Dylan en de liefde
Ik heb één herinnering van Dylan's muziek en mijn liefde. Zij was een Zeeuws meisje, vijf jaar ouder dan ik ben. Toen ik in Zwolle woonde, kwam zij bij mij een nachtje logeren. Want we gingen beiden de volgende dag naar Ede, een themadag van TijdVoorActie. Vanuit Zeeland nauwelijks te bereizen, vanaf mijn Zwolse kamer wel.
De avond ervoor gingen we samen de stad in. Voor de ingang van de flat zoenden we elkaar. Onze tongen verkenden elkaars monden. Het was een stukje hemel op aarde. Dit gevoel kon me niet lang genoeg duren.
Haar wel, want toen wij de volgende dag, na de themadag, op het station afscheid van elkaar namen, wederom met een zoen, bleek dat het einde te zijn. Niet voor mij, in eerste instantie. Wel voor haar, want ondanks dat ze het niet met zoveel woorden zei, was ze niet klaar voor een relatie. En dat terwijl ik wel klaar was voor haar.
Een paar maanden later kwam ik haar weer tegen, dit keer tijdens een weekend van TijdVoorActie. De huisband had de instrumenten reeds opgesteld en gestemd. Ik begon net de basgitaar onder de knie te krijgen, en ik speelde daarom kort op dit instrument. Zij was in mijn gezichtsveld.
We hebben nooit verkering gehad, dus we konden ook niets verbreken. We waren geen stel geweest, maar ze had me wel verlaten. We waren wel elkaars geliefden, maar het duurde allemaal te kort om over naar huis te schrijven.
Op de basgitaar speelde ik één baslijn, die van 'It's all over now, baby blue', de versie van Them. Ik denk dat zij het niet heeft “verstaan”. Ik wel, en dat moment was voor mij het einde van onze relatie.
Sinds dat weekend heb ik dat meisje nauwelijks meer gesproken. Ja, het is nu helemaal over, hartedief.
2 opmerkingen:
Topverhaal!
Bedankt Karl!
Een reactie posten