1. de 14 geremasterde albums
2. de heruitgave van Dylan op cd
3. de dubbel-cd Side tracks
Het chagrijn komt door die laatste: de dubbel-cd Side tracks. Zoals het zich nu laat aanzien zal deze dubbel-cd bijna helemaal gevuld zijn met nummers van Biograph, Bob Dylan's Greatest hits vol. II en Greatest hits vol. 3. Hierdoor kan ik Side tracks nauwelijks meer het stempel 'begerenswaardig' geven en dus blijven er twee redenen over om The Complete album collection vol. 1 te willen aanschaffen:
1. de 14 geremasterde albums
2. de heruitgave van Dylan op cd
Tijdens het wachten lees ik af en toe wat in One more night van Andrew Muir. Een recensie volgt nog, zodra ik het boek uit heb.
Over boeken gesproken:
If dogs run free is een prentenboek met tekeningen van Scott Campbell bij de songtekst van Bob Dylan. Het lijkt mij haast geen toeval dat dit prentenboek min of meer tegelijkertijd is uitgekomen met Another self portrait. Eerder werden er prentenboeken met de songteksten van onder andere 'Blowin' in the wind' en 'Forever young' uitgegeven. In deze reeks prentenboeken is If dogs run free de minst geslaagde. De tekeningen zijn wat flets van kleur en hooguit aardig. Bovendien - en dit is mijn voornaamste bezwaar - passen de tekeningen niet altijd bij de tekst.
If dogs run free is een leuk hebbedingetje, meer niet.
Nog een hebbedingetje voor de verzamelaar die alles moet hebben (en nee, dat ben ik niet) is de dubbel-cd 100 songs, die die Welt bewegten - das Beste. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, bevat deze cd 40 songs waar onder Dylans 'Blowin' in the wind'.
100 songs, die die Welt bewegten is niet de enige verzamelaar die aandacht behoeft. Er is meer, bijna dan:
Maar... in het tijdschrift Muziek.nl magazine (nummer 4, 2013) staat een paginagrote advertentie voor Time will tell en wanneer je de hoes van de cd zoals die is afgebeeld in de advertentie bekijkt, zie dat Bob Dylans naam wel degelijk genoemd wordt als een van de muzikanten op dit album. (zie de afbeelding bij dit bericht)
Sterker nog: na een vluchtige vergelijking tussen de in de advertentie afgebeelde hoes en de daadwerkelijke tracklist van Time will tell moet ik concluderen dat alle artiesten wiens naam op de hoes van Time will tell zijn afgedrukt niet op de cd te vinden zijn. De op de hoes in de advertentie genoemde artiesten zijn wel te vinden op het tevens door Koole en Blokhuis samengestelde album Lost & found. Kortom: de liefhebber van advertenties waarin Bob Dylan ten onrechte genoemd wordt doet er verstandig aan om naar de kiosk te snellen en Muziek.nl magazine te kopen.
Er zijn overigens nog twee redenen om dit blad te kopen: een advertentie voor Dylans concerten in Amsterdam op 30 en 31 oktober en een paginagrote, niet zo positieve recensie van Another Self portrait.
Meer tijdschriften: Het tijdschrift Zin (nr. 106, oktober) bevat een grote foto van Dylan (twee pagina's) met een beetje tekst. De nieuwe Oor - zo heb ik me laten vertellen - bevat veel Dylan (vanaf donderdag in de kiosk).
Dylans beste songs: daar kan uiteraard uren over worden gediscussieerd. Maar er is ook een andere mogelijkheid: kruip met z'n tweeën bij elkaar in een kelder en presenteer - voor een camera - beiden je top 10. Dat kan vermakelijke tv opleveren, zie hier. [met dank aan Simon voor de tip]
Bob Dylan illustrated kun je hier winnen (voor mijn recensie, zie hieronder).
7 opmerkingen:
Bij mij is het ook wachten op The Complete Album Collection. Voor mij is het perfect, deze plus Another Self Portrait en m'n verzameling is compleet. En tegen die tijd kan ik me het ook weer veroorloven. Jammer alleen dat er geen LP versie is, dat zou nog mooier zijn. Maar eerst naar de HMH! Dit belooft een mooi muzikaal najaar te worden.
Frans.
Kan me voorstellen dat de inhoud van de Side Tracks 2-cd je tegenvalt, temeer omdat de Steve Hoffman remaster van Greatest Hits Vol.II nog maar net uit is, echter de mogelijkheid bestaat dat de andere nummers op Side Tracks eveneens geremasterd zijn. Hiervan zouden met name de 'rarities' van Biograph en Greatest Hits Vol.3 profiteren. Verder kan het nog een verrassing zijn welke Mixed up confusion geselecteerd is voor deze collectie, de "Biograph 1985" versie, of die van "Biograph 1997". Kortom, dus toch nog iets om naar uit te kijken :-).
En ik zit me nog iets af te vragen. We kunnen natuurlijk niet bij de man naar binnen kruipen, maar zou het verschijnen van deze Complete Album set betekenen dat Dylan zelf zijn werk ook als compleet beschouwt?
Of wil hij nog meer platen maken en wordt dat dan Vol 2?
Misschien denk ik inderdaad te negatief over Side tracks. Laten we het hopen het inderdaad goede remasters zijn. Tsja, en welke 'Mixed up confusion' gaat het worden? De 'Mixed up confusion' die in 1985 op Biograph werd ná de editie van 1997 weer teruggezet op Biograph op die versie op dvd-formaat.
Ik denk dat je de Complete album collection geheel los kunt zien van Dylans eventuele plannen. Ik kan deze box nog niet zien als een 'aankondiging' van het einde van Dylans albums. Je hebt aan de ene kant Sony, die verantwoordelijk is voor de box, en aan de andere kant Dylan, die geheel zijn eigen gang gaat.
Vol. 2 zal - denk ik - bestaan uit de afleveringen van The Bootleg series. Zou bij deel 2 ook weer een Side tracks-achtige compilatie komen?
The Complete album collection in z'n geheel op vinyl uitbrengen levert - schat ik zo in - een bijna onbetaalbare boxset op. Die gaat er denk ik dan ook niet komen. ik kan me wel voorstellen dat losse albums - vooral de albums die voor deze box geremasterd zijn - op vinyl gaan uitkomen. Misschien iets voor Music on Vinyl?
Was het maar vast begin november. De eerste cd die ik uit The Complete album collection ga halen om te draaien is Shot of love, en jij?
Dat beslis ik dan pas! Waar ik op dat moment voor in de stemming ben... Zal wel een treurige herfstdag zijn. En wat The Bootleg Series betreft, hoe mooi ik ze ook vind (vooral live 1975 & Tell Tale Signs) die beschouw ik niet echt als "albums".
Maar Bob heeft natuurlijk zijn eigen plannen en daarom houwe we van 'm!
Frans.
Tja... Kan er niet voor warm lopen die grote boxen waarbij je een heleboel krijgt voorgeschoteld waar je niet op zit te wachten, omdat je het al hebt of niet hoeft, en toch toetast om de paar parels er tussen waar je zo naar verlangde te vergaren. Waarom niet de geremasterde cd's gewoon op de markt brengen? Overigens zie ik Tell Tale Signs, Royal Albert Hall, Live 1975 en Another Self Portrait wel als albums al had bij de laatste en eerste wat mogen worden weggelaten. Het mooie schuilt vaak in het beperkte... dat wat je kunt behappen... overzien... en omarmen... Niet de overload voor de alles etende verzamelaar... Maar ik gun jullie de voorpret voor wat jullie wel zal plezieren buiten het overbodige om! Ik weiger dit keer Sony's portemonnee te spekken...
Ja, Shot Of Love, die haal ik er ook als eerst uit. Ik hoop dat dat album toch geremasterd is en dat men niet is vergeten de langere versie van “In The Summertime” te gebruiken met de mondharmonica-solo op het eind!
Als tweede haal ik Time Out Of Mind uit de box om te luisteren of dit een geremasterde editie betreft.
En die Side Tracks, dat is gewoon een gemiste kans. Er blijven echt meer dan 4 cd's liggen met rest-materiaal dat al eerder op een of andere manier officieel is uitgebracht. Schande!
Floater
Een reactie posten