Fotograaf: Len Siegler (1970)
Fotograaf achterzijde: Len Siegler (1962)
Art-director: ?
Amper drie maanden na Self Portrait ligt er alweer een nieuw Dylan album in de winkels. De pers beschouwt de titel als veelzeggend: New Morning: een nieuwe start na de dubbellaar die is weggeschreven als een dieptepunt in ’s mans carrière.
Vanzelfsprekend ontkent de zanger zoiets. In zijn Kronieken (2004) schrijft hij: ‘[De producer Bob] Johnston had me eerder al gevraagd: “Hoe ga je deze plaat noemen?” Titels! Iedereen houdt van titels. Je kunt een hoop zeggen met een titel. Ik had echter geen idee. Ik had er niet over nagedacht. […]
We hadden net het nummer “New Morning” beluisterd en ik vond het best wel geslaagd. New Morning zou wel eens een goede titel kunnen zijn, dacht ik. Dat zei ik tegen Johnston. “Man, je leest mijn gedachten!” Ze vreten uit je hand.’
Hij voegt er onmiddellijk aan toe dat hij wel al een idee had voor de hoes: ‘een foto van mijzelf en Victoria Spivey. […] Dat wist ik al, nog voor ik de songs opnam. Misschien maakte ik die plaat gewoon omdat ik de hoes in gedachte had en nog iets nodig had om in de hoes te stoppen.’
De bewuste foto is gemaakt op 2 maart 1962, in de Cue Recording Studio in New York. Die dag mocht Dylan harmonica spelen tijdens een sessie van Victoria Spivey met Big Joe Williams.
Victoria Spivey is een zwarte zangeres die haar carrière begon in 1918, als 12-jarige en tot in de jaren dertig succes had in de genres vaudeville en blues. Aan het einde van de jaren vijftig pikt jazzhistoricus Len Kunstadt haar weer op en geeft haar een vaste column in zijn tijdschrift Record Research, onder de titel ‘Blues Is My Business’.
Er komt zelfs een huwelijk van en Kunstadt blaast haar carrière een tweede adem door de oprichting van een eigen platenlabel: Spivey Records. Daarop brengen ze regelmatig elpees uit waarvoor Spivey telkens met andere muzikanten samenwerkt. Voor de sessie in maart is Big Joe Williams uitgenodigd. De Delta blues zanger/gitarist is vooral gekend voor twee eigen composities: ‘Baby Please Don’t Go’ (1935) en ’Crawlin' King Snake’ (1941).
Big Joe brengt een gast mee: een jonge snaak die harmonica speelt. Williams heeft in oktober 1961 een reeks optredens gespeeld in Gerde’s Folk City. Daarbij kreeg hij haast elke avond ondersteuning van Little Joe – een van de vele aliassen van Robert Zimmerman. Het klikte zo goed tussen beide mannen, dat ze later – onafhankelijk van mekaar - beweren dat ze al samen op het podium stonden toen Bobby pas zes was.
Tijdens de sessie zijn twee foto’s gemaakt: op de ene staan alle aanwezigen: Dylan, Spivey, Kunstadt en Williams. De andere is de bewuste foto die Dylan acht jaar na de feiten, op de hoes van New Morning wou. Die foto toont Vicoria aan de piano, bewonderend opkijkend naar de jonge Dylan, die de 9-snarige gitaar van Williams recht houdt.
Wie het fototoestel hanteerde is onduidelijk. Dylanoloog Michael Gray noemt in zijn Bob Dylan Encyclopedia (2006) Len Siegler als fotograaf, maar meldt er bij dat het origineel jarenlang in de bezit bleef van Len Kunstadt. Dat komt ook overeen met de credits op de hoes, waarbij slechts één naam staat vermeld als fotograaf.
In zijn reeks artikelen in The Telegraph, Looking Up Dylan’s Sleeves (1995-1996), noemt Rod MacBeath Len Siegler een ‘Columbia staff photographer’. Merkwaardig is wel dat er verder totaal geen info is te vinden over de man. Bij gespecialiseerde sites als Allmusic en Discogs is geen enkele andere hoes vermeld waaraan hij zou hebben meegewerkt. Het lijkt wel alsof Siegler in zijn gehele carrière enkel een handvol foto’s heeft gemaakt en dan nog allemaal van Bob Dylan.
Sterker nog: in het boek bij The Bootleg Series, Vol. 10 - Another Self Portrait (1969-1971) zijn een tiental foto’s afgedrukt gerelateerd aan Len Siegler – en toch wordt zijn naam nergens vermeld. Misschien omdat de naam gewoon een pseudoniem is van die andere Len: Len Kunstadt?
De best gekende foto van Sigler/Kunstadt is dus het portret dat de voorzijde siert van New Morning. De bebaarde Dylan kijkt de luisteraar sereen en vastberaden aan. Het vest dat hij draagt is blauw-wit gestreept, zo blijkt uit het boekje van The Bootleg Series, Vol 1-3 (1991) waarin een gelijkaardige kleurenfoto staat afgedrukt.
De foto op de voorzijde van de hoes van New Morning is echter in sepia afgedrukt en omrand met een vaal bruin-oranjeachtige omkadering. Verder ontbreken, voor de derde keer op rij, zowel de titel als de naam van uitvoerder.
Misschien wil Dylan het zijn fans gewoon moeilijk maken?
Naschrift:
1. De opnamen met Spivey en Williams verschijnen pas in oktober 1964, op de elpee Three Kings And A Queen. Dat Dylan niet alleen begin jaren zeventig trots was op de samenwerking, blijkt uit een interview uit 2001 waarin hij onomwonden verklaart: ‘…een van de beste platen waar ik bij betrokken was, was een elpee die ik maakte met Big Joe Williams en Victoria Spivey. Ik luister nog regelmatig naar die plaat. Het verbaast me nog steeds dat ik er bij mocht zijn.’
2. De persing van New Morning op Deutsche Schalplatten heeft een andere achterhoes, waarbij de foto met Spivey is vervangen door een uit het midden van de jaren zestig van Dylan alleen aan de piano.
3. Mijn vermoeden dat Len Sigler en Len Kunstadt dezelfde man zijn wordt bevestigd op 27 november 2018, in een mail van Alan Fraser (van de prachtige site Searching for a Gem), in samenspraak met Rod MacBeath (The Bridge).
1 opmerking:
Dank Patrick. Boeiend verhaal weer - ik verheug me op de rest van je serie!
Een reactie posten