Hallo Tom
Hier wat foto’s van Bob en consorten in Frankrijk, waar ik drie geweldige shows heb beleefd.
Qua publiek vielen me de relatief talrijke tieners en jonge twintigers op, niet door ouders meegetroond maar in vriendengroepjes van 2 tot 6 of zo, dus op eigen initiatief. Als je met een paar gaat praten blijkt “de legende” een grotere aantrekkingskracht te zijn dan dat ze alle songs kennen maar ik vond het opvallend. En hoopgevend, wat dat ook wil zeggen. Viel me vorig jaar ook in Duitsland op, ik heb daar bootleg
ruilcontact met studenten in Düsseldorf die ook weer ruilen in allerlei Duitse studentenmilieus.
In Nice waren er ook nogal wat types, ja hoe zal ik het zeggen, artistiek, mafia achtig modieus, van die vrouwtjes die er een beetje junkieachtig uitzien, sluik blond haar, 40 kilo en een minimaal jurkje gemaakt van een Amerikaanse vlag zal ik maar zeggen, dat soort 40 jaar terug zou je zeggen Anita Pallenberg-types komt weer terug alleen nog veel dunner. Met mannen in pakken en grote horloges. Ik heb er nog tussen gestaan, maar daarover later meer, dat waren VIPs. Die villa Nellcote, de laa
tste tijd weer vaak in het nieuws geweest, dat was niet voor niks ook in of vlak bij Nice volgens mij.
In Lyon was ik iets na half zeven in de zaal en kwam ca 3e rij terecht, achter Stu’s monitors dus goed zicht op Bob. Het concert stond gepland voor half acht, nogal vroeg, maar wat me ook opviel was dat er geen deuntjes over de PA worden gespeeld maar iemand, ik neem aan Jack Kerouac, die voorleest uit On The Road. Daar was w
el weer wat Barbara Streisand doorheen gemixt (people who need people are the luckiest people, ik moet dan altijd aan Sjef van Oekel denken), maar toch, na drie keer dezelfde stukken uit On The Road (en Barbara dus) heb je het wel gehoord en mag de volgende keer de geluidstechnicus gewoon weer zijn cd-tje met blues standards (of zo) opzetten.
Verder (wat je toch onthoudt van zo’n avond hè) vond ik dat de grijze monitormixer de introductie nogal afraffelde, het klonk een beetje alsof hij schoon genoeg heeft van wéér make up in the seventies, wéér emerged to find Jesus en wéér shifted gears. Benieuwd of dat over een tijdje anders gedaan wordt. In Nice en Marseille heb ik de hele intro gemist maar dat lag aan andere dingen.
Vooruitlopend daarop, Fransen, het blijft
een eigenzinnig volkje, wat dacht je van Anelka, Evra, Domenech, scheldpartijen, stakingen en wat dies meer zij waar ze het op Europe1 en Inter echt, ik overdrijf niet, dagenlang uitsluitend over hebben gehad. Elke keer als ik dacht, ik schakel over op de radio voor de voetbal uitslagen was er weer een pedagoog, een socioloog, een Afrika kenner, een oud international, een Franse Johan Derksen, alle professoren en gedragsdeskundigen van Frankrijk waren naar de studio gehaald om er iets over te zeggen lijkt het wel. Dan raffelden ze nog even de Meteo af en begon er weer een nieuwe discussie over de grote kwestie maar wel te beroerd om even te vertellen hoe Argentinië-Griekenland was afgelopen, ik noem maar wat, of wat er in de andere poules gebeurde. Ergerlijk.
En wat hadden ze in het Palais Nikaïa uitgevonden? De ruimte voor het podium volgezet met extra luxe VIP-stoeltjes. Bewaakt door een flink aantal (20 of zo) uiterst grimmige security. En de mensen met een “fosse debout” ticket, die kregen te horen dat er vanavond geen debout was en dat ze op tribunebankjes links en rechts van de vipseats moeten gaan zitten. Moet je je voorstellen, de fanatieken (die kleine Engelse vrouwen bijvoorbeeld en die kale Italianen) zitten om 12 uur ’s middags al buiten bij het hek zodat ze als eerste naar binnen kunnen voor een mooi plekje in het midden op de 1e rij, die komen full speed de zaal in gerend en dan wordt er gezegd Ga daar maar zitten, die worden gek. Dus dat was een uur lang discussies, proberen om wel bij het hek te gaan staan, steeds grimmigere security, mensen die wel een zijstoeltje hadden geclaimd maar intussen toch weer in discussie gingen met de security, mensen die illegaal op een vipseat gingen zitten en daar met veel moeite weer uit werden getrokken, de sfeer was niet goed. Wat volgens mij te verwachten was, dat doe je gewoon niet, de fans van Johnny Halliday, Enrico Macias of voor mijn part Mireille Mathieu (leeft die nog eigenlijk?), die gaan dat toch ook niet pikken lijkt me.
Daarom heb ik dus de introductie ook niet gehoord, op het moment dat het zaallicht uitging, ontstond er een run naar voren, en slaagde de security er nog net in
om 80% van de ruimte vóór de vipseats vrij te houden, er waren wat vechtpartijtjes, duw en trekwerk terwijl Leopard-Skin Pill-Box Hat al was begonnen. Er was nu sprake van een wankele status quo, de security voelde zich een beetje voor aap gezet en het publiek probeerde nog steeds verder op te dringen (o.a. door over de vips heen te klimmen, ik weet het want ik stond er midden tussen) waarbij het publiek bij het applausmoment steeds centimetertjes kon winnen en na What Good Am I? (er was intussen nog maar ongeveer 50% vrije ruimte en veel vips waren ook al op hun luxe stoel gaan staan met staanplaatshouders voor hun) werd het pleit definitief beslecht en was het een min of meer normaal Dylan-concert geworden.
Ook in Marseille was er iemand met een gouden ingeving, wellicht uit menslievendheid: Hmmmm, Bob Dylan, een ma
n van 69, die bezoekers zullen ook wel allemaal oudjes zijn, die gaan we niet laten staan de hele avond, we vullen de ruimte voor het podium op met stoeltjes dan kunnen ze daar lekker op gaan zitten. Want echt slecht zijn ze niet in Marseille, op vertoon van je toegangskaart mocht je gratis en voor niks in de parkeergarage. De Dome zit namelijk vast aan het gemeentehuis, een postmodern stuk weggooiarchitectuur in de vorm van een knalblauwe cruiseboot en omdat de ambtenaren allemaal om 5 uur de deur uit zijn mochten wij gratis op hun plekjes staan, niet verkeerd van de gemeente Marseille vind ik.
Maar om een lang verhaal kort te maken, natuurlijk waren de meeste oudjes maar al te bereid om hun stoeltje in te wisselen voor een plekje aan de railing, wat van de security weer niet mocht want die stoeltjes hadden ze natuurlijk niet voor jandoedel neergezet, maar zo erg veel security was er ook weer niet en ze zagen er niet uit of ze elke dag in de sportschool staan te zweten dus bij het doven van het licht was de normale Dylan-orde binnen 5 seconden hersteld en gingen we genieten van een majestueuze show.
Want dat was het natuurlijk
wel, net zoals in Lyon en Nice, majestueus. Ongelooflijk hoe goed deze band weer is geworden. Niet eens dat Charlie nou zoveel solo´s speelt, maar hij zorgt wel voor een wat ander bandgeluid, Stu staat veel harder dan het de laatste tijd was, Donnie veel zachter en Charlie is vooral bezig om Bob´s solo´s uit te lokken, vooral het orgelspel is daardoor een stuk spannender geworden. Terwijl dus aan de andere kant vooral door Stu’s toedoen het ook weer meer weg heeft van een rauwe gitaarband, het klinkt in elk geval fenomenaal.
En ongelooflijk hoeveel inspiratie Bob weer heeft gevonden bij het upgraden van zijn songcatalogus. Ook is hij zijn rol als zanger lijkt het wel aan het heruitvinden, vooral op de vele momenten dat hij met alleen de mondharmonica achter de microfoon staat.
JLAW hadden we al op Youtube kunnen zien in Roemenië met het lange “omgekeerde” intro en het gelijktijdig ophouden van de muziek waarop het publiek invalt voor een meezing-act.
AATW met gitaarsolo’s van Stu, Charlie en Bob die hiervoor speciaal achter het orgel vandaan komt om een gitaar om te hangen.
Ballad Of A Thin Man waarvan Stu de keiharde gitaarriffs speelt en Bob achter de microfoon staat en als een Italiaanse volkszanger zijn armen en handen laat zwaaien om de climaxen aan te geven. Blind Willie McTell idem.
De helemaal nieuw bewerkte S
FTS en andere regel indeling van TUIB.
Memorabele uitvoeringen van I'll Be Your Baby Tonight met Bob op gitaar.
MOW met een keihard riffende Stu Kimball, die na afloop Charlie letterlijk in de armen valt voor een stevige omhelzing.
John Brown in min of meer de bekende uitvoering maar wel met Bob center stage in de `volkszanger/mode´.
What Good Am I? om even te laten horen dat Tom Jones er eigenlijk niks van kan.
Ergens, ik dacht Nice, j
a daar was het, was er ook geen band introduction maar daarvoor in de plaats een extra song (Jolene). In Lyon werd bij de band introduction gegrapt over Tony Garnier (hij riep zoiets van wist je niet dat al die zalen van mij zijn)
I Don't Believe You, Forever Young, Desolation Row, Forgetful Heart, wat zou het toch heerlijk zijn om elke avond naar de Bob Dylan Show te kunnen gaan, ik weet zeker dat het mij nooit zou gaan vervelen. Dat kan ik rustig zeggen als je weet dat ik ook nooit genoeg krijg van het luisteren naar Dylan bootlegs, gemiddeld elke dag wel een.
Maar dat zal voor jou (en voor heel veel anderen) ook wel gelden.
Groetjes
Fish Truck
