladzijde 215 zegt Felix, de vader van Daniël: ‘Ik weet dat ik zelf ook geen makkelijke ben. Ik moet beter mijn best doen. Als je haar toevallig spreekt, zeg haar dat maar. Maar zeg niet dat ik dat heb gezegd. Dat zou het weer onnodig compliceren.’
Zonder te kunnen achterhalen of Daan Heerma van Voss hier Dylan parafraseert, doen deze regels mij erg denken aan Dylans ‘If you see her, say hello’.
Ik denk dat ik niet eens wil weten of Daan Heerma van Voss bewust hier ‘If you see her, say hello’ parafraseert, of dat ik linken leg die er niet zijn. Ik vind de twijfel wel aangenaam.
Zonder tijd te verliezen bestaat uit vijf delen & ieder deel heeft een citaat meegekregen. Bij de delen een, twee & vijf is dat een citaat van Dylan. Deel een heeft het meest rake citaat – een citaat uit ‘Odds and ends’- meegekregen, een citaat dat niet alleen deel een, maar het gehele boek in zes woorden lijkt te grijpen. Tijdens het lezen van Zonder tijd te verliezen, grepen mijn gedachten steeds weer terug naar die eerste zes woorden: ‘Lost time is not found again.’
Het begin van deel twee wordt opgesierd met een citaat uit ‘Shelter from the storm’ en deel vijf met een citaat uit ‘She belongs to me’.
In deze drie citaten schuilt de schrijver, de vormgever van het boek. Daan Heerma van Voss die een verhaal over Daniël & Xander & Sophie & Italië vorm geeft. Het is een van de drie manieren waarop Dylan in dit boek opduikt.
In het boek, in het verhaal vertelt Daniël (of de Bourgondiër, een groot Dylan-verzamelaar) een aantal malen iets over Dylan – de tweede manier waarin Dylan in dit boek opduikt. Aanvankelijk wat flauw, zelfs storend, zoals de vergelijking met ‘een zeeleeuw met longemfyseem’ (blz. 34). Die kennen we nu wel, dat hoeft niet meer.
Maar naarmate ik verder in het boek kom, wordt het beter. Soms zelfs verrassend.
Ik schreef eerder dat er drie manieren zijn waarop Dylan in Zonder tijd te verliezen opduikt, twee heb ik er reeds besproken. De derde manier, & de meest opmerkelijke manier, is het citeren van Dylan in de tekst, vaak om een beschreven situatie samen te vatten of extra ‘kracht’ te geven. Zoals op blz. 284: ‘Met tegenzin mompelde hij iets over de prijs. Papiergeld zou hij in ieder geval begrijpen, dat geritsel overstemde alles. Money doesn’t talk, it swears. Ik legde mijn portemonnee op tafel, zocht naar een biljet. De man zei iets, wederom niet te verstaan.’
Deze derde manier is niet alleen de meest verrassende, maar ook de best werkende van de drie. Het is herkenbaar. Gewoon in de dagelijkse gang, duiken Dylan-citaten in de kop op, in mijn kop op, die perfect lijken aan te sluiten bij de situatie. Van dat mechanisme heeft Daan Heerma van Voss op indrukwekkende wijze gebruik gemaakt.
Tsja, & dan komt onvermijdelijk het lastige eindoordeel. Nog even afgezien van het belang van Zonder tijd te verliezen voor de Dylan-liefhebber, is Zonder tijd te verliezen – zoals ik hierboven ook al schreef – een goed boek. Daan Heerma van Voss heeft mij zijn verhaal in weten te zuigen & mij weten te boeien. Genoeg om iedere liefhebber van literatuur dit boek aan te raden.
De noodzaak voor de Dylan-liefhebber om Zonder tijd te verliezen te lezen, is wat lastiger te beoordelen. De gemiddelde Dylan-liefhebber zal niks van dit boek leren, maar dat is ook niet de opzet van dit boek. Het is een goed boek waarin Dylan een rol speelt. Niet alleen dat, het is eindelijk weer eens een roman waarin Dylan in het verhaal is verweven door een luisteraar, een luisteraar wiens kennis van Dylan verder gaat dan ‘de protestzanger’ & ‘Blowin’ in the wind’.
Na het schrijven van bovenstaande heb ik Daan Heerma van Voss, naast bovenstaande tekst, een aantal vragen gestuurd. Hieronder die vragen + de antwoorden van Daan Heerma van Voss:
TW: Allereerst: ik heb Zonder tijd te verliezen met genoegen gelezen. Mijn complimenten. Het allereerste citaat van Dylan in Zonder tijd te verliezen – uit het nummer ‘Odds and ends’ lijkt onlosmakelijk met de titel van het boek (en het verhaal) verweven. Heb je het citaat bij de titel gevonden, of juist andersom?
DHvV: Dank u wel. Dat vind ik goed om te horen, Tom. Ik hoop dat je dit deel van mijn antwoord ook publiceert. Ik ben namelijk heel hoffelijk, en dat raakt nog weleens ondergesneeuwd.
Je gebruikt het woord ‘gevonden’, wat duidt op een zoektocht, hoe klein ook, en dus op een bewuste handeling. Die is er in mijn geval nooit geweest. Het weemoedige gevoel dat blijkt uit die liedtekst is een gevoel dat me (bij tijd en wijlen, je moet het niet overdrijven) zo eigen is, dat ik niet weet wat door wat is beïnvloed. Ik zou nu kunnen zeggen dat titel en citaat mij hebben gevonden. Jezus, dat zou erg zijn.
TW: Uit Zonder tijd te verliezen lijkt een duidelijke liefde voor de muziek van Bob Dylan te spreken. Kun je iets vertellen over je liefde voor Dylans muziek. Hoe ben je bij Dylans muziek terecht gekomen? Ben je een zogenaamde ‘completist’, heb je alles dat Dylan ooit heeft uitgebracht of een selectie uit zijn werk? Ben je ooit naar een concert van Dylan geweest & zo ja, wat waren je ervaringen?
DHvV: Ik ben bij Dylan terechtgekomen via Eric Clapton. Ja, daar schrik je van. Ik ook. Eric Clapton. Nouja. Rond mijn twaalfde kocht ik mijn eerste bootleg. Toen had ik de reguliere albums al wel compleet. Afgezien van Knocked Out Loaded, waarvan algemeen bekend is dat het de slechtste plaat uit de menselijke geschiedenis is. Anyway, ik kocht Hush Hush Sweet Charlotte. Een concert uit 1978.
Ik ben geen completist. Wel heb ik rond de tweeduizend Dylan-cd’s. Wat natuurlijk tamelijk belachelijk is. Ik ben elf keer naar een concert geweest. Onder andere in Malmö. Dat was een rare actie. Malmö is een zeer willekeurige plaats.
TW: Zoals ik in mijn recensie schrijf, lijken een aantal gebruikte citaten van Dylan in Zonder tijd te verliezen in de gedachten van Daniël haast onbewust naar boven te drijven om de situatie te beschrijven en / of samen te vatten. Is mijn interpretatie correct? En zo ja, is dit iets wat jou zelf ook overkomt?
DHvV: Je interpretatie is correct, zoals ook blijkt uit mijn eerste antwoord. Maar dat had je natuurlijk nog niet tot je beschikking (mag ik ‘je’ zeggen?) toen je deze vraag stelde. Dus dat is helemaal niet erg, Tom.
En ja. Dit overkomt mij regelmatig; er zijn tientallen muzikanten en schrijvers die me voortdurend bijstaan met commentaar op de gang des levens. Niet alleen Dylan. Ook Randy Newman en Gerard Reve, om een paar andere viespeuken te noemen.
TW: Het viel mij op dat wat over je Dylan schrijft aan het begin van Zonder tijd te verliezen gerekend kan worden tot de vrij algemene kennis over Dylan – of misschien zelfs wel vooringenomenheid over Dylan, ik denk hierbij aan de vergelijking met de zieke zeeleeuw op blz. 34 – terwijl naarmate het boek vordert er steeds meer sprake is van veel minder wijdverspreide kennis over Dylan (de Ierse persingen, de foto op de Japanse persing van The Freewheelin’ Bob Dylan). Is dit een bewuste opbouw of toeval?
DHvV: Vooringenomenheid is een woord waar ik me niet in herken. Men kan niet beweren dat de Dylan van nu klinkt als een mens. Het is een observatie van zijn huidige stemgeluid. Dat dit algemeen aanvaard is, is geen vooringenomenheid, maar een bewijs dat men toch niet helemaal gek is. Verder: toeval.
TW: In hoeverre heb je research moeten doen voor de Dylan-fragmenten in Zonder tijd te verliezen, of is er geen sprake van research maar van kennis?
DHvV: Een heerlijk antwoord om te geven: er is sprake van kennis.
TW: Waarom doen mensen er verstandig aan om naar Dylans muziek luisteren?
DHvV: Je dwingt me nu in de rol van propagandist. Dat is niet beleefd, Tom. Maar goed, je beheert een Dylan-site, dus ik snap het wel. Aan de andere kant: des te gekker om mij Dylan te laten aanprijzen, voor een publiek dat eigenlijk eens het tegenovergestelde zou moeten horen. Je vraagt een leek een dienst te houden in een kerk vol gelovigen.
Daarbij komt nog het probleem dat ik het niet verstandig of onverstandig kan vinden van iemand anders om al dan niet muziek te luisteren. Dat is aan hen. Zo eet ik dagelijks pap. Ik houd van pap. Maar ik zal tegen niemand zeggen: eet toch pap. Als men onwetend wil blijven, dan respecteer ik dat.
Dan nu het persoonlijke antwoord. Ik kan me geen leven zonder muziek voorstellen. Ik luister altijd. Als ik slaap, als ik opsta, als ik ’s nachts thuiskom. ‘Geen enkel tijdstip van de dag hier zonder zijn minstreel.’ Hafid Bouazza. Het verschil: waar hij het heeft over Marokkaanse natuurgeluiden, heb ik het over zangers en schrijvers.
Hoe meer ik over deze vraag nadenk, hoe ingewikkelder hij is. Daarom keer ik terug bij mijn instinctieve reactie: omdat Dylan fucking hard is.
Dylan kort #788
Op de website van American songwriter veel aandacht voor Dylan (en in de komende dagen nog meer). Met dank aan Peerke voor de tip!
Op het internet vond ik nog een aardige cartoon, zie hier.
En op youtube een interview met Dylan uit 1966 (alleen audio).
Op het internet vond ik nog een aardige cartoon, zie hier.
En op youtube een interview met Dylan uit 1966 (alleen audio).
tournee 2012 [eerste gerucht]
Op een Spaanstalige website kom ik een bericht tegen dat Dylan door Zuid Amerika zal touren en waarschijnlijk een concert zal geven in Buenos Aires.
Niet dat mijn Spaans zo goed is dat ik het bericht kan lezen, maar een vertaalprogramma op het net doet wonderen.
Natuurlijk is het bericht niks meer dan puur speculatie. Afwachten dus.
Niet dat mijn Spaans zo goed is dat ik het bericht kan lezen, maar een vertaalprogramma op het net doet wonderen.
Natuurlijk is het bericht niks meer dan puur speculatie. Afwachten dus.
Dear landlord & To Ramona
Te vaak heb ik gelezen dat het beeldschone 'Dear landlord' van het album John Wesley Harding over Albert Grossman zou gaan. Misschien is het waar, misschien ook niet. Uiteindelijk doet het er niet toe. De aanname - want meer is het niet - dat 'Dear landlord' over Albert Grossman gaat, verstopt eerder de oren dan dat het het luisteren naar 'Dear landlord' aangenamer maakt.
[Het voordeel van een blog hebben, is dat je dit soort gedachten op het moment dat ze je bezighouden, de wereld in kan slingeren]
Gisteren ontving ik onderstaande e-mail van Simon, een mooie aanvulling op de eerder hier gepubliceerde e-mail van Ed [met dank aan Simon!]
Hoi Tom,
Grappig hoe verschillende mensen vrijwel exact hetzelfde over iets kunnen denken. Ik was -met mevrouw Simon- 13 januari bij Jansz in de Almeerse Schouwburg. Ik kan het bijna helemaal met Ed eens zijn, vooral over de drie nummers die hij noemt. Met name Every Grain Of Sand was heel goed.
Wat mij opviel, was de interpretatie die Jansz gaf van de inhoud van To Ramona. Volgens Jansz gaat het nummer over een meisje dat van het platteland naar de stad is gekomen en daar eigenlijk niet thuishoort. Voor zover ik de tekst interpreteer, gaat die over de inner circle van mensen waar ze mee omgaat.
Wat me inderdaad van Jansz tegenviel, was de manier waarop hij Jan Cremer blijkbaar bijna bewondert. Wat die allemaal heeft geschreven, neem ik persoonlijk met bijzonder veel korrels zout. Genoeg zou om een hele horrorwinter mee te kunnen strooien.
Simon
Dat Ernst Jansz To Ramona interpreteert als over een meisje dat van het platteland naar de stad is gekomen, kan ik wel volgen. Door regels als 'The flowers of the city', 'your cracked country lips' en vooral 'I can tell you are torn / between stayin' and returnin' / on back to the South.' Dat ik het kan volgen, wil nog niet zeggen dat ik het met zijn interpretatie eens (of oneens) ben. Hetzelfde geldt eigenlijk min of meer voor de interpretatie van Simon. Ik kan mij er deels wel in vinden. Sterker: een combinatie van de twee interpretaties komt naar mijn idee al aardig in de richting.
Ramona is van het platteland naar de stad getrokken waar ze zich in kringen (Simons 'inner circle') probeert te begeven waar ze eerder zich niet dan wel op haar plaats voelt.
Dan is er nog de verteller van het lied, degene die Ramona probeert te troosten. Maar zeker niet alleen probeert te troosten, ook te zoenen & een spiegel voor te houden ('But it grieves my heart, love, / to see you tryin' to be a part of / a world that just don't excist').
Maar diep van binnen weet de verteller dan al zijn pogingen tot troosten zinloos zijn: 'For deep in my heart / I know there is no help I can bring'.
Bovenstaande zijn zo wat losse gedachten over 'To Ramona', geen doorwrochte interpretatie.
En dan: het mooiste is misschien nog om dit gelijk te verwerpen, te luisteren naar 'To Ramona' & er anders over te denken.
Ieder zijn / haar eigen oren.
[Het voordeel van een blog hebben, is dat je dit soort gedachten op het moment dat ze je bezighouden, de wereld in kan slingeren]
Gisteren ontving ik onderstaande e-mail van Simon, een mooie aanvulling op de eerder hier gepubliceerde e-mail van Ed [met dank aan Simon!]
Hoi Tom,
Grappig hoe verschillende mensen vrijwel exact hetzelfde over iets kunnen denken. Ik was -met mevrouw Simon- 13 januari bij Jansz in de Almeerse Schouwburg. Ik kan het bijna helemaal met Ed eens zijn, vooral over de drie nummers die hij noemt. Met name Every Grain Of Sand was heel goed.
Wat mij opviel, was de interpretatie die Jansz gaf van de inhoud van To Ramona. Volgens Jansz gaat het nummer over een meisje dat van het platteland naar de stad is gekomen en daar eigenlijk niet thuishoort. Voor zover ik de tekst interpreteer, gaat die over de inner circle van mensen waar ze mee omgaat.
Wat me inderdaad van Jansz tegenviel, was de manier waarop hij Jan Cremer blijkbaar bijna bewondert. Wat die allemaal heeft geschreven, neem ik persoonlijk met bijzonder veel korrels zout. Genoeg zou om een hele horrorwinter mee te kunnen strooien.
Simon
Dat Ernst Jansz To Ramona interpreteert als over een meisje dat van het platteland naar de stad is gekomen, kan ik wel volgen. Door regels als 'The flowers of the city', 'your cracked country lips' en vooral 'I can tell you are torn / between stayin' and returnin' / on back to the South.' Dat ik het kan volgen, wil nog niet zeggen dat ik het met zijn interpretatie eens (of oneens) ben. Hetzelfde geldt eigenlijk min of meer voor de interpretatie van Simon. Ik kan mij er deels wel in vinden. Sterker: een combinatie van de twee interpretaties komt naar mijn idee al aardig in de richting.
Ramona is van het platteland naar de stad getrokken waar ze zich in kringen (Simons 'inner circle') probeert te begeven waar ze eerder zich niet dan wel op haar plaats voelt.
Dan is er nog de verteller van het lied, degene die Ramona probeert te troosten. Maar zeker niet alleen probeert te troosten, ook te zoenen & een spiegel voor te houden ('But it grieves my heart, love, / to see you tryin' to be a part of / a world that just don't excist').
Maar diep van binnen weet de verteller dan al zijn pogingen tot troosten zinloos zijn: 'For deep in my heart / I know there is no help I can bring'.
Bovenstaande zijn zo wat losse gedachten over 'To Ramona', geen doorwrochte interpretatie.
En dan: het mooiste is misschien nog om dit gelijk te verwerpen, te luisteren naar 'To Ramona' & er anders over te denken.
Ieder zijn / haar eigen oren.
Dylan kort #787
In de vorige 'Dylan kort' schreef ik over de aanstaande release van My name is New York. Daarin schreef ik dat het gaat om een cd. Dit blijkt niet helemaal te kloppen. My name is New York is een boek met een cd. Inmiddels is er een website over dit boek in de lucht, waarop o.a. de volgende informatie: 'This book includes over 75 original items from the Archival collection, such as never before published photographs, lyrics, and artwork by Woody Guthrie, documenting the 27 years he spent in New York City, and will be accompanied by a multi-CD audio companion including historic interviews, narration, and newly recorded Guthrie songs about New York City.'
Het meest intrigerende aan deze informatie zijn de woorden 'newly recorded Guthrie songs about New York City'. Zou Dylan ook een Guthrie song over New York hebben opgenomen? [Met dank aan Simon voor het speurwerk & de tip!]
Op de officiële website van Dylan staat inmiddels een stukje over Chimes of freedom met o.a. links naar de facebook-pagina waar alles beluisterd kan worden en de pagina waar de liner notes van Sean Wilentz te lezen zijn. Zie hier en hier.
Een e-mail van Ed - waarvoor dank! - o.a. over Ernst Jansz' Dromen van Johanna:
Hai Tom,
Even een mailtje naar jou.
Afgelopen week Ernst Jansz gezien en gehoord in schouwburg Ogterop in Meppel.
Had het boek een half jaar eerder cadeau gekregen, cd incluis.
Zo dichtbij, dus ik moest er even heen.
De liefde van Jansz voor Dylan is oprecht, zijn vertaalkunst vind ik razend knap, zoals hij keurig dicht bij de tekst is gebleven.
Wat niet wil zeggen dat ik om die reden een groot fan ben geworden van Ernst Jansz en vertaalde teksten van Dylan.
Het was gewoon een genoeglijke avond, die aangenaam voort kabbelde.
De stem van Ernst Jansz is vrij vlak (klopt) en nogal gebarsten. In zoverre wel een beetje dylanesk. Maar hij zingt ingetogen en zijn begeleiders houden het kalm, vakmatig en rustig.
De beste momenten: Every Grain Of Sand, Red River Shore en Boots Of Spanish Leather. Het grappige is: dat vond en vind ik, en nadien ben ik jouw blog gaan teruglezen. Ik denk: hij moet er destijds wel over geschreven hebben. En zo was het ook ;-) Ik vond jouw mening aardig weerspiegeld in wat ik ervan vind en vond. En in de nummers die het best gelukt zijn.
Valt me op dat je aanvankelijk erg kritisch was, maar naderhand een beetje bijdraaide op onderdelen. Lijkt me terecht: ik deel je gevoel en opmerkingen in grote lijnen, maar zoals je later ook schrijft: de intenties van Ernst Jansz zijn zuiver en dat heeft toch geresulteerd in een gedurfd project mijns inziens, waarbij je van te voren weet dat het bij de Bobcats zelden goed kan doen.
Nee, Dylan zal hij nooit vervangen. Met een vertaling en eigen interpretatie haal je sowieso een paar dimensies uit het werk van Dylan, maar toch een bijzonder project en een leuke schouwburgavond.
Inderdaad opvallend: Ik Jan Cremer III (heb het zelf niet gelezen) neemt nogal een belangrijke plek in bij Jansz' expeditie. En had zelf al elders gelezen (bij jou of waar dan ook) dat Jan Cremer zichzelf een veel te grote rol doe dicht in relatie tot de inner circle van Dylan destijds (Chelsea-hotel?). Hij lult erop los, begrijp ik wel.
Hoe dan ook, dit wilde ik je gewoon nog even mailen.
Moi, Ed
Ik heb Ed een mail teruggestuurd met daarin o.a. de opmerking dat hij Ik Jan Cremer III vooral niet moet lezen.
Ik ken - naast Ed - in ieder geval twee 'Bobcats' die erg hebben genoten van Ernst Jansz' programma Dromen van Johanna. Het is niet echt mijn ding, maar er zijn zeker Dylan-liefhebbers die genieten van Dromen van Johanna.
Vandaag gehoord: afgelopen weekend bleek een man eigenwijs genoeg om - ondanks tegenwerpingen - vol te houden dat 'Make you feel my love' door Adele is geschreven. Conclusies: 1. De man heeft het album van Adele niet en / of nooit naar de credits op de hoes gekeken. 2. De man heeft nog nooit een interview met Adele en / of een artikel over Adele gelezen. 3. De man slaat de plank volledig mis (maar dat hoef ik hier niet te melden).
In de Volkskrant van vandaag, onder de titel 'Ik heb wekenlang alleen maar liedjes van Bob Dylan geluisterd. Ik ga nog al grondig te werk bij dit soort projecten', een kort bericht over Chimes of freedom. Met dank aan Peter vG. voor de tip & het sturen van de scan!
Chimes of freedom verschijnt, aldus de Volkskrant, morgen in Amerika.
Deze 'Dylan kort' is geheel gevuld met bijdragen van lezers. Nogmaals dank aan allen. Bijdragen zijn altijd welkom & kunnen naar tom_dylan@hotmail.com
Het meest intrigerende aan deze informatie zijn de woorden 'newly recorded Guthrie songs about New York City'. Zou Dylan ook een Guthrie song over New York hebben opgenomen? [Met dank aan Simon voor het speurwerk & de tip!]
Op de officiële website van Dylan staat inmiddels een stukje over Chimes of freedom met o.a. links naar de facebook-pagina waar alles beluisterd kan worden en de pagina waar de liner notes van Sean Wilentz te lezen zijn. Zie hier en hier.
Een e-mail van Ed - waarvoor dank! - o.a. over Ernst Jansz' Dromen van Johanna:
Hai Tom,
Even een mailtje naar jou.
Afgelopen week Ernst Jansz gezien en gehoord in schouwburg Ogterop in Meppel.
Had het boek een half jaar eerder cadeau gekregen, cd incluis.
Zo dichtbij, dus ik moest er even heen.
De liefde van Jansz voor Dylan is oprecht, zijn vertaalkunst vind ik razend knap, zoals hij keurig dicht bij de tekst is gebleven.
Wat niet wil zeggen dat ik om die reden een groot fan ben geworden van Ernst Jansz en vertaalde teksten van Dylan.
Het was gewoon een genoeglijke avond, die aangenaam voort kabbelde.
De stem van Ernst Jansz is vrij vlak (klopt) en nogal gebarsten. In zoverre wel een beetje dylanesk. Maar hij zingt ingetogen en zijn begeleiders houden het kalm, vakmatig en rustig.
De beste momenten: Every Grain Of Sand, Red River Shore en Boots Of Spanish Leather. Het grappige is: dat vond en vind ik, en nadien ben ik jouw blog gaan teruglezen. Ik denk: hij moet er destijds wel over geschreven hebben. En zo was het ook ;-) Ik vond jouw mening aardig weerspiegeld in wat ik ervan vind en vond. En in de nummers die het best gelukt zijn.
Valt me op dat je aanvankelijk erg kritisch was, maar naderhand een beetje bijdraaide op onderdelen. Lijkt me terecht: ik deel je gevoel en opmerkingen in grote lijnen, maar zoals je later ook schrijft: de intenties van Ernst Jansz zijn zuiver en dat heeft toch geresulteerd in een gedurfd project mijns inziens, waarbij je van te voren weet dat het bij de Bobcats zelden goed kan doen.
Nee, Dylan zal hij nooit vervangen. Met een vertaling en eigen interpretatie haal je sowieso een paar dimensies uit het werk van Dylan, maar toch een bijzonder project en een leuke schouwburgavond.
Inderdaad opvallend: Ik Jan Cremer III (heb het zelf niet gelezen) neemt nogal een belangrijke plek in bij Jansz' expeditie. En had zelf al elders gelezen (bij jou of waar dan ook) dat Jan Cremer zichzelf een veel te grote rol doe dicht in relatie tot de inner circle van Dylan destijds (Chelsea-hotel?). Hij lult erop los, begrijp ik wel.
Hoe dan ook, dit wilde ik je gewoon nog even mailen.
Moi, Ed
Ik heb Ed een mail teruggestuurd met daarin o.a. de opmerking dat hij Ik Jan Cremer III vooral niet moet lezen.
Ik ken - naast Ed - in ieder geval twee 'Bobcats' die erg hebben genoten van Ernst Jansz' programma Dromen van Johanna. Het is niet echt mijn ding, maar er zijn zeker Dylan-liefhebbers die genieten van Dromen van Johanna.
Vandaag gehoord: afgelopen weekend bleek een man eigenwijs genoeg om - ondanks tegenwerpingen - vol te houden dat 'Make you feel my love' door Adele is geschreven. Conclusies: 1. De man heeft het album van Adele niet en / of nooit naar de credits op de hoes gekeken. 2. De man heeft nog nooit een interview met Adele en / of een artikel over Adele gelezen. 3. De man slaat de plank volledig mis (maar dat hoef ik hier niet te melden).
In de Volkskrant van vandaag, onder de titel 'Ik heb wekenlang alleen maar liedjes van Bob Dylan geluisterd. Ik ga nog al grondig te werk bij dit soort projecten', een kort bericht over Chimes of freedom. Met dank aan Peter vG. voor de tip & het sturen van de scan!
Chimes of freedom verschijnt, aldus de Volkskrant, morgen in Amerika.
Deze 'Dylan kort' is geheel gevuld met bijdragen van lezers. Nogmaals dank aan allen. Bijdragen zijn altijd welkom & kunnen naar tom_dylan@hotmail.com
Dylan kort #786 [o.a. nieuwe release]
Nieuwe release: op 14 juli 2012 is het honderd jaar geleden dat Woody Guthrie werd geboren. Dat zal uiteraard niet ongemerkt voorbij gaan. Zo komen er een aantal nieuwe boeken & cd's uit. Bovendien is er een documentaire in de maak over Woody Guthries '1913 massacre'.Meest interessant voor de Dylan-liefhebber is de cd 'My name is New York' welke in mei uitkomt. Hierop staan bijdragen van o.a. Pete Seeger, Sonny Terry, Josh White, Leadbelly, Ramblin' Jack Elliott, Arlo Gutrhie en Bob Dylan. Een tracklist is nog niet beschikbaar. Aangezien een aantal van deze muzikanten reeds overleden is, zal het in ieder geval niet (uitsluitend) om recent opgenomen materiaal gaan. Het is best mogelijk dat bijvoorbeeld Arlo Guthrie en Bob Dylan wel recent iets opgenomen hebben voor 'My name is New York', maar de kans is ook groot dat het om 'oud' materiaal gaat. En dan is het nog de vraag of het om eerder uitgebrachte opnamen gaat, of juist niet. Meer hier. ( Met dank aan Simon voor de tip!)
e-mail vanochtend ontvangen (met dank aan Marcel):
Hoi Tom, Gisteravond was ik bij het concert van Frank Boeijen (in Veenendaal). Voorafgaand aan zijn nummer 'Robert Zimmerman' had hij nog wat positieve woorden over Dylan. Laatst was hij er nog heen geweest (kennelijk het concert in Ahoy). 'Hij was beter dan ooit' , aldus Boeijen. 'En dat geeft de burger weer moed.' (Boeijen is zelf ook alweer 54 jaar). Leuk om weer wat positiefs te horen over een Dylan-concert; voor sommigen leek het haast wel mode om Dylan (en dan vooral zijn zang) af te kraken. Vriendelijke groet, Marcel
De laatste paar dagen komen er weer wat meer reacties op de blog, dank daarvoor! En ook de e-mails met tips en links stromen weer binnen. Dank! Laat maar komen, het is meer dan welkom.
rommelmarkt
'Mevrouw Tom' & in de kinderen wilden naar een rommelmarkt, niet eens zo ver van hier. Ik moet bekennen dat ik weinig zin zat om te gaan, rommelmarkten zijn verre van de ultieme vindplaatsen voor Dylanesque aanwinsten. Bovendien lijken de rommelmarkten de laatste jaren steeds meer rommel & steeds minder 'vondsten' te bevatten.Een gezinsleven is geven & nemen. Ik ga mee met de gedachte 'we zien wel'.
Gek genoeg ben ik de eerste die iets koopt: Het Beste uit Reader's digest van augustus 1970. Daar staan een paar pagina's over Dylan in. Ik heb 'm al in de kast staan, maar voor €0,10 kan ik 'm toch niet op de rommelmarkt laten liggen. Wie weet welke onverlaat er dan mee aan de haal gaat.
Het mooiste moet nog komen.
Een ieder die wel eens rommelmarkten bezoekt kent de bananendozen vol elpees van James Last & de Kermisklanten, en de dozen vol singles van Mieke Telkamp & co. Meestal blader ik die dozen vluchtig door zonder ooit iets te vinden, zo ook vandaag. Uit één van die dozen pluk ik tot mijn stomme verbazing de single 'Give me love - (Give me peace on earth)' van George Harrison. Die single is - voor mij - vooral interessant omdat op de b-kant het nummer 'Miss O'Dell' staat. Al jaren gaat het gerucht dat Dylan de mondharmonica speelt op dit nummer. Het gaat om een Amerikaanse persing in goede staat. De vraagprijs van €2,- is zéér redelijk, maar bij het afrekenen blijkt de verkoper niet meer dan €1,- er voor te willen hebben.
Dik tevreden zoek ik 'mevrouw Tom' & de kinderen weer op.
En dan nog moet het mooiste nog komen.
Uit een andere doos vol singles van Mieke Telkamp & co. trek ik een singletje van The Cats. Je weet wel: palingsound - Volendam - nachtmerrie.
Dat singletje laat me volledig koud, maar wat wel interessant is, is dat het singletje in een hoesje zit dat er niet omheen hoort te zitten. Op het eerste oog is het een zogenaamde labelsleeve van CBS, ergens uit halverwege de jaren zestig. Dit hoesje komt me ergens vaag bekend voor, het is zeker geen gewone labelsleeve, op beide zijden staat reclame voor een aantal CBS EP's. Onder die EP's drie stuks van Dylan. En dan zie ik het logo op het hoesje: boven het logo
staat 'Discos' en eronder nog een regeltje tekst waardoor het kwartje valt. Dit is een binnenhoes behorende bij de Spaanse EP 'Rainy day women #12 & 35' uit 1966!Die Spaanse EP heb ik thuis in de kast staan, maar zonder de bijna onvindbare binnenhoes. En die binnenhoes vind ik uitgerekend op een rommelmarkt tussen de singles van Mieke Telkamp & co.
Voor €0,50 neem ik de single mee. Thuis zal ik de single van The Cats met eerbied in de prullenbak gooien, zo neem ik me voor. Of naar de kringloopwinkel brengen. Ik heb eindelijk de binnenhoes voor mijn Spaanse EP 'Rainy day women #12 &35', mijn dag kan niet meer stuk.
Volgende week weer naar een rommelmarkt?
Dylan kort #785
Allereerst, om verwarring te voorkomen: eerder heb ik hier bijdragen / tips van Peter K. & Peter M. gepubliceerd. De tips van Peter in onderstaande berichten, komen niet van Peter K. of Peter M., maar van Peter vG.Een tip van Peter K. [waarvoor dank]: Het 5 cd boxje Not dark yet kost nog maar €9,95 (het heeft al een keer in een reactie gestaan, maar het is goed om het nogmaals in een gewoon bericht te vermelden). Zie hier.
Een tijd geleden schreef ik hier over de 4 cd box Chimes of freedom, je weet wel: bakken vol tenenkrommende covers voor het goede doel. Het meest interessante aan deze 4 cd box is, naar mijn smaak, 'One too many morning' van Johnny Cash & the Avett Brothers (wie goed luistert hoort Dylan, vandaar). Echter, wanneer ik hier kijk, is dit nummer van de tracklist verdwenen. De box kost op die site €28,65 (inclusief verzending).
Bij bol.com is Chimes of freedom ook al te reserveren. Daar kun je kiezen hoeveel je wilt betalen: €30,99 (releasedatum 27 januari) of €22,99 (releasedatum 3 februari). Ook bol.com geeft de tracklist van Chimes of freedom, althans bij de goedkoopste versie. En op die tracklist staat wel 'One too many mornings' van Johnny Cash & the Avett brothers.
Snap jij het nog?
Vergeet niet hieronder te kijken voor informatie over The Drawn Blank series 2012.
O ja, deze bewegende beelden wil je nog even bekijken (voor ze weer verdwijnen).
The Drawn Blank series 2012
Castle galleries heeft sinds kort informatie over The Drawn Blank series 2012 op haar website staan. De nieuwe serie bestaat uit vier versies van 'Train tracks'. 'Train tracks' is te koop in rood, blauw, groen en wit. De werken zijn gedrukt in een gelimiteerde oplage van 295 stuks en met de hand gesigneerd door Dylan. Per stuk kosten de werken £2750,-
Meer informatie hier.
Meer informatie hier.
Dylan & twee schrijvers (luisteren)
Steeds meer (Nederlandse) schrijvers blijken naar Dylan te luisteren. Natuurlijk waren er al Simon Vinkenoog & Martin Bril - om de twee meest voor de hand liggende namen te noemen - gisteren kwam daar Daan Heerma van Voss bij. En vandaag - met dank aan Peter voor de tip - Philip Huff. Onlangs werd het boek Niemand in de stad van Philip Huff gepubliceerd en n.a.v. daarvan was Huff woensdagavond in de uitzending van Kunststof op radio 1.
Die uitzending is hier te beluisteren.
Na ongeveer 45 minuten, wanneer presentator Frenk van der Linden vraagt wat er in de boekenkast van Philip Huff staat, komt Dylan ter sprake: 'Daar staat van alles van mijn studies geschiedenis en filosofie tot en met Nederlandse literatuur. En als je namen wilt, ik heb mijn scriptie geschreven over Arthur Schopenhauer bijvoorbeeld, Duitse filosoof. En bij geschiedenis over Bob Dylan dus daar staat een cd'tje of veertig van Dylan.'
Ik heb lang gedacht dat mijn kast de enige op de aardkloot was waar zowel Dylan als Schopenhauer in staan. Hoe wonderbaarlijk dat Philip Huff ook zo'n kast heeft.
Schopenhauers De Wereld als wil en voorstelling is het enige boek - van de duizenden die ik heb gelezen - waar ik ooit wakker van heb gelegen.
Enfin, het gaat hier over Dylan. Na ongeveer 54 minuten komt Dylan nogmaals terug:
Frenk van der Linden [FL]: 'Ik wil even naar hem [Martin Bril] toe, omdat hij was een grote fan van Dylan, hè? Dat wil zeggen hij had vele helden. Napoleon was de grootste natuurlijk en Dylan was iemand die hem intrigeerde. Ik ga heel even iets aan je laten horen van misschien wel een van de mooiste nummers van Dylan. Jij kent het ook hè?'
Philip Huff [PH]: 'Ik vermoed als het Dylan is wel.'
['Tangled up in blue' draait]
FL: 'Wat leren we van Dylan aan het eind van dit uur?'
PH: 'Van Dylan leren... dat is echt een kristal waar je van duizend kanten naar kan kijken, maar deze plaat - Blood on the tracks - zegt eigenlijk alles van alle fases die ik ken van liefdesverdriet. Ik vond het voor afgelopen jaar eigenlijk ook niet zo'n goede plaat. En nu...'
FL: 'Er is nog meer ziektewinst!'
PH: 'Er is nog meer ziektewinst. En nu... Dylan, daar kun je eindeloos in delven.'
enz. enz.
Eerder noemde ik al Daan Heerma van Voss & ook met hem is onlangs een interview op de radio te horen geweest. In dit interview echter geen Dylan. (In zijn boek Zonder tijd te verliezen wel veel Dylan, maar daarover later meer.) Wederom met dank aan Peter voor de tip!
Die uitzending is hier te beluisteren.
Na ongeveer 45 minuten, wanneer presentator Frenk van der Linden vraagt wat er in de boekenkast van Philip Huff staat, komt Dylan ter sprake: 'Daar staat van alles van mijn studies geschiedenis en filosofie tot en met Nederlandse literatuur. En als je namen wilt, ik heb mijn scriptie geschreven over Arthur Schopenhauer bijvoorbeeld, Duitse filosoof. En bij geschiedenis over Bob Dylan dus daar staat een cd'tje of veertig van Dylan.'
Ik heb lang gedacht dat mijn kast de enige op de aardkloot was waar zowel Dylan als Schopenhauer in staan. Hoe wonderbaarlijk dat Philip Huff ook zo'n kast heeft.
Schopenhauers De Wereld als wil en voorstelling is het enige boek - van de duizenden die ik heb gelezen - waar ik ooit wakker van heb gelegen.
Enfin, het gaat hier over Dylan. Na ongeveer 54 minuten komt Dylan nogmaals terug:
Frenk van der Linden [FL]: 'Ik wil even naar hem [Martin Bril] toe, omdat hij was een grote fan van Dylan, hè? Dat wil zeggen hij had vele helden. Napoleon was de grootste natuurlijk en Dylan was iemand die hem intrigeerde. Ik ga heel even iets aan je laten horen van misschien wel een van de mooiste nummers van Dylan. Jij kent het ook hè?'
Philip Huff [PH]: 'Ik vermoed als het Dylan is wel.'
['Tangled up in blue' draait]
FL: 'Wat leren we van Dylan aan het eind van dit uur?'
PH: 'Van Dylan leren... dat is echt een kristal waar je van duizend kanten naar kan kijken, maar deze plaat - Blood on the tracks - zegt eigenlijk alles van alle fases die ik ken van liefdesverdriet. Ik vond het voor afgelopen jaar eigenlijk ook niet zo'n goede plaat. En nu...'
FL: 'Er is nog meer ziektewinst!'
PH: 'Er is nog meer ziektewinst. En nu... Dylan, daar kun je eindeloos in delven.'
enz. enz.
Eerder noemde ik al Daan Heerma van Voss & ook met hem is onlangs een interview op de radio te horen geweest. In dit interview echter geen Dylan. (In zijn boek Zonder tijd te verliezen wel veel Dylan, maar daarover later meer.) Wederom met dank aan Peter voor de tip!
een nieuwe ratel
Een nieuwe dag, een nieuwe ratel.
Ik heb inmiddels begrepen dat het feit dat bol.com mijn boek niet aanbiedt (zie hieronder) iets van tijdelijke aard is, iets met een computerprobleempje. Problemen zijn er om opgelost te worden, toch?
En dan is er nog die etalage van de Atheneum boekwinkel in Amsterdam, een etalage vol Dylan-platen. Dat heeft alles te maken - zo heb ik inmiddels begrepen - met het verschijnen van het boek Zonder tijd te verliezen van Daan Heerma van Voss. [met dank aan Peter voor de tip!] In dat boek komt Dylan regelmatig langs. Verder kan ik er nog weinig over zeggen, eerst het boek lezen. Op de website van Daan Heerma van Voss is een foto van de bewuste etalage te bewonderen. En iets groter, hier. Meest opvallend - tenminste dat valt mij dan weer op - is dat er drie elpees zonder hoes tussen staan / liggen. Alle drie hebben ze zogenaamde two-tone labels. CBS Nederland gebruikte deze two-tone labels van 1975 (van The Basement tapes) t/m 1985 (Empire burlesque). Waarom niet ook een plaat van voor 1975 in de etalage? Een plaat met die schitterende oranje labels? Of een plaat van na 1985 met rode labels?
Ergens denk ik dat die labels iets zeggen over de persoon die zijn platencollectie heeft uitgeleend voor het vullen van de etalage. Ergens tussen 1975 & 1985 had hij / zij een 'Dylan-periode'.
koffie zetten, zo terug.
Ik vond mezelf aan het eind van de ochtend liggend op de bank met Unplugged in de cd-speler. Ik moet bekennen dat ik Unplugged niet zo vaak draai, het is niet een van mijn favoriete albums. Dylan heeft betere platen gemaakt. Dylan heeft platen gemaakt die ik dagelijks kan horen zonder dat ze ooit de honger om ze nogmaals te horen stillen, Unplugged hoort daar niet bij.
Het voordeel van een album niet zo vaak draaien, is dat wanneer de plaat weer eens voorbij komt, deze mij kan verrassen. Vanochtend was dat 'Desolation row' op Unplugged. Niet dat ik er onrustig van werd of de behoefte kreeg om wie dan ook te bellen met de mededeling 'moet je nou eens horen...', maar gewoon aangenaam.
Op het internet, zo merkte ik vanmiddag, is het rustig. Weinig Dylan-nieuws. De postbode bracht nog wel de nieuwsbrief van fanzine Isis. Die heb ik nog niet gelezen, dat komt straks bij een kop koffie.
Ik heb inmiddels begrepen dat het feit dat bol.com mijn boek niet aanbiedt (zie hieronder) iets van tijdelijke aard is, iets met een computerprobleempje. Problemen zijn er om opgelost te worden, toch?
En dan is er nog die etalage van de Atheneum boekwinkel in Amsterdam, een etalage vol Dylan-platen. Dat heeft alles te maken - zo heb ik inmiddels begrepen - met het verschijnen van het boek Zonder tijd te verliezen van Daan Heerma van Voss. [met dank aan Peter voor de tip!] In dat boek komt Dylan regelmatig langs. Verder kan ik er nog weinig over zeggen, eerst het boek lezen. Op de website van Daan Heerma van Voss is een foto van de bewuste etalage te bewonderen. En iets groter, hier. Meest opvallend - tenminste dat valt mij dan weer op - is dat er drie elpees zonder hoes tussen staan / liggen. Alle drie hebben ze zogenaamde two-tone labels. CBS Nederland gebruikte deze two-tone labels van 1975 (van The Basement tapes) t/m 1985 (Empire burlesque). Waarom niet ook een plaat van voor 1975 in de etalage? Een plaat met die schitterende oranje labels? Of een plaat van na 1985 met rode labels?
Ergens denk ik dat die labels iets zeggen over de persoon die zijn platencollectie heeft uitgeleend voor het vullen van de etalage. Ergens tussen 1975 & 1985 had hij / zij een 'Dylan-periode'.
koffie zetten, zo terug.
Ik vond mezelf aan het eind van de ochtend liggend op de bank met Unplugged in de cd-speler. Ik moet bekennen dat ik Unplugged niet zo vaak draai, het is niet een van mijn favoriete albums. Dylan heeft betere platen gemaakt. Dylan heeft platen gemaakt die ik dagelijks kan horen zonder dat ze ooit de honger om ze nogmaals te horen stillen, Unplugged hoort daar niet bij.
Het voordeel van een album niet zo vaak draaien, is dat wanneer de plaat weer eens voorbij komt, deze mij kan verrassen. Vanochtend was dat 'Desolation row' op Unplugged. Niet dat ik er onrustig van werd of de behoefte kreeg om wie dan ook te bellen met de mededeling 'moet je nou eens horen...', maar gewoon aangenaam.
Op het internet, zo merkte ik vanmiddag, is het rustig. Weinig Dylan-nieuws. De postbode bracht nog wel de nieuwsbrief van fanzine Isis. Die heb ik nog niet gelezen, dat komt straks bij een kop koffie.
woensdagavondratel
De dagen zitten vol verrassingen, leuke & minder leuke verrassingen. Tot de leuke verrassingen reken ik de woorden van Ria Warmerdam over mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978. Ze schrijft o.a.: 'Het reconstructieplezier van deze enorme Dylanfan en blogger (bobdylaninnederland.blogspot.com) spat van de pagina's. Vaardig geschreven en voorzien van foto's in zwart-wit. Vooral voor Dylanadepten en popprofessoren.' En maar liefst vijf sterren! Het volledige stuk van Ria Warmerdam is te lezen op de website van Bruna.Minder leuk is het dat bol.com mijn boek niet meer te koop aanbiedt, geen idee waarom. Gelukkig blijft Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 wel leverbaar bij een groot aantal andere internetboekwinkels (zie rechter kolom), via de gewone boekwinkel & uiteraard rechtstreeks via de uitgever.
Binnenkort meer over de enige recente Music on vinyl-uitgave van Dylan waar ik nog niet over heb geschreven: Before the flood. En kort iets over de reden waarom de etalage van de Atheneum boekwinkel in Amsterdam vol staat met hoezen van albums & singles van Dylan, ook later.
Het is gewoon woensdag, een avond, ik ben vanmiddag in Kingdom of fear van Hunter S. Thompson begonnen & inmiddels enigszins verslingerd aan het boek. Een tijdje geleden meldde ik hier dat ik dit boek kocht mede vanwege de foto van Dylan & Thompson op blz. 274. Ooit las ik Fear and loathing in Las Vegas van Thompson & al is dat lang geleden & kan ik me maar weinig van de inhoud herinneren, wel weet ik dat dit boek staat op het plankje met boeken met enige Dylan-inhoud.
Nu ik toch aan het ratelen ben: ik las ergens op het net dat World gone wrong in Amerika & Canada opnieuw op cd is uitgebracht. Ik ga er van uit dat het om een 'gewone' heruitgave gaat, al is het wel iets om in de gaten te houden of het niet om een geremasterde versie gaat.
Je weet maar nooit.
Later meer, echt waar, nu eerst terug naar Hunter S. Thompson & Kingdom of fear.
groentje
Op de website van De Groene Amsterdammer, in een stuk over natuurfilms, kom ik het volgende tegen: 'Maar wat als (een deel van) het publiek de natuur slechts ziet als een curiositeit, nog één keer te bewonderen voor haar dood? Zoals ook niet-fans Bob Dylan willen zien optreden voor het te laat is.' (Tim van Remmerden - 'Het zijn net mensen'; gezien online 17 januari 2012)
Tijdens het concert in 2009 zat ik naast zo'n niet-fan. Ze was deel van een hele groep niet-fans. Rampzalig was 't voor haar & niet alleen voor hoor, ook voor de andere leden van haar groep. Ze mopperde een beetje voor zich uit. Over dat ze geen enkel nummer kende. Over dat ze eigenlijk niet kon zien wie nou die Dylan was, er stonden zoveel mannen op het podium. Over dat ze Marco Borsato pas nog had gezien & dat die wèl kon zingen. Over dat zij moest rijden & dus niet, zoals de anderen in haar groep, een snee in haar neus kon zuipen om maar te kunnen vergeten, om er maar niet te zijn.
Ik heb maar heel even medelijden met haar gehad, hooguit enkele seconden. Had ze maar niet moeten gaan, de trut.
Of beter: had ze zich moeten voorbereiden.
Tijdens het concert in 2009 zat ik naast zo'n niet-fan. Ze was deel van een hele groep niet-fans. Rampzalig was 't voor haar & niet alleen voor hoor, ook voor de andere leden van haar groep. Ze mopperde een beetje voor zich uit. Over dat ze geen enkel nummer kende. Over dat ze eigenlijk niet kon zien wie nou die Dylan was, er stonden zoveel mannen op het podium. Over dat ze Marco Borsato pas nog had gezien & dat die wèl kon zingen. Over dat zij moest rijden & dus niet, zoals de anderen in haar groep, een snee in haar neus kon zuipen om maar te kunnen vergeten, om er maar niet te zijn.
Ik heb maar heel even medelijden met haar gehad, hooguit enkele seconden. Had ze maar niet moeten gaan, de trut.
Of beter: had ze zich moeten voorbereiden.
gestrekt
Regelmatige bezoekers zal het niet gek in de oren klinken: ik lig plat omdat zitten krom trek. De mini laptop zorgt ervoor dat ik ook liggend verbonden kan blijven met het net. De klinkt idealer dan het is, maar ik klaag het, het is tenslotte een mogelijkheid om hier te schrijven over Dylan.
Vanmiddag het boek Zapdansen van Roel Bentz van den Berg uitgelezen. Een aantal stukken kende ik uit het NRC Handelslad - waar ze allemaal in hebben gestaan, maar ik ben te lui om altijd alles maar te lezen - zoals het stuk over Dylans Chronicles. Dat is moet vlak voor de kerst van 2004 zijn geschreven & gepubliceerd in de krant. Roel Bentz van den Berg [RBvdB] roept eenieder er te op om Chronicles op het verlanglijstje te zetten.
Dylan komt veel vaker langs in Zapdansen, meestal toevallig, zoals je een oude bekende ineens in de rij ziet staan bij de bakker. Vooral het stuk waarin RBvdB citeert uit Dylans 'Dear landlord' vond ik aardig. RBvdB is sowieso een lezenswaardig schrijver, zo leerde ik van Zapdansen.
Nog even terug naar die bandjes die zich vernoemd hebben naar Dylans woorden. Via de e-mail begreep ik dat het niet helemaal duidelijk was waar The Savage rose linkt met Dylan. The Savage rose is te vinden in Dylans linernotes bij het album Highway 61 revisited.
RBvdB uitgelezen, op naar het volgende boek. Of eerst verder gaan met de half gelezen boeken op het nachtkastje, dat is altijd de twijfel.
Op het nachtkastje ligt o.a. de autobiografie van Joan Baez. Daar lees ik soms in, maar nooit te lang. Baez heeft best een aardig verhaal te vertellen - daar gaat het niet om - mijn probleem met het boek is dat Baez nogal gecharmeerd is van haar eigen ikkie. Daar kan ik slecht tegen.
Vanmiddag het boek Zapdansen van Roel Bentz van den Berg uitgelezen. Een aantal stukken kende ik uit het NRC Handelslad - waar ze allemaal in hebben gestaan, maar ik ben te lui om altijd alles maar te lezen - zoals het stuk over Dylans Chronicles. Dat is moet vlak voor de kerst van 2004 zijn geschreven & gepubliceerd in de krant. Roel Bentz van den Berg [RBvdB] roept eenieder er te op om Chronicles op het verlanglijstje te zetten.
Dylan komt veel vaker langs in Zapdansen, meestal toevallig, zoals je een oude bekende ineens in de rij ziet staan bij de bakker. Vooral het stuk waarin RBvdB citeert uit Dylans 'Dear landlord' vond ik aardig. RBvdB is sowieso een lezenswaardig schrijver, zo leerde ik van Zapdansen.
Nog even terug naar die bandjes die zich vernoemd hebben naar Dylans woorden. Via de e-mail begreep ik dat het niet helemaal duidelijk was waar The Savage rose linkt met Dylan. The Savage rose is te vinden in Dylans linernotes bij het album Highway 61 revisited.
RBvdB uitgelezen, op naar het volgende boek. Of eerst verder gaan met de half gelezen boeken op het nachtkastje, dat is altijd de twijfel.
Op het nachtkastje ligt o.a. de autobiografie van Joan Baez. Daar lees ik soms in, maar nooit te lang. Baez heeft best een aardig verhaal te vertellen - daar gaat het niet om - mijn probleem met het boek is dat Baez nogal gecharmeerd is van haar eigen ikkie. Daar kan ik slecht tegen.
Dylan kort #784
Vergeet niet de stukken over Miss O'Dell, Original album classics en I'm in a cowboy band te lezen.In 'Dylan kort #783' schreef ik over bandjes die zich vernoemd hebben naar een regel tekst, song- of albumtitel van Dylan. Daarin noemde ik Oh mercy, Judas priest en Blonde on blonde. Met dank aan Martijn kan ik daar Johan aan toevoegen, Johan begon ooit onder de naam Visions of Johanna. Met dank aan Simon kan ook Starry eyed and laughing worden toegevoegd aan de lijst. Ik begrijp van Simon dat deze band Dylans 'Chimes of freedom' heeft opgenomen.
Verder schoten mij nog te binnen: The Savage rose en John Wesley Harding. Schiet jou nog iets te binnen? Laat dan even een reactie achter of stuur een mailtje [tom_dylan@hotmail.com].
Harry over de 10 beste albums van 1981, met op 8 Shot of love, hier.
Vergeten aantekening (10 januari 2012): 'De uitzending van NCIS - vanavond op de buis - bevat Dylans "Things have changed". Ik moet de aflevering eerder hebben gezien. Dankzij "Things have changed" herken ik bewuste scène, de rest van de aflevering niet.'
De foto bij dit bericht is wederom een 'still' uit het filmpje van Dylans optreden tijdens de Critics' choice awards, niet van het matige filmpje dat steeds weer op youtube opduikt & weer verwijderd wordt, maar van de haarscherpe versie.
Gistermiddag heb ik weer een aantal malen naar 'Blind Willie McTell' geluisterd, de opname van de Critics' choice awards. Die versie nestelt zich steeds dieper in mijn bloedbaan, heerlijk vind ik 'm. Het verbaast mij dan ook dat er op het net wel over geschreven wordt, maar niet veel & ook niet onverdeeld positief. Blijkbaar is niet iedereen zozeer onder de indruk als ik.
Thomas Waldherr - I'm in a Cowboy Band
Na eerder vanochtend over het boek Miss O'Dell geschreven te hebben (en net over de multi-packs Original album classics, beide hieronder), kan er nog wel een (korte) recensie van een boek bij. I'm in a Cowboy Band; Bob Dylan, die Country-Musik und das Vermächtnis des Americana van Thomas Waldherr.Vanochtend vroeg van begin tot eind gelezen, het is een dun boek. Of liever: het is een essay in boekvorm. Iets meer dan zestig (kleine) bladzijden. Het essay is geïllustreerd met tekeningen van Wigbert Goldschmidt, dat had beter achterwege kunnen blijven. Die tekeningen zijn werkelijk spuuglelijk.
Dat is eigenlijk het enige negatieve dat ik over I'm in a Cowboy Band te zeggen heb. Waldherr heeft een lezenswaardig essay geschreven, prettig van toon, goed te volgen (ook met mijn matige kennis van het Duits).
Dylan & country, dat is in essentie het uitgangspunt van Waldherrs essay. De invloed van country op Dylans muziek & de invloed van Dylan op de (moderne) country. De achterflap zegt het beter dan ik kan: 'Bob Dylan wird in der Regel als Protestsänger, Folkrocker oder Songpoet wahrgenommen. Seine Beziehung zur Countrymusik und seine Bedeutung für das, was man heutzutage "Americana" oder auch "Alternative Country" nennt, wurden bisher eher als Marginallen wahrgenommen. Dieses Büch klärt über die stetige und produktive Bindung von Dylan an die Countrymusik auf und arbeitet Dylans musikgesichtlich wichtige Rolle als "Vater des Americana" heraus. Dem Musikgenre, das wie kein anderes die Wurzeln, die Träume und den Zusammenhalt der amerikanischen Gesellschaft beschwört.'
In I'm in a Cowboy Band komen o.a. (in korte fragmenten) de invloeden Woody Guthrie, Hank Williams, Johnny Cash en Jimmie Rodgers langs. Verder is er o.a. aandacht voor The Basement tapes, John Wesley Harding en natuurlijk Nashville skyline. Maar ook 'Lily, Rosemary and the Jack of Hearts', 'Romance in Durango' en 'Brownsville girl'. En natuurlijk Earl Scruggs, Willie Nelson en Merle Haggard.
Er staat niks nieuws in dit essay, maar door alle 'links' tussen Dylan & country op een rijtje te zetten, heeft Waldherr mij met I'm in a Cowboy Band een aangename anderhalf uur bezorgd.
I'm in a Cowboy Band is zeker geen essentieel boek, maar aangenaam is het wel.
Original album classics
Er verschijnen zeer regelmatig zogenaamde multi-packs met albums van Dylan op de markt. Multi-packs zijn meerdere reeds eerder uitgebrachte albums in één verpakking. Denk maar aan de boxjes van de Volkskrant.Zo is er bijvoorbeeld de serie onder de titel Two original albums van inmiddels 4 multi-packs. Twee cd's voor (iets meer dan) de prijs van één cd. In die Two original albums serie werden Highway 61 revisited en Blonde on blonde, John Wesley Harding en Nashville skyline, Infidels en Empire burlesque, en Time out of mind en "Love and theft" aan elkaar gekoppeld & samen in een kartonnen hoesje gestopt.
Meestal worden twee of drie 'gewone' cd's samen in een kartonnen hoesje gestopt. Zonder het kartonnen hoesje zijn het precies dezelfde cd's als de cd's die je los in de winkel kunt kopen.
Tot zover wat algemene zaken over multi-packs.
In 2010 verscheen een opmerkelijke multi-pack onder de titel Original album classics. Deze multi-pack bestaat uit een dun kartonnen hoesje met daarin kartonnen replica's van elpeehoezen. In die kartonnen replica's uiteraard cd's.
Het aardige van die kartonnen hoesjes is dat ze niet alleen van karton zijn (en dus afwijken van de hoesjes van de cd's zoals je ze los in de winkel zou kunnen kopen), maar dat het 'nabootsen' van de elpeehoezen zover is doorgevoerd, dat op de kartonnen cd-hoesjes de songtitels in een A- en een B-kant zijn verdeeld, net als op een elpee.
Ook het ontwerp van de cd's wijkt af van de 'reguliere' cd's.
Het meest opmerkelijke aan Original album classics is misschien nog wel de keuze van de albums. De meeste multi-packs bevatten albums waarvan in de meeste boeken valt te lezen dat deze albums tot de beste van Dylan behoren. Zo komen bijvoorbeeld Highway 61 revisited en Blonde on blonde erg vaak voorbij in multi-packs.
Original album classics bevat Empire burlesque, Down in the groove en Under the red sky, nou niet bepaald drie albums die bij de meeste mensen tot Dylans beste albums gerekend worden.
En nou het mooiste: die drie albums in toch wel mooie hoesjes kosten samen iets meer dan een tientje. Een uitgelezen kans voor eenieder die deze albums nog niet heeft om ze alsnog in huis te halen.
Ergens had ik verwacht dat het bij deze ene release in dit formaat zou blijven, maar eind vorig jaar verscheen - onder dezelfde titel - nog een multi-pack. En ook dit keer zitten de cd's in kartonnen replica's van de elpeehoezen, en ook dit keer is de keuze van albums opmerkelijk: Good as I been to you, World gone wrong en Unplugged. Wederom samen voor iets meer dan een tientje.
Dit keer is op de achterkant van het kartonnen hoesje niet alleen de trackslists van de drie cd's te vinden, maar ook (korte) linernotes: 'Showcasing 3 releases featuring acoustic music from Bob Dylan in the 90's. Included here are albums ranging from 1992 - 1995.
MTV Unplugged includes live versions of some of his most renowed songs from the 60's, 70's and beyond; Good As I Been To You and World Gone Wrong feature traditional folk songs re-imagined by Dylan with just guitar, vocal and harmonica.'
Opvallend is dat de zes albums in de eerste twee delen van Original album classics nog nooit (op cd) in geremasterde versie zijn uitgebracht. Om misverstanden te voorkomen: de cd's in Original album classics zijn niet geremastered.
Als ik een voorstel mag doen voor een derde multi-pack in de serie Original album classics, dus drie nog niet geremasterde albums: Shot of love, Real live en Knocked out loaded.
Voor deel vier zou ik zeggen: Self portrait, Hard rain en Saved.
Miss O'Dell
Gisteravond heb ik het boek Miss O'Dell uitgelezen, een boek waarin Chris O'Dell (met wat schrijfhulp van Katherine Ketcham) herinneringen ophaalt aan werkzaamheden voor & ontmoetingen met vooral The Beatles (& George Harrison in het bijzonder), The Rolling Stones, Eric Clapton en Bob Dylan. Ik focus me hier op het Dylan-deel.In het bijna vierhonderd pagina's tellende verhaal, komt Dylan grofweg drie keer langs:
1. Vlak voor Dylans optreden op het Isle of Wight wordt Chriss O'Dell door George Harrison gebeld of ze een paar mondharmonica's kan brengen aangezien Dylan is vergeten zijn exemplaren in te pakken. O'Dell koopt een aantal mondharmonica's & brengt ze persoonlijk - per helikopter - naar Dylan op het Isle of Wight.
O'Dell zag, gezeten tussen leden van The Beatles, Dylans optreden op het Isle of Wight, maar zo'n beetje het enige dat ze daarover schrijft, is 'The concert, which lasted less than two hours, passed in a blur'.
2. Chris O'Dell was betrokken bij de voorbereidingen voor The Concert for Bangladesh, was bij de rehearsals & één van de twee concerten. En ook over dit concert zegt ze niet veel. Blz. 201: 'Something about Bob Dylan's voice had changed - the tone was deeper, more soulful, as if he were reaching deeper and singing from his heart rather than his head.'
3. Chris O'Dell werkte voor Dylan tijdens The Rolling Thunder Revue van zowel 1975 als 1976. Die ervaring is natuurlijk een uitgelezen kans om ons, simpele lezers, eens uit de doeken te doen hoe het toeging tijdens die tournees. Alle ins & outs zouden voorbij kunnen komen, zo verwacht je dan als lezer. Maar O'Dell vertelt niet veel meer dan dat ze aanvankelijk nogal gecharmeerd was van gitarist Mick Ronson, dat zij de nieuwsbrieven tijdens deze tournee verzorgde, dat ze kortstondig een affaire had met Sam Shepard, dat ze een dansje heeft gemaakt met Dylan & uiteindelijk - na de scheiding van Sara & dus na The Rolling Thunder Revue - het bed met Dylan deelde.
Dat is het wel.
Miss O'Dell is een babbelboek met weinig inhoud. Grote delen gaan meer over de inname van vele kilo's cocaïne & honderden liters sterke drank, dan over de muziek. Grote delen gaan meer over de al dan niet bloeiende liefdes & affaires van Chriss O'Dell, Leon Russell, George & Patti Harrison, Ringo Star, Eric Clapton, enz. enz., dan over de muziek.
Een babbelboek, een grote tegenvaller.
Ik wilde Miss O'Dell vooral lezen omdat ik hoopte het antwoord te vinden op één vraag. George Harrison schreef het nummer 'Miss O'Dell' - inderdaad, over Chris O'Dell - en bracht het in 1973 uit op de b-kant van een single. Op dit nummer is een mondharmonica te horen & al jaren circuleert het gerucht dat Dylan deze mondharmonica speelt.
Chris O'Dell schrijft een aantal malen over Harrisons 'Miss O'Dell', maar niet over de opnamesessie van dit nummer. Blijkbaar was ze hierbij niet aanwezig. Ze geeft in haar boek dus geen antwoord op de vraag of Dylan daadwerkelijk degene is geweest die de mondharmonica speelt op 'Miss O'Dell'.
Ik kan de Dylan-liefhebber eigenlijk alleen maar aanraden om dit boek links te laten liggen, het heeft niet tot nauwelijks iets te bieden.
Ik kan me voorstellen dat Miss O'Dell voor The Beatles-liefhebber meer te bieden heeft, vooral wanneer je graag meer wilt weten over de privé-levens van voornamelijk George & Patti Harrison.
moeder grijp mij vast
Holy shit! Moeder grijp mij vast voor mijn sokken door mijn schoenzolen zakken. Veel meer dan deze eerste reactie na het zien van de beelden hoef ik misschien niet te zeggen.Gewoon kijken & luisteren & mee laten slepen.
Gisteravond kreeg Martin Scorsese een prijs & om dat wat luister bij te zetten, mochten Dylan & band een nummer spelen. Na een introductie van Olivia Harrison spelen Dylan & band 'Blind Willie McTell'. Spelen is misschien niet het goede woord, de vlammen knallen eruit. In een arrangement dat niet sterk afwijkt van het arrangement tijdens de live-versies afgelopen jaar, swingen Dylan & band door het nummer. Ergens doet het ook denken aan het oude 'St James infirmary', dat kan geen toeval zijn.
Heerlijk gitaarspel van Charlie Sexton, zeker in combinatie met de banjo. En wat te denken van Dylans harmonicaspel? Je kunt mij opvegen.
Hoezo geen stem meer over? Hoezo kan niet zingen? Dylan zingt de sterren van de hemel, verhalenverteller in optima forma.
Inmiddels moet ik die paar minuten een keer of tien gezien en / of gehoord hebben. Op youtube is wel een of ander gammel filmpje te vinden, het is een indruk. Veel beter is het om verder te zoeken. Er is inmiddels een ander filmpje, haarscherp beeld & schitterend geluid (stereo) [alleen in mpeg, wie helpt mij converteren naar een brandbaar bestandstype? Tips zijn welkom!]. Daarnaast circuleert ook alleen een audiobestand op het net, wederom perfect van geluid.
Onafgebroken luister ik, keer na keer. Luister ook vooral naar de subtiele accenten op de gitaar, de drums & de banjo. Maar luister vooral naar die stem.
Mijn sokken zijn inmiddels door het leer van mijn schoenen gekropen om elders een nieuw leven te beginnen. Ze trokken het niet meer, te veel schoonheid voor simpele sokken.
Te veel schoonheid.
Dylan kort #783
Ik houd het kort vandaag, ik kan nauwelijks zitten door de pijn. Vandaar.
Dylans eerste optreden van dit jaar zal morgen al plaatsvinden. Morgen wordt regisseur Martin Scorsese tijdens de Critics' choice movie awards in het zonnetje gezet. Dylan zal dan optreden.
Er is een nieuw bandje opgestaan, dat bandje heet Oh mercy & heeft zich vernoemd naar Dylans album. De eerste single doet het ergste vrezen. (met dank aan Martijn voor de tip!)
De eerste twee andere bandjes waar ik aan denk die zich vernoemd hebben naar een stukje Dylan, zijn Judas priest & Blonde on blonde. Er zijn er ongetwijfeld nog véél meer...
Dylans eerste optreden van dit jaar zal morgen al plaatsvinden. Morgen wordt regisseur Martin Scorsese tijdens de Critics' choice movie awards in het zonnetje gezet. Dylan zal dan optreden.
Er is een nieuw bandje opgestaan, dat bandje heet Oh mercy & heeft zich vernoemd naar Dylans album. De eerste single doet het ergste vrezen. (met dank aan Martijn voor de tip!)
De eerste twee andere bandjes waar ik aan denk die zich vernoemd hebben naar een stukje Dylan, zijn Judas priest & Blonde on blonde. Er zijn er ongetwijfeld nog véél meer...
Terug naar Dylan
Er gebeurt zoveel, dat ik niet goed weet waar te beginnen. Misschien maar beginnen bij de oren. De oren worden omsloten door een nieuwe koptelefoon, daar was ik ècht aan toe. De vorige was goedkope troep, een vervormer van de muziek.
In de winkel - inmiddels al weer enkele dagen geleden - kom ik koptelefoons van enkele honderden euro's tegen (en in advertenties aldaar van enkele duizenden euro's), dat verdom ik. Enkele tientjes is meer dan genoeg voor mijn simpele oren & alles is een verbetering t.o.v. het oude apparaat.
Eigenlijk klinkt muziek door een koptelefoon het beste, de muziek - tot in het kleinste detail - rechtstreeks in je kop gespoten. Geen bijgeluiden van buren die een tafel verschuiven of het geluid van de tv hard hebben staan.
Ik blijf deze dagen terugkomen op de heruitgaven van Music on vinyl, ik luister nu naar Good as I been to you & verbaas me nog steeds over de schoonheid van het geluid.
Eerder vandaag zal ik ergens op het net - was het de website van radio 2? - dat deze vinyl-uitgaven van Good as I been to you + 3 andere elpees gewonnen kan worden door het beantwoorden van een vraag. Het antwoord op die vraag is ongetwijfeld in bijvoorbeeld wikipedia te vinden. Dus grijp je kans.
Elders op het net: de meest recente American songwriter is grotendeels gevuld met Dylan. Niet dat ik de illusie heb een exemplaar van dit tijdschrift in de lokale boekhandel te zullen vinden, maar dromen is mooi & het verlangen groot.
En ondertussen werk ik bijna dagelijks aan een nieuw boek vol aantekeningen, soms is het niet meer dan enkele regels. Het hoeft ook niet altijd meer te zijn.
Soms denk ik wel eens dat Dylan een te groot deel van mijn leven opslokt, maar dat opslokken maakt me gelukkig, waarom zou ik het dan laten?
Okee, buitenstaanders kijken soms wat raar naar mijn afwijking, maar ik heb lang geleden besloten beleefd te luisteren naar de mening van buitenstaanders om er vervolgens niks mee te doen. Ik heb daar nog nooit spijt van gehad.
Bovenstaande is enigszins een woorden-rommeltje, dat realiseer ik me, maar ik kan er mee leven.
Genoeg woorden geschreven.
Terug naar de muziek, naar Dylan.
Tot morgen.
In de winkel - inmiddels al weer enkele dagen geleden - kom ik koptelefoons van enkele honderden euro's tegen (en in advertenties aldaar van enkele duizenden euro's), dat verdom ik. Enkele tientjes is meer dan genoeg voor mijn simpele oren & alles is een verbetering t.o.v. het oude apparaat.
Eigenlijk klinkt muziek door een koptelefoon het beste, de muziek - tot in het kleinste detail - rechtstreeks in je kop gespoten. Geen bijgeluiden van buren die een tafel verschuiven of het geluid van de tv hard hebben staan.
Ik blijf deze dagen terugkomen op de heruitgaven van Music on vinyl, ik luister nu naar Good as I been to you & verbaas me nog steeds over de schoonheid van het geluid.
Eerder vandaag zal ik ergens op het net - was het de website van radio 2? - dat deze vinyl-uitgaven van Good as I been to you + 3 andere elpees gewonnen kan worden door het beantwoorden van een vraag. Het antwoord op die vraag is ongetwijfeld in bijvoorbeeld wikipedia te vinden. Dus grijp je kans.
Elders op het net: de meest recente American songwriter is grotendeels gevuld met Dylan. Niet dat ik de illusie heb een exemplaar van dit tijdschrift in de lokale boekhandel te zullen vinden, maar dromen is mooi & het verlangen groot.
En ondertussen werk ik bijna dagelijks aan een nieuw boek vol aantekeningen, soms is het niet meer dan enkele regels. Het hoeft ook niet altijd meer te zijn.
Soms denk ik wel eens dat Dylan een te groot deel van mijn leven opslokt, maar dat opslokken maakt me gelukkig, waarom zou ik het dan laten?
Okee, buitenstaanders kijken soms wat raar naar mijn afwijking, maar ik heb lang geleden besloten beleefd te luisteren naar de mening van buitenstaanders om er vervolgens niks mee te doen. Ik heb daar nog nooit spijt van gehad.
Bovenstaande is enigszins een woorden-rommeltje, dat realiseer ik me, maar ik kan er mee leven.
Genoeg woorden geschreven.
Terug naar de muziek, naar Dylan.
Tot morgen.
Dylan kort #782
Bibman over 'Talkin' Bear mountain picnic massacre blues', hier.
Dylan op de bank, op hard //hoofd.
Gisteren 40 jaar geleden kwam 'George Jackson' de Nederlandse top 40 binnen, staat hier. [Het afgebeelde hoesje is overigens niet van de Nederlandse persing van deze single]
'With God on our side' op Mijmerschrift.
Vanmiddag hoorde ik op radio 1 dat er door 'de Nederlander' steeds meer gelezen wordt, maar dat er ook steeds minder boeken worden verkocht. I.p.v. boeken worden door steeds meer mensen blogs gelezen, zo begreep ik uit het bericht. En daarom: Welkom lezer! (maar vergeet het boek niet, de schoonheid van het boek, de geur van het boek, de...)
Hetzelfde bericht op radio 1 meldde dat er steeds minder televisie wordt gekeken door 'de Nederlander'. Ik voel me al bijna een gemiddelde Nederlander.
Geen televisie voor mij vanavond, verder lezen in Miss O'Dell van Chris O'Dell. Daarin al o.a. een stuk gelezen over Dylans optreden op het Isle of Wight in 1969, of liever over Dylan die zijn mondharmonica's was vergeten. Een setje vers gekochte mondharmonica's werd door Chris O'Dell - na een telefoontje van George Harrison - per helikopter naar Dylan gebracht.
Er zal ongetwijfeld muziek tijdens het lezen te horen zijn. Iets van Dylan.
Wat anders?
Dylan op de bank, op hard //hoofd.
Gisteren 40 jaar geleden kwam 'George Jackson' de Nederlandse top 40 binnen, staat hier. [Het afgebeelde hoesje is overigens niet van de Nederlandse persing van deze single]
'With God on our side' op Mijmerschrift.
Vanmiddag hoorde ik op radio 1 dat er door 'de Nederlander' steeds meer gelezen wordt, maar dat er ook steeds minder boeken worden verkocht. I.p.v. boeken worden door steeds meer mensen blogs gelezen, zo begreep ik uit het bericht. En daarom: Welkom lezer! (maar vergeet het boek niet, de schoonheid van het boek, de geur van het boek, de...)
Hetzelfde bericht op radio 1 meldde dat er steeds minder televisie wordt gekeken door 'de Nederlander'. Ik voel me al bijna een gemiddelde Nederlander.
Geen televisie voor mij vanavond, verder lezen in Miss O'Dell van Chris O'Dell. Daarin al o.a. een stuk gelezen over Dylans optreden op het Isle of Wight in 1969, of liever over Dylan die zijn mondharmonica's was vergeten. Een setje vers gekochte mondharmonica's werd door Chris O'Dell - na een telefoontje van George Harrison - per helikopter naar Dylan gebracht.
Er zal ongetwijfeld muziek tijdens het lezen te horen zijn. Iets van Dylan.
Wat anders?
oude berichten
In het bericht 'schuilen' van een paar dagen geleden, schreef ik over een stuk in een Pep uit december 1965. Bij dat stuk in Pep staat een foto van Dylan. Diezelfde foto werd, ook in december 1965, ook in Muziek parade gepubliceerd, maar dan gespiegeld.In het archief zit ook het afgebeelde artikel, wederom met die foto, ik heb het járen geleden gekocht uit een knipselarchief. Ik heb werkelijk geen idee waar dit artikel gepubliceerd is, ook weet ik niet wie het heeft geschreven.
Gezien de inhoud van het artikel, denk ik dat dit artikel eerder is verschenen dan de artikelen in Pep en Muziek parade, mogelijk tussen de releases van de singles 'Subterranean homesick blues' en 'Like a rolling stone'. Als deze aanname klopt, moet het artikel tussen mei en augustus 1965 gepubliceerd zijn.
Mocht je meer weten over dit artikel, zoals waar & wanneer het gepubliceerd werd, dan hoor ik het graag! [tom_dylan@hotmail.com]
Music on vinyl: The Basement tapes
Op 29 juli 1966 klapte Dylan van zijn motorfiets, waarna hij onderdook. In het voorjaar van 1967 begon hij, samen met leden van the Band, te musiceren. In o.a. de garage onder het huis Big Pink werden ruim honderd nummers opgenomen. Het betrof zowel nieuwe composities als covers.Vanaf 1969 doken deze opnames op verschillende bootlegs op. Al snel kregen de opnames de naam Basement tapes omdat ten onrechte aangenomen werd dat ze werden gemaakt in de kelder van Big Pink.
In juni 1975 bracht Dylans platenmaatschappij Columbia een klein deel van deze opnames officieel uit op de dubbelelpee The Basement tapes.
Op The Basement tapes staan 24 nummers, waarvan acht zonder Dylan. Aan zes nummers op The Basement tapes werden in 1975 overdubs toegevoegd.
Tot zover een zeer indikte ontstaansgeschiedenis van het album The Basement tapes. Wie meer wil weten over de geschiedenis van deze opnamen, kan ik aanraden het boek Million dollar bash van Sid Griffin te lezen.
Een groot aantal opnamen op de oorspronkelijke elpee The Basement tapes klinken onnodig slecht. Er zijn bootlegs van deze opnamen die beter klinken. Hetzelfde geldt voor de eerste cd-uitgaven van dit album.
In maart 2009 verscheen een geremasterde cd-versie van The Basement tapes & nu is er de geremasterde elpee van Music on vinyl.
Om te bepalen of deze nieuwe door Music on vinyl uigebrachte elpee de moeite van het aanschaffen waard is, wil ik ‘m vergelijken met de originele elpee & de geremasterde cd. De vergelijking met de originele elpee is voor de vinyl junkies, de vergelijking met de geremasterde cd is voor de luisteraar die op zoek is naar de best klinkende release.
Ik zal mij bij de vergelijkingen concentreren – naast een algemene indruk – op zeven nummers die er – bij eerste beluistering van de Music on vinyl persing – uitsprongen: ‘Lo and behold’, ‘Goin’ to Acapulco’, ‘Lo and behold’, ‘Please Mrs. Henry’, Too much of nothing’, Tiny Montgomery’ en ‘Don’t ya tell Henry’.
Music on vinyl versus de originele elpee
Algemeen : bij de eerste keer luisteren naar de Music on vinyl persing, schrik ik me rot. Dit klinkt werkelijk fantastisch. Het geluid is breder, opener in vergelijking met de oorspronkelijke persing. Die oorspronkelijke persing klinkt alsof de muziek eerst door een natte zakdoek is gefilterd voor het op de plaat is geperst. Dat is bij de Music on vinyl persing niet het geval.
Het geluid op de originele persing is harder ingestuurd dan op de Music on vinyl persing. In combinatie met het nauwe geluid klinkt de muziek op de originele persing regelmatig vervormd, dit is op de Music on vinyl persing veel minder het geval.
‘Odds end ends’: daar waar de originele plaat een samengeperst geluid laat horen, is het geluid op de Music on vinyl persing veel breder. Zowel de piano als Dylans stem zijn op de Music on vinyl persing veel beter hoorbaar.
‘Goin’ to Acapulco’: Op de Music on vinyl persing komen de drums en met name het orgel veel beter tot hun recht. Een enorm verschil met de originele persing. Op deze Music on vinyl persing klinkt dit nummer zoals het moet klinken. Een ander groot verschil is duidelijk hoorbaar tijdens de paar gitaarnoten in de uitloop van het nummer, wederom veel beter op de Music in vinyl persing.
‘Lo and behold’: Het meest duidelijke verschil tussen beide persingen, is te horen in het refrein wanneer – naast Dylans stem – de stemmen van enkele leden van the Band te horen zijn. Op de Music on vinyl persing zijn de stemmen van elkaar te onderscheiden, terwijl op de originele persing dit stukje als een grote stemmen-soep klinkt.
‘Please Mrs. Henry’: ook hier weer een veel breder geluidsbeeld op de Music on vinyl persing waardoor de afzonderlijke delen, de verschillende instrumenten en stemmen veel makkelijker van elkaar te onderscheiden zijn. En die verschillende delen vormen samen een prettiger geheel voor de oren dan op de originele persing.
‘Too much of nothing’: Dit nummer bracht bij mij de grootste schok te weeg bij eerste beluistering. De drums, met name in de eerste 20 seconden, springen er op de Music on vinyl persing echt uit. Ook Dylans stem ligt veel mooier, duidelijker in de mix op de Music on vinyl persing dan op de originele persing.
‘Tiny Montgomery’: dit nummer is overduidelijk van een veel mindere geluidskwaliteit, zowel op de Music on vinyl persing als op de originele persing. Dit zal liggen aan het materiaal waarmee gewerkt moest worden om deze platen te maken. Kijkend naar het geheel, krijgt de mix op de Music on vinyl persing van mij de voorkeur, met de kanttekening dat de basgitaar van mij wel iets meer naar voren had mogen komen in de mix. De bas is op de originele persing beter te horen.
‘Don’t ya tell Henry’: Het grootste verschil tussen beide persingen zit ‘m in de gitaar. Het meest duidelijk is dit hoorbaar tijdens de gitaarsolo, iets na een minuut. De Music on vinyl persing is hier haarscherp, de originele persing bijna scherp.
Tot zover de vergelijking tussen de Music on vinyl persing en de originele persing van The Basement tapes.
Nu de vergelijking tussen de Music on vinyl persing en de geremasterde cd:
Algemeen: Ik heb de indruk dat voor de Music on vinyl elpee dezelfde mix is gebruikt als voor de geremasterde cd uit 2009. In essentie lijkt het dus dezelfde uitgave, op een ander formaat. Maar er zijn wel degelijk een aantal kleine verschillen te horen. Het belangrijkste verschil tussen de geremasterde cd en de Music on vinyl persing, is dat de muziek op de geremasterde cd een stuk harder is ingestuurd. Door dit harder insturen klinken sommige delen op de cd wat scheller dan op de elpee. Ook lijkt soms Dylans stem op de cd te zijn vervormd, terwijl dit op de elpee minder het geval is.
‘Odds and ends’: op het eerste gehoor weinig verschil. De cd klinkt wat scheller dan de elpee, waardoor ik een lichte voorkeur voor de elpee-versie heb.
‘Goin’ to Acapulco’: wederom weinig verschil tussen de cd en elpee.
‘Lo and behold’: ik heb de indruk dat de piano op de elpee iets ‘dieper’ in de mix ligt, waardoor een minimaal verschil ontstaat. Op de cd – met name tijdens de refreinen – lijkt er iets meer echo aan de stemmen toegevoegd te zijn. Het verschil is te minimaal om van een voorkeur te kunnen spreken.
‘Please mrs. Henry’: op de cd lijkt Dylans stem wat te vervormen, dit is op de elpee veel minder het geval. Na ongeveer 40 seconden bevat dit nummer een stukje met voornamelijk Dylans stem, piano en een aantal hoge noten op het orgel. Met name deze hoge noten op het orgel zijn, wanneer je door een koptelefoon luistert, op de cd storend. Dit is op de elpee veel minder het geval.
‘Too much of nothing’: wederom weinig verschil tussen de cd en elpee.
‘Tiny Montgomery’: zowel op de cd als op de elpee is dit nummer duidelijk van een mindere geluidskwaliteit. De elpee heeft duidelijk minder last van ruis dan de cd. Hierdoor heb ik een voorkeur voor de elpee.
‘Don’t ya tell Henry’: de gitaar op de cd klinkt net een tikje scheller. Hierdoor
een zeer lichte voorkeur voor de elpee.Conclusie: iedere vinyl junkie doet er verstandig aan zo snel mogelijk zijn originele persing van The Basement tapes uit 1975 op zijn knie te breken en naar de winkel te rennen om zichzelf te verwennen met de Music on vinyl persing van dit album.
Het verschil tussen de geremasterde cd uit 2009 en de geremasterde elpee is veel minder duidelijk. Beide zijn hemels vergeleken met de originele elpee. Persoonlijk heb ik een lichte voorkeur voor de Music on vinyl elpee, maar dat is echt persoonlijk.
De eerder besproken Music on vinyl persingen van Hard rain en Good as I been to you zijn een echte must, je doet jezelf te kort wanneer je deze niet aanschaft, simpelweg omdat beide albums – op elpee of cd – nog nooit zo goed hebben geklonken.
Bij The Basement tapes is die noodzaak tot aanschaf van de Music on vinyl elpee minder extreem wanneer je de geremasterde cd in huis hebt. Maar je zult je zeker geen buil vallen aan de aanschaf van deze elpee, sterker nog, je zult jezelf er alleen maar een plezier mee doen. Tenslotte is er niks mooiers dan luisteren naar een goed klinkende elpee terwijl je je ogen laat glijden over de schitterende hoes in je handen.
Meer over de Music on vinyl persing van The Basement tapes, hier.
onderhoud
Ik bezoek zeer onregelmatig Dylans officiële website. Dat komt omdat er niet zo vaak nieuwe zaken op staan. Gisteren moest ik er even wezen - als ik me goed herinner voor een songtekst - maar helaas was de website, voor onderhoud, tijdelijk uit de lucht.Een half uurtje later kon ik er weer terecht. Maar waar was het onderhoud voor geweest? Struinend over de website kan ik niks vinden wat er veranderd is. Niks nieuws onder de tabbladen 'news' of 'tour'. In het overzicht met albums is op de plek waar een afbeelding van Dylans debuut elpee hoort te staan, nog steeds een zwart vierkantje te zien.
Vanochtend ben ik wederom naar de site gegaan & weer zie ik hetzelfde bericht. De site is uit de lucht voor onderhoud.
Wat gebeurt er toch achter de schermen?
schuilen
Ik ben vanmiddag een aantal platenzaken afgelopen, op zoek naar die ene plaat. Helaas zonder succes. Dan heb ik altijd maar even de pest in, langer heeft geen zin.Vanmiddag waren de straten wit van de hagel. 'Mevrouw Tom', de kinderen & ik zijn maar even een tweedehands boekwinkel ingelopen, mede om te schuilen. Niet dat het vertoeven in een antiquariaat een straf is, verre van zelfs.
Op een tafeltje, midden in de winkel, lag een stapel van een centimeter of veertig oude afleveringen van Pep. Dat zijn héél veel tijdschriften. Ik heb inmiddels drie oude afleveringen van Pep waarin Dylan voorkomt. Een uit 1969 met een stukje over The Hollies die Dylan coveren & een stukje over (de verschrikkelijke) Donovan waarin Dylans naam genoemd wordt. Een uit 1970 met daarin een cartoon van Dylan en een stuk over Dylans optreden op het Isle of Wight & Self portrait. Tot slot heb ik nog een aflevering uit 1972 met daarin een (getekende) poster van Dylan en een algemeen artikel over Dylan.
Ik heb lang gedacht dat dat het wel zo'n beetje moet zijn, veel meer afleveringen van Pep zullen er wel niet zijn waar Dylan in voorkomt.
De hagel buiten, de warmte binnen. Een uitgelezen kans om, tegen beter weten in, toch al die afleveringen van Pep door te bladeren & verdomd als het niet waar, bij een van de eerste exemplaren is het raak. Onder de titel 'Oud geluid in nieuwe stijl; Volksliedjes veroveren de wereld' twee pagina's over o.a. Pete Seeger, Donovan, Joan Baez en Dylan.
Het is niet veel wat er over Dylan in staat, maar aardig is het wel.
In Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 schrijf ik dat er vanaf mei 1965 langzaam wat aandacht komt voor Dylan in de Nederlandse media. Deze Pep is van niet lang daarna, van eind 1965.
Zo'n vondst maakt mijn dag goed, heerlijk vind ik dat. En ja, het kost veel tijd, steeds maar weer in kringloopwinkels & antiquariaten oude tijdschriften doorbladeren, maar als ik dan wat vind... Heerlijk.
O ja, voor ik het vergeet: Dylan schreef voor de film Lucky you het nummer 'Huck's tune'. Die film (dvd) ligt nu bij de V&D in de uitverkoopbakken, naast Gods and generals waar Dylan ''Cross the green mountain' voor schreef. De film Lucky you is te koop voor €2,50, de prijs van de film Gods and generals weet ik niet meer precies, maar veel kan het niet zijn.
Op de dvd van Gods and generals staat als bonus de videoclip van ''Cross the green mountain'.
P.S.: ik zie net op facebook (dank Anneke!) dat de webwinkel van de Volkskrant uitverkoop houdt. The Bob Dylan 60's collection (10 cd's, inclusief de Gaslight-cd!) kost nog slechts €23,95 en Not dark yet (5 cd) slechts €19,95.
The Bob Dylan 70's collection lijkt inmiddels uitverkocht, ik kan 'm in ieder geval niet terugvinden in de webshop. Zie hier.
Dylan [heel] kort #781
Vergeet niet het stuk 'Music on vinyl' hieronder te lezen. Hierin nogmaals de bevestiging dat vinyl beter klinkt dan cd & dat er onlangs - in ons eigen kikkerlandje - twee oorstrelende heruitgaven zijn geperst.
Wie het internet afspeurt naar Dylan, komt sinds een dag of twee vooral berichten tegen over het nieuwe album van Bonnie Raitt. Op haar nieuwe album covert ze Dylans 'Million miles' en 'Standing in the doorway', beide nummers van Dylans Time out of mind.
Naast de vele berichten over Raitts nieuwe album, ben ik slechts één ander bericht op het net tegen gekomen, een recensie van Frits Tromps boek Gisteren is een herinnering door Danny van der Linden. Zie hier.
Wie het internet afspeurt naar Dylan, komt sinds een dag of twee vooral berichten tegen over het nieuwe album van Bonnie Raitt. Op haar nieuwe album covert ze Dylans 'Million miles' en 'Standing in the doorway', beide nummers van Dylans Time out of mind.
Naast de vele berichten over Raitts nieuwe album, ben ik slechts één ander bericht op het net tegen gekomen, een recensie van Frits Tromps boek Gisteren is een herinnering door Danny van der Linden. Zie hier.
Music on vinyl
Ik ga weer eens de loftrompet blazen over twee elpees, je weet wel, die grote zwarte schijven.
Music on Vinyl - een bedrijf uit Haarlem - brengt de laatste maanden nogal wat oude albums van Dylan opnieuw uit op vinyl. Twee van die albums, Hard rain en Good as I been to you, zijn volgens een sticker op de voorzijde van de plaat 'exclusively remastered'.
Zo'n bewering maakt mij nieuwsgierig & dus heb ik een tijd geleden beide platen gekocht. Voor ik een noot had gehoord, was ik wat sceptisch. Geheel ten onrechte, blijkt nu. Hard rain klinkt werkelijk fantastisch! In een vergelijking met een Amerikaanse promo persing van dit album, wint de persing van Music of vinyl het.
Op deze nieuwe persing komt de bas veel beter tot zijn recht, net als Dylans vocalen. Of luister naar de viool & piano op 'You're a big girl now', werkelijk schitterend.
Deze persing van Hard rain is al een schitterende aanwinst voor de Dylan-liefhebber, maar wat te denken van Good as I been to you op Music on vinyl? Good as I been to you is misschien nog wel een grotere aanwinst. Je hoeft niet langer in de boxen te kruipen of je fantasie te gebruiken om de snaren van Dylans gitaar te horen trillen.
Ik heb vanochtend de stoute schoenen aangetrokken & contact gezocht met Music on vinyl. Ik wil weten waarom deze platen zo goed klinken.
Het remasteren had niet - zoals bij de recente mono-uitgaven - als doel om het geluid van de oorspronkelijke elpee zo dicht mogelijk te benaderen, maar om het geluid beter te krijgen dan op de oorspronkelijke plaat.
Het remasteren van de platen is niet gedaan door Music on vinyl - wat ik dacht - maar door Steve Berkowitz. Een bekende naam, kijk maar in de boekjes bij veel recente Dylan-cd's.
Music on vinyl ontving van Berkowitz zogenaamde high resolution audio files (96 KHz / 24 bit). Met deze files worden zogenaamde snijdingen gemaakt, deze snijdingen zijn gemaakt op DMM (koper ipv lacquer, wat volgens een medewerker van Music on vinyl mede bepalend is geweest voor het fantastische geluid op Hard rain en Good as I been to you).
Iedere snijding voor een Dylan-plaat moet vervolgens eerst door Steve Berkowitz goedgekeurd worden, voor er - na het maken van de matrijzen - geperst kan worden.
Tot zover het technische deel.
Ik heb van de medewerker van Music on vinyl begrepen dat er meer albums van Dylan op de nominatie staan om uitgebracht te worden. Voor het zover is, zal Music on vinyl eerst toestemming van Steve Berkowitz moeten krijgen. Doordat er nog geen toestemming is van Berkowitz, kunnen er nog geen titels bekend gemaakt worden.
Er zijn nog genoeg titels in Dylans oeuvre die een behandeling als Hard rain en Good as I been to you door Music on vinyl verdienen. En nu maar duimen dat Music on vinyl om de juiste titels vraagt bij Berkowitz & dat Steve Berkowitz toeschietelijk is.
Meer informatie op de website van Music on vinyl:
Hard rain, hier.
Good as I been to you, hier.
Music on Vinyl - een bedrijf uit Haarlem - brengt de laatste maanden nogal wat oude albums van Dylan opnieuw uit op vinyl. Twee van die albums, Hard rain en Good as I been to you, zijn volgens een sticker op de voorzijde van de plaat 'exclusively remastered'.
Zo'n bewering maakt mij nieuwsgierig & dus heb ik een tijd geleden beide platen gekocht. Voor ik een noot had gehoord, was ik wat sceptisch. Geheel ten onrechte, blijkt nu. Hard rain klinkt werkelijk fantastisch! In een vergelijking met een Amerikaanse promo persing van dit album, wint de persing van Music of vinyl het.
Op deze nieuwe persing komt de bas veel beter tot zijn recht, net als Dylans vocalen. Of luister naar de viool & piano op 'You're a big girl now', werkelijk schitterend.
Deze persing van Hard rain is al een schitterende aanwinst voor de Dylan-liefhebber, maar wat te denken van Good as I been to you op Music on vinyl? Good as I been to you is misschien nog wel een grotere aanwinst. Je hoeft niet langer in de boxen te kruipen of je fantasie te gebruiken om de snaren van Dylans gitaar te horen trillen.
Ik heb vanochtend de stoute schoenen aangetrokken & contact gezocht met Music on vinyl. Ik wil weten waarom deze platen zo goed klinken.
Het remasteren had niet - zoals bij de recente mono-uitgaven - als doel om het geluid van de oorspronkelijke elpee zo dicht mogelijk te benaderen, maar om het geluid beter te krijgen dan op de oorspronkelijke plaat.
Het remasteren van de platen is niet gedaan door Music on vinyl - wat ik dacht - maar door Steve Berkowitz. Een bekende naam, kijk maar in de boekjes bij veel recente Dylan-cd's.
Music on vinyl ontving van Berkowitz zogenaamde high resolution audio files (96 KHz / 24 bit). Met deze files worden zogenaamde snijdingen gemaakt, deze snijdingen zijn gemaakt op DMM (koper ipv lacquer, wat volgens een medewerker van Music on vinyl mede bepalend is geweest voor het fantastische geluid op Hard rain en Good as I been to you).
Iedere snijding voor een Dylan-plaat moet vervolgens eerst door Steve Berkowitz goedgekeurd worden, voor er - na het maken van de matrijzen - geperst kan worden.
Tot zover het technische deel.
Ik heb van de medewerker van Music on vinyl begrepen dat er meer albums van Dylan op de nominatie staan om uitgebracht te worden. Voor het zover is, zal Music on vinyl eerst toestemming van Steve Berkowitz moeten krijgen. Doordat er nog geen toestemming is van Berkowitz, kunnen er nog geen titels bekend gemaakt worden.
Er zijn nog genoeg titels in Dylans oeuvre die een behandeling als Hard rain en Good as I been to you door Music on vinyl verdienen. En nu maar duimen dat Music on vinyl om de juiste titels vraagt bij Berkowitz & dat Steve Berkowitz toeschietelijk is.
Meer informatie op de website van Music on vinyl:
Hard rain, hier.
Good as I been to you, hier.
Dylan kort #780
Het is niet veel vandaag, maar het is iets.Als aanvulling op 'boekenjacht' hieronder, nog een boek met Dylan, hier.
Dat huis in Schotland is inmiddels geen B&B meer, helaas.
Giel lijst nummers over The Rolling stones in & zet er 'Like a rolling stone' tussen.
Dat er niet tot nauwelijks nieuws is, wil nog niet zeggen dat het geen mooie Dylanesque dag kan zijn. Met het risico te klinken als een new age guru, roep ik je toe: 'Dat heb je zelf in de hand!'
Terwijl de kinderen op de nintendo het vel van hun duimen proberen te spelen, laat ik Hard rain draaien. Op een stapeltje liggen nog Blonde on blonde, Infidels en Empire burlesque. Voor de dag ten einde is, wil ik dat allemaal gehoord hebben & dat is nog maar het eerste stapeltje.
't Is geen moetje hoor, ik doe het graag, al die muziek draaien. Als het een moetje wordt, stop ik ermee. Net zo makkelijk (voor even dan).
De Hard rain is de onlangs door Music on Vinyl uitgebrachte elpee, volgens de sticker op de voorzijde van de hoes, is de muziek geremasterd. Deze plaat klinkt verdomd goed, een echte aanwinst. (Dit geldt overigens ook voor de Music on Vinyl-uitgave van Good as I been to you)
Van mij mag Music on Vinyl nog wel even doorgaan met het heruitgeven van albums van Dylan.
Abonneren op:
Posts (Atom)