Geen wonderbare opstanding, maar wel van de lijkwaden ontdaan - door Hans Altena

Beste Tom, hier mijn impressie van de nieuwe Infidels:

Geen wonderbare opstanding, maar wel van de lijkwaden ontdaan

Oh wat kwam dit album destijds binnen bij me, en ik was niet de enige die dit ervoer. Eindelijk weer van begin tot het eind op een Dylanplaat om de oren worden geslagen met teksten die je naar adem deden happen. Bovendien was er sprake van zeer professioneel musiceren en toch zat er, mede door Mick Taylor en de zang, de rauwheid in die ooit het handelsmerk was van de Bard. Okay, het ritmetandem was typisch jaren tachtig, maar in vergelijk met andere acts uit die tijd klonk het niet half zo steriel, en die twee reggea-grootmeesters swingden wel. Knopfler, niet echt mijn type gitarist, hij legde zeker steengoede licks neer. Jammer een beetje dat het geluid van achter een gordijn leek te komen, ik weet het aan die domme nieuwe manier om digitaal op te nemen, en ik bleek niet ongelijk te hebben, vooral de keyboards leden eronder.
En toen kwamen de bezwaren… We lieten Infidels langzaam vallen als een vriend waarover we verkeerde dingen hoorden in de roddels. Dat ene rete rockende nummer, ging dat over Israël? Toch weer een ééndimensionale preek? Maar dan toch met prachtige beelden dit keer. Niettemin, de Palestijnen, daar hadden we meer sympathie voor gekregen, en die kwamen er bekaaid af. Nu met de dreiging van Iran zijn we niet meer zo overtuigd van hoe het zit, en klinkt het minder kortzichtig, deze verdediging van de rechten van de Joden om daar te leven, hoewel hun leider abject is, destijds smaakte het zuur, de strekking van dit sterke lied. En verdorie, het kwam boven water dat onze held het andermaal had gepresteerd een paar van de beste songs van de elpee af te halen om die te vervangen door "Union Sundown". Velen vonden die protestsong belachelijk en bovendien zaten er nogal moderne effecten in, een doodzonde voor de puristen. Ik had daar geen last van, en de boodschap onderschreef ik ook nog eens, ze zou zeer profetisch blijken. De neoliberale mondialisering waar de armen de lasten van dragen en de rijken van profiteren, wordt hier indringend bezongen. Maar vanaf het moment dat er opnamen opdoken van "Foot of Pride" en "Blind Willie McTell", begon bij velen van de fans het knarsetanden, en toen ik de bootleg Outfidels te pakken kreeg, die de oorspronkelijke versie bevatte van Infidels, zoals producer Mark Knopfler die had beoogd, met die door Dylan dus afgedankte meesterwerkjes erop, had ik geen behoefte meer aan de officiële uitgave, al klonk die een stuk helderder. Ze verpieterde in mijn verzameling.
En nu is er na lang wachten een remaster op vinyl. Niet een ware remix helaas, en evenmin met de in dit geval zo begeerde bonussen. Om het nog wat minder feestelijk te maken, terwijl het is gemasterd door SST, een uitstekende mastering unit, het is geperst bij het Franse OMP, dat de laatste tijd uitblinkt door non-fill issues en andere gebreken, en ja, mijn exemplaar heeft die eveneens in lichte mate, maar zo gering dat ik hem niet durf terug te brengen, uit angst voor een slechtere persing… Is het ze evenwel gelukt een mooiere Infidels neer te zetten? Jazeker! Dat gezegd, je moet net als bij Empire Burlesque geen wonderen verwachten.
Het belangrijkst is dat er ruimte is gecreëerd, de studio ambiance komt uit de verf waar voorheen geen adem zat tussen de instrumenten. De gitaren klinken duidelijker en natuurlijker, vooral de solo’s van Knopfler en Micks slide partijen, mooier in contrast met elkaar en gedetailleerder. De bas is geprononceerder en met meer dynamiek, het bewijst dat Robbie Shakespeare wel degelijk een uitstekende keuze was, want hij blijkt nu heerlijke loopjes neer te zetten. De keyboards zijn beter hoorbaar en echt deel geworden van het spectrum, in plaats van achtergrond geruis. De stem is door deze keuzes minder op de voorgrond, maar wel bevrijd van het geïsoleerde, en met een grote winst aan nuance, wat zing Bob hier prachtig, helemaal niet levenloos zoals werd beweerd, ofschoon ik zijn oorspronkelijke zang op Outfidels nog spannender vind. De drums blijven digitaal, maar zijn toch van meer leven voorzien, er is minder sprake van doffe klappen, de ingenieuze variaties en percussieve finesses treden aan het licht.
Welke songs profiteren het meest? "Sweetheart Like You", "Neighborhood Bully", "Union Sundown", "I and I", "Don’t Fall Apart On Me Tonight". "Man Of Peace" en "License To Kill" winnen het minst, vooral bij het eerste nummer blijven de solo’s onderbelicht. "Jokerman" bewijst nog meer hoe geniaal de muzikanten hier op elkaar inspelen, maar die song klonk al prima.
Jammer is dat er geen songteksten zijn bijgevoegd en de sukkels hebben het vinyl weer eens in een schade aanbrengende papieren beschermhoes gedaan, dezelfde als destijds, met op de achterkant de reclame voor andere platen van Dylan, hoe goedkoop en overbodig. Evenmin is er enige informatie over de remaster.
Ondertussen, ik ben ontzettend blij met deze nieuwe uitgave, ik heb mijn liefde voor het album teruggevonden, want wanneer je niet kijkt naar wat je mist, zie je een artistiek hoogtepunt, een verzameling ijzersterke songs die naadloos bij elkaar horen, thematisch en qua sfeer. Ik zal Outfidels en Infidels voortaan even vaak draaien.

Groet hans altena