Vandaag heb ik het plastic er af gehaald en heb ik de cd gedraaid. Nou draai ik Modern Times wel vaker, maar het gebeurt maar zelden dat ik ook die tweede schijf, de dvd uit het hoesje haal en draai. De eerste reden daarvoor is dat als ik Modern Times draai, ik meestal de elpee en niet de cd pak. Er zit een wereld van verschil tussen de geluidskwaliteit van de elpee- en de cd-versie van Modern Times, in het voordeel van de elpee. Daarnaast is de structuur van het album Modern Times, de manier waarop de songs op dit album elkaar opvolgen, gemaakt om te beluisteren op vinyl. Ik heb hier eerder over geschreven in Alles is oké, ma (blz. 57 en verder), ik ga mezelf hier niet herhalen.
Enfin, na het draaien van Modern Times eerder vandaag, heb ik de dvd die bij de limited edition van dit album zit voor het eerst in jaren weer bekeken.
Er staan vier videoclips op die dvd, te beginnen met "Blood In My Eyes". Een door Londen wandelende Bob Dylan, handtekeningen uitdelend. Hier en daar een paar woorden van de song playbackend. Dylan die jongleert, drinkt en praat. Ergens tegen het eind van de clip zit een vreemd moment dat ik helemaal vergeten was: Dylan, gezeten aan een tafel in een kroeg, een hoge hoed op zijn hoofd, doet net of hij in slaap valt. Het is het enige moment in de hele clip waarin Dylan lijkt te acteren.
de tweede clip is "Love Sick", opgenomen tijdens de uitreiking van de Grammy's op 25 februari 1998. Bob Dylan en band spelen een strakke versie van het openingsnummer van Time Out Of Mind, op de achtergrond dansen jonge mensen in zwarte kledij. Wie in 1998 de uitzending heeft gezien, kan zich herinneren dat het vooropgezette plan voor het schieten van "mooie beelden" tijdens het spelen van "Love Sick" wordt verstoort door een man die uit de menigte stapt, zijn shirt uittrekt en danst. Op zijn borstkas staat in zwarte letters "Soy Bomb".
In de clip zoals die op de dvd bij de limited edition van Modern Times staat, is het Soy Bomb-incident verdwenen. Het enige dat nog aan de dansende, half ontblote man doet denken, is de glimlach op het gezicht van Tony Garnier wanneer hij het op de grond achtergebleven shirt van de man buiten beeld schopt.
De derde clip is van "Thing Have Changed", een nummer dat Bob Dylan opnam voor de film Wonder Boys. In de clip worden - met succes - van Bob Dylan geschoten beelden vermengd met fragmenten uit die film. Als ik die clip zie, krijg ik altijd zin om weer eens naar Wonder Boys te kijken. Ook nu.
De dvd sluit af met "Cold Irons Bound", opgenomen op 16 juli 2002 voor de film Masked & Anonymous (2003). Bob Dylan en band staan dicht op elkaar, zijn van heel dichtbij gefilmd. Eén shot. Het is bijna alsof je in een vissenkom staart waarin Dylan en band spelen in plaats van dat er vissen in zwemmen. Dichterbij kom je niet. Er blijft altijd glas zitten tussen toeschouwer en vis.
Goede clip.
~ * ~ * ~ * ~
Terwijl ik dit schrijf luister ik naar een opname van het concert van 12 oktober. Net als Modern Times werd dit in mijn handen gedrukt. Ik zeg geen nee wanneer de kans zich voordoet.
Ik ben ongeveer halverwege het concert, de songs waarnaar ik uitkijk - "Lenny Bruce" en "Not Dark Yet" - moeten nog komen.
Opener "Beyond Here Lies Nothin'" valt me wat tegen, moet ik bekennen. Op de website van fanzine Isis oppert Derek Barker dat Dylan dit nummer mogelijk als vervanger van "Things Have Changed" heeft gekozen om de concerten te openen als saluut aan de onlangs overleden Robert Hunter met wie Dylan dit nummer schreef. Het is een mogelijkheid waar ik nog niet aan had gedacht.
De echt aangename verrassingen in het eerste deel van dit concert zijn voor mij "Can't Wait" en "When I Paint My Masterpiece".
~ * ~ * ~ * ~
Er zit grofweg een decennium tussen de eerste en de laatste clip op de dvd bij de limited edition van Modern Times. De meeste recente clip op die dvd - "Cold Irons Bound" - is vier jaar oud op het moment dat Modern Times verschijnt. De draaitijd van die dvd is, schat ik, ongeveer een kwartier. In dat kwartier zie je Dylan tien jaar ouder worden.
Het is dertien jaar geleden dat Modern Times verscheen. Het is in een vloek en een zucht voorbij gegaan zo lijkt het. En toch, wanneer ik bedenk wat er in die dertien jaar alleen gebeurd is, is het een eeuwigheid geleden dat ik voor het eerst Modern Times hoorde.
Time is an ocean but it ends at the shore, zong Dylan nog langer geleden. Is het waar? Is tijd een oceaan dat een einde vind aan de kust? Vandaag wel, morgen kan het allemaal weer anders uitpakken.
~ * ~ * ~ * ~
"Lenny Bruce" is ook tijdens dit concert briljant. "Girl From The North Country" is schitterend. "Early Roman Kings" maakt me onrustig, zo goed heeft deze standaard-blues nog nooit geklonken.
Van "Not Dark Yet" val ik stil. Dit is voorbij mooi.
Bob Dylan weet zichzelf weer eens te overtreffen. De man is 78 en vindt zichzelf nog steeds opnieuw uit op de verschillende podia die hij tijdens zijn zwerftochten rond de aardkloot beklimt.
Ruim een halve eeuw geleden zong de man in misschien wel de beste song ooit geschreven he not busy being born is busy dying. Tot op de huidige dag is de man bezig met geboren worden, niet met sterven. En wij mogen meeluisteren. Goddank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten