Na het lezen van bovenstaande, eerder deze week, blijf ik mijn hersens pijnigen: wat is dit voor programma? Heb ik wat gemist? Heb ik het niet gemist, maar ben ik het vergeten? Ik kan niet bedenken om welke comedy het gaat. Bob Dylan zat in een aflevering van Dharma and Greg, maar dat was in 1999. Bovendien duurt een aflevering van Dharma and Greg geen uur en zitten George Harrison, Tom Petty, Michael Palin en Eric Idle niet in die show.
Hetzelfde tijdschrift, bladzijde 12: "On 27 July 2000, HBO will have a Bob Dylan special, being a musical comedy with guests George Harrison, Tom Petty, Eric Idle and Michael Palin. Produced by Seinfeld's Larry Charles."
Larry Charles maakte samen met Bob Dylan Masked and Anonymous, maar die film is van latere datum. 2003 om precies te zijn. Goede film, maar een comedy? Nee, dat niet.
Is het gek dat ik nu zin heb om Masked and Anonymous te kijken?
~ * ~ * ~ * ~
Schiet me nu te binnen: bij de eerste editie van de soundtrack van Masked and Anonymous zat een bonus disc, een SACD sampler, met zeven nummers van albums die later in een geremasterde versie uit zouden komen. Het gaat om bijvoorbeeld "Love Minus Zero / No Limit" van Bringing It All Back Home en "Tangled Up In Blue" van Blood On The Tracks.
Het laatste nummer op de sampler is "Cold Irons Bound", de versie van de soundtrack van Masked and Anonymous. Meest verrassende track op die sampler is "All I Really Want To Do" van The Bootleg Series vol. 6; Live 1964. Dat album is helemaal niet in een geremasterde versie uitgebracht, maar blijkbaar waren daar wel plannen voor.
~ * ~ * ~ * ~
Terug naar het bericht waar deze aantekening mee begon: een comedy met Bob Dylan, George Harrison en Tom Petty. Nu ik er over nadenk, dat is 60% van The Traveling Wilburys!
The Traveling Wilburys in een comedy in 2000. Dat kan niet. Roy Orbison was toen al dood, helaas.
Inmiddels zijn we negentien jaar verder en zijn ook George Harrison en Tom Petty overleden. Van The Traveling Wilburys leven alleen Bob Dylan en Jeff Lynne nog.
Misschien moet ik vanavond toch maar niet naar Masked and Anonymous kijken, maar in plaats daarvan The Traveling Wilburys draaien. Het is haalbaar om het gehele oeuvre van deze groep in één avond te beluisteren. Makkelijk zelfs.
Waarom zou ik het niet doen?
~ * ~ * ~ * ~
Nu het eerste album van The Traveling Wilburys draait, zou ik willen schrijven dat de kinderen naar beneden komen, aangetrokken door de muziek. Een beetje zoals men in reclames op de geur van koffie afkomt. Maar als ik dat schrijf, lieg ik. Nou is schrijven vaak liegen, of in ieder geval de waarheid enigszins verbuigen, maar vandaag ben ik eerlijk.
De waarheid is dat ik hier alleen zit. Terwijl de Wilburys zingen over een "Dirty World", vraag ik me toch weer af hoe het nou zit met die komische Dylan special die HBO al dan niet in de zomer van 2000 uitzond. Wat heb ik gemist? Wat ben ik vergeten?
Voorlopig blijf ik spoken in mijn hoofd. Gelukkig is de muziek uitstekend.
Zo maar koffie zetten, misschien dat de kinderen dan naar beneden komen.
4 opmerkingen:
Waarschijnlijk zijn die plannen nooit doorgegaan, zoals het zo vaak gaat. Overigens schrijft Eric Idle in zijn autobiografie wel iets over Dylan. Meer kan ik er helaas niet over vertellen, ik heb het boek alleen maar doorgebladerd. Maar als ze samen een tv programma hadden gemaakt, had hij dat zeker vermeld.
Daarop kan ik toevallig een beetje licht werpen:
Eric Idle noemt Dylan wel eens, maar vooral als hij vertelt over zijn vriendschap met George Harrison, en dan vooral dat Harrisons jukeboxen (hij heeft er twee) vol met Dylansingles zitten. Dat meldt Idle zowel in The Greedy Bastard Diary - A Comic Tour als in zijn “sortabiography” Always Look on the Bright Side Of Life:
“A version of “The Lumberjack Song,” Ravi Shankar, endless Dylan, “Oh you must hear this, Eric.” Early Elvis. “Spam.” EC’s “Layla.” And yet more Dylan.”
Iets uitvoeriger, en iets opmerkelijker is de anekdote die in 1990 speelt:
“He was highly aware of all that went on around him. John Candy and I were once guest appearing in the “Wilbury Twist” promo video, and I was placed by the director behind Bob Dylan. It’s normal in these circumstances, when filming, to lean slightly left or right to find the camera. I leaned right; Dylan leaned right. I leaned left; he leaned left.
He was preternaturally aware of where I was behind him and determined to stay in front. He seemed to have extrasensory vision. I was impressed and gave up. Hey, it was their video.”
Grappig, want Clapton vertelt een vergelijkbare observatie, die hem zelfs inspireerde tot de titel van zijn LP Backless:
“The album we were promoting on this tour was the follow-up to Slowhand, which we had named Backless, a title suggested after we played a gig with Dylan at Blackbushe Airport. It referred to the fact that I thought he had eyes in the back of his head and knew exactly what was going on around him all the time.”
(uit Claptons autobiografie)
Dank je! Ik was de titel van het boek vergeten, hoewel het een heel voor de hand liggende titel is. En ik wist nog wel dat het een anekdote in de categorie "die Dylan is toch wel een aparte gast" was.
In dit YouTube-fragment werpt Larry Charles enig licht op de zaak (het verhaal op zichzelf is al comedy, hilarische anekdote): https://www.youtube.com/watch?v=JQDTSu8v8QI
Een reactie posten