Paul Weller is verre van de enige muzikant van wie een foto met een Dylan-album op het internet rondslingert. Ik denk aan de foto's van The Beatles met The Freewheelin' Bob Dylan, Marc Bolan met Bob Dylan's Greatest Hits vol. II en Jimi Hendrix met Blonde On Blonde. Er zijn ongetwijfeld nog veel meer foto's van muzikanten met een Dylan-album in handen.
Geen muzikant, maar wel bekend: Huey Newton met Highway 61 Revisited in zijn handen. Die foto staat op de cover van het album Listen, Whitey! The Sounds Of Black Power 1967-74. Dylans bijdrage aan dit album: "George Jackson".
Na een zoektocht op internet blijkt die foto van Weller in augustus 2017 door The Paul Weller Archieve op Twitter gezet te zijn. Die foto is dus niet nieuw voor de wereld, wel voor mij.
~ * ~ * ~ * ~
Afgelopen week hoorde ik, terwijl ik in een kringloopwinkel boeken aan het uitzoeken was, iemand "Knockin' On Heaven's Door" spelen op een van de te koop aangeboden gitaren. Het klonk nog wat ruw, maar zeker niet onaardig. Nieuwsgierig geworden liep ik er naar toe om te kijken wie er speelde. Het was zoonlief. Zonder enige gêne, volledig in zijn eigen wereld, zat hij in de kringloop Dylan te spelen. Dat maakt een vader trots.
~ * ~ * ~ * ~
The Cutting Edge, het twaalfde deel van The Bootleg Series. Dat album kwam eind 2015 op de markt. Dat is ruim drie jaar geleden. Zo voelt het niet. The Cutting Edge voelt als recent, als een album dat ik al wel gehoord heb, maar dat nog geen deel is geworden van mijn geheugen. Na The Cutting Edge verschenen nog Fallen Angels, de 1966-boxset, Triplicate, Trouble No More, Live 1962 - 1966 en More Blood, More Tracks.
Verder natuurlijk The Last Word On 'First Blues' van Allen Ginsberg met enkele bijdragen van Dylan, "It Takes A Lot To Laught, It Takes A Train To Cry" met het Wynton Marsalis Septet en "He's Funny That Way" op Universal Love, allemaal verschenen sinds het uitkomen van The Cutting Edge.
Er is zo veel te beluisteren. Dit leven is een genot.
Goed, The Cutting Edge dus. Ik heb vanochtend de eerste van achttien cd's gepakt en in de speler geschoven. Het zijn de sessies voor Bringing It All Back Home. Het kippenvel is snel terug. "Love Minus Zero / No Limit", "She Belongs To Me" en die ene "Outlaw Blues". Of wat te denken van het kunnen horen van die lach aan het begin van "Bob Dylan's 115th Dream" bij de take van dit nummer waar het bij hoort.
"Farewell Angelina" in de context van de opnamesessie. Ik was er graag bij geweest, die dertiende januari 1965 tijdens de eerste sessie voor Bringing It All Back Home. Ik dagdroom soms van het reizen door de tijd, van het kunnen bijwonen van grote momenten in de geschiedenis. Die eerste sessie van Bringing It All Back Home staat hoog op mijn tijdreis-verlanglijst. Top 3.
Dit is voor de grote doorbraak. Net er voor. In Nederland heeft - op een handje vol ingewijden - nog niemand van Bob Dylan of zijn muziek gehoord. Die tijd. Alles is nieuw en spannend.
Voorlopig ben ik hier niet klaar mee. Als de cd is afgelopen ga ik niet naar cd 2, maar begin ik nogmaals aan de eerste. Keer op keer tot de dagdroom voor even werkelijkheid is geworden.
Stel je voor dat je naast de piano zit waar Dylan "California" op speelt.
~ * ~ * ~ * ~
Na het zien van de trailer van Stockholm, gisteren, zit "New Morning" in mijn hoofd. Ik hoef die trailer niet nogmaals te zien, maar "New Morning" wil ik vandaag zeker wel horen. En dan natuurlijk de versie die ook in die trailer zit: de versie met die vette blazers van Another Self Portrait.
Ik was eigenlijk helemaal niet zo dol op die blazers-versie van "New Morning", daar heeft die trailer van Stockholm verandering in gebracht. Het is gek hoe de context belangrijk kan zijn voor het waarderen van muziek.
~ * ~ * ~ * ~
Wilde plannen: Er zijn genoeg covers in huize Willems bijgekomen voor een nieuwe aflevering van "Luister, ik doe je na - toegift". Misschien wel twee afleveringen. Daar zitten weer enkele nieuwe covers bij door Jerry Garcia. Vijf of zes. Verder onder andere Engelse folk en reggae.
Een ander plan is een stuk over Down In The Groove. In mijn achterhoofd sudderen wat wilde gedachten, insteken en aardigheden over dit toch wat vergeten album. Nu moet ik het "alleen nog even" op papier zetten.
~ * ~ * ~ * ~
"Het werd zondagavond een feest van verliefden, niet van gewonden." (Algemeen Handelsblad, 1 september 1969) zie afbeelding
~ * ~ * ~ * ~
"Is de tweede keer op één dag naar de sessies voor Bringing It All Back Home op The Cutting Edge luisteren nou beter dan de eerste keer?"
"Niet beter, anders.... denk ik."
"Nu je die cd twee keer gedraaid hebt, zet je wat anders op?"
"Nou was ik niet van plan, maar als je er op staat...."
"Dat is toch helemaal niet leuk, drie keer hetzelfde horen?"
"Ik hoor niet drie keer hetzelfde!"
"Omdat je niet goed snik bent, ja!"
"Zeg, uhm, dimmen, hè. Anders was dit de laatste keer dat je mocht komen luisteren."
"..."
"Wat wil jij horen dan?"
"Heb je niks van Celine Dion?"
"Nee, ik heb niks van Celine fuckin' Dion."
"Echt niet?"
"Nee, 'tuurlijk niet!"
"Weet ik toch, was een geintje."
"Nou even serieus, wat wil jij horen dan?"
"Maak me niet uit, joh, verras me maar."
"Oké, dan wordt het 'New Morning' met blazers. Die wil ik de hele tijd al draaien."
"Zet maar op."
"En nu?"
"Terug naar The Cutting Edge."
"Echt?"
"Ja! Deze zondag is er uitermate geschikt voor."
~ * ~ * ~ * ~
1 opmerking:
Dat gelach aan het begin van 115th Dream irriteert me altijd zo!
Ik vind het tenenkrommend, zo onecht. En de luisteraar begijpt er niets van.
Reactie van Jos
Een reactie posten