Het onweer hangt in de lucht en na enkele nachten slecht slapen - mede door de warmte - hebben de ogen de neiging om al vroeg in de avond dicht te zakken. De zomer lijkt nu definitief over het land te zijn gevallen - geef mij maar het voorjaar, wanneer nog niet alles klam aanvoelt. Eerder op de avond verder gegaan met het lezen in een oude aflevering van Isis, maar - zoals boven reeds gemeld - kost het moeite om de ogen open te houden. Ergens halverwege een recensie van de serie concerten in Londen in november 2005, heb ik de oude Isis maar even aan de kant gelegd. Het boeit wel, maar... enfin, daar zijn de oude, vermoeide ogen weer.
Een kwartiertje achter de pc, ter afwisseling, en al struinend over het net kwam ik bovenstaande foto tegen.
Starend naar die foto begint de muziek in mijn achterhoofd te zingen, en voor ik het weet hoor ik weer flarden van het laatste concert dat ik bezocht, april vorig jaar. Flarden van Man in the long black coat en Mr. Tambourine man en Tough mama. Ik zie weer de vrouw naast mij zitten - één uit het gezelschap van velen, gekomen om Dylan van het 'nog te zien'-lijstje te kunnen schrappen - handtas op schoot, bier in een plastic beker in de hand en wijzend richting podium, de woorden welke is nou eigenlijk Bob Dylan en En ken nog geen één nummer schreeuwend, schaamteloos, naar een ieder die het maar horen wil (en ook naar wie het niet horen wil, helaas). De zelfverklaarde Dylanoloog vlak voor mij met uitgeprinte setlists van de voorgaande concerten en de bravoure van voor mij is dit gesneden koek moet halverwege vol schaamte bekennen dat ook hij Tough mama niet had zien aankomen.
Twee dagen geleden droeg ik voor het eerst de pet die ik op 15 juni 1998 kocht, na afloop van mijn eerste Dylanconcert. Ik ben er niet de man naar om in T-shirts met een afbeelding van Dylan te lopen, laat staan met een pet op mijn kop met op de voorkant het eye-logo en op de achterkant Don't think twice, it's all right. Maar twee dagen geleden had ik de bescherming van een pet nodig tegen de felle zon en dit was de enige pet die voor het grijpen lag.
Na 12 jaar toch nog een keer gedragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten