Jim Beviglia - Counting down Bob Dylan

Wat zijn Bob Dylans 100 beste songs? Op die vraag geeft Jim Beviglia antwoord in het boek Counting down Bob Dylan; his 100 finest songs. Zo'n vraag beantwoorden schreeuwt om discussie. Want laten we eerlijk zijn: Beviglia's 100 beste songs zijn niet mijn 100 songs en ook niet jouw 100 songs. (Sterker nog: mijn lijst met 100 songs ziet er vandaag anders uit dan gisteren) 
Het maakt niet uit wie antwoord geeft op de vraag wat Dylans 100 beste songs zijn, het antwoord zal altijd subjectief zijn. Gelukkig is Beviglia zich daar terdege bewust. Zo schrijft hij in zijn inleiding: 'Music can never be judged objectively, so personal feelings definitely factor into these rankings.'
Counting down Bob Dylan bevat dus de 100 beste songs van Bob Dylan volgens Jim Beviglia. Over iedere song in deze lijst van 100 heeft Jim Beviglia een kort essay geschreven. Alle nummers in de ranglijst zijn composities van Dylan (het is dus een rangschikking van het beste van Dylan-de-componist, niet van Dylan-de-zanger) en alle nummers zijn officieel uitgebracht op een album of single van Bob Dylan (dus geen 'Ain't gonna go to hell for anybody' of 'Sign on the cross')
Het lijkt misschien verleidelijk om al lezende de discussie aan te willen gaan met Beviglia - waarom staat 'Mr. Tambourine man' zo laag terwijl 'I threw it all away' veel te veel eer krijgt met een plekje in de top 25? - maar die neiging heb ik tijdens het lezen totaal niet gehad. Dat is jammer, ik was graag boos geworden om de keuzes die Beviglia heeft gemaakt. Ik had graag Counting down Bob Dylan regelmatig uit ergernis over de rangschikking in de hoek willen smijten - de kaft is er stevig genoeg voor - maar Beviglia heeft me niet kwaad gekregen. Dat hij me niet kwaad heeft gekregen zegt niks over zijn rangschikking (die rangschikking is een doorn in mijn oog, zoals het hoort!), maar alles over de opzet van het boek: al lezende doet de door Beviglia gemaakte rangschikking totaal niet meer ter zake. Daarin schuilt - naar mijn smaak - de grote misser van Counting down Bob Dylan.
Hoe heeft het zo mis kunnen gaan? Het antwoord geeft Beviglia zelf: 'Bennett Graff, my editor at Scarecrow Press, was not only the person who was willing to take a chance on a first-time author but also was patient enough with my reluctance to change the book from its initial form as a very personal, first-person account of one fan's love of Bob Dylan into something that might resonate far beyond that.'
Dom, dom, dom. Beviglia had nooit naar zijn editor moeten luisteren. Wat had ik graag die 'very personal, first-person account(s)' gelezen. Nu bestaat Counting down Bob Dylan - doordat Jim Beviglia op advies van zijn editor het subjectieve objectief probeert te benaderen - uit 100 algemene verhaaltjes over ogenschijnlijk 100 willekeurig gekozen Dylan-nummers.
Door het persoonlijke uit de essays te halen - de essays waarin ik de verantwoording voor de persoonlijke keuzes had willen lezen - is het vuur, de passie uit het verhaal gehaald. Dat is eeuwig zonde.
Is Counting down Bob Dylan dan een boek om links te laten liggen?
Zo ver wil ik dan ook weer niet gaan. Dit boek heeft zeker voldoende te bieden om gelezen te willen worden, maar alleen door een deel van het beoogde lezerspubliek.
Vergeet de rangschikking, de rangschikking doet er - door het wegsnijden van het 'persoonlijke vuur' - niet meer toe. Zie Counting down Bob Dylan maar als een boek met 100 korte essays over 100 nummers van Bob Dylan.
Een boek met 100 essays over 100 nummers van Bob Dylan kan zeker zijn waarde hebben. Zo'n boek kan waarde hebben voor zowel de doorgewinterde Dylan-liefhebber als voor de beginnende Dylan-liefhebber. Voor de doorgewinterde Dylan-liefhebber zouden die essays dan doorspekt moeten zijn met nieuwe inzichten, nieuwe ontdekkingen en niet eerder gepubliceerde wetenswaardigheden. Voor de beginnende Dylan-liefhebber is het veel zinvoller om de essays te vullen met de belangrijkste - vaak al vele malen eerder gepubliceerde - feiten en wetenswaardigheden over de beschreven nummers.
De 100 essays in Counting down Bob Dylan staan bol van de belangrijkste, reeds tientallen malen eerder gepubliceerde feiten en wetenswaardigheden. Dit boek heeft de doorgewinterde Dylan-liefhebber eigenlijk niks te bieden, maar kan dus uitstekend functioneren als een gids voor de beginnende Dylan-liefhebber.
Ik kan me goed voorstellen dat Counting down Bob Dylan dienst doet als leidraad voor de jonge man of vrouw die net Bob Dylans muziek heeft ontdekt en via de iTunesstore de Dylan-collectie wil uitbreiden met de aanschaf van losse nummers.
Sterker: wie als beginnend Dylan-liefhebber de 100 nummers in dit boek aanschaft, krijgt een goed beeld van wat Dylans oeuvre te bieden heeft. Deze lijst van 100 is een uitstekend vertrekpunt voor een levenslange liefde voor Dylans muziek.
Echter, de beginnend Dylan-liefhebber moet wel goed geïnformeerd worden. Feiten moeten kloppen, zeker in een gids voor de beginnende Dylan-liefhebber. En als het om de feiten gaat, slaat Beviglia de plank wel eens mis. Zo schrijft hij over 'Rainy day women #12 & 35': 'Dylan's lyrics are simple as he has ever written, and his stumbling, fumbling vocal is accentuated perfectly by the tipsy horns of Charlie McCoy and Wayne Shorter.' Wayne Shorter is een jazz-muzikant, zijn album Speak no evil kan ik iedereen aanraden, maar deze Wayne Shorter heeft helemaal niks te maken met Dylans 'Rainy day women # 12 & 35' zoals Beviglia beweert. Het is Wayne Butler die een van de 'tipsy horns' op 'Rainy day women # 12 & 35' blaast.
Of wat te denken van deze: 'In both songs ['Shelter from the storm' en 'Up to me'], Dylan strums his acoustic guitar while bass player Tony McCoy thumps along.'
De bassist op John Wesley Harding heet Charlie (of Charles) McCoy, de 'Shelter from the storm' en 'Up to me' wordt de bas gespeeld door Tony Brown.
Meer voorbeelden? New morning blijkt in 1971 in plaats van in 1970 te zijn uitgebracht terwijl de indringer tijdens Dylans optreden in 1998 (Grammy's) - aldus Beviglia - 'Soy bomb' op zijn t-shirt had staan. (Zie hier)
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ondanks de onnodige slordigheden kan Counting down Bob Dylan; his 100 finest songs als gids voor de beginnende Dylan-liefhebber zeker een functie kan hebben. Voor de doorgewinterde Dylan-liefhebber of de lezer die zich graag kwaad maakt over de subjectieve keuzes van een ander, heeft Counting down Bob Dylan weinig te bieden.

Jim Beviglia - Counting down Bob Dylan; his 100 finest songs (The Scarecrow press, 2013)