Een tijdje terug schreef ik al dat bij Mojo #200 een cd zou zitten met daarop I was young when I left home door Dylan. De afgelopen paar weken ben ik met de regelmaat van de klok binnengelopen bij mijn vaste leverancier van de Mojo, steeds zonder resultaat. Ook heb ik navraag gedaan, maar het antwoord was steeds: Nee, ik weet niet wanneer de nieuwe Mojo komt.
Vandaag was ik het zat en ben ik naar de concurrent gelopen, daar volop Mojo #200 in de schappen en dus sinds een uurtje mag ik mij de gelukkige eigenaar noemen van dit tijdschrift inclusief cd.
Want, laat ik wel wezen, het gaat mij in eerste instantie om de cd.
I was young when I left home op deze cd is de versie zonder introductie, de versie die eerder verscheen op de bonus-cd bij "Love and theft". De cd bevat verder o.a. nummers van Howlin' Wolf, Big Mama Thornton en Hank Williams. Maar het meest interessant van de overige songs - voor de Dylan-liefhebber - is misschien wel No more auction block door Paul Robeson.
In het tijdschrift zelf o.a. een interview met Harry Belafonte, o.a. over Dylan's bijdrage aan Midnight special: Dylan pulled a harmonica out of the bag, dipped it in water and played through a single take. Then he headed for the door. Onzin natuurlijk, er zijn vele takes opgenomen van Midnight special met Dylan op mondharmonica, waarvan er twee officieel zijn uitgebracht.
Verder een paginagrote advertentie voor The Drawn blank series 2010 en een stuk over het opnemen van Time out of mind.
3 opmerkingen:
tom,
wat ik me al een tijdje afvraag bij het lezen van je posts en nu toch eens durf vragen...
Luister jij soms ook naar muziek die niets maar dan ook niets met Dylan te maken heeft?
Ikzelf heb ook al periodes meegemaakt waarin ik naar niet veel anders dan Dylan luister. Maar daarna probeer ik altijd wat af te kicken. Dat helpt om alles in perspectief te kunnen plaatsen en ook eens andere stijlen te ontdekken.
Als het antwoord "Ja" is, mag ik dan ook vragen naar welke andere muzikanten je zoal luistert?
@Thomas,
Dat mag je zeker vragen. Het antwoord is dat ik in de loop der jaren steeds minder naar andere muziek dan Dylan ben gaan luisteren, of te wel: ik draag steeds meer Dylan mijn huis in en steeds meer non-Dylan mijn huis uit.
Waar ik naar luister, wanneer ik niet naar Dylan luister?
Da's erg wisselend. Denk aan o.a. The Grateful Dead (periode 1969 - 1974), Bob Marley, Johnny Cash (American recordings), Beethoven (viool- en cellosonates), Tom Waits, Tim Buckley, Moondog jr. Uuuuhh, ik geloof dat dat wel de belangrijkste zijn.
Natuurlijk nog veel cd's van 'vroeger' in de kast staan die ik zelden tot nooit draai, maar ook niet weg kan doen. Denk aan Pixies, Janis Joplin, Doors, CCR, Jeff Buckley, Art Blakey, Nina Simone, Neil Young, The Velvet underground and Nico (!!), Frank Zappa, Captain Beefheart, enz. etc.
Om maar de eerste paar die in me opkomen te noemen.
Maar stel je er niet te veel van voor, als ik in een maand tijd vijf nummers van andere artiesten dan Dylan heb gedraaid, heb ik een 'dolle maand' :-))
Tom
Ik heb ook regelmatig last van Dylan-moeheid. Op die momenten keer ik me volledig van zijn muziek af.
Tijdens die periodes kom ik er niet toe om ook maar iets van Dylan te beluisteren (en dat terwijl ik buiten zijn reguliere werk ook een behoorlijke verzameling bootlegs bezit).
Ondertussen volg ik het Dylan-gebeuren wel op de voet.
Hoewel ik al meer dan 30 jaar fan ben van zijn muziek heb ik gedurende die tijd altijd periodes gekend waarin ik me op andere muziek, andere artiesten heb gestort.
Zo’n periode duurt gewoonlijk nooit langer dan een maand of vier. Wat me opvalt, als ik na die periode weer eens iets van Dylan beluister, is de frisheid en genialiteit van zijn muziek.
Het lijkt er dus op dat ik steeds even afstand moet nemen van Dylan en me moet voeden met andere muziek (ook veel klassiek overigens) om daarna te ondervinden hoe goed ik hem eigenlijk vind….
Heel typisch.
Een reactie posten