Aantekeningen #3810

part 1:
reporter: Are you trying to accomplish anything?
Dylan: Am I trying to accomplish anything?
reporter: Are you trying to change the world or anything?
Dylan: Am I trying to change the world? Is that your question?
reporter: Well, do you have any idealism or anything?
Dylan: Am I trying to change the idealism of the world? Is that it?
reporter: Well, are you trying to push over idealism to the people?
Dylan: Well, what do you think my ideas are?
reporter: Well, I don't exactly know. But are you singing just to be singing?
Dylan: No, I'm not just singing to be singing. There's a much deeper reason for it than that.

part 2: Als stille getuigen liggen er wat brokstukken van schellak-platen in de prullenbak evenals een exemplaar van Dylan Greatest Hits. Lijkt toch niet zo slecht, opper ik voorzichtig? "Nou, heb je dat goodkoop wappervinyl uit de oliecrisistijd gezien, volop krassen? Dat wil je niemand aandoen, dus weg ermee!" (Platenblad Nr. 172; blz. 15)
What the fuck! Dylan in de prullenbak?
Een jaar of wat geleden liep ik tegen een bananendoos vol Dylanvinyl. Alles meegenomen, een euro per plaat. Bij thuiskomst bleken een vijftal platen - doordat ze jaren in de doos op zolder hadden gestaan - zo krom te zijn als een hoepel, ondraaibaar.
Dit vijftal ligt nog steeds op zolder, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze in de prullenbak te gooien.
Net als de alleen nog uit krassen bestaande persing van Nashville skyline waar iemand me ooit dacht mee blij te kunnen maken.
Net als het afgeschreven bibliotheek-exemplaar van Bob Dylan bij benadering. Als ik ergens wel een hekel aan heb, is het wel afgeschreven bibliotheek-exemplaren. Afgeschreven bibliotheek-exemplaren zijn het snot van de boekenmarkt.
En toch staat het exemplaar nog op zolder. Ik heb er ooit veel geld voor neergeteld, omdat ik geen beter exemplaar kon vinden. Nu ik een beter exemplaar heb, hoeft dit vod niet meer in de boekenkast te staan.
part 3: Ik koop nooit meer afgeschreven bibliotheek-exemplaren, nooit meer. En toch is één van mijn meest gekoesterde boeken een afgeschreven bibliotheek-exemplaar.
De middelbare school waar ik me zes jaar lang heb misdragen, had een eigen bibliotheek. Voor het examen moesten boeken in het Engels gelezen worden. Om ons leerlingen een beetje op weg te helpen, bracht de docent Engels met ons een bezoek aan de school-bibliotheek. Niet dat er ooit iemand boeken leende uit de school-bibliotheek, uitreksels wel, maar geen boeken.
Tijdens dat bezoek zag ik Dylan's Tarantula op één van de schappen staan. Ik herinner mij het doorgebladerd te hebben, waarna ik het weer teruggezet moet hebben.
Nooit leende ik een boek uit de school-bibliotheek.
Een jaar of wat naar mijn examen probeerde ik een exemplaar van Dylan's Tarantula te pakken te krijgen, zonder succes. Tijdens één van die zoektochten herinnerde ik mij het bezoek aan de school-bibliotheek. Ik schreef een vriendelijk briefje aan de school-bibliothecaresse. Ik vroeg haar, wanneer het boek ooit afgeschreven zou worden, aan mij te denken.
Een dag of drie later belde ze mij op. Dat ze mij het boek graag zou schenken, ware het niet dat - volgens de kaartenbakken - het boek nog wel in de bibliotheek zou moeten zijn, maar onvindbaar was. Alle hoop vervloog tijdens dat korte telefoongesprek & toch was ik de bibliothecaresse dankbaar. Ik had haar tenslotte niks te bieden en toch deed ze moeite om mij, enz.
Een week of twee later viel een enveloppe door de brievenbus met daarin een afgeschreven exemplaar van Tarantula (Panther, 1973) en een kort briefje:

Beste Tom,

Plotseling vond ik in de kast Bob Dylan terug, op een totaal verkeerde plaats. Zo kun je een hele tijd zoeken!
Het is je van harte gegund - veel plezier ermee.

Groeten,

L.

Uiteraard heb ik L. meteen gebeld om haar te bedanken. Dit boek is, om mij gelukkig te maken, afgeschreven. In de jaren dat het in de schoolbibliotheek stond - zo vertelde L. mij tijdens dit gesprek - is dit boek nooit uitgeleend. Nooit.
Na het beëindigen van het telefoongesprek heb ik Tarantula ik één lange lees-sessie uitgelezen.
part 4: het is juni 2010, in de boekenkast staan zestien exemplaren van Tarantula in vijf verschillende talen. Het wordt tijd om Tarantula weer eens te herlezen, voor de zoveelste maal. En als vanzelf pak ik daarvoor het exemplaar dat ik altijd pak wanneer ik het boek wil herlezen. Het exemplaar dat ik las toen ik negentien was, toen ik Tarantula voor het eerst las. Het afgeschreven bibliotheek-exemplaar met dat vriendelijke briefje er in. Het exemplaar met de herinnering.