Dylan en journalistiek door Frits

Dylan en journalistiek

Because something is happening here
and you don't know what it is
do you, Mister Jones

Ballad of a thin man, een uitbraaksel naar die mensen die alles in hokjes willen plaatsen. Journalisten, met hun blocnote en pen in de aanslag. De beroepsschrijvers die alles weten, alles verklaren, alles kunnen uitleggen, die weten wat er gebeurt, die leven op de voorspelbaarheid en wetmatigheid van hetgeen gebeurt.
De volledige tekst van dit lied heb ik als opdracht/voorwoord/epiloog gebruikt in mijn eerste stageverslag. Ook in een boel andere schoolopdrachten is Thin Man in verschillende vormen en gedaantes naar voren gekomen. De journalistiek heeft de schijn over zich dat ze alles weet.
Ik heb de opleiding afgemaakt en schnabbel wat bij als journalist. Tegelijk luister ik met veel plezier naar Dylan. Blijkbaar kan een journalist luisteren naar kritiek op zijn beroep. Mits je ervan uitgaat dat Dylan het hier over journalisten heeft.
De “journalistieke uitleg” ligt voor de hand. In de tijd dat Dylan dit lied schreef, haatte hij alles en iedereen. Zijn fans die zijn eerste grote overstap in zijn carrière niet begrepen, de journalisten die hem dachten te begrijpen, en iedereen die een mening had over Dylan. Terwijl Dylan deed wat hij moest doen – voor zijn eigen muziek uitlopen.
Maar volgens mij doet Dylan precies hetzelfde als wat hij anderen verwijt. De journalist in Thin Man beschrijft alles, zet alles op papier en in hokjes. Maar Dylan net zo. Ik begrijp waar Dylan het over heeft, omdat de Thin Man in een hokje wordt geplaatst – een voor mij herkenbaar hokje, weliswaar.
In welk hokje zit Dylan zelf? Misschien zit hij in zijn eigen hokje. Dat hokje van een nukkige man, die in zijn eigen wereld leeft. En zo de mooiste dingen maakt voor de wereld om hem heen. Als een soort kluizenaar-artiest. Misschien. Maar misschien heb ik het ook fout. Want ik ben een Thin Man. En dit is mijn ballade.