In mijn stuk over More Blood, More Tracks heb ik me uitsluitend gestort op de luxe editie. Het is de hoogste tijd om naar de 1 cd / vinyl-editie van More Blood, More Tracks te kijken.
Voor ik dat doe eerst een paar dingen n.a.v. het interview dat producer Steve Berkowitz heeft gegeven (zie "Dylan kort #1220").
1. In dit interview zegt Berkowitz dat voor de testpersing van Blood On The Tracks een couplet uit "Lily, Rosemary And The Jack Of Hearts" is geknipt en dat op More Blood, More Tracks de volledige versie staat. Dat klopt niet. Ik vermoed dat hij in de war is met "Meet Me In The Morning". In dit nummer is wel geknipt voor (de testpersing van) Blood On The Tracks. De volledige versie "Meet Me In The Morning" staat op More Blood, More Tracks.
2. Zoals ik in mijn stuk over More Blood, More Tracks meldde staat op deze boxset niet de versie van "Idiot Wind" die op de testpersing staat, maar een versie met dezelfde basistrack (Dylan en bassist Tony Brown), maar met een andere orgelpartij van Paul Griffin. Ik ben er van uit gegaan dat dit een vergissing is. Volgens Steve Berkovitz klopt mijn aanname niet, maar is het een bewuste keuze geweest om een andere "Idiot Wind" op de box te zetten.
Hiermee zegt Berkovitz dat er bewust voor gekozen is om niet alle beschikbare opnamen op More Blood, More Tracks te zetten.
Tot zover Berkovitz.
Goed, de standaard-editie van More Blood, More Tracks. Doet de eigenaar van de luxe editie er verstandig aan om ook de standaard-editie te kopen? Ik hoop aan het eind van dit stuk antwoord op die vraag te kunnen geven.
Eerst moet er een misverstand uit de weg geruimd worden. 23 oktober plaatste ik hier de tracklist van de luxe editie van More Blood, More Tracks. In die tracklist gaf ik met een * aan welke tracks op de standaard editie te vinden zijn.
In het geval van "You're Gonna Make Me Lonesome When You Go" zette ik een sterretje bij Take 1, Remake van 17 september 1974 (disc 3, track 8). De tracklist in het boekje van de standaard-editie bevestigt dit. Daar staat: "(9/17/74, Take 1, Remake)"[1]. Bij beluistering van de standaard-editie blijkt dit echter niet te kloppen. Op de enkele cd en dubbel-elpee staat Take 1, Remake 2 van 17 september (disc 4, track 1). [Ik heb dit aangepast in het stuk van 23 oktober.]
Wie de luxe editie van More Blood, More Tracks pakt, daar de elf tracks die op de standaard-editie staan vanaf ript en op een cd'tje brandt, heeft niet een goedkope, zelfgemaakte versie van de standaard-editie van More Blood, More Tracks. Ik heb het geprobeerd. Het werkt niet. Die standaard-editie is veel meer dan alleen The Best of the Box, zoals producer Steve Berkovitz beweert. De standaard-editie van More Blood, More Tracks is een geslaagde poging om ons, Dylanliefhebbers, naast de testpersing en Blood On The Tracks een derde album met dezelfde composities te geven.
Goed, de luxe editie van More Blood, More Tracks geeft de luisteraar de mogelijkheid om bij de opnamesessies voor Blood On The Tracks aanwezig te zijn, de standaard-editie van More Blood, More Tracks is een album.
Er is meer voor nodig dan de beste tracks van sessies achter elkaar plakken om een album te krijgen. Allereerst moeten de geselecteerde takes onderling werken, daardoor is het goed mogelijk dat niet altijd de beste versies van de verschillende songs zijn gekozen voor een album. maar de versies die een geheel, een album kunnen vormen. Dat geldt zeker ook voor de More Blood, More Tracks. Van een aantal nummers is - naar mijn smaak - niet de beste versie gekozen, maar dat is oké aangezien het als een geheel, als een album wel werkt.
Dan is er de volgorde waarin de nummers op het album komen te staan. Ik had verwacht dat voor More Blood, More Tracks de song-volgorde van Blood On The Tracks aangehouden zou worden: beginnen met "Tangled Up In Blue", afsluiten met "Buckets Of Rain". Daar is niet voor gekozen. Een goede keuze, het dwingt de luisteraar om voorbij het verwachtingspatroon te luisteren. Het enige waar ik nog niet aan kan wennen is dat "Buckets Of Rain" ergens halverwege het album voorbij komt en niet aan het eind. Iedere keer als "Buckets Of Rain" voorbij is, wil ik opstaan omdat ik denk dat de plaat is afgelopen. Dat is 'ie niet en dat is wennen. Geef me tijd en ik kom er overheen.
Als de songs in de juiste volgorde staan, zal er voor gezorgd moeten worden dat alle tracks op hetzelfde volume afspelen. Wanneer je deze elf tracks van de luxe editie plukt en achter elkaar zet is dit niet het geval, maar op de standaard-editie is dit keurig gedaan.
Tot slot is er de lengte van de tracks. Op de luxe editie staat van iedere track zoveel mogelijk, maar bij een album werkt dit niet. Zo is aan het eind van "If You See Her, Say Hello" op de luxe box te horen hoe iemand na een korte stilte "It's really nice, Bob" zegt. Dit is voor de standaard-editie eraf geknipt. "If You See Her, Say Hello" is niet het enige nummer dat ingekort is voor de standaard-editie. "Meet Me In The Morning" is met zo'n 40 seconden ingekort en van "Idiot Wind" zijn ruim 20 seconden geknipt.
De enkele cd zit in een jewel case. De kartonnen hoes en het dikke boekwerk dat we kennen van alle afleveringen van The Bootleg Series vanaf deel 4 ontbreken helaas bij deze editie. Het bij de cd gevoegde boekje is 28 pagina's dik. Alle foto's in dit boekje zijn ook te vinden in de luxe editie van More Blood, More Tracks. De liner notes die Jeff Slate schreef voor de luxe editie zijn in een ingekorte versie ook in dit boekje te vinden. De beschrijvingen van de verschillende songs wijken hier en daar af van de beschrijvingen in de luxe editie van More Blood, More Tracks.
Bij het uit het doosje halen van de cd komt een afbeelding van een tape van de sessies te voorschijn. Deze afbeelding is niet te vinden in de luxe editie van More Blood, More Tracks.
De twee elpees van de vinyl-versie zitten niet in een stevige kartonnen doos of inschuifhoes zoals we van vorige edities van The Bootleg Series gewend zijn. De twee elpees zitten in een (iets bredere) standaardhoes.
De binnenhoezen bevatten vier grote foto's van Bob Dylan, waarvan er twee ook te vinden zijn in de 1 cd-versie, de andere twee foto's staan in het boek Stories in the Press bij de luxe editie.
Bij de elpee zit een groot dubbelgevouwen inlegvel met één foto en de liner notes die ook in het boekje bij de standaard-cd staan.
Tot slot bevat de elpee een download-code.
De grote vraag is of de eigenaar van de luxe editie van More Blood, More Tracks er verstandig aan doet om ook de standaard-editie aan te schaffen. Het antwoord is simpel: ja.
Met de standaard-editie van More Blood, More Tracks krijgt de Dylan-liefhebber er een album bij, een derde versie van Blood On The Track, naast de testpersing en de Minnesota-editie. Het is een album dat niet te vinden is op de luxe editie van More Blood, More Tracks.
[1] in de liner notes van de cd en de vinyl-versie staat het wel goed.
3 opmerkingen:
Heel mooi hoe je hier het album karakter van de dubbel elpee benadrukt. En inderdaad, van You're a big Girl Now bestaat een mooiere versie, die van de Testpressing die ook op Biograph staat, en Idiot Wind met orgel overdub is net iets mysterieuzer dan de oorspronkelijke take zonder, maar bij keuze daarvoor was de soberheid, de eenheid van de dubbel elpee doorbroken geweest, waar alles is gestript tot the bare essentials... En ook de volgorde is verbluffend goed gekozen, waar toch verder sporen van slordigheid te vinden zijn in de publicatie van Bootleg Series, de fouten in identificering van de takes, de drukfout van het rode boekje, de werkelijk al te goedkope hoes van de vinyl uitgave. Als de mondharmonica solo van Idiot Wind uitklinkt gaat dat bijna naadloos over in het intro van You're gonna make me lonesome when you go, dat werkt als een likken van de opengereten wond... Buckets of Rain is wennen ja temidden van de emotionele openingsreeks, maar het bewijst hoe het zich daar standhoudt tussen al die meesterwerkjes en veel dieper gaat dan velen denken, het is niet zomaar een afternote... Up to Me aan het eind en de andere plaatsing van Buckets of Rain maakt More Blood op elpee tot een verhaal naast dat van Blood on the Tracks... Ook doordat Lilly, Rosemary and the Jack of Hearts zich eindelijk ontpopt tot de westernfilm die het frame vormt waarbinnen alle andere songs zich zouden kunnen hebben afgespeeld, de aftitelingssong Meet me in the Morning het sublieme intro tot de sprong in het emotionele diepe achteraf van Idiot Wind. Ook zijn nu Shelter from the Storm en Up to Me geworden tot een soort leitmotiv, door ze ver genoeg uiteen te plaatsen met hun bijna identieke melodie, die ook al aangekondigd wordt in Tangled up in Blue... Ik denk aan Kind of Blue als ik deze dubbel elpee hoor... Een monument, en vergeef me als dat pretentieus klinkt... Door deze uitgave ben ik ook Blood on the Tracks alleen maar weer meer gaan waarderen.
Groet hans altena
En de persing is weergaloos, al is het niet volledig analoog gedaan de mastering, maar het totaalgeluid was anders nooit zo vol eenheid geweest
Gr h. a.
Dank Hans, voor je mooie aanvullingen. Ja, het meer gaan waarderen van Blood On The Tracks overkomt mij ook bij het beluisteren van MBMT. "Up To Me" als afsluiter komt inderdaad verrassend sterk over.
Mijn zoon vroeg gisteren "is dit je favoriete plaat of zo, je draait niet anders meer, lijkt wel." Dat was tijdens het draaien van de standaard-versie. Dat zegt wel iets over hoe ik aan die editie verslingerd begin te raken.
groet,
Tom
Een reactie posten