Like a rolling stone

Ik was van plan iets anders te schrijven - de aantekeningen liggen al klaar - iets over Real live. Maar dat moet maar even wachten, de aantekeningen verwaaien niet.
Net thuisgekomen van de kinderen naar school brengen, koffie gezet, de achterdeur open gezet en Highway 61 revisited in de cd-speler geschoven.
Als de telefoon gaat, zal ik 'm niet horen overgaan, gezien het volume van de stereo.
Het is niet mogelijk om Highway 61 revisited in de speler te schuiven om na een paar minuten te concluderen dat ik toch niet in de stemming ben. Highway 61 revisited is te overweldigend, het grijpt mij - de luisteraar - bij mijn lurven, zuigt me op. Ik is niet meer zolang Highway 61 revisited draait.
Is het je ooit opgevallen, na de slag op de drums waarmee Like a rolling stone begint, dat de instrumenten in een constante race lijken om elkaar in te halen. De muzikanten buitelen over elkaar, zwepen elkaar op, schreeuwen om aandacht: hoor mij, hoor mij, hoor mij dan!
Muziek als goulash-soep, donder er maar in wat in de koelkast ligt, smaken doet het toch wel. En dan die stem, WwwwhhhhOOoonce upon a time you dressed So fine...
Like a rolling stone is een mix van de componenten van een explosief, broeiend, vlak voor de klap. Sissend, sputterend, dampend als een puber met een fuck you-houding.
De achterdeur staat open, na die eerste klap op de drum lijken alle conversaties in de aangrenzende tuinen stil te vallen. Like a rolling stone dwingt tot luisteren, nee ondergaan.
Jaren geleden zat ik in een kroeg, toen mijn stamkroeg, er werd gezopen, gedobbeld, gerookt, gevloekt en geruzied. Tot Like a rolling stone uit de boxen rolde. Met die ene klap op de drum werd het stil.
Er werd zes minuten lang geen bier besteld, geen sigaret opgestoken, geen woord gewisseld.