aantekening #7304

Nu het jaar 2019 zo'n beetje op haar gat ligt, is het tijd voor een vluchtige blik over de schouder. Hoewel het jaar 2019 de boeken in zal gaan als een jaar zonder nieuwe Dylan-muziek en zonder een concert op Nederlandse bodem, is het toch een aangenaam en rijk Dylan-jaar geweest.
Allereerst was er natuurlijk die aangename verrassing tijdens Record Store Day (13 april): een heruitgave van de testpersing van Blood On The Tracks. Mijn voorkeur is altijd al uit gegaan naar de testpersing van Blood On The Tracks wanneer ik deze vergelijk met de uiteindelijke versie van dit album. Tot enkele maanden geleden moest ik voor het beluisteren van die testpersing naar bootlegs grijpen, nu kan ik die muziek horen op een officiële uitgave, op de in april uitgebrachte elpee.
Zo'n twee maanden na het uitkomen van Blood On The Tracks - Test Pressing ging de film Rolling Thunder Revue - A Bob Dylan Story by Martin Scorsese in première op Netflix. De film is een mengelmoes vol feiten en fictie, afgewisseld met schitterende concertbeelden. Er zijn mensen die zich ergeren aan het feit dat Rolling Thunder Revue - A Bob Dylan Story by Martin Scorsese geen documentaire is, dat feiten worden vermengd met verdikking, met bijvoorbeeld het (fictieve) verhaal van Stefan van Dorp. Ik moet bekennen dat het me niet stoort, eerder intrigeert. Rolling Thunder Revue - A Bob Dylan Story by Martin Scorsese is een verhaal - A Bob Dylan Story - en wanneer je het met die ogen bekijkt, zie je een schitterende film, een Renaldo & Clara voor de 21ste eeuw.
Ik heb de film inmiddels enkele malen bekeken en ik kan er nog geen genoeg van krijgen. Rolling Thunder Revue - A Bob Dylan Story by Martin Scorsese is een film om vele malen opnieuw te bekijken.
Komt er in 2020 een dvd-release van deze film? Ik hoop het, maar niks lijkt daar nog op de wijzen, helaas.
Bij die film hoort natuurlijk een soundtrack en dit is niet een cd'tje met enkele bij elkaar geraapte songs uit de film geworden, maar een veertien cd's tellende box met niet alleen opnamen van vijf (!) Rolling Thunder-concerten, maar ook nog eens enkele cd's met opnamen van de oefensessies en bijzondere opnamen. The Rolling Thunder Revue; the 1975 Live Recordings, zoals die boxset heet, is een ware aanwinst voor de Dylan-liefhebber.

In het najaar bracht Sony Nederland de verzamelaar His Ultimate Top 40 Collection uit met daarop enkele single-edits die niet eerder op cd zijn verschenen. Onder de titel His Ultimate Collection is er ook een vinyl-broertje van His Ultimate Top 40 Collection verschenen met daarop een kleine selectie van de songs van de cd-versie.
Gedurende 2019 zijn - naast bovengenoemde verzamelaar - een redelijk aantal Dylan-albums opnieuw op vinyl uitgebracht, denk onder andere aan Street Legal, Pat Garrett & Billy The Kid, Infidels en Under The Red Sky.

Begin november verscheen het vijftiende deel van The Bootleg Series: Travelin' Thru. Op deze 3 cd / 3 elpee uitgave ligt de nadruk op "country Bob" en de duetten met Johnny Cash. Veel duetten met Johnny Cash circuleren al jaren op bootlegs, maar Travelin' Thru bevat grotendeels nou weer net die duetten die niet eerder op bootleg verschenen.
Naast de Dylan-Cash-duetten bevat Travelin' Thru onder andere enkele schitterende studio-outtakes van John Wesely Harding en Nashville Skyline.
Begin december bracht Sony nog 50th Anniversary Collection 1969 uit, een in zéér beperkte oplage verschenen dubbel-cd. Op deze cd staan studio-outtakes van Nashville Skyline en Self Portrait en de niet op Travelin' Thru verschenen duetten met Johnny Cash. Grootste verrassing van 50th Anniversary Collection 1969 is "Running".
Ergens tussendoor verscheen ook nog Bridges To Buenos Aires van The Rolling Stones op cd, elpee, dvd en blue ray. Op deze uitgave is Bob Dylan te horen tijdens "Like A Rolling Stone".

Nu 2019 bijna afgelopen is en ik terugkijk, moet ik niet alleen denken aan al die hier boven genoemde cd's, elpees en dvd's, maar ook aan de Amerikaanse tournee waarmee Bob Dylan het jaar afsloot. Tegen het eind van die Amerikaanse tournee gaf hij tien concerten in het Beacon Theatre in New York. De paar opnamen die ik tot nu toe van deze serie concerten heb gehoord laten horen dat Bob Dylan eind 2019 het nog steeds heeft. De opnamen zijn mind blowing. Neem bijvoorbeeld het concert van 2 december: van de eerste tot de laatste noot is het raak. Er is geen moment waarop Dylan verslapt.
Misschien ligt daar wel het muzikale hoogtepunt van 2019: Bob Dylan op het podium.
Laat we hopen dat 2020 veel nieuwe muziek gaat brengen, een nieuwe aflevering van The Bootleg Series, misschien wel een nieuw album. Maar laten we vooral hopen dat Bob Dylan ook in 2020 weer de onrust in zijn donder heeft om de wereld over te trekken van concertzaal naar concertzaal om daar te doen waar hij goed in is: het publiek bij de strot grijpen met de muziek die alleen hij kan maken: de muziek met de rammel, de Dylan-rammel.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #146


I’m Alright (1967) - door Jochen Markhorst


I’m Alright (1967)

In de tweede, herziene editie van zijn prachtige studie van de Basement Tapes, Million Dollar Bash uit 2014, wijdt Sid Griffin twee korte stukjes aan "I’m Alright". De eerste heeft hij geschreven toen hij alleen nog maar de eerste take kende, die van achtenvijftig seconden, de tweede na het uitkomen van The Bootleg Series Complete Vol. 11: The Complete Basement Tapes, waarop de tweede take is te vinden. Eveneens bruut afgebroken, maar nu pas op 1:45.
De langere take troost Sid nauwelijks; in beide stukjes betreurt hij dat dit lied onvoltooid is gebleven. Én in beide stukjes merkt hij op dat dit een perfecte song voor The Faces zou zijn geweest. The Faces uit de tijd van Ronnie Lane en Rod Stewart, wel te verstaan.

Rod Stewart is, zeker op zijn eerste platen, inderdaad een erkend, groot Dylanvertolker. Nick Hornby wijdt zelfs een heel hoofdstuk in zijn 31 Songs aan een van Stewarts Dylancovers, aan "Mama You Been On My Mind". Hornby leidt zijn ode in met een soort disclaimer:

“Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar van Rod Stewart houden in 1973 was het equivalent van houden van Oasis in 1994, of The Stone Roses in 1989 - met andere woorden, het maakte je misschien niet meteen de coolste gozer van de klas, maar je hoefde je er zeker niet voor te schamen.”

Het schamen begint pas met de zesde soloplaat, met Atlantic Crossing (1975) met die megalomane hoes en de mierzoete wereldhit "Sailing", met de strohoedjes, met het jetsetgedoe en al die uitwisselbare blonde fotomodellen, het carnavaleske dieptepunt “Ole Ola” (het voetballied voor het Schotse Wereldbekerelftal, 1978) en de definitieve knock-out met "Do Ya Think I’m Sexy".
Daarvoor echter, betoogt Hornby, de platen met The Faces en Stewarts daaropvolgende eerste vijf soloplaten, voor 1975 dus, is Rod helemaal oké.

Op die eerste soloplaten is Dylan een rode lijn. Stewart neemt prachtige covers op van "Only A Hobo" (op Gasoline Alley, 1970), "Tomorrow Is A Long Time" (Every Picture Tells A Story, 1971), "Mama You Been On Mind" (Never A Dull Moment, 1972) en "Girl From The North Country" (Smiler, 1974). 

De daaropvolgende plaat is Atlantic Crossing, de plaat waarmee Hornby’s schaamte begint, en is de eerste plaat zonder Dylancover. Maar opent wel met een eigen lied dat Sid Griffins associatie verklaart: "Three Time Loser". Stewart kent de obscure Basementopname dan nog niet, maar Griffin wordt natuurlijk getriggerd door het refrein van "I’m Alright":

All right, I’m all right
I’m a three time loser
But I’m all right
All right, I’m all right
I’m a three time loser
But I’m all right

Dylans wegwerpertje deelt eigenlijk alleen die ene uitdrukking met Stewarts refrein:

I'm a three time loser.
Caught it up in Monterey,
Shook it up in East Virginia,
Now my friends say it's here to stay.

… maar in de rest van de song is ook de ene na de andere Dylanreferentie te vinden. Hij bezingt een dame in leopard-skin anklehigh boots, en het derde couplet lijkt helemaal een knipoog naar de midjarenzestig Dylan:

How dare you have a party
In a Chelsea basement
When the poor excited Jezebel said come outside.
She felt me up and kissed my face,
Put her dirty hands down in my pants.
She took all of my money,
Left me naked by the silvery moon.

Chelsea, Jezebel (de non, uit "Tombstone Blues"), de basement uit "Subterranean Homesick Blues", en met enige tolerantie zijn er wel meer lijntjes naar Dylansongs te trekken, genoeg in elk geval om Griffins Stewartassociatie bij "I’m Alright" te verklaren.
Het lied is verder overigens een vrij banale stamper en zal niet helemaal voldoen aan Sids ideaalbeeld van een opwindende Faces/Stewartvertolking van een Dylansong.

Een gemeenschappelijke basis is er wel: Wilson Pickett. Op 15 juni ’66 (en niet 1967, wat de meeste websites abusievelijk melden) komt The Wicked Pickett uit, het album met "Mustang Sally", met "Everybody Needs Somebody To Love", met "Sunny" en "Knock On Wood", met een Wilson Pickett, kortom, op een hoogtepunt in zijn beste jaren - een plaat die ongetwijfeld in de platenkast van de Big Pink is te vinden, vast meegenomen door soul-aficionado Robbie Robertson. Het voorlaatste lied van die plaat is "Three Time Loser":

How many teardrops gonna fall tonight?
How many heartaches must a woman have in one life?
I lost a lover, lost a friend
Through with love I just can't win.

Three time loser
Three time loser.
One, two three in misery.
Three time loser.

Het is een stomende soulstamper, op het lijf geschreven van “one of the roughest and sweatiest soul singers” (radiomaker Dylan, Theme Time Radio Hour aflevering 11), waarvan Dylan alleen de titel en het thema meeneemt naar "I’m Alright".

De muziek ontleent een improviserende Dylan aan die andere soulgrootheid, aan Curtis Mayfield en zijn Impressions. Melodie wijkt maar lichtjes af van "People Get Ready" en dat Robbie Robertson zo’n fan is van Mayfields gitaarlicks en -fills horen we wel vaker, hier in de Basement.

Tekstueel is de song verder inderdaad onontwikkeld. Het eenvoudige refrein stond al vast, kennelijk (want Rick Danko zingt mee), de coupletten bestaan, zoals bij wel meer Basementsongs, uit filler lyrics, uit onsamenhangende clichés, onverstaanbare klanken, semantische missers en verhaspelingen:

Oh, it’s so high, so divisive 
It’s all can, I swear to God
You know she’s gonna be the death of me
But she opened my heart
And now she takes in my breath, but I,
You know, she’s sucking out the life and breath of me   

… bijvoorbeeld (of zoiets). Het vertelt verder niet al te veel, maar communiceert in elk geval dan nog wel het thema: amoureuze teleurstelling - een geslagen protagonist die zichzelf een sukkel vindt omdat hij weer eens op een verkeerde vrouw verliefd is.

De enige vermeldenswaardige cover van het lied rommelt dus - terecht - zelf maar wat met de tekst. In 2016 verschijnt het bijzonder aardige tribuutalbum Bob Dylan Uncovered Vol. 2 bij Paradiddle Records en de opening daarvan, "I’m Alright" door Bill Shuren & The Cavalary, is dermate geslaagd dat het ook op single wordt uitgebracht. Bill Shuren maakt van dat tweede couplet:

Oh, it’s so high, so defensive, it’s okay,
Now, the sweetest girl
You know she’s gonna be the death of me
Well she holds in my heart
And then she takes in my breath, but I,
You know, she’s sucking out the life and breath of me

… en waarom niet, inderdaad. De soul uit het origineel wordt vakkundig vervangen door een melodieuze rockaanpak à la Hootie & The Blowfish, en met een kleine kunstgreep (een piepklein, instrumentaal bruggetje) plus een prachtige gitaarsolo rekt Shuren "I’m Alright" op tot een respectabele 3:17.

Rod Stewart keert, na vijf platen zonder Dylancover, vanaf 1981 met onregelmatige tussenpozen terug naar zijn oude liefde. Op Tonight I’m Yours zingt hij "Just Like A Woman", in 1995 staat "Sweetheart Like You" op Spanner In The Works, hij neemt "The Groom’s Still Waiting At The Altar" op, "If Not For You" in 2006 en een gruwelijke “Love Minus Zero/No Limit” in ’97, maar hij benadert nooit meer de intensiteit en de ongepolijste schoonheid van die vroege jaren zeventig. Het dieptepunt is de gladgestreken, mierzoete ‘bewerking’ van "Forever Young".

Enig eerherstel biedt de verzamelbox The Rod Stewart Sessions 1971-1998 (2009), een compilatie van onuitgebracht materiaal en alternatieve versies. Op kant 4 duikt een onbekende versie van "This Wheel’s On Fire" uit 1992 op, waarop de rauw rockende, schurende en stampende Rod the Mod zich opeens toch weer van zijn beste Faces-kant laat horen.


Bill Shuren & The Cavalry:

Rod Stewart “This Wheel’s On Fire”:








Dylan vinden waar hij niet tot nauwelijks is #145


Het de achterzijde van de hoes van album Songbird (2006) van Willie Nelson.
[met dank aan Jaap]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #144


[met dank aan Hennie]

Dylan vinden waar hij niet tot nauwelijks is #143


Uit Ry Cooder; meester in de schaduw van Wouter Bulckaert
[met dank aan Hennie]

Dylan vinden waar hij niet tot nauwelijks is #142


De Volkskrant van 27 december 2019 [met dank aan Hans]

The Ultimate...

In "aantekening #7293" schreef ik:

De elpee Bob Dylan His Ultimate Collection is bij Aldi te koop van €12,99. In dezelfde serie is onder andere ook de elpee Ultimate Seventies Hits verschenen. Op dit album staat Dylans "Wigwam".
[met dank aan Hans]
De elpees in deze serie - met uitzondering van de Dylan-elpee - heb ik nog niet gezien, wel veel cd's in deze serie. Daarbij zitten in ieder geval twee titels waar Dylan op te vinden is. Mijn geheugen laat me in de steek, ik kan niet meer terughalen welke albums dat zijn, maar op eentje staat "Knockin' On Heaven's Door".

De titels (op cd) in deze serie met een Dylanbijdrage die ik tot nu toe gevonden heb:

Op Top 40 60's Hits staat "Like A Rolling Stone"
Op Top 40 Sixties staat "Blowin' In The Wind"
Op Top 40 Seventies staat "Knockin' On Heaven's Door" (en niet "Wigwam" zoals op de elpee!)
Op Top 40 Last Farewell staat ook "Knockin' On Heaven's Door"
Op Top 40 Movie Hits staat nogmaals "Knockin' On Heaven's Door"
Op Top 40 Evergreens staat "Lay Lady Lay"
Op Top 40 Car Hits staat wederom "Like A Rolling Stone"

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #141

Op de achterzijde van de hoes van het album Urban Folk Songs van Ellis Paul staat: "This was my first batch of songs from early days back in 1989... I was just a kid, about 23 or so, with a headful of Bob Dylan dreams and Joni Mitchell aspirations..."
En in de liner notes in het boekje bij deze cd is Dylan nogmaals te vinden: "Ignorance is bliss - we didn't think we were that bad, in fact we all thought we were the next coming of Bob Dylan and Joni Mitchell, and we set out to prove it".
Het derde nummer op deze cd, "Urban Girl", begint zo:

My urban girlfriend lives down the hall from me
She's got pictures on her wall of Dylan and Presley


Dylan kort #1284

The Kilkennys: In november traden The Kilkennys - onder de tourtitel "Blowin' In The Wind" op enkele plekken in Nederland op. Nadat Hans mij hier op wees, ben ik wat verder gaan zoeken: het meest recente album van The Kilkennys draagt de titel Blowin' In The Wind en bevat ook het gelijknamige nummer. Zie hier. [met dank aan Hans]
Mania: het eind van het jaar is de tijd van de lijstjes. Hans stuurde mij een foto van het enige lijstje in Mania (nr. 363 van 6 december) waarin Bob Dylan te vinden is: Travelin' Thru staat op de derde plek in de reissue-lijst. In zijn e-mail aan mij stipt Hans het volgende aan: de muziek op Travelin' Thru is niet eerder uitgebracht, hoe kan dit dan vallen in de categorie reissue? Hij heeft natuurlijk helemaal gelijk. [met dank aan Hans]
Recensie: 50th Anniversary Collection 1969, zie hier. [met dank aan Dirk]
Nooit Meer Slapen, de uitzending van 13 december, bevat een interview met Meindert Talma. In dit interview komt Bob Dylan kort ter sprake. Luister hier. [met dank aan Hans]
Dagblad van het Noorden (24 december) schrijft in een Top 2000-bijlage onder de kop "Coole banjo en held Bob Dylan" over Mumford & Sons onder andere: "Luister eens naar The New Basement Tapes, een samenwerking van onder andere Marcus Mumford en Elvis Costello. In 2014 bracht de groep een album uit met niet eerder uitgebrachte nummers die door Bob Dylan zijn geschreven." [met dank aan Hans]
't Zielhoes in Noordpolderzijl heeft een nieuwe folder met informatie over dit bruine café. In deze folder staat onder andere te lezen: "Naast vele lokale, regionale en landelijke bekendheden, vonden ook internationale bekendheden hun weg naar 't Zielhoes. Zo werd ook Bob Dylan er eens gespot maar niet door de kroegbaas (de opa van de huidige uitbater) herkent." De folder is o.a. te krijgen bij de bibliotheek in Groningen. [met dank aan Hans]
De kracht van de kringloop (aflevering 4, uitzending 26 december) bevat een fragment van "Wagon Wheel" door Old Crow Medicine Show. Kijk hier. [met dank aan Hans] [Zie ook hier]
Top 2000: "Adele deed met 'Make You Feel My Love' wat Billy Joel niet lukte", zie hier.
3 maart: Dylan tribute, zie hier.
The Nits hebben het album Knot uitgebracht. Over het openingsnummer van dit album lees ik op Maxazine: "'Ultramarine' ging over Monet en Bob Dylan, die in London op dezelfde plaats geleefd hebben: 'Niet in dezelfde tijd, maar in een liedje kan dat wel.'"
Op de website van The Nits staat de tekst van "Ultramarine", zie hier.
De Dylan-regel in "Ultramarine" is natuurlijk: "20 DOLLAR BILLS   BASEMENT  WIND BLOWS  WRITE BRAILLE". De bron:







Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #140


Serie The Dead Zone, seizoen 4 aflevering 6.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #139



Het hotel, zie hier. [met dank aan Alja]

aantekening #7298

All the merry little elves
Can go hang themselves

Bob Dylan - "Huck's Tune"

~ * ~ * ~ * ~

"Hallo?"
"Hé, met mij."
"Zeg het is."
"Ik moet het toch even vragen, heb je nou Christmas In The Heart nog gedraaid?"
"Nee, ik kon het dit jaar niet opbrengen."
"Jammer. Ik wel. Vanochtend. Het beviel me erg goed, moet ik zeggen. Wat draai jij dan op deze eerste kerstdag?"
"Ik ben vanochtend begonnen met 'Love And Theft'. Een uitstekende plaat voor deze dag, als je tussen de regels kunt luisteren."
"Wat bedoel je?"
"Wist ik het maar..."

~ * ~ * ~ * ~


~ * ~ * ~ * ~

Well, the emptiness is endless, cold as the clay
You can always come back, but you can’t come back all the way

Bob Dylan - Mississippi

~ * ~ * ~ * ~

"Gaat het wel goed met je?"
"Nu ik mijn beperkingen ken, beter dan ooit."
"Hoe bedoel je?"
"Eet, drink en luister naar Dylan. Meer heeft een dag niet nodig."
"Juist."

~ * ~ * ~ * ~

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #138


Net verschenen

Het voor Dylan-liefhebbers ongetwijfeld bekende EDLIS Café heeft het eerste boek in de serie EDLIS Café Press Series gepubliceerd: Bob Dylan's Hibbing. Voor meer informatie over dit boek, zie hier.

De makers van het boek zijn op zoek naar een of meerdere personen die dit boek in het Nederlands kunnen en willen vertalen. Mocht je interesse hebben, stuur mij even een e-mail. (twillems87[at]gmail.com)

de hoezen #22 - door Patrick Roefflaer


24 – Infidels
Uitgebracht: 27 oktober 1983
Fotograaf: Sara Dylan
Tekening achterzijde: Bob Dylan
Art-director: Lane/Donald

Zo’n vijf maanden na het verschijnen van Infidels geeft Bob een interview aan Rolling Stone. Kurt Lodger sluit het gesprek af met een vraag over de hoes:  “Ik denk dat veel mensen je tegenwoordig voor een behoorlijk somber karakter nemen, alleen al op basis van je foto's. Waarom dat imago nog versterken door je nieuwste album Infidels (Ongelovigen) te noemen?”
Het antwoord is typisch Dylan: “Nou, er waren andere titels voor. Ik wilde het Surviving in a Ruthless World noemen. Maar iemand wees me erop dat mijn meest recente albums allemaal begon met de letter S. Dus dacht ik: Daar wil ik niet op vastgepind worden. Op een dag kwam Infidels in mij op. Geen idee of het iets betekent.

Lodger dringt nog even aan: “Denk je niet dat wanneer mensen die titel zien, met dat soort stoere foto op de voorkant, zich zullen afvragen: ‘Bedoelt hij ons?’.”

“Ik weet het niet. Ik had het album Animals kunnen noemen, en mensen zouden hetzelfde hebben gezegd. Ik bedoel, wat zou een term zijn die mensen graag over zichzelf zouden willen horen? […] Maar het betekent  wat men er in wil zien - als het al iets voor hen betekent. ‘Infidels’ staat in het woordenboek en op wie het van toepassing is op ... op iedereen op dit album, elk personage. Misschien draait het allemaal om ongelovigen. "

Het sombere gevoel dat Lodger heeft bij de foto, hebben Tony Lane en Nancy Donald, die het ontwerp van de hoes hebben verzorgd, nog versterkt door de naam van de zanger in grote zwarte letters te schrijven, afgewerkt met een rode schaduwlijn aan de onderzijde. De enige versiering aan het hele ontwerp is een dunne grijze (!) omranding.

De foto zelf is een close up van Dylans hoofd. Hij poseert niet, maar kijkt strak voor zich uit. In de glazen van zijn donkere zonnebril zien we de weerspiegeling van de witte middenstreep op het zwarte asfalt. Het lijkt nog het meest op het werk van een paparazzi, die een bekend iemand fotografeert, wachtend in een stilstaande auto.   

Op de hoes staat geen fotograaf aangegeven, maar Rod MacBeath vermoedt dat het Sara Dylan is die op het knopje drukte. Zij maakte ook de foto die de binnenhoes siert. Hierop staat Dylan hurkend op de Olijfberg, met Jeruzalem op de achtergrond.

De reden voor hun aanwezigheid daar, verklapt hij in juni 1984 aan Mick Brown, die hem interviewt voor het Britse Sunday Times: de bar mitswa van hun oudste zoon, Jesse. “Een idee van zijn grootmoeder”, voegt hij er lachend aan toe.  Volgens de Joodse traditie had dit overgangsritueel moeten plaatsvinden, kort na de dertiende verjaardag van de jongen, op 6 januari 1979. Maar toen had papa het te druk met een intensieve drie maand durende cursus Bijbelstudie aan de School of Discipleship.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #137

In het virtuele Top 2000 café hangt de hoes van Bringing It All Back Home aan de muur. Wanneer je op die hoes klikt, krijg je informatie over voorwerpen die op die hoes te zien zijn.
Het virtuele Top 2000 café bezoeken kan hier.

[met dank aan Sjon]

aantekening #7293

"Boomer" is verkozen tot woord van het jaar 2019. Woensdag 18 december plaatste de Volkskrant een stuk van Maurits Chabot met de titel "Wie is de boomer?" Over de boomer schrijft Chabot "luistert naar nieuwste cd Dylan".  N.a.v. het boomer-stuk in de Volkskrant schrijft Sander Donkers vandaag in diezelfde krant:


[met dank aan Hans en Herman]

~ * ~ * ~ * ~

Het manuscript van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 ligt bij de uitgever. Het schrijven aan dit eerste deel is klaar. Dank aan iedereen die in de afgelopen anderhalf jaar mij van informatie heeft voorzien, kritisch heeft meegelezen of op een andere manier heeft geholpen bij het schrijven van dit boek. 
Ik mag me nu buigen over de afbeeldingen die in het boek moeten komen. Over een paar maanden ligt het boek - hoop ik - in de winkel en kan ik beginnen met het schrijven van deel twee.

~ * ~ * ~ * ~

De elpee Bob Dylan His Ultimate Collection is bij Aldi te koop van €12,99. In dezelfde serie is onder andere ook de elpee Ultimate Seventies Hits verschenen. Op dit album staat Dylans "Wigwam".
[met dank aan Hans]
De elpees in deze serie - met uitzondering van de Dylan-elpee - heb ik nog niet gezien, wel veel cd's in deze serie. Daarbij zitten in ieder geval twee titels waar Dylan op te vinden is. Mijn geheugen laat me in de steek, ik kan niet meer terughalen welke albums dat zijn, maar op eentje staat "Knockin' On Heaven's Door".


~ * ~ *  ~ * ~

"Heb je Christmas In The Heart al gedraaid?"
"Nee, joh, ben nog helemaal niet in de stemming. Jij wel?"
"Nee, ook niet in de stemming."
"Het is veel te warm. Het voelt helemaal niet als bijna kerst."
"Precies!"
"Nu ik er over nadenk, moeten we het misschien omdraaien."
"Hoe bedoel je?"
"Nou, niet Christmas In The Heart draaien als we al in de kerststemming zijn, maar 'm juist draaien om in de stemming te komen."
"... Ik weet niet hoor..."
"Waarom niet?"
"Ik loop hier in een t-shirtje en dan ga ik een beetje Dylan 'Here Comes Santa Claus' en 'Must Be Santa' door de kamer laten brullen. Dat werkt toch niet."
"Dan doe je het niet!"
"Ben je nou chagrijnig?"
"Nee! ... Nou, ja, misschien wel. Ik bedoel echt leuk reageer je nou ook weer niet op mijn voorstel."
"Sorry hoor, ik bedoel, het is maar een idee. Je hoeft niet. Dan draai 'm toch lekker niet, maar als je op de kou gaat wachten voor je Christmas In The Heart draait is de kans groot dat het al drie Koningen is geweest voor jij die schijf in de speler schuift."
"Misschien draai ik 'm dit jaar wel helemaal niet."
"Dat kan toch niet!"
"Waarom niet?"
"Nou, traditie... Het is zo langzamerhand wel traditie om met kerst Christmas In The Heart te draaien, toch?"
"Da's waar. Dylan en 'Eenzame Kerst' van Hazes. Dat moet gedraaid worden anders is het niet echt kerst."
 "Zo is het, dus pak die schijf nou maar, draai het nou maar, dan komt het vanzelf goed."
"Zou je denken?"
"'Tuurlijk."

~ * ~ * ~ * ~

Dylan vinden waar hij niet tot nauwelijks is #136

Bij het zappen kwam ik vanavond voorbij aan BBC2 waar een vaag spelletjesprogramma bezig was getiteld Richard Osman's House of Games. Ik heb het even nagezocht in de gids, maar het wordt momenteel op werkdagen tussen 19:00 en 19:30 uitgezonden. Ik kende het niet, maar ik hoorde een bekende stem, dus even een stukje teruggespoeld. Men kreeg een jaartal te zien met daaronder een grid dat met steeds meer letters gevuld werd en moest raden om welk liedje het ging. Na het onthullen van het goede antwoord werd er om dit te illustreren een heel kort stukje gespeeld waarin de lettercombinatie te horen was. Het ging hier om Knock, knock, knockin' on heaven's door - uit 1973 dus. Ja, wat zal ik ervan zeggen. Hij duikt echt overal op. De kandidaten waren overigens bekende Britten (niet bij mij!) en de winnaar ging aan de haal met een viertal bierviltjes met het programma logo. Just for fun dus kennelijk.


Groeten,

Hans

[met dank aan Hans]


Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #135

In 2008 verscheen de boxset Winterland 1973; The Complete Recordings van Grateful Dead. Dit boxje bevat opnamen van de concerten op 9, 10 en 11 november 1973. De opname van ieder concert staat op 3 cd's, iedere set van 3 cd's zit in een kartonnen hoesje.
Wanneer je de 3 kartonnen hoesjes waar de cd's inzitten uitvouwt en tegen elkaar schuift, krijg je één grote afbeelding waarin veel bekende personen - waaronder de leden van Grateful Dead - te zien zijn. Een van de afgebeelde personen is Bob Dylan.
Hieronder eerst een foto van de gehele afbeelding, daaronder een foto van een detail van de afbeelding.



Dylan kort #1283

Pé en Rinus: in "Dylan kort #1282" plaatste ik een link naar een video van "Was t moar weer kerst" van Pé en Rinus. Dit bleek de lol-versie. De echte versie staat hier. [met dank aan Hans]
"In een geestelijke knoop" tussen John Lennon en Bob Dylan, zie hier.
"De guilty pleasure van een voetbaltrainer", zie hier.

Dylan kort #1282

Setlists: 29 november, 30 november, 2 december, 3 december, 5 december, 6 december, 8 december.
Edward Norton: Bob Dylan is punkrock (filmpje), zie hier. [met dank aan Bert]
Pé en Rinus zingen "Was t moar weer kerst" op de melodie van "Handle With Care" van Traveling Wilburys, zie hier. [met dank aan Hans]
Nelleke Noordervliet noemt Dylan "de superboomer", zie hier. [met dank aan Herman]
"Bob Dylan wil niet samenvallen met een generatie, een beweging of het christendom", over How Does It Feel van Harm Peter Smilde, zie hier. [met dank aan Gertjan]
Benedict Wells - Het einde van de eenzaamheid: [met dank aan Alja]


Bas Kwakman - In poëzie en oorlog, vijftig jaar Poetry International: [met dank aan Herman]


Gilbert O'Sullivan in de Volkskrant van 11 december: "Ik heb geen geweldige stem, maar ik dacht, als Dylan durft te zingen, dan kan ik het ook". Hoe dit te omschrijven? misschien: Een open deur naar een onwaarheid... [met dank aan Hans]
Travelin' Thru recensie, zie hier. [met dank aan Frans]

Coming From The Heart (The Road Is Long) (1978) - door Jochen Markhorst


Coming From The Heart (The Road Is Long) (1978)

Naar literaire maatstaven legt de autobiografie van Keith Richards, Life (2009), het misschien af tegen de memoires van Dylan, maar op alle andere fronten zijn beide werken van een vergelijkbaar, meeslepend niveau.
Aantrekkelijk bij beide rocksterren zijn de eigenzinnige woordkeus, de aandacht voor ritme en klank van de zinnen en op inhoudelijk gebied vooral de rode draad: de diepe, onvoorwaardelijke, allesoverheersende liefde voor muziek.
Richards onderkent volmondig dat zijn muziekliefde iets neurotisch, iets obsessiefs heeft:

“Misschien tijdens een zwempartijtje, of als je thuis op het vrouwtje ligt, maar ergens in je achterhoofd denk je altijd aan een akkoordenreeks of iets dat verband houdt met een liedje. Wat er ook gebeurt. Zelfs als er op je wordt geschoten, denk je nog "Ah! Dat is de brug!" En er is niets dat je ertegen kunt doen; je beseft niet eens dat het gebeurt. Het is volledig onderbewust, onbewust of wat dan ook. De radar staat aan of je het nou weet of niet. Je kunt het niet uitschakelen. Je hoort een stukje van een conversatie aan de andere kant van de  kamer: ‘Ik kan je gewoon niet meer uitstaan’ ... dat is een song. Het stroomt gewoon naar binnen.”

… heel vergelijkbaar met de woorden die Dylan kiest om te beschrijven hoe hij altijd met songs bezig is:

“Vaak hoor je gewoon dingen en weet je dat dit de dingen zijn die je in je song wilt stoppen. Of je ze nu zelf zegt of niet. Het hoeven niet jouw specifieke gedachten te zijn. Ze klinken gewoon goed en iemand denkt ze. Dat gaat op voor de helft van mijn werk. Iemand denkt het. Ik weet zeker dat als ik iets zing, ik het niet alleen maar zing om het zingen. Ik weet dat ik het heb gelezen. Iemand heeft het gezegd. Ik heb een stem dat horen zeggen. Een song als Don’t Fall Apart On Me Tonight valt in die categorie: ‘I’ll take you to a mountaintop and build you a house out of stainless steel.Dat soort dingen komt gewoon voorbij. Een man stapt uit bed en zegt: praat niet tegen me, het is tijd om te gaan. Die gedachten komen niet uit mij. Ik heb ze gevoeld, maar ze zijn niet van mij afkomstig. Ze bestaan al, en ik gebruik ze gewoon.”
(interview met Bill Flanagan, 1985)

Maar Richards’ buitensporige talent ligt natuurlijk niet op het poëtische deel van songs, maar puur op het muzikale vlak. En zijn wordingsgeschiedenis als songschrijver gaat een stuk moeizamer dan die van Dylan, zoals hij met aantrekkelijke zelfspot en openhartigheid beschrijft. Acht, negen maanden lang zijn Jagger en hij bezig om een acceptabele song te schrijven, vertelt hij, voordat ze met “The Last Time” in januari ’65 eindelijk, eindelijk een song hebben die ze ook aan de andere Stones durven voor te leggen - en dat is eigenlijk nog niet veel meer dan een rip-off van The Staple Singers’ “This May Be The Last Time”, dat dan vooral dankzij de lick die Brian Jones toevoegt memorabel wordt.

Daarvóór, bekent Richards grijnzend, schrijven de Glimmer Twins afgrijselijke liedjes, met titels als “We Were Falling In Love” en “So Much In Love”. Sommige van die misbaksels komen bij andere artiesten terecht, die er zowaar soms nog kleine hitjes uit weten te peuren. Gene Pitney met “That Girl Belongs To Yesterday”, bijvoorbeeld, en Lulu met “Surprise, Surprise” (met Jimmy Page op gitaar). Maar meestal leidt het tot een flop of, zoals Keith sardonisch stelt: “Een bijkomend effect van onze songs was dat het de concurrentie vleugellam maakte terwijl wij nog geld ervoor kregen ook.” Als eerste voorbeeld noemt hij Cliff Richard, aan wiens imposante stroom van hits een eind komt als voor het eerst een Jagger/Richards-song opneemt, het overigens schitterende “Blue Turns To Grey” - Cliffs eerste single die niet tot de Top 10 doordringt, maar ergens in de Top 30 blijft steken.
“En toen The Searchers ‘Take It Or Leave It’ deden, werden zij ook getorpedeerd.” 

Keef overdrijft een beetje, maar niet veel. Sir Cliffs Stonesuitstapje is zijn vierendertigste single en de vijfde die niet de topposities haalt - maar toch nog nummer 15. En de volgende drie singles in 1966 halen weer ‘gewoon’ de Top 10. 
De single van The Searchers komt 13 april 1966 uit (twee dagen voor Aftermath, waarop de versie van de Stones staat), als The Searchers al meer dan een jaar geen Top 10-hit meer hebben gehad. En die laatste grote hit, “Goodbye My Love” in februari ’65, is een laatste oprisping na de gestage stroom grote hits in ’63 en ’64, na superhits als “Needles And Pins”, “When You Walk In The Room”, “Love Potion No. 9” en “Sweets For My Sweet”.
Tegen de tijd van dat Stonesliedje zat de carrière van The Searchers dus al op een dood spoor, maar inderdaad: hierna is het definitief gedaan. “Take It Or Leave It” haalt nog een schamele 31ste plek, de volgende single komt niet verder dan 48 en de negentien singles daarna halen geen van alle de hitparade.

Een laatste album, Take Me For What I’m Worth (1965) doet het ook niet al te best, maar The Searchers versagen niet. Met veel live-optredens, Greatest Hits-collecties, een paar personeelswisselingen en heruitgaven (in 1972 worden de grootste hits heropgenomen in stereo en met redelijk succes weer uitgebracht) houden de Merseybeatniks van het eerste uur het hoofd boven water.
In 1979 wordt de tijd rijp geacht voor een comeback; na vijftien jaar nemen de mannen weer eens een album met nieuw materiaal op. Een succes wordt het niet, artistiek noch commercieel. Platenmaatschappij Sire valt genoeg te verwijten - vrijwel geen marketing, gerommel met trackselectie en trackvolgorde op verschillende persingen - maar The Searchers zelf laten ook steken vallen. Geweldige songschrijvers zijn de mannen nooit geweest. Ook op deze plaat staan slechts twee eigen songs - kennelijk alles wat de drie songschrijvers van de band in vijftien jaar hebben weten te verzinnen. Niet heel verrassend, trouwens; hun kracht lag altijd al vooral bij het vinden en opleuken van grootse, onbekende songs. Ongepubliceerde nummers van Jackie DeShannon en obscure B-kantjes van The Drifters, bijvoorbeeld.

Op deze titelloze comebackplaat proberen ze dat ook. “Back To The War” is een dan nog onbekende song van John Hiatt (zijn eigen versie zal Hiatt een jaar later op Two Bit Monsters uitbrengen), Tom Petty’s “Lost In Your Eyes” kennen de echte fans alleen van een bootlegopname en is nooit officieel opgenomen door Petty, en van John David, hitleverancier voor artiesten als Status Quo, Phil Everly, Cliff Richard en Alvin Stardust, staan er zelfs twee songs op.
Maar helaas: fool’s gold, allemaal. Het zijn geen geweldige songs en The Searchers hebben geen Steen der Wijzen om het in echt goud te veranderen.

De uitzondering is de Dylan/Springs-song “Coming From The Heart (The Road Is Long)”. 
Het is de derde song uit de samenwerking van Dylan en Helena Springs, en misschien wel de beste. In elk geval zo goed, dat Dylan het serieus instudeert, een keer live speelt en, gezien de drie takes die we van de bootleg Rundown Rehearsals kennen, een tijdje lang zelfs goed genoeg lijkt te vinden voor een eventuele studio-opname.

The Searchers worden ongetwijfeld aangetrokken door de aparte rijkdom van deze atypische Dylansong. De opening, en de coupletten überhaupt, beloven een gospelachtige hymne, in het refrein slaat het lied om naar een soulvolle popballade en The Searchers doen recht aan die rijkdom. Hun cover opent elegisch en statig, het refrein heeft de glans van een popjuweeltje en in het vervolg poetsen ze het gospelkarakter verder op - eerst een geslaagd koor en afsluitend een stomende, dynamische coda. Geen Mahalia Jackson, maar toch.

De tweede take van “Coming From The Heart” op de Rundown Rehearsals bootleg is prachtig en ademt al diezelfde gospelsfeer die The Searchers nog vetter aanzetten. Elvisbassist Jerry Scheff doet - prominent - mee, maar gitarist Billy Cross waagt zich niet aan de fills en licks van Scotty Moore. Opmerkelijk; Cross is immers een uitstekende rockabilly-gitarist. Hier kiest hij echter voor een smaakvolle soulbegeleiding en dito solo, à la Steve ‘Soul Man’ Cropper.
De derde en laatste take is niet echt een take, maar een opname van de enige keer dat Dylan het lied live speelt, op 31 oktober 1978 in St. Paul. De inleidende woorden doen vermoeden dat de meester het lied nog steeds hoog heeft zitten: “This is a new song that we just wrote a while back. It’s gonna be recorded, but we'll try it out on you.”
“Het zal nog worden opgenomen”, dus kennelijk staat de song nog op een to-do lijstje. Maar ja, achttien dagen later gooit iemand in San Diego een zilveren kruisje op het podium en twee maanden later heeft Dylan de seculiere songs (tijdelijk, gelukkig) afgezworen. “Coming From The Heart” keert nooit meer terug.

Bij die ene aankondiging in St. Paul zegt Dylan dat “wij het onlangs hebben geschreven”. En ook hierbij denk je dan in eerste instantie aan tekstuele bijdragen van Helena Springs - melodisch is het een mooi liedje en daaraan heeft Helena misschien ook wel haar steentje bijgedragen, maar de tekst is nu eenmaal niet al te verpletterend.
Een long and winding road is een nogal uitgekauwd cliché, helemáál als het een beeld voor moeizame levensfase moet communiceren. Tony Bennets “One For The Road”, The Beatles, “He Ain’t Heavy, He’s My Brother”, Ian & Sylvia’s “The French Girl” (dat Dylan al in de Basement zong)… het is een kleine greep, en het is niet erg waarschijnlijk dat een dichter die in deze periode songteksten als “Where Are You Tonight?”, “No Time To Think” en “Slow Train” produceert, een zoveelste long and winding road uit zijn pen schudt.
Om dan nog maar te zwijgen van onbeholpen versregels als Of all my loves you’ve been the closest / That’s ever been on my mind of een tenenkrommend couplet als

Please, please give me indication
Stop and talk to me
Like a river that is flowing
My love will never cease to be

Nee, daarvan zal ook een Helena Springs een paar jaren des onderscheids later, gerijpt en wel, vermoedelijk wel denken: mwah.

Het lied is inmiddels verstoft en vergeten. Covers zijn er verder niet. Keith Richards zou het eens kunnen doen, op de Elvismanier, en eindelijk die ene Scotty Moore-lick leren:

“Tot op de dag van vandaag is er een Scotty Moore-lick die ik maar niet te pakken krijg. En hij wil het me niet verklappen. Al negenenveertig jaar ontglipt-ie me. Hij beweert dat hij zich die lick niet kan herinneren. Het is niet dat hij het me niet wil laten zien, hij zegt alleen: “Ik weet niet welke je bedoelt.” Het zit in "I’m Left, You’re Right, She’s Gone". (…) En Scotty is een gemene hond. Hij is erg droog. “Ach jochie, jij hebt nog alle tijd om het uit te zoeken.” Elke keer als ik hem zie, is het: “En? Kun je die lick nou?”







  

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #134



Het album On The Road Again van de band Nine Below Zero. Het eerste nummer op deze cd is "On The Road Again", maar dit is niet het door Bob Dylan geschreven nummer. De band-naam is geen verwijzing naar Dylans regels

Especially when it’s nine below zero
And three o’clock in the afternoon.

uit "Outlaw Blues", maar naar een nummer van Sonny Boy Williamson II.

Days Of Yore

In "aantekening #7279" schreef ik over het gerucht dat Bob Dylan begin 2020, voor hij door Europa zal toeren, een album zal uitbrengen vol nieuwe Dylan-composities. Dat album zou de titel Days Of Yore dragen.
Days Of Yore werd voor het eerst op 27 november genoemd in een reactie bij een bericht op deze blog. In de anderhalve week sinds het eerste bericht over Days Of Yore heeft het gerucht zich in een steeds rapper tempo over internet verspreid.

Ik kan nu melden dat ik uit zeer betrouwbare bron weet dat er begin 2020 geen album vol nieuwe Dylan-composities onder de titel Days Of Yore zal verschijnen.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #133

Uit het filmpje dat aan het begin van iedere uitzending van De Wereld Draait Door te zien is:


[met dank aan Henk]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #132


Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #131


Op zaterdag 30 november trof Hans het hierboven afgebeelde boek in de kringloopwinkel in Groningen. Een dag later stuurde hij mij de foto van het boek en de mededeling dat hij het boek niet heeft gekocht.
Gisteren ontving ik een e-mail van Wim, hij had een boek op boekenafdeling van de kringloop in Groningen aangetroffen met een opvallende titel:


Tsja.
[met dank aan Hans en Wim]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #130


De op de foto afgebeelde column van Nelleke Noordervliet stond op 30 november in Trouw. Dezelfde column staat - onder een andere titel - online, zie hier.
[met dank aan John]

aantekening #7279

In een zeer kleine oplage is er een 1969 Copyright-release uitgebracht. Het gaat om een dubbel-cd met nummers uit 1969 die niet op Travelin' Thru zijn verschenen. De dubbel-cd die vanochtend in de verkoop is gegaan werd binnen enkele minuten uitverkocht.
De tracklist / informatie zoals die online te vinden is:

Disc 1

February 13, 1969
Columbia Studio A, Nashville, TN

1.     To Be Alone with You – Rehearsal (1:11)
2.     To Be Alone with You – Take 2 (:48)
3.     To Be Alone with You – Take 3 (1:00)
4.     To Be Alone with You – Take 4 (1:52)
5.     To Be Alone with You – Take 5 (2:34)
6.     One More Night – Take 1 (2:17)
7.     One More Night – Take 3. (:31)
8.     Lay, Lady, Lay – Rehearsal (3:51)
9.     Lay, Lady, Lay – Take 1 (3:27)
10. Lay, Lady, Lay – Take 3 (3:29)

February 14, 1969
Columbia Studio A, Nashville, TN

11. Peggy Day – Take 2 (1:16)
12. Tell Me That It Isn’t True – Take 1 (2:06)
13. Tell Me That It Isn’t True – Take 3 (2:35)
14. Lay, Lady, Lay – Take 1 (3:15)
15. Lay, Lady, Lay – Take 2 (1:24)
16. Lay, Lady, Lay – Take 3 (3:15)

Bob Dylan – vocals, guitar, piano, harmonica
Kelton D. Herston, Norman Blake, Charlie Daniels, Wayne Moss: guitars
Bob Wilson: piano, organ
Peter Drake: steel guitar
Charlie McCoy: bass
Kenneth Buttrey: drums

February 17, 1969
Columbia Studio A, Nashville, TN

17. One Too Many Mornings – Rehearsal (7:38)
18. One Too Many Mornings – Take 1 (4:14)
19. One Too Many Mornings – Take 2 (3:40)
20. One Too Many Mornings – Take 3 (4:45)
21. I Still Miss Someone – Rehearsal (:58)
22. I Still Miss Someone – Rehearsal (1:14)
23. I Still Miss Someone – Take 1 (1:04)
24. I Still Miss Someone – Take 2 (:40)
25. I Still Miss Someone – Take 3 (2:23)
26. I Still Miss Someone – Take 4 (4:19)
27. Don’t Think Twice, It’s All Right/Understand Your Man – Take 1 (1:44)

Disc 2

February 18, 1969
Columbia Studio A, Nashville, TN

1.     One Too Many Mornings – Take 2 (4:01)
2.     I Still Miss Someone – Takes 1 & 3 (:58)
3.     I Still Miss Someone – Take 4 (2:21)
4.     Matchbox – Rehearsal (:51)
5.     Matchbox – Take 2 (3:05)
6.     Big River – Take 2 (1:59)
7.     I Walk the Line – Take 1 (2:15)
8.     Ring of Fire – Takes 2 & 3 (2:44)
9.     Guess Things Happen That Way – Take 1 (:45)
10. Guess Things Happen That Way – Take 2 (1:37)
11. Guess Things Happen That Way – Take 6 (1:44)
12. Waiting for a Train – Take 1 (:55)

Bob Dylan: vocals, guitar
Johnny Cash: vocals, guitar
Carl Perkins: guitar
Bob Wootton: guitar
Marshall Grant: bass
W.S. Holland: drums

April 26, 1969
Columbia Studio A, Nashville, TN

13.  Running (2:27)

Bob Dylan: vocals, guitar
Fred F. Carter, Norman Blake, Charlie Daniels: guitars
Bob Wilson: piano
Peter Drake: steel guitar
Charlie McCoy: bass
Kenneth Buttrey: drums
Delores Edgin and Dottie Dillard: background vocals


May 3, 1969
Columbia Studio A, Nashville, TN

14. Take A Message To Mary (2:31)
15. Blue Moon (2:29)
16. Blue Moon (2:19)
17. Ring of Fire (2:33)

Bob Dylan: vocals, guitar
Fred F. Carter, Norman Blake, Charlie Daniels: guitars
Bob Wilson: piano
Peter Drake: steel guitar
Doug Kershaw: fiddle
Charlie McCoy: bass
Kenneth Buttrey: drums
Delores Edgin and Dottie Dillard: background vocals

All songs written by Bob Dylan except “I Still Miss Someone” by Johnny Cash and Roy Cash, Jr.; “Matchbox” by Carl Perkins; “Big River” and “I Walk the Line” by Johnny Cash; “Ring of Fire” by June Carter and Merle Kilgore; “Guess Things Happen That Way” by Jack Clement; “Waiting for a Train” by Jimmie Rodgers; “Take a Message to Mary” by Felice Bryant and Boudleaux Bryant; “Blue Moon” by Richard Rodgers and Lorenz Hart

Meest opvallend aan bovenstaande informatie is "Running", een nog onbekende Dylan-compositie.

~ * ~ * ~ * ~

Ik ben vanochtend vroeg opgestaan om het manuscript van Bob Dylan in Nederland nog een laatste keer door te nemen voor ik het bij de uitgever inlever. Saai, maar noodzakelijk werk.
Ergens in dat manuscript staat een citaat uit een recensie van Blonde On Blonde die ik niemand wil onthouden: "De twee platen zitten samen in één goedverzorgde hoes en het geheel kost f22,50. Dat dit goedkoop is voor twee elpees spreekt vanzelf, maar dat ze dan ook nog goed en super ‘in’ zijn is beslist buitengewoon. Om deze platen goed te vinden hoef je beslist geen ‘Dylan-specialist’ te zijn. De muziek is gewoon ‘lekker’ met een orgeltje, drums, enz. enz."
Ik krijg gelijk zin om Blonde On Blonde op de draaitafel te leggen zodat ik tegen 'mevrouw Tom' kan zeggen dat ik naar "super in" luister. Misschien maakt het indruk.

~ * ~ * ~ * ~

Op 27 november plaatste "welingelichte kringen" bij "aantekening #7269" de volgende reactie:

Welingelichte kringen bevestigen officieus Bob Dylan als headliner voor de zaterdag van Wechter 2020. Aansluitend tournee Frankrijk, Spanje, Alpenlanden incl. Noord Italië, Balkan, Turkije (Istanbul) en Israel (Haifa). Nog voor de tour een nieuw album dat naar verluidt de titel Days of yore zal dragen met nieuw eigen materiaal dat al klaar is.
Vr.gr.
Welingelichte kringen

Niet lang nadat deze reactie hier verscheen, verspreide het gerucht zich over het internet. Eerst op Facebook en inmiddels ook op de website van fanzine Isis (zie hier, 3 december), de discussie-pagina van Expecting Rain (zie hier en hier), het Steve Hoffman forum (zie hier) en vandaag ook de nieuwspagina van Expecting Rain (zie hier).

Ik ben wel toe aan een album vol nieuwe Dylan-composities, laat Days Of Yore maar komen.

De titel Days Of Yore doet mij denken aan het nummer "Miss The Mississippi" waarin de regels

Memories are bringing happy days of yore
Miss the Mississippi and you

te vinden zijn. Bob Dylan nam "Miss The Mississippi" in juni 1992 op tijdens de Bromberg-sessies. Die opname is te vinden op Tell Tale Signs.
Als het oorspronkelijke gerucht niet zou melden dat het gaat om een album met "nieuw eigen materiaal", zou je kunnen denken dat de Bromberg-sessies uit gaan komen.

~ * ~ * ~ * ~