Zondagochtend, op Facebook lees ik dat Sara Danius is overleden.
Vandaag precies drie jaar geleden vertelde Sara Danius de wereld dat de Nobelprijs voor Literatuur aan Bob Dylan wordt toegekend. Ik herinner me de uitzending van die aankondiging op televisie, ik herinner mij de triomf in de ogen van Danius bij het uitspreken van Bob Dylans naam, alsof het toekennen van die prijs van Dylan niet alleen een overwinning is voor iedereen die vindt dat Dylans songteksten literatuur zijn, maar ook een persoonlijke overwinning voor Sara Danius. Heeft Danius zich binnen het Nobelcomité hard gemaakt voor Bob Dylan? Ik weet het niet, al denk ik het te kunnen zien in haar ogen, in dat ene moment.
"The Nobelprice in Literature for 2016 is awarded to Bob Dylan for having created new poetic expressions within the great American songtradition."
Misschien heb ik dingen gezien die er niet zijn, misschien is er niks te zien in Danius' ogen.
Twee berichten onder het verhaal over de dood van Sara Danius op Facebook staat een opname van "Lenny Bruce" van afgelopen vrijdag. Geen bewegend beeld, alleen geluid. Het geluid is matig, zeker op mijn telefoon. Toch krijg ik kippenvel. Bob Dylan op piano en Donnie Herron op viool, meer instrumenten hoor ik niet tijdens het eerste deel van het nummer. Veel belangrijker is Dylans stem. Die stem buigt levens om.
Die stem buigt mijn leven om.
Die stem, het is mijn kerk deze zondagochtend.
Meer verlang ik vandaag niet.
3 opmerkingen:
brok in de keel inderdaad... en zoals jij het formuleert Tom... een door velen geminacht lied, het slaat zijn vleugels uit, overvleugelt...
groet hans altena
Ik ben het helemaal met jullie eens, maar tegelijkertijd krijg ik er een "Lenny Bruce is dood? Ik wist niet eens dat ie ziek was" gevoel bij, misschien wel omdat Dylan het bijna letterlijk zo zingt. Dat is een beetje het nadeel van nummers die zo gekoppeld zijn aan een persoon. Ik weet nauwelijks wie Lenny Bruce was. En dan kan ik natuurlijk nog steeds de muziek waarderen, maar toch... Dit raakt me gewoon iets minder dan andere nummers van hem.
Hai Frans, helemaal begrijpelijk, maar... Je kunt er een ode aan outsiders in zien, noem ze zelf, en dan misschien wordt de connectie directer... Ondertussen, ja, ik heb Lenny Bruce zelf op tv gezien, ergens in begin 70, toen was hij al lang dood, maar waren zijn snijdende, spottende commentaren alleen maar actueler, in de dagen van Nixon en na het versterven van het hippie idealisme... Toch hoor ik er vooral een ode in aan verloren, overleden vrienden, die bezweken aan de moderne wereld... ik heb ze gekend en was haast een van hen...
groet hans altena
Een reactie posten