NEST

Gisteren was het precies dertig jaar na het eerste concert van wat Dylan-liefhebbers de Never Ending Tour - kortweg NET - zijn gaan noemen. Ik dacht daar gisteren niet aan, vanochtend wel, na een bezoek aan de website Expecting Rain. Die inmiddels dertig jaar durende tournee begon met het spelen van "Subterranean Homesick Blues", het openingsnummer van het concert in Concord, Californië op 7 juni 1988. Het tot nu toe laatste concert van de NET (Verona, 27 april 2018) sloot af met "Ballad Of A Thin Man". De tour komt nog niet tot stilstand, een volgende serie concerten is al gepland. Tussen dat eerste concert in 1988 en het eerste concert van de aanstaande leg die Bob Dylan en band naar onder andere Japan en Australië brengt voor concerten zitten bijna 3000 concerten.

Een van de vele Dylan-schrijvers die ik heb gelezen had het in zijn boek niet over de Never Ending Tour (NET), maar over de Never Ending Series Of Tours (NEST), een veel betere naam voor de inmiddels dertig jaar durende muzikale wereldreis van Bob Dylan.
De naam van de auteur is me ontschoten en in welk boek ik dit las weet ik ook niet meer.

Terwijl ik dit schrijf pompt de stereo-installatie "Girl From The North Country" de kamer in. Het is een deel van een langere opname, een opname van een van de concerten van de NEST. Ik kan wel opschrijven om welk concert het gaat, maar wat is de meerwaarde? Hoe groot is de kans dat een van mijn lezers uitgerekend op dit moment dezelfde opname uit de kast heeft gepakt en tijdens het lezen denkt "verrek, da's ook toevallig!".
Die kans lijkt mij niet zo groot, maar ik ben geen wiskundig genie die dat even op een notitieblokje voor je kan uitrekenen. Laat ik het er op houden dat de kans dat je vanmiddag hetzelfde beleg als ik op je brood legde groter is dan de kans dat je naar dezelfde opname luistert.
Bob Dylan speelde "Girl From The North Country" ergens tussen de 400 en 500 keer tijdens de NEST. Dat lijkt misschien veel, maar daarmee komt dit nummer niet eens in de top 10 van de meest gespeelde nummers.

Er zijn Dylan-liefhebbers die streven naar het bezit, naar het kunnen beluisteren van een opname van ieder concert van de NEST. En hoewel ik die drang begrijp - ik ben immers een verzamelaar, een hamster - ik heb die behoefte niet.
Het is te groot. Te veel.
Veel liever kies ik zo nu een dan een concert van de NEST uit en luister meerdere malen voor ik naar een volgende opname grijp.

Nu ik er over nadenk wordt de NEST voor mij in één beeld dat op mijn netvlies gebrand staat gevangen. Het was tijdens een concert in 1998, in Rotterdam. Bob Dylan speelde "Desolation Row". In het gangpad zat een vrouw op haar hurken. Ineens zat ze er, alsof ze uit het niets tevoorschijn was gekomen. Op haar bovenbeen lag het boek Writings & Drawings opengeslagen. Ze keek niet naar het podium, ze las in het boek de tekst van "Desolation Row" terwijl Bob Dylan zong.
Andere concertgangers liepen langs de vrouw, niemand stootte haar aan of viel haar lastig tijdens het lezen en luisteren, ondanks dat ze met haar manier van zitten het gangpad grotendeels blokkeerde.
Toen het nummer was afgelopen sloeg ze Writings & Drawings dicht, stond op en duwde het boek onder haar arm zodat ze haar handen vrij had om te applaudisseren.
Bij het begin van het volgende nummer - "The Times They Are A-Changin'" - verdween ze weer in de massa.
De NEST kent momenten die ons, als individu, uit de massa tillen. Voor iedere Dylan-liefhebber zijn die momenten op een ander moment in de NEST te vinden. Dat maakt de NEST tot zo'n bijzonder een aangenaam fenomeen. Die momenten.
Die momenten die ons even uit het nu tillen.
Maar ook: die momenten die ons laten bakkeleien met andere liefhebbers over wat de beste "Love Sick" of "Tangled Up In Blue" ooit was. Welke gitarist of drummer de beste NEST-gitarist of drummer was en natuurlijk de vraag: wat gaat hij morgen, volgende week of over twee maanden doen?
Komt er nog een leg die hem naar Europa brengt? Naar Nederland of België?
Waarschijnlijk wel, al is het nooit zeker.

En ondertussen? Ondertussen luister ik naar opnamen van NEST-concerten. Ik heb al heel wat uren 'verprutst' met luisteren.
En toch: ik ben pas net begonnen. Er is nog genoeg te ontdekken.