In de wetenschap dat ik heel wat diehard Bob Dylan-fans op hun ziel ga trappen, typ ik dit stukje tekst. Desalniettemin typ ik stug door en wacht ik met een gerust hart en een schoon geweten de eerste Grateful Dead-threads af. In de jaren ‘70 ging mijn eerste zakgeld/ loon op aan plaat en pils. Een heerlijke, onbezorgde tijd, dat is evident. Met je favoriete vrienden ontdekte je bij je favoriete platenzaak wat je nou eigenlijk mooi vond of je kwam hierachter via je favoriete kroeg met allemaal favoriete gelijkgestemden met dezelfde muzikale favorieten. Anyway, Bob Dylan diende zich aan; prachtige albums, geweldige stem, sublieme teksten. Met een vriend deelde ik de liefde voor Dylan. Al die prachtalbums uit de jaren ‘70 draaiden we grijs: Desire, Street Legal, Blood on the Tracks, Planet Waves en, als klap op de vuurpijl kwam in 1979 ook nog het fantastische live dubbelalbum At Budokan uit. Had ik al gezegd dat het een geweldig decennium was? Met vriend Perry mijmerde ik over hoe het fantastisch het wel niet zou zijn om hem live te zien. In 1984 ging deze vriend Perry voor een jaar naar Israël, vage dingen doen in een kibboets. “Ik kom alleen voor Dylan terug naar Nederland”, waren zijn laatste woorden voordat hij op het vliegtuig stapte. En ja hoor, vlak na zijn vertrek werd aangekondigd dat hij (Dylan, red.) in juni in Ahoy zou komen optreden. Snel een ticket gekocht en per brief (stuk papier waar je met pen iets opschrijft, in een envelop stopt, adres en postzegel erop en naar brievenbus brengt) laten weten dat Dylan in juni in Ahoy zou komen en dat hij (vriend Perry, red.) wel mijn kaartje kon krijgen. Haha, wat was ik lollig. Maar je begrijpt het al; een mooi excuus voor, zich een vriend noemende, Perry om vervroegd naar Nederland terug te keren en hier zijn vage dingen voort te zetten én … mijn gekoesterde Dylan-ticket op te eisen. Langverhaalkortje; geen Dylan gezien. Het duurde tot 2007 tot het zover kwam. Dylan kwam in de Heineken Music Hall. Met vriend Bob er naar toe. In de auto zaten we lekker te beppen over ‘s mans oeuvre en spraken we de hoop uit dat hij veel jaren ‘70 spul zou spelen toen er plotseling een beste rij achterlichten in zicht kwam. Het zou toch niet zo zijn dat we te laat zouden komen? Jawel, drie kwartier na aanvang stormden we de HMH binnen, waar meteen een stormachtig applaus losbarstte. Duidelijk niet voor ons, maar blijkbaar voor de levende legende op het podium. Toen we ons eenmaal konden overgeven aan het concert volgde echter de volgende onaangename verrassing. Wij, als enige twee leek het wel, vonden het niet best; zijn prachtige stem van weleer was geëvolueerd in, wat vriend Bob later typeerde als, ‘Donald Duck on speed’. Ook sprak hij de legendarische woorden: “Ik heb Dylan nu vier keer gezien en deze keer was veruit de beste!” Hoogtepunt bleek achteraf voor ons het gebep over Bob in de file op de A1. Gelukkig hebben we de platen nog. Gauw eentje op de draaitafel leggen.
Hans
Bep Dylan
Grote Overstraat 60
Deventer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten