21 november was in 1975 een vrijdag. Hoe laat begon het middagconcert in Boston op die dag? Hoeveel van de aanwezige concertgangers moesten die dag vrij nemen van hun werk of een dag school overslaan om Bob Dylan & co te kunnen zien en horen optreden?
Voor ik aan het beluisteren van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings begon had ik een beeld van The Rolling Thunder Revue. Bouwstenen voor dat beeld waren onder andere Live 1975; The Bootleg Series vol. 5 en Renaldo And Clara. Met het beluisteren van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings wordt het beeld van The Rolling Thunder Revue aangescherpt. Beter en completer.
Een van de oude waarheden van The Rolling Thunder Revue die ik in mijn kop had was het beeld van Bob Dylan en violiste Scarlet Rivera naast elkaar op het podium. Bij het beluisteren van de eerste Boston-show valt me pas op dat Scarlet Rivera tijdens een groot deel van het concert helemaal niet aanwezig is. In het eerste deel van het concert is haar viool in geen velden of wegen te bekennen. Op cd 8 van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings, de cd met de eerste elf nummers van dit concert, is Rivera's viool voor het eerst te horen tijdens het vijfde nummer: "Romance In Durango". Ook in de enige andere Desire-song op deze cd is de viool te horen: "Isis", verder niet meer. Op de tweede cd van dit concert, cd 9, is Rivera op veel meer songs te horen.
In een eerdere aflevering van "een heruitvinding van hoe het echt gegaan is" schreef ik al dat mijn beeld van het aantal songs dat Bob Dylan solo speelde tijdens Rolling Thunder-concerten aan diggelen is door The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings.
Nog een beeld dat ik heb moeten bijstellen: ik zag "A Hard Rain's A-Gonna Fall" als een van vaste waarden van Rolling Thunder. In mijn beeld was Rolling Thunder grofweg de songs van Desire aangevuld met "Hard Rain", "It Ain't Me, Babe", een solo-set en enkele duetten met Joan Baez. Het eerste Boston-concert is het eerste concert in The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings waarbij "A Hard Rain's A-Gonna Fall" werd gespeeld.
Luisteren is ook leren.
Drie van de vroege-Boston-songs verschenen eerder op Live 1975: "I Shall Be Released", "Mr. Tambourine Man" en "Sara". "The Lonesome Death Of Hattie Carroll" staat op de cd die bij de juni 2019-editie van het tijdschrift Mojo zat.
Deze Boston-show spreekt mij erg aan.
Allereerst bevat de show een aantal nummers die niet te vinden zijn op de opnamen van de twee eerder besproken concerten in The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings: het eerder genoemde "A Hard Rain's A-Gonna Fall", "The Times They Are A-Changin'", "I Dreamed I Saw St. Augustine", "Never Let Me Go" en "Mr Tambourine Man".
Verder bevat deze show een aantal eigenaardigheden die de oren op scherp zetten, zoals "Isis" dat Dylan begint met mondharmonica in plaats van al zingend de song in te stappen, en de muzikale hink-stap-sprong aan het begin van "One More Cup Of Coffee (The Valley Below)" die mij als luisteraar even op het verkeerde been zet.
Maar de voornaamste reden om deze show hoog aan te slaan is simpelweg door het hoge aantal uitstekende uitvoeringen van songs.
Deze eerste Boston-show bevat een ijzersterke "Hattie Carroll" gevolgd door een prima "A Hard Rain's A-Gonna Fall" om nog voor het applaus is weggestorven over te gaan in een a capella gestarte "Romance in Durango".
De hoogtepunten van deze show zijn voor mij "Isis", "One More Cup Of Coffee (Valley Below)" en "Just Like A Woman". Toch wil ik daarmee de rest van de show niet te kort doen. De Dylan-Baez-duetten "St. Augustine" en "Never Let Me Go" mogen er zeker ook wezen, om nog maar te zwijgen over de schitterende solo "Mr. Tambourine Man".
De eerste show in Boston kent in mijn oren geen echte zwakke momenten, dit in tegenstelling tot de twee eerste concerten in The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings. Oké, het gebabbel van waarschijnlijk Bob Neuwirth tijdens "It Ain't Me, Babe" is wat irritant en "The Times They Are A-Changin'" komt niet helemaal uit de verf, maar dat is muggenziften. Het zijn kleinigheden die uitsluitend opvallen doordat de rest van het concert zo goed is.
De opname van dit Boston-concert laat goed horen wat een goed Dylan-concert is: een retestrak spelende band en een Bob Dylan die de songs al zingend leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten