de hoezen #20 - door Patrick Roefflaer

23 – Shot of Love

Uitgebracht: 12 augustus 1981

Tekening: Pearl Beach

Fotograaf achterzijde: Howard Alk      

Art-director: Pearl Beach

In juli 1983 verklaart Bob Dylan enthousiast aan Martin Keller van City Pages (een weekkrant uit Minneapolis-St.Paul): “Wie geïnteresseerd is in Bob Dylan, moet luisteren naar ‘Shot of Love’. Het is mijn meest perfecte song. Het geeft weer waar ik voor sta: spiritueel, muzikaal, romantisch en wat weet ik nog. Het toont waar ik sympathie voor heb. Het zit allemaal in dat ene nummer.”

Het lijkt een promopraatje voor zijn nieuwe elpee… maar die plaat ligt inmiddels al twee jaar in de winkels.

Het enthousiasme verklaart waarom Dylan ‘Shot of Love’ niet alleen gebruikt als  titelnummer voor de elpee, maar het bovendien geïllustreerd wil zien op de hoes. De live-in-de-studio-sound ervan bepaalt de klank van zijn 21^ste studioalbum. Het geluid spat uit de boxen. Dat wil hij op de hoes.

Inspiratie vindt hij bij Roy Lichtenstein.

De Amerikaanse popartkunstenaar maakt schilderijen “zo kunstmatig mogelijk”. Door gebruik te maken van een stippen in egale kleuren, zoals de rasterpunten die men in de jaren zestig en zeventig ziet in stripboeken, zien zijn schilderijen er uit als sterk vergrootte striptekeningen.

Zijn bekendste werk is Whaam!, uit 1963.

Op de linkerzijde van het grote tweedelige schilderij staat een Amerikaans gevechtsvliegtuig dat een raket afschiet. Het resultaat van die actie prijkt op het rechterluik: het naderende, vijandige vliegtuig, spat uit elkaar in een enorme explosie. Stripverhaalgewijs wordt de ontploffing benadrukt met een klanknabootsing: Whaam!

Lou and Pearl Beach

Lou Beach is in 1947 geboren in Göttingen, Duitsland als Andrzej Lubicz-Ledóchowski. De Poolse familie immigreert in 1951 naar Rochester, NY. In 1968 reist Andrzej naar Californië, waar hij een artistieke carrière begint door het maken van assemblages en collages, onder de naam Lou Beach (afgeleid van zijn familienaam Lubicz). Midden de jaren zeventig maakt hij zijn eerste elpeehoezen. Vanaf 1979 werkt hij samen met de zes jaar jongere Katherine Walter, die kunst en Native American antropologie heeft gestudeerd in Santa Monica. Als Lou and Pearl Beach ontwerpen ze hoezen voor Weather Report, Yellow Magic Orchestra en The Neville Brothers. 

Het is waarschijnlijk de tweede elpee van die band die de aandacht trekt van Dylan. Fiyo on the Bayou is uitgebracht in april 1981 en valt op door de afbeelding van een krokodil die in vuur staat.

Net zoals bij Tony Wright voor Saved, geeft hij precieze instructies: op de hoes wil hij net zo’n  explosie, als illustratie van de titel Shot of Love.

Graag had ik van Lou en Pearl wat meer uitleg gekregen, maar zij weigeren elke commentaar. Mogelijk is de samenwerking in die periode beëindigd, want ze werken achteraf nooit meer samen. Lou antwoordt mij dat ik mij moet wenden tot zijn ex. Maar Pearl heeft zich, na een mislukte rechtszaak tegen Mattel om het gebruik van de naam Pearl Beach voor een Barbie pop, gevolgd door een faillissement, teruggetrokken op een farm in Albuquerque, New Mexico.

Pearl Beach staat als enige ontwerper aangegeven op de hoes. Het enige interview met haar dat ik heb kunnen vinden, is er eentje met Ernest Leogrande, gepubliceerd op 21 augustus 1981 in Daily News from New York, New York.

Daarin toont zij zich ietwat ontevreden over de hoes. ‘Hij wou de achterzijde van een Cadillac, met een wolk van uitlaatgassen. Dus maakte ik een collage van foto’s en overschilderde die: een auto in de lucht, waarbij de uitlaatgassen opgingen in de wolken.

Op de hoes staat een Bijbelcitaat, van Matheus 11:25. Dus zette ik M1125 op de nummerplaat. Maar hij veranderde dat in 666.”

Ook 666 komt uit de Bijbel: het getal van het Beest, ook wel aangeduid als het teken of symbool van het Beest, is een in Openbaring 13:17-18 genoemd getal dat op de Antichrist zou duiden.

Het Cadillac-collage ontwerp van Lou of Pearl (?) Beach is effectief gebruikt: als achterzijde van de Braziliaanse persing van Shot of Love.

Mogelijk gebeurde dit per vergissing, want het betreft enkel de eerste persing. Op de nummerplaat is daarbij echter noch de M1125, noch 666 terug te vinden. Bij het exemplaar dat ik in handen kreeg is de nummerplaat zwart.

Het oorspronkelijke ontwerp van Pearl Beach is sinds november 2017 te bewonderen op http://troublenomore.bobdylan.com/.

Dezelfde scan was eerder al te zien op de website Searching for a Gem. Daar staat nog een scan van een tweede testprint van de hoes van Shot of Love. Hierbij is de Cadillac op de achterzijde van de hoes vervangen door een foto van Dylan. Opvallend is dat de letters van de titel op de voorzijde in het zwart zijn, waar dit eerder in het wit was.

Bij de definitieve  versie is opnieuw gekozen voor witte letters… behalve in Engeland, waar de plaat verscheen met de titel op de voorzijde van de hoes in zwarte letters.

De achterzijde van de hoes toont een foto van Dylan die, in gedachten verzonken, een roos bewondert. De foto is gemaakt door Howard Alk.

Boven de foto staan de credits voor de producers: Chuck Plotkin, Dylan zelf en Bumps Blackwell. Die laatste, vooral bekend van zijn werk met Little Richard, werkte enkel aan de titeltrack.

Links staan de muzikanten vermeld en onderaan de titels van de negen songs.