More Blood, More Tracks - door Hans Altena

beste Tom, onderstaand vind je wat ik opschreef vanmorgen:

'Hij is nu helemaal gek geworden...' zei ze zacht over de telefoon, en raar genoeg hoorde ik daarin dat ze tegelijk sterk onder de indruk was van Dylans nieuwste plaat. Het was mid winter, begin '75, ik had haar leren kennen doordat ze me op school zag lopen met Bringing it all Back Home onder mijn arm, een album waar ik me letterlijk aan vasthield met mijn broeierige puberbrein, en we werden verliefd onder de tonen van Planet Waves dat net uitkwam in die tijd: hij was terug! en wij hadden de toekomst voor ons. Maar mijn ouders verhuisden en we zagen elkaar slechts met tussenpozen toen Blood on the Tracks bewees dat hij niet alleen terug was, maar ook nog eens zichzelf overtrof, weer een nieuwe versie van zichzelf had uitgevonden, met een geluid dat nog niet eerder was gehoord, teksten die nergens eerder zo waren geschreven, een veelkantige abstractie ten toon spreidend en tegelijk direct vanuit het hart gezongen, zonder de surrealistische beeldtaal van zijn elektrische periode, maar minstens zo vreemd en toch helder, de tijd opgeheven, een werkelijkheid als gezien binnenin een grote geslepen diamant met ontelbare facetten. En weer beschreef Dylan ons leven, profeteerde wat ons wachtte, het joeg ons angst aan dit keer. Al voor we uit elkaar dreven, met nog een hartstochtelijke zomer voor ons waarin ik voor een tweede keer samen met haar wegliep van huis en we dit keer naar Deventer trokken via een krankzinnige tussenstop in Spanje die onze zwerflust prikkelde, schilderde hij onze onvermijdelijke breuk, van "Tangled up in Blue" tot "Buckets of Rain", toen we achttien werden.
Later zou ik de bootleg Blood on the Tapes beluisteren, waar alles soberder, kwetsbaarder klonk, het ontroerde me, maar miste de furie die me vertrouwd was en die zo vol was van dat nieuwe, hier klonk hij meer als op The Times of John Wesley Harding, leek hij voor het eerst terug te kijken, en geloofden we niet: Don't look Back? Ondertussen vervulde het me van heimwee, alles leek voor mij verloren in een wild verleden sowieso. Tot ik een vrouw vond die me meenam naar Griekenland. Tot zij stierf en ik twee jaar later tot mijn verrassing trouwde met haar hartsvriendin: still on the road, heading for another joint. En dan leg ik vandaag de elpee More Blood, More Tracks op de draaitafel. Op het label staat Testpressing, maar het heeft met die illegale uitgave slechts zijdelings iets te maken, deze editie is nog kaler, alsof ervoor is gekozen het oorspronkelijke streven van Dylan destijds om een akoestische plaat op te nemen, nu tot zijn radicale uiterste te drijven. En daarmee klinkt dit album toch als nog weer een nieuw gezicht van Dylan, dit is niet alleen maar hem met een gitaar als vroeger, nee, al is het niet geheel autobiografisch wat hij hier zingt, brengt hij de liederen als een romanschrijver, zijn vele verhalen gebundeld tot een verblindende straal, een verrijkende visie op de realiteit die wij allemaal kennen, iets universeels, hij staat naakt voor ons, opent zijn hart, zonder zich aan ons over te leveren, hij houdt ons een spiegel voor die gebroken is. En ik breek terwijl ik hem hoor, zoals nooit tevoren, terwijl hij me dacht ik toch al alle hoeken had laten zien. Her en der zijn herkenningspunten met zowel de Testpressing als Blood on the Tracks, zoals in "Shelter from the Storm" en "Lilly, Rosemary and the Jack of Hearts", maar elders komt zijn stem als uit een woestijn waarin de kluizenaar veertig dagen is verdwenen geweest, een Dylan zoals we hem nooit hoorden en ook niet meer zullen horen.
Tezamen met haar tweelingbroer Blood on the Tracks vormt deze dubbelelpee het abstracte kunstwerk waarin Dylan de wegen van ons hart definitief heeft beschreven lijkt het wel, de emotie die dit oproept, mijn keel zit dicht, ik kan het niet omschrijven...

Jij Tom hebt de afzonderlijke nummers al afdoende beschreven, het zijn bijzondere tijden inderdaad...

gegroet
hans altena

ps En net als Blood on the Tracks werkt de dubbelelpee als een roman maar nu eindigend met "Up to Me", de eerste twee kanten tonen een intens emotionele zijde, dan volgt het western verhaal, de abstracte blues, de "Idiot Wind" waarin woede en verdriet met elkaar strijden, een romantisch lied en tot slot dus de beginselverklaring van de kunstenaar, die eerst weggelaten was, briljant!