Dat avondconcert in Boston - het staat op cd's 10 en 11 van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings - begint net als de voorgaande concerten met "When I Paint My Masterpiece". De uitvoering van dit nummer tijdens dit concert heeft een slepend karakter, alsof het net niet helemaal op stoom komt en het werkt, bijzonder goed zelfs. Dit is in mijn oren de beste "Masterpiece" van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings tot nu toe.
Dylan zet de zang tijdens "It Ain't Me, Babe" net iets te vlot in, maar hij herstelt zich snel en geeft een goede versie. Luister vooral naar hoe het derde couplet zingt.
"The Lonesome Death Of Hattie Carroll" is de eerste van maar liefst 9 songs van dit concert die ook op The Bootleg Series vol. 5; Live 1975 te vinden zijn. Het gaat verder om "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry", "Isis", "Blowin' In The Wind", "The Water Is Wide", "Tangled Up In Blue", "Oh Sister", "One More Cup Of Coffee (Valley Below)" en "Just Like A Woman". Hier worden deze songs natuurlijk niet alleen in de context van het concert aangeboden, maar ook nog eens in een andere mix dan op Live 1975.
"Romance In Durango", het eerste Desire-nummer van de avond, begint langzaam, maar al in de eerste paar regels zweept Dylan de band op om het tempo iets op te voeren.
Hoe meer Rolling Thunder-concerten ik hoor, hoe meer ik de indruk krijg dat "Isis" het hart van het eerste Dylan-deel van het concert is. Het maakt weinig uit welk '75-concert je draait, "Isis" is altijd goed.
Het feit dat Dylan dit nummer zonder gitaar brengt - zie de Scorsese-film - vertelt iets over de intensiteit waarmee hij "Isis" zingt.
Als je goed luistert naar "Blowin' In The Wind" dan hoor je aan de reactie van het publiek het moment waarop het doek op die avond in Boston ophoog ging en Bob Dylan en Joan Baez aan het publiek getoond werden.
ik ben geen liefhebber van de stem van Joan Baez, maar de versie van "Dark As A Dungeon" in Boston is er eentje om te koesteren. Waarom werd dit niet op Live 1975 gezet terwijl zoveel andere songs van dit concert wel op het vijfde deel van The Bootleg Series terecht kwamen?
De Dylan-Baez-set sluit af met een vrij rustige "I Shall Be Released".
Het tweede deel van dit concert - te vinden op cd 11 van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings - begint verrassend: Dylan speelt niet 1 maar 2 songs solo. Allereerst een "I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)" dat wat weifelend begint maar waarvan de tweede helft zo sterk is, dat ik dit tot het betere wat The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings te bieden heeft moet rekenen.
"Tangled Up In Blue" is natuurlijk bekend van Live 1975, maar laat die wetenschap er niet voor zorgen dat je maar met een half oor luistert. Deze "Tangled Up In Blue" is een hoogtepunt niet alleen van deze boxset, maar van de gehele jaren zeventig. Punt.
Na "Tangled" volgt het Desire-deel van Dylans tweede deel van dit concert. Bij het beluisteren van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings is mij bewondering voor dit deel van het concert - iedere avond dezelfde songs - sterk toegenomen. Dit Desire-deel is de kern van het tweede deel van een Rolling Thunder-concert.
"Bob Dylan for President" wordt er uit het publiek geroepen, het is ook in de Scorsese-film te zien en te horen. Ik snap het sentiment, al denk ik niet dat het verstandig is om een carrière in muziek en politiek te mixen.
Luister hoe Dylan deze Desire-songs zingt en vooral hoe hij 'praat' met de viool van Rivera. Eerst het redelijk rustige "Oh Sister", vervolgens het met woede en verontwaardiging doorspekte "Hurricane", het melancholische "One More Cup Of Coffee" en het tegen de kitsch aanleunende "Sara". Deze vier songs vormen tijdens Rolling Thunder samen de triomftocht van de zanger Bob Dylan. Dat geldt voor alle Rolling Thunder-concerten, maar vanavond in Boston weet Dylan zichzelf te overtreffen. Luister naar het derde couplet van "Hurricane", naar de interactie met de viool in "One More Cup Of Coffee", na het net niet over het randje kukelende "Sara".
Het avondconcert in Boston is groot, de vier Desire-songs in het tweede deel van dit concert zijn voorbij groot.
Daarna volgen nog een sterke "Just Like A Woman" en de crowd-pleasers "Knockin' On Heaven's Door" en "This Land Is Your Land". Die laatste twee zijn de songs waarvan met achteraf zegt "ach, je had er bij moeten zijn".
Ik was er helaas niet bij in Boston, ik was twee in november 1975. Bovendien ben ik in het verkeerde werelddeel geboren om Rolling Thunder Revue in real time beleefd te kunnen hebben. Daarover treuren is zinloos en bovendien niet eerlijk tegenover het geluk dat ik nu bezit.
Met het verschijnen van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings kan ik dicht in de buurt komen van die avond in Boston in november 1975. Dit soort zaken maken het leven aangenaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten