Is Down In The Groove echt zo slecht als vaak beweerd wordt? Ik heb de laatste weken een aantal malen naar het album geluisterd nadat ik de plaat maanden genegeerd had. De conclusie is simpel: Down In The Groove is helemaal niet zo slecht als vaak beweerd wordt, maar ik kan ook niet met droge ogen beweren dat het album tot het beste hoort dat Dylan opgenomen heeft.
Down In The Groove werd tussen augustus 1986 en juni 1987 opgenomen in verschillende studio's met verschillende bands. Daar ligt waarschijnlijk het eerste probleem: de songs op Down In The Groove vormen geen geheel. Om het negatieve te benadrukken: het is eerder een verzameling songs dan een album. Het lijkt of de gedachte achter het album tijdens de opnamen met Dylan aan de haal is gegaan.
De gedachte achter Down In The Groove is volgens mij niet anders dan de gedachte achter bijvoorbeeld Good As I Been To You of Shadows In The Night: het vangen van een tijdgeest, of nog korter: nostalgie. In het geval van Down In The Groove gaat het om de jaren vijftig, rock 'n roll. De geest van Buddy Holly en van Elvis Presley hadden in de groeven van Down In The Groove geëtst moeten worden. Denk het dameskoortje in "Ugliest Girl In The World" weg en de geest van de rock 'n rol is er.
Als je kunt accepteren dat Down In The Groove (deels) nostalgie naar de rock 'n roll van de jaren vijftig is, dan hoor je het niet alleen in "Ugliest Girl In The World", maar ook in "Let's Stick Together", "Sally Sue Brown", "Had A Dream About You Baby" en "Silvio". Dat zijn vijf van de tien songs op Down In The Groove, de helft van de plaat.
De overige vijf songs: "When Did You Leave Heaven" had prima kunnen werken als een ballad op een rock 'n roll-plaat, alleen door de muziek zoals gespeeld op Down In The Groove komt dat onvoldoende tot z'n recht, helaas. Dan staat er op kant A ook nog "Death Is Not The End", een overblijfsel van het album Infidels (1983), an sich een oké-nummer, maar op Down In The Groove enigszins misplaatst.
Dan hebben we nog de laatste drie songs op kant B:
"Ninety Miles An Hour" klinkt wel weer jaren vijftig, maar geen rock 'n roll. "Shenandoah" is naar mijn smaak toch wel een (maar zeker niet het enige) van de hoogtepunten op Down In The Groove. Doordat "Ninety Miles An Hour" als een soort buffer tussen de rock 'n roll-songs en dit ergens tussen folk en gospel zwevende "Shenandoah" zit, past dit nummer helemaal op deze plaat, op deze plek. "Shenandoah" is een van de redenen om Down In The Groove te kopen.
De plaat sluit af met "Rank Strangers To Me", een prima nummer in een prima uitvoering. Geen grootse opname, naar mijn smaak, maar zeker wel aangenaam. De echo had iets minder gemogen, het is bijna alsof Dylan een duet met zichzelf zingt.
Tot zover de songs.
Opvallend aan Down In The Groove is de aanwezigheid van Grateful Dead. Starend naar het label van de elpee zie je dat Bob Dylan zowel "Ugliest Girl In The World" als "Silvio" samen met Robert Hunter - de tekstschrijver van Grateful Dead - schreef en op "Silvio" zingen Grateful Dead-leden Jerry Garcia, Bob Weir en Brent Mydland mee.
Dit zijn overigens niet de enige bekende namen op Down In The Groove. Verder spelen onder andere de volgende muzikanten mee: Mark Knopfler, Eric Clapton, Ron Wood en Clydie King. Doet het er eigenlijk toe? Het bewijst ook dat bekende gastmuzikanten geen garantie voor een commercieel succes zijn. Daarin schuilt mogelijk de tweede tekortkoming van Down In The Groove: door de grote verscheidenheid aan muzikanten (en ego's??) is het geen echt album geworden. Ik denk dat het een veel beter album was geworden wanneer Dylan met een kleine, vaste band een studio in was gedoken en in een handvol sessies de songs had opgenomen. Als een garageband.
Down In The Groove verscheen in mei 1988 en is nooit veel verkocht. Ergens eind jaren negentig kocht ik Down In The Groove op vinyl, een eerste Nederlandse persing, uit 1988 dus, nog steeds in het plastic. Bij mijn weten is Down In The Groove na die eerste persing nooit meer opnieuw geperst.
In Argentinië kwam Down In The Groove aanvankelijk in een iets andere versie op de markt. Ik ben de gelukkige eigenaar van een Argentijnse Down In The Groove. Naar mijn gevoel ligt die Argentijnse Down In The Groove dichter bij het album dat Bob Dylan aanvankelijk voor ogen had, dan de plaat die het uiteindelijk is geworden. Dat komt vooral door de aanwezigheid van "Got Love If You Want It", een nummer dat perfect past in mijn Down In The Groove-als-rock-'n-roll-plaat-theorie, en de afwezigheid van "Death Is Not The End". Wat voor "Got Love If You Want It" geldt, geldt overigens ook voor "The Usual".
In die Argentijnse persing zit meer een flow dan in de Down In The Groove die we sinds 1988 kennen. Die Argentijnse tracklist zorgt wel voor een geheel, een album. Ook "When Did You Leave Heaven" (op de Argentijnse plaat met minder echo??) past ineens in het geheel, in Dylans poging om zijn jonge rock 'n roll-jaren opnieuw te beleven.
Zoals er dit jaar bij Record Store Day een herpersing van de oorspronkelijke editie van de testpersing van Blood On The Tracks op de markt komt, zo mag er op een toekomstige Record Store Day wel een herpersing van de Argentijnse Down In The Groove uitgebracht worden. Dit is de Down In The Groove die Dylan-liefhebbers ook moeten kunnen horen.
Kant A:
1. "Let's Stick Together"
2. "When Did You Leave Heaven"
3. "Got Love If You Want It"
4. "Ninety Miles An Hour"
5. "Sally Sue Brown"
Kant B:
1. "Ugliest Girl In The World"
2. "Silvio"
3. "The Usual"
4. "Shenandoah"
5. "Rank Strangers To Me"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten