Het is zo'n song waarbij je even vergeet wie je bent

Een dag of acht, negen geleden viel de opname van een Bob Dylan-concert in Nashville in mijn schoot. Het is uit de tijd dat Dylans band bestond uit Bucky Baxter, Larry Campbell, Tony Garnier en David Kemper. Het is uit de tijd dat Bob Dylan nog gitaar speelde tijdens zijn concerten. Mis ik die dagen? Volgens mij niet. Het is nu ook goed.
Zoals op zoveel concertopnamen van Bob Dylan komen ook op deze tape enkele verrassend sterke versies van bekende songs voorbij. Daarnaast bevat de opname enkele aangename verrassingen. In de eerste categorie vallen voor mij opener "Gotta Serve Somebody" met een deels nieuwe tekst en "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again". In de tweede categorie valt de Hank Williams-cover "Honky Tonk Blues".
Het schitterende "Friend Of The Devil" gaat op deze opname wat de mist in. Niet omdat Dylan en band dit niet goed spelen, maar omdat het enthousiaste publiek zó luid meezingt dat Bob Dylan zo nu en dan overstemt wordt. Dat is jammer voor de opname, maar mooi - denk ik - voor de mannen en vrouwen die er bij waren die avond in Nashville.
Enfin, een dag of acht, negen geleden viel de opname in mijn schoot en sinds ik 'm voor het eerst beluisterde spookt het door mijn hoofd. Het zijn niet "Gotta Serve Somebody", "Mobile" of "Honky Tonk Blues" die mij wakker houden. Het is die ene song op deze opname die tot de buitencategorie hoort. En dat is uitzonderlijk. Bijna iedere concertopname bevat wel sterke versies en aangename verrassingen, maar een song van de buitencategorie is een rariteit. Het is zo'n song waarbij je even vergeet wie je bent.
Het is zo'n song waarover ik niet meer kan zeggen dan dit: als je de kans krijgt, luister dan. Deze tape, "It's All Over Now, Baby Blue". Kippenvel.

Bovenstaande gaat over het concert van 6 februari 1999.