Andrew Muir - One more night; Bob Dylan's never ending tour

Iedere journalist die door zijn redacteur naar een concert van Bob Dylan gestuurd wordt om dit concert te recenseren, zou gedwongen moeten worden om van te voren One more night van Andrew Muir te lezen.
Iedere Dylan-liefhebber die met het schuim op de mond de ochtend na het concert, na het lezen van de recensie in de krant, de onweerstaanbare behoefte heeft om (doorhalen wat niet van toepassing is): 
A. een brief vol venijn te schrijven naar de redactie van de krant
B. zijn abonnement op de krant per direct op te zeggen
C. een weblog over Bob Dylan te beginnen waar 'de waarheid' geschreven kan worden
moet eveneens gedwongen worden One more night te lezen.
Er zit een gapend gat tussen de beleving van een Dylan-concert door een werkende journalist aan de ene kant en de 'hardcore' Dylan-liefhebber aan de andere kant. Andrew Muir springt met zijn One more night niet zozeer in dit gapende gat, maar hij zorgt er wel voor dat de lezer oog krijgt voor de verschillende manieren van beleven van een Dylan-concert.
Maar nog belangrijker: One more night laat de lezer beseffen dat er niet twee meningen (de Dylan-liefhebber aan de ene kant, de recensenten aan de andere kant) zijn over Bob Dylans concerten, maar vele, diverse blikken op het goede, het slechte, het uitzonderlijke en het middelmatige van Dylans optredens tijdens de Never Ending Tour.

In 2001 verscheen Razor's edge: Bob Dylan & the Never Ending Tour van Andrew Muir. In dit boek beschrijft Muir zijn beleving van  de Never Ending Tour van het eerste concert in juni 1988 tot en met Dylans concerten in 2000. One more night is een update van Razor's edge. De eerste grofweg 250 bladzijden van One more night bevatten de stukken uit Razor's edge - waar nodig aangescherpt - de laatste 150 bladzijden van One more night bevatten nieuwe stukken over de Never Ending Tour van 2001 tot en met 2011 (en in de appendix aanvullingen over 2012 en 2013).

De Never Ending Tour begon op 7 juni 1988 in Concord. Inmiddels beslaat die gehele tour meer dan 2500 concerten. Het moge duidelijk zijn dat het onmogelijk is om al die 2500 concerten in een boek van 400 pagina's te vangen. Dat is ook niet Muirs opzet. Wat hij doet in One more night is een selectie van de concerten van de Never Ending Tour beschrijven, uit ieder tourjaar tussen 1988 en 2013 één of meerdere concerten. Soms de - aldus Muir - beste concerten. Soms de concerten waar Muir aanwezig was, soms de minder tot slechte concerten. Door deze keuze ontstaat er een evenwichtig beeld van de gehele tour.
In de periode 2005 - 2009 verloor Muir het contact met de Never Ending Tour en ook dit - bijna een afkeer van de concertopnamen - beschrijft Muir in One more night.

Het moge duidelijk zijn dat de keuze van de te beschrijven concerten en het oordeel over die concerten uiterst subjectief is. Maar in het subjectieve zit nou juist de aantrekkingskracht van One more night. Er zijn momenten tijdens het lezen geweest dat ik het hartgrondig met Muir eens was. Ook zijn er vele momenten geweest dat ik hem vervloekte om zijn oordeel. Het belang daarvan is dat ik me al lezende meer en meer ging realiseren hoe subjectief niet alleen Muirs, maar ook mijn oordeel is.
Nog belangrijker aan One more night is misschien wel dat ik al lezende teruggestuurd werd naar de concertopnamen. Bijvoorbeeld tijdens het lezen van Muirs stuk over een concert in 1995 - waar hij zeer geestdriftig over schrijft. Halverwege het stuk heb ik het boek aan de kant gelegd, ben ik naar zolder gegaan en heb ik net zo lang gezocht tot ik de opname van dat concert had gevonden om zelf te kunnen horen waar Muir zo gepassioneerd over schrijft.

One more night is de weerslag van de beleving van één Dylan-liefhebber van de Never Ending Tour, geschreven met oog voor de voor- en afkeuren van andere Dylan-liefhebbers, journalisten en eenmalige concertbezoekers. Het verhaal is soms herkenbaar, soms het tegenovergestelde van mijn mening, maar altijd goed, scherp en met inzicht geschreven.
One more night is een spiegel waar iedere Dylan-liefhebber of recensent eens in zou moeten kijken. Al is het alleen maar om zich te realiseren dat er meer dan één waarheid is.