Meer Blood On The Tracks (bijgeloof)

Nico Dijkshoorn schrijft n.a.v. het verschijnen van More Blood, More Tracks vandaag op de website van de Volkskrant in zijn column: "(...) Blood on the Tracks. Mijn lievelingsplaat. Een plaat die ik tientallen keren cadeau heb gedaan. Als mensen mij wilden leren kennen dan gaf ik ze Blood on the Tracks."
Ik heb nog nooit Blood On The Tracks aan iemand cadeau gegeven. Wel heb ik het album ooit cadeau gekregen. Voor mij verjaardag. Een week later maakte ze de verkering uit. Sindsdien betaal ik voor mijn Blood On The Tracks. Nooit meer wil ik dit album cadeau krijgen, dat brengt ellende, zo heb ik geleerd. Het is het enige bijgeloof waar ik onder gebukt ga.
Om dezelfde reden geef ik het album niet cadeau. Aan niemand. Ik geef geen verdriet cadeau. Althans, niet dit verdriet.
Alle edities van Blood On The Tracks in huize Willems heb ik zelf gekocht- op die ene na dan.
En nu is er More Blood, More Tracks. Eigenlijk niks anders dan meer Blood On The Tracks.
Ik heb er geen probleem mee om dat album cadeau te krijgen of te geven. Het is misschien wel ongeveer hetzelfde als Blood On The Tracks, maar toch ook weer verschillend genoeg om me geen zorgen te hoeven maken.
Dat bewijst vooral dat bijgeloof niks met rationaliteit te maken heeft.
En dat ik niet goed snik ben, maar dat wist ik al.
Ik kan me er niet druk om maken. Ik zet gewoon maar weer eens "Tangled Up In Blue" op. Daarna "Simple Twist Of Fate" en natuurlijk die ene take van "Idiot Wind".
Wat daarna komt zie ik dan wel weer.