Aantekeningen #3807

part 1: Ik kan me voorstellen dat regelmatige bezoekers van deze blog denken dat ik alles wat Dylan uitgebracht heeft, even geweldig vind. Dat is niet zo. Dat dat beeld mogelijk is ontstaan, heb ik vooral aan mezelf te danken. Ik schrijf voornamelijk over wat ik goed vind & veel minder over wat ik minder goed vind.
Nou moet ik gelijk maar even bekennen dat ik geen enkel Dylan-album zou weten te noemen waarop niks te genieten valt. Neem nou Real live, een album dat nu door de kamer schalt, de eerste twee nummers - Highway 61 revisited en Maggie's farm - doen mij in deze live-versies weinig tot niks. Maar het derde nummer op dit album - I and I - maakt vervolgens weer veel goed. Deze live-uitvoering heeft net iets meer bite dan de studio-versie op Infidels. Die bite zit 'm zeker niet alleen in de muziek, maar vooral in hoe Dylan dit nummer zingt. Alsof hij de woorden het publiek in spuugt, de concertbezoekers toebijt. Hij zingt niet zozeer, hij vertelt veel eerder zijn verhaal.
Dylan-de-zanger is een bijtertje, een zanger die mij als luisteraar naar het puntje van mijn stoel weet te drijven.
Ja, er zijn betere Dylan-albums dan Real live & ja, Real live had zoveel beter kunnen zijn wanneer er was gekozen voor een aantal andere opnames van tournee 1984.
Schuif die gedachten nou eens opzij & luister nog eens naar I and I zoals het te vinden is op Real live, met open oren. Maar wees gewaarschuwd, mogelijk schrik je van de schoonheid.
Real live is niet één van Dylan's beste albums, het is zelfs eerder één van zijn mindere albums. En toch valt er genoeg te genieten. Als ik moest kiezen tussen Real live & het gehele oeuvre van bijvoorbeeld The Beatles of The Stones, dan wist ik het wel, al is het alleen maar voor I and I.
part 2: Still on the road van Clinton Heylin ip op een paar bladzijdes na uit & dus is het wachten op de postbode voor een nieuwe voorraad leesvoer. Met dat doel voor ogen in de afgelopen week vier boeken over Dylan besteld, waaronder een net verschenen boekje van Colin Waters. Geen idee of het wat is, zelfs geen idee wat ik moet verwachten. Is het een biografie? Bevat het interpretaties van songs? Is het een verzameling interviews of citaten? Ik weet het niet.
Het boek telt net iets meer dan honderd bladzijdes & draagt de titel Bob Dylan: nothing but mystery. De verwachtingen zijn laag gespannen, maar dan, eerst lezen, dan oordelen. Het boek(je) heeft een werkelijk schitterende kaft & een lage prijs (nog geen negen euro).
Verder o.a. Shelter from the storm van Sid Griffin & Song of the North country van David Pichaske besteld.
part 3: Ik ben de gelukkige bezitter van een Moleskine pocket weekly notebook, een agenda van juli 2009 t/m december 2010 met op de linkerpagina de dagen van de week en op de rechter pagina een gelinieerde pagina voor aantekeningen. Mijn agenda puilt uit, niet zozeer van de afspraken, als wel van de aantekeningen, zoals bovenstaande.
Slechts een fractie van alle gemaakte aantekeningen uit mijn agenda - maar ook uit de andere aantekenboeken die door het huis zwerven - vindt een weg naar deze blog.
Bladerend door de agenda kom ik een onafgemaakte aantekening tegen, uit augustus 2009: Beweren dat Oxford town over James Meredith gaat is net zo schokkend als beweren dat Donald Duck een eend is. En toch, langs hoeveel mensen is de song gestreken die nooit de link met Meredith gelegd hebben? Wat als het lot heeft bepaald dat je in een andere tijd, een andere context op deze aarde geworpen werd? Wat blijft er over van Oxford town wanneer het verhaal van Meredith voor even vergeten wordt?
Het wordt tijd om deze gedachte, deze aantekening af te maken. Vandaag niet meer, maar ooit.