aantekening #7212

Sjoerd Kuyper - zo lees ik in zijn boek Een kleine jongen en z'n beer - heeft twee helden: Hans Plomp en Bob Dylan. Op 12 juni 2014 schreef ik op deze blog onder de titel "Boekenjacht": "Ook in die stapel [gekochte boeken] Moker in Mokum van Hans Plomp met op bladzijde 10 de zin: 'Laatst zei je nog dat Bob Dylan steeds meer op een wijf begon te lijken.'"
Bob Dylan komt een aantal malen voorbij in Een kleine jongen en z'n beer. Zoals alle jonge mensen vraagt de jonge Sjoerd Kuyper zich ook af wat hij later wil worden: "Want mensen wilde ik wel worden. Henk Groot, dat leek me wel wat, en later werd het Bob Dylan. Maar zanger of voetballer? Nee!"
Dus Sjoerd Kuyper wilde eerst Bob Dylan zijn. Daarna verklaarde hij de man tot held.
Wilde ik ooit Bob Dylan zijn? volgens mij niet. Ik kan het me althans niet herinneren. Waar ik wel van droomde voor de toekomst als kleine jongen weet ik eerlijk gezegd niet meer. Mijn ouders hebben daar soms wel wilde verhalen over, maar die neem ik maar met een korreltje zout. Zó maf kan ik als kind niet geweest zijn....

~ * ~ * ~ * ~

In 1993 zong Adam Duritz van Counting Crows in "Mr. Jones":

I wanna be Bob Dylan
Mr Jones wishes he was someone just a little more funky

Wie is er meer funky dan Bob Dylan?

~ * ~ * ~ * ~

In een artikel over Londen in de Spiegel van 10 juni 1967 lees ik: "In de gangen van de ondergrondse zitten Bob Dylan-achtige figuren, die niets moeten hebben van al die luxe, hun protestliederen te zingen. Hun klagende, zeurderige zangstemmen klinken angstaanjagend in de ondergrondse."

Willen deze "Bob Dylan-achtige figuren" Bob Dylan zijn, of zijn ze 'slechts' Bob Dylan-achtig in de ogen van de voorbijganger?

~ * ~ * ~ * ~

Ben ik wel eerlijk? Laat mijn geheugen mij in de steek? Is er niet toch een tijd geweest waarin ik Bob Dylan wilde zijn? Als Adam Duritz en Sjoerd Kuyper en al die figuren in de Londense ondergrondse Bob Dylan willen zijn, waarom ik dan niet?

Terwijl ik op die vraag zit te kauwen, moet ik denken aan Loudon Wainwright III die misschien niet zozeer Bob Dylan wilde zijn, maar door de popjournalistiek wel benoemd werd tot de Nieuwe Bob Dylan. Wainwright schreef daar het nummer "Talking New Bob Dylan" over.

~ * ~ * ~ * ~

Ik wil Bob Dylan niet zijn. 

Bob Dylan luistert niet naar Bob Dylan.

Of wil ik 'm toch zijn?

Ieder concert van The Never Ending Tour gezien....

Nee, laat mij maar mij zijn: een luisteraar.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #120

Het Onderwijsmuseum in Dordrecht, afgelopen zomer. [met dank aan Silvester]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #119

Een huiskamer in Gouda.[met dank aan John]

Dylan kort #1269

Radio 5: "De Spaanse laarzen van Bob Dylan", luister hier. [met dank aan Dirk]
"Zelda had een blos en zat geëmotioneerd te luisteren naar Mabel en Big Mac, die 'Lay, Lady, Lay' ten beste gaven." (Lucia Berlin - Avond in het paradijs) [met dank aan Alja]
Rolling Thunder Revue - A Bob Dylan Story by Martin Scorsese komt - als ik deze Noorse website mag geloven - binnenkort op Blu-Ray uit, zie hier. [met dank aan Rob]
Spraakmakers: Het programma Spraakmakers dat iedere werkdag op Radio 1 wordt uitgezonden, bevat De Nationale Nieuwsquiz. Grofweg een uur voor die quiz gespeeld wordt, wordt er in de uitzending een hint gegeven over vraag 20. In de uitzending van 20 september ging vraag 20 over Travelin' Thru van Bob Dylan. De uitzending is hier te beluisteren. De hint zit in het uur tussen 10:00 en 11:00 uur, rond 30 minuten en 50 seconden. De daadwerkelijke quiz is te beluisteren in het laatste half uur van Spraakmakers (tussen 11:00 uur en 11:30 uur), vanaf ongeveer 23 minuten. [met dank aan Hans]
Bob Dylan is elf jaar geleden overleden, op 24 april 2008 om precies te zijn, aldus Siri, zie hier. [met dank aan Martijn]
Travelin' Thru: nu.nl, Blues Magazine [met dank aan Frans], NRC. Heaven.
Robert Hunter, de man die enkele songs samen met Bob Dylan schreef, is overleden, zie hier.
Man On The Street vol. 2: vraag namens Pieter: is iemand bekend met deze release / kan iemand iets zeggen over de (geluids-)kwaliteit van Man On The Street vol. 2? Zie hier.

Talking Fish Blues en I Shall Be Free

Afgelopen weekend kocht ik de elpee Bound For Glory van Woody Guthrie. Op die elpee staat "Talking Fish Blues". Bij het beluisteren van dat nummer sprong ik uit mijn stoel, omdat Guthrie in dit nummer enkele regels zingt die wel erg bekend klinken.
Couplet 2:

Settin' in a boat with a bucket of beer,
Hadn't caught nuttin', but didn't much care,
I guess I was pretty well satisfied,
Had my little lady right by my side.
Taking it easy. Just waiting.
Worm been gone off that hook for a couple of hours.

Couplet 8:

Early one morning I took me a notion, 
To go out a-fishin' in the middle of the ocean.
Throw'd out my line, I caught me a shark,
I didn't get him home 'til way past dark.
He's a man-eater, though costumer.
Just wasn't quite tough enough.

Bob Dylans "I Shall Be Free", het afsluitende nummer op The Freewheelin' Bob Dylan, couplet 2:

Well, sometimes I might get drunk
Walk like a duck and stomp like a skunk
Don’t hurt me none, don’t hurt my pride
’Cause I got my little lady right by my side

couplet 5:

Well, I got a woman, five feet short
She yells and hollers and screams and snorts
She tickles my nose, pats me on the head
Rolls me over and kicks me out of bed
She’s a man-eater, meat-grinder, bad loser

Het zijn niet alleen deze twee regels in "Talking Fish Blues" die sterke overeenkomsten vertonen met regels in "I Shall Be Free" die mij aan het wankelen brengen, maar ook de sterke muzikale overeenkomsten tussen de twee nummers.

Er klopt iets niet. In mijn kop zit dat Bob Dylan de inspiratie voor "I Shall Be Free" bij een ander nummer van Woody Guthrie vond, te weten "We Shall Be Free". Heb ik het verkeerd opgeslagen?
Even Clinton Heylin erop naslaan, Revolution In The Air: "Indeed, the structure of 'I Shall Be Free' is copped from a 1944 song, 'We Shall Be Free', recorded by Woody, 'Cisco and Sonny and Lead Belly, too' - though its main lyrical debts are to Lead Belly's rambunctious 'Take a Whiff on Me' and the traditional 'Talkin' Blues'."
Oké, Heylin noemt dus songs, maar geen "Talking Fish Blues".
Ik heb geluisterd naar "We Shall Be Free" en "Take A Whiff On Me" en net nog even de songteksten opgezocht. Ik moet bekennen dat ik de overeenkomsten met "I Shall Be Free" niet tot nauwelijks hoor, in ieder geval zeker niet zo duidelijk als bij "Talking Fish Blues".
De enige bekend klinkende regels die ik in de songtekst van "Take A Whiff Of Me" tegenkom, zijn:

I'm walkin' down the road with my hat in my hand 
lookin' for a woman who wants to meet a man

die regels vinden echter geen echo in "I Shall Be Free", maar in Dylans "Mixed-Up Confusion":

Well, my hat’s in my hand
Babe, I’m walkin’ down the line
An’ I’m lookin’ for a woman
Whose head’s mixed up like mine

Door die ontdekking krijg ik zin om weer naar "I Shall Be Free" te luisteren en bij het beluisteren van dat nummer klinkt het ineens erg als Woody Guthrie in mijn oren. Het zou mij  niet verbazen wanneer "I Shall Be Free" meer op Guthrie-geïnspireerde regels bevat. Met dat in het achterhoofd blader ik door een boek vol songs van Woody Guthrie en al snel is het raak, bladzijde 21, de tekst van "So Long It's Been Good To Know Yuh":

My telephone rang and it jumped off the wall.

in "I Shall Be Free" is dat geworden:

Well, my telephone rang, it would not stop

Aan de ene kant denk ik dat met bovenstaande slechts een deel van de overeenkomsten tussen Guthrie-songs en Dylans "I Shall Be Free" is gegeven. Aan de andere kant ga ik er van uit dat hier eerder over geschreven is. Dat moet toch wel?
En als dat niet het geval is, dan wordt dat tijd. Wie schrijft het boek over de inspiratie die Bob Dylan bij Woody Guthrie vond? En dan niet alleen op een rijtje zetten wat al jaren in menig boek opduikt, maar opnieuw beginnen. Blanco. Alles van Guhrie luisteren en leggen naast het werk van Dylan.
Dat is een levenswerk.
Maar wel mooi werk.

Precious Angel (1979) - door Jochen Markhorst

Precious Angel (1979)

Een vakkundig gemaakte, best wel aangrijpende road-movie, My Own Love Song uit 2010, met prima acteerwerk van gearriveerde sterren als Renee Zellweger en Forest Whitaker, maar toch weinig succesvol. De meeste recensenten zijn erg zuinig met de punten en betichten de film van een te hoge dosis opgelegde sentimentaliteit, de bezoekersaantallen vallen knap tegen. De Franse regisseur Oliver Dahan, die zojuist nog een Oscar gewonnen heeft (voor de Edith Piaf-film La Vie En Rose, 2007) heeft verrassenderwijs Dylan kunnen strikken voor de soundtrack. Dahan is schaamteloos en vraagt niet, zoals Dylan is gewend, om één liedje dat over de aftiteling wordt gespeeld, nee, hij wil een rode draad van nieuwe Dylansongs door de hele film heen en vraagt dus, in een brief, sans gêne, om ‘tien a twaalf songs’. Geamuseerd vertelt Dylan in 2014, in het Rolling Stone interview met schrijver Douglas Brinkley, over die gebeurtenis:

“Aanvankelijk was het ondenkbaar,” zegt Dylan. “Ik bedoel, ik snapte niet eens wat hij eigenlijk zei. [met overdreven Frans accent] ‘Zou je, euh, tien, twaalf liedjes kunnen schrijven?’ Ik zei: ‘Serieus? Is deze kerel serieus?’ Maar hij was zo onverschrokken! Meestal wordt je gevraagd om één nummer te doen, voor aan het einde van de film. Maar tien nummers?” Dylan vervolgt: “Dahan wilde die nummers door de hele film heen zetten en verschillende redenen voor hen vinden. Ik gaf de man gewoon het voordeel van de twijfel dat hij wist wat hij deed.”

Maar het redt de film niet. Een echte klapper á la “Knockin’ On Heaven’s Door” zit er ook niet tussen, helaas. Voor de apotheose levert Dylan “Life Is Hard”, dat op Together Through Life (2009) terecht komt, evenals de andere songs die hij kennelijk uit z’n mouw kan schudden voor Dahan, maar evenmin erg memorabel zijn. Gelukkig staat hij ook het gebruik van een paar gouwe ouwe toe: “What Good Am I?”, “I Believe In You” en “Precious Angel”, dat door Zellweger wordt gezongen.

Het is een van de meest problematische nummers van de plaat, “Precious Angel”. De muziek is boven alle kritiek verheven; hemelse melodieën, catchy refrein met een Dylanesk hergebruik van een antiek lied (in dit geval “The Midnight Special”), gitarist Mark Knopfler op z’n allerbest, fantastische blazers, knisperende, gloedvolle productie door de oude meester Jerry Wexler en een virtuoos zingende Dylan, die op deze eerste gospelplaat Slow Train Coming sowieso op dreef is. Geen problemen, tot zover. Integendeel zelfs.

Maar dan de tekst. Bij een ander hoogtepunt van de plaat, “I Believe In You”, kan de luisteraar het evangelie nog ontlopen; met een beetje oogkleppenwerk is dat lied wel als een ‘algemeen’ liefdeslied te beluisteren. Dat lukt bij “Precious Angel” hoogstens een half couplet lang. Het begint in ieder geval nog als een liefdesverklaring aan een vrouw van vlees en bloed. En niet eens een fictieve dame. Dit is de plaat waarop Dylan van een eerder geloof afstapt en opeens wél bekentenislyriek schrijft, wél songs schrijft waarin de verteller en de schrijver samenvallen, waarin Je opeens niet meer un autre is. En uit Dylans biografie valt hier vrij eenvoudig te destilleren dat Mary Alice Artes bezongen wordt, wat hij – bijna letterlijk – ook op het podium verklapt (Seattle, 14 januari ’80). Het is een raamvertelling; Dylan vertelt wat een dame hem heeft verteld, over een gesprek dat zij met een taxichauffeur zou hebben gehad. De taxichauffeur was begonnen over Dylans bekering.

“En de dame vroeg: ‘En, wat vind je van zijn nieuwe werk?’ En hij zei: "Wel, ik vind het echt goed, maar ik zeg je dat ik denk dat als ik die persoon zou ontmoeten die Bob Dylan in de Heere heeft gebracht, ik denk dat ik dan ook Christen zou worden." En dit lied nu, dat gaat helemaal over die ene persoon.”

Mary Alice Artes kennen we nog van de hoes van Street Legal (1978), waaraan zij blijkbaar als “Queen Bee” heeft bijgedragen. Wat Dylan daarmee bedoelt is raadselachtig. Doorgaans is Queen Bee een weinig flatteuze aanduiding voor het populairste meisje op school, dat met onaantastbare zelfverzekerdheid, psychische terreur en een haag van lakeien haar positie als bijenkoningin in de korf weet vast te houden. Queen Bitch is een synoniem, so swishy in her satin and tat, volgens een sardonische Bowie (op Hunky Dory, 1971)  

Dylan is echter dol op Artes. Volgens de Ottowa Journal van 1 september 1978 is zij met Dylan in Minnesota, na de Europese tour, hij laat zich door haar meeslepen naar het kerkgenootschap van de Vineyard Christian Fellowship en een bron claimt te weten dat hij haar een aanzoek, met ring en al, heeft gedaan. De song “The Groom’s Still Waiting At The Altar” (1981) is dan de poëtische weergave van de afwijzing. Het laat zich in ieder geval allemaal niet rijmen met de neerbuigende functietoewijzing Oppertrut. Een enkeling gokt daarom dat de wat hitsige, verliefde en speelse Dylan, die zojuist ook het licht scabreuze “New Pony” heeft opgenomen, een insider-grapje maakt voor Mary Alice; de “B” zou staan voor “boobies” en Dylan veroorlooft zich hier dus een toespeling op een fysieke kwaliteit van zijn aanbedene.

We zullen er wel niet meer achterkomen. Mary Alice Artes is een weinig opzienbarende bijrolactrice in terecht vergeten B-films (van het tenenkrommende She Came To The Valley zijn op YouTube nog wel wat fragmenten te vinden). Haar claim to fame blijft beperkt tot haar tijd met Dylan, daarna verdwijnt zij weer van het toneel.

Hier echter, in “Precious Angel”, is zij nog stralend aanwezig. Zij is degene die de verblinde zanger naar het licht leidt en diep in de Bijbel vindt Dylan een zielsverwantschap: hun voorouders zijn, lang lang geleden, collega-slaaf geweest. In slavendienst van de farao zijn in Mozes’ tijd immers zowel Ethiopische voorouders van de Afro-Amerikaanse Mary Alice als Hebreeuwse voorouders van de Joodse Bobby Zimmerman. “We are covered in blood, girl, you know our forefathers were slaves.” En dat de Jood Mozes waarschijnlijk met een zwarte vrouw trouwde (Numeri 12:1 “want hij had een Cuschitische ter vrouw genomen”) maakt ons tot méér dan zielsverwanten – je bent zelfs my flesh.   

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #118

Op de platenbeurs in de IJsselhallen in Zwolle stuitte ik in een eurobak op een elpee met de rechts afgebeelde tekening. Eerste gedachte: dit is Bob Dylan. De Dylan van 1966. Misschien de Dylan van 1981.
Ergens deed de tekening mij ook denken aan het getekende portret van Bob Dylan dat soms de cover van fanzine Desolation Row sierde (zie hier).
Bij betere bestudering van de plaat bleek het niet om een portret van Bob Dylan te gaan, maar van de Russische muzikant Andrei Makarevich. De tekening staat op de hoes van zijn elpee... Geen idee hoe die elpee heet. De titel staat wel op de hoes, maar alleen in het Russisch en Russisch begrijp ik niet. Het enige wat ik over deze plaat kan vertellen, is dat 'ie uit 1989 is.
Op de achterzijde van de hoes staat nog een foto van Andrei Makarevich. Daarnaast worden de songtitels en een korte hoestekst gegeven. Beide staan er zowel in het Russisch als het Engels op. Geen songs van Bob Dylan op dit album en in de hoestekst wordt Bob Dylan ook niet genoemd (The Beatles wel). Bob Dylan is niet te vinden op dit album, behalve dan in de ogen van deze Dylan-liefhebber in de tekening op de voorzijde van de hoes.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #117

Folder van platenmaatschappij Elektra uit 1966.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #116

De markt in Gouda.

[met dank aan Frans]

Bootleg Series vol. 15: Travelin' Thru

Op 1 november verschijnt Bob Dylan (Featuring Johnny Cash) – Travelin’ Thru, 1967 – 1969: The Bootleg Series Vol. 15 op 3 cd, 3 elpee en digitaal. De nieuwste versie van The Bootleg Series bevat outtakes van John Wesley Harding, Nashville Skyline en Self Portrait. Daarnaast bevat deze release vele duetten van Bob Dylan en Johnny Cash en enkele songs van de opnamesessie van Earl Scruggs in mei 1970.

Travelin' Thru opent met zeven outtakes van John Wesley Harding - een van de weinige albums van Bob Dylan waarvan niet eerder outtakes officieel werden uitgebracht of circuleerden onder verzamelaars. Afgaande op de inmiddels vrijgegeven take 4 van "I Pity The Poor Immigrant" beloven deze outtakes van John Wesley Harding een aangename verrassing te zijn.
De eerste cd van Travelin' Thru - goede titel overigens - bevat vervolgens acht outtakes van Nashville Skyline. De grootste verrassing van deze outtakes is waarschijnlijk "Western Road", een niet eerder gehoorde Dylan-song.
Geheel disc 2 en het eerste deel van disc 3 is gevuld met songs van de befaamde Dylan-Cash sessies. deze sessies vormen de (terechte) kern van Travelin' Thru. In 1969 liet producer Bob Johnston zich ontvallen dat hij deze sessies op plaat wilde uitbrengen, nu 50 jaar later is het eindelijk zo ver: de Dylan-Cash sessies krijgen een officiële release.
Sinds jaar en dag circuleren de Dylan-Cash sessies onder verzamelaars, maar de geluidskwaliteit van die opnamen is niet optimaal. Ik ga er van uit dat de geluidskwaliteit van deze opname op Travelin' Thru een stuk beter zal zijn. Daarnaast bevat Travelin' Thru meer van deze sessies dan tot nu toe circuleerde onder verzamelaars. De allergrootste verrassing van Travelin' Thru is dat Bob Dylan en Johnny Cash tijdens deze sessies "Wanted Man" hebben gezongen en dat we deze opname nu eindelijk te horen krijgen.
Op 1 mei 1969 werden de opnamen gemaakt van de allereerste aflevering van The Johnny Cash Show. Bob Dylan speelde tijdens deze show drie songs, deze zijn alle drie op Travelin' Thru te vinden.
Na deze drie songs krijgen we twee outtakes van de sessies voor Self Portrait die nog niet op Another Self Portrait verschenen: "Ring Of Fire" en "Folson Prison Blues", twee Cash-klassiekers.
Travelin' Thru sluit af met opnamen van de sessie met Earl Scruggs die op 17 mei 1970 werd opgenomen.

Uitgebreidere informatie over Travelin' Thru is te vinden op Bob Dylans officiële website, zie hier.


De tracklist:
(tracks met * zijn eerder uitgebracht)

disc 1:
01. Drifter’s Escape – Take 1 (Alternate Version)
02. I Dreamed I Saw St. Augustine – Take 2 (Alternate Version)
03. All Along the Watchtower – Take 3 (Alternate Version)
04. John Wesley Harding – Take 1 (Alternate Version)
05. As I Went Out One Morning – Take 1 (Alternate Version)
06. I Pity the Poor Immigrant – Take 4 (Alternate Version)
07. I Am a Lonesome Hobo – Take 4 (Alternate Version)
08. I Threw It All Away – Take 1 (Alternate Version) *
09. To Be Alone with You – Take 1 (Alternate Version)
10. Lay Lady Lay – Take 2 (Alternate Version) *
11. One More Night – Take 2 (Alternate Version)
12. Western Road – Take 1 (Outtake)
13. Peggy Day – Take 1 (Alternate Version)
14. Tell Me That It Isn’t True – Take 2 (Alternate Version)
15. Country Pie – Take 2 (Alternate Version)

1 - 7 outtakes John Wesley Harding
8 - 15 outtakes Nashville Skyline

disc 2:
01. I Still Miss Someone – Take 5
02. Don’t Think Twice, It’s All Right/Understand Your Man – Rehearsal
03. One Too Many Mornings – Take 3
04. Mountain Dew – Take 1
05. Mountain Dew – Take 2
06. I Still Miss Someone – Take 2
07. Careless Love – Take 1
08. Matchbox – Take 1
09. That’s All Right, Mama – Take 1
10. Mystery Train/This Train Is Bound for Glory – Take 1
11. Big River – Take 1
12. Girl from the North Country – Rehearsal
13. Girl from the North Country – Take 1
14. I Walk the Line – Take 2
15. Guess Things Happen That Way – Rehearsal
16. Guess Things Happen That Way – Take 3
17. Five Feet High and Rising – Take 1
18. You Are My Sunshine – Take 1
19. Ring of Fire – Take 1

1 - 19 Dylan-Cash sessie

disc 3:
01. Studio Chatter
02. Wanted Man – Take 1
03. Amen – Rehearsal
04. Just a Closer Walk with Thee – Take 1
05. Jimmie Rodgers Medley No. 1 – Take 1
06. Jimmie Rodgers Medley No. 2 – Take 2
07. I Threw It All Away *
08. Living the Blues
09. Girl from the North Country *
10. Ring of Fire (Outtake)
11. Folsom Prison Blues (Outtake)
12. Earl Scruggs Interview
13. East Virginia Blues *
14. To Be Alone with You
15. Honey, Just Allow Me One More Chance
16. Nashville Skyline Rag *

1 - 6 Dylan-Cash sessie
7 - 9 The Johnny Cash Show
10 - 11 outtakes Self Portrait
12 - 16 Earl Scruggs sessie

I Pity The Poor Immigrant (take 4)

Tell Me That It isn't True (take 2)

[met dank aan Ference, Arjan en Floater]

Bridges To Buenos Aires

Voor meer informatie, zie hier.
[met dank aan Rob en Bert]

Dylan kort #1268

John Cohen, muzikant en fotograaf, is op 87-jarige leeftijd overleden. Er zijn vele lijntjes tussen John Cohen en Bob Dylan te trekken. Ik trek er vier:
1. John Cohen interviewde in de zomer van 1968, samen met Happy Traum, Bob Dylan voor Sing Out! Het is een van de meest lezenswaardige interviews uit Dylans carrière.
2. John Cohen maakte vele foto's van Bob Dylan. Zijn foto's zijn onder andere te vinden op de hoes van Self Portrait, in het songboek van New Morning, in het boekwerk bij Another Self Portrait en in de boeken Young Bob en Here And Gone.
3. in 2001 verscheen de door John Cohen samengestelde cd There Is No Eye: Music For Photographs, de soundtrack bij het gelijknamige fotoboek. Op dit album staat een opname van "Roll On John" door Bob Dylan.
4. in de documentaire No Direction Home vertelt John Cohen over de dagen vlak nadat Bob Dylan in New York aankwam. Daarnaast is in deze documentaire een stukje door John Cohen geschoten film te zien van een jonge Bob Dylan.

"Ik dacht alleen maar aan Bob Dylan, en verstand van architectuur heb ik nauwelijks." Berend Sommer over Roskilde, Bob Dylan en architectuur, zie hier. [met dank aan Dirk]
Great Continental Railway, in de aflevering over Odessa wordt Bob Dylan genoemd, zie hier (49:40). [met dank aan Bart]
The Very Hard Bob Dylan Quiz, 20 vragen. Zie hier. Hoeveel antwoorden heb jij goed? Laat het weten in een reactie bij dit bericht. [met dank aan Martijn]
Ilse de Lange heeft een nieuw album uitgebracht. Dat album is geproduceerd door T. Bone Burnett. Dagblad van het Noorden van 13 september: "Van Burnett, die ooit onder meer gitaar speelde bij Bob Dylan, was ze ook onder de indruk." [met dank aan Hans]
"Falen is goed", Patti Smith & de Nobelprijs, zie hier.
60s Dylan speelt op 11 oktober in Westervoort, zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #115

Trouw, 14 september 2019
[met dank aan John]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #114

[met dank aan John]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #113

Op 22  november 1982 zendt Duitsland 2 de film So weit das Auge reicht (1980) uit. NRC Handelsblad geeft op de dag van uitzending in de beschrijving van deze film onder andere: "Robert Lueg is even in de dertig, woont alleen met een poes, houdt van muziek: zingt Dylan. Op zijn manier dan want hij is doof."
Ik had voor vandaag nog nooit van So weit das Auge reicht gehoord. Nu wil ik de film zien.

aantekening #7197

Ik luister nu zo'n dertig jaar naar de muziek van Bob Dylan. Ik weet niet of dat lang of kort is, tijd is relatief als het gaat om muziek.
In die dertig jaar is de muziek van Bob Dylan een steeds grotere rol gaan spelen in mijn leven. Ik ben steeds intensiever gaan luisteren. Toch zijn er in die dertig jaar ook perioden aan te wijzen waarin ik minder - of zelfs bijna helemaal niet - naar Bob Dylan luisterde. Het gebeurt niet vaak, maar soms heb ik het gevoel niet meer te hoeven luisteren omdat ik iedere noot, ieder stukje muziek dat Bob Dylan op de plaat heeft gezet van voor naar achter en weer terug ken.
Zo'n periode van droogte wordt uiteindelijk altijd weer doorbroken door een schrikmoment veroorzaakt door het horen van iets nieuws in de muziek die ik al honderden keren gehoord heb.
Na een periode van droogte was het dit keer het album Oh Mercy dat voor de schrik zorgde.

Oh Mercy (1989), een schitterend album. Een album zonder één zwak moment en met twee songs die ver boven het maaiveld uitsteken. Bij Oh Mercy denk ik aan de schoonheid van "Most Of The Time" en vooral aan het duistere verhaal "Man In The Long Black Coat".
Dát zijn de twee uitschieters: "Most Of The Time" en "Man In The Long Black Coat".

Het schokmoment kwam vijf dagen geleden. Ik schoof Oh Mercy in de cd-speler in de auto en reed weg. Ik kan mij niks van de weg die ik gereden heb herinneren. Ik kan mij niks van die dag herinneren.
De afgelopen vijf dagen heb ik Oh Mercy vaker gedraaid dan in het jaar daarvoor.
Of het jaar daarvoor.
Opeens is er die klik. Opeens werkt het weer.

Goed, Oh Mercy dus. Het gaat me nu even niet om het hele album. Ook even niet om "Most Of The Time" en "Man In The Long Black Coat", de twee uitschieters. Het gaat me om de derde uitschieter van Oh Mercy. Het gaat me om "What Good Am I?"

De tekst van "What Good Am I?" is ogenschijnlijk vrij eenvoudig. De ik vraagt zich af of hij wel goed genoeg is (voor haar). Hij kan haar niet geven wat ze nodig heeft, verdient in de ogen van de ik. Zoiets. Neem het derde couplet, lees het een paar keer. Kauw er op:

What good am I while you softly weep
And I hear in my head what you say in your sleep
And I freeze in the moment like the rest who don’t try
What good am I?

En dan is er nog die muziek. Wacht even met "What Good Am I?" opzetten. Probeer de song in gedachten te nemen. Schrijf eens op wat je hoort, welke instrumenten. Vergelijk daarna wat je hebt opgeschreven met de informatie zoals gegeven bij het album Oh Mercy.
Dit staat er:

Bob Dylan - vocal, guitar, piano
Daniel Lanois - dobro
Malcolm Burn - mercy keys

Geen drums, geen basgitaar, geen mondharmonica.
De muziek van "What Good Am I?" moet je haast zoeken met een zaklamp, zo spaarzaam is 'ie en toch is het goed. Er had geen noot meer bij gemoeten.
Ik weet niet wat "mercy keys" voor instrument is. Een zoektocht op internet levert iets totaal anders op. Ik neem aan dat het gaat om keyboard, wat Burn op meer nummers op Oh Mercy speelt. Of is het een bas? Op "What Good Am I?" speelt Dylan piano. Op "What Was It You Wanted" speet Burn bas. Daarnaast is er die ene noot in "What Good Am I?", een van de twee kippenvelmomenten, die toch echt klinkt als een bas.
Het zit aan het begin van het nummer. Het is tijdens de derde regel die Dylan zingt:

If I shut myself off so I can’t hear you cry

 Terwijl hij dit zingt schuift er één noot dwars door zijn woorden heen. Die noot vloeit tegen het eind van de regel samen met Dylans stem. In mijn oren klinkt dat als een noot op een bas, maar misschien vergis ik me. Uiteindelijk doet het er niet toe op welk instrument die noot gespeeld wordt, het gaat om de schoonheid van dat moment, die ene seconde.

Het tweede kippenvelmoment is ook niet goed te begrijpen wanneer je kijkt naar de informatie die bij Oh Mercy wordt gegeven. Iets verder op in het nummer, het tweede couplet. Dylan zingt:

If I see and don’t say

tijdens dat moment, voor héél even, lijkt het alsof er een tweede stem met Dylan meezingt. Lanois? Burn?? Dylan zelf???
Zo lang ik naar "What Good Am I?" luister, twijfel ik of ik die tweede stem echt hoor en of die tweede stem ook van Bob Dylan is. Ik denk het wel.
Is dit net zoiets als "The Boxer" op Self Portrait, Dylan die met zichzelf zingt of komt deze "echo" uit de trukendoos van producer Daniel Lanois? Geen idee. Doet er ook niet toe, het werkt.
Die tweede stem komt nogmaals voorbij, in het derde couplet. Zelfde effect: schoonheid.

Allemaal leuk geklets, maar waar het uiteindelijk om draait is dat "What Good Am I?" voor even mezelf doet vergeten, dat ik voor even samenval met de ik in de song. Dat de Tom Willems die ik 's ochtends in de spiegel zie voor even afwezig is.

The Comic Book and Me #75

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

De comic John Constantine Hellblazer #247 uit oktober 2008:

Bob Dylan in "Subterranean Homesick Blues" van het album Bringing It All Back Home (1965):

You don’t need a weatherman
To know which way the wind blows

aantekening #7193

Beatles Unlimited Magazine 152 (July / August 2000), bladzijde 4: "Bob Dylan has agreed to do a one-hour comedy show(!), shown by US cable TV station HBO. There's been rumours about appearances by George Harrison, Tom Petty, Michael Palin and Eric Idle."

Na het lezen van bovenstaande, eerder deze week, blijf ik mijn hersens pijnigen: wat is dit voor programma? Heb ik wat gemist? Heb ik het niet gemist, maar ben ik het vergeten? Ik kan niet bedenken om welke comedy het gaat. Bob Dylan zat in een aflevering van Dharma and Greg, maar dat was in 1999. Bovendien duurt een aflevering van Dharma and Greg geen uur en zitten George Harrison, Tom Petty, Michael Palin en Eric Idle niet in die show.

Hetzelfde tijdschrift, bladzijde 12: "On 27 July 2000, HBO will have a Bob Dylan special, being a musical comedy with guests George Harrison, Tom Petty, Eric Idle and Michael Palin. Produced by Seinfeld's Larry Charles."

Larry Charles maakte samen met Bob Dylan Masked and Anonymous, maar die film is van latere datum. 2003 om precies te zijn. Goede film, maar een comedy? Nee, dat niet.
Is het gek dat ik nu zin heb om Masked and Anonymous te kijken?

~ * ~ * ~ * ~

Schiet me nu te binnen: bij de eerste editie van de soundtrack van Masked and Anonymous zat een bonus disc, een SACD sampler, met zeven nummers van albums die later in een geremasterde versie uit zouden komen. Het gaat om bijvoorbeeld "Love Minus Zero / No Limit" van Bringing It All Back Home en "Tangled Up In Blue" van Blood On The Tracks.

Het laatste nummer op de sampler is "Cold Irons Bound", de versie van de soundtrack van Masked and Anonymous. Meest verrassende track op die sampler is "All I Really Want To Do" van The Bootleg Series vol. 6; Live 1964. Dat album is helemaal niet in een geremasterde versie uitgebracht, maar blijkbaar waren daar wel plannen voor.

~ * ~ * ~ * ~

Terug naar het bericht waar deze aantekening mee begon: een comedy met Bob Dylan, George Harrison en Tom Petty. Nu ik er over nadenk, dat is 60% van The Traveling Wilburys!

The Traveling Wilburys in een comedy in 2000. Dat kan niet. Roy Orbison was toen al dood, helaas. 

Inmiddels zijn we negentien jaar verder en zijn ook George Harrison en Tom Petty overleden. Van The Traveling Wilburys leven alleen Bob Dylan en Jeff Lynne nog.

Misschien moet ik vanavond toch maar niet naar Masked and Anonymous kijken, maar in plaats daarvan The Traveling Wilburys draaien. Het is haalbaar om het gehele oeuvre van deze groep in één avond te beluisteren. Makkelijk zelfs.

Waarom zou ik het niet doen?

~ * ~ * ~ * ~

Nu het eerste album van The Traveling Wilburys draait, zou ik willen schrijven dat de kinderen naar beneden komen, aangetrokken door de muziek. Een beetje zoals men in reclames op de geur van koffie afkomt. Maar als ik dat schrijf, lieg ik. Nou is schrijven vaak liegen, of in ieder geval de waarheid enigszins verbuigen, maar vandaag ben ik eerlijk.

De waarheid is dat ik hier alleen zit. Terwijl de Wilburys zingen over een "Dirty World", vraag ik me toch weer af hoe het nou zit met die komische Dylan special die HBO al dan niet in de zomer van 2000 uitzond. Wat heb ik gemist? Wat ben ik vergeten?

Voorlopig blijf ik spoken in mijn hoofd. Gelukkig is de muziek uitstekend.

Zo maar koffie zetten, misschien dat de kinderen dan naar beneden komen.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #112

All Along The Watchtower (1967) - door Jochen Markhorst

 All Along The Watchtower (1967)

De karige instrumentatie en de ouderwetserige, eenvoudige songstructuren van The Basement Tapes neemt Dylan mee naar Nashville, waar hij in oktober 1967 na anderhalf jaar afwezigheid weer eens een heuse studio betreedt om aan een heus album te werken. Dat wordt John Wesley Harding, Dylans achtste LP. Het grote verschil met die Basement Tapes zit ’m in de teksten. De liedjes in de kelder worden veelal ter plekke bij elkaar gefantaseerd, zijn nonsensicaal, grappig, gedragen ("I Shall Be Released"), vrolijk en zelfs kinderlijk. Voor de teksten van John Wesley Harding is Dylan gaan zitten – daaraan is geschaafd, die zijn al geschreven ruim vóór de opnames – overigens een ongebruikelijke werkwijze voor de bard.

Net als op Blonde On Blonde zijn de teksten nog steeds suggestief en ongrijpbaar, maar óók veel preciezer, kordater en schijnbaar begrijpelijker. “Ik probeer niet teveel woorden te gebruiken,” zegt Dylan in een interview in 1968, “er zitten geen gaten in de versregels. Er is geen opvulling. Elke regel betekent iets.” De versieringen uit liedjes als "Visions Of Johanna" en "Desolation Row" vermijdt Dylan nu – elke metafoor, alle beelden, zijn volgens zijn zeggen functioneel. Maar ook al is de poëzie nu precies, beknopt, af – het blíjft meerduidig.

Het is Kafka. De Kafka die al in 1898 een voorstelling heeft van de literatuur die hij wil schrijven: de werkelijkheid realistisch beschrijven, maar tegelijkertijd als een ‘zwevend niets’, als een duidelijk waargenomen droom, dus als een realistisch waargenomen irrealiteit (het zogeheten Laurenziberg-Erlebnis, dat hij in zijn Aufzeichnungen aus dem Jahre 1920 noteert). En, net als Kafka, schuwt Dylan de verwijzingen naar en het taalgebruik van het Oude Testament niet.

Moeder Beatty Zimmerman bevestigt dat haar Bob in die tijd veel in de Bijbel bladert. Die ligt altijd open, op een standaard in de woonkamer, en Bob “staat constant op, loopt er heen en zoekt weer iets na.” Duidelijke, aanwijsbare Bijbelreferenties zijn hier echter eigenlijk niet. In het boek Jesajah (20 en 21) vinden we een paar beelden terug (de barefoot servant, een paar ruiters, een leeuw en een watchtower), maar zonder verdere relatie met de songtekst. Het is overigens een inspirerend hoofdstuk, kennelijk; het ‘vervolg’ van Harper Lee’s meesterwerk To Kill A Mockingbird, dat in 2015 wordt gevonden, heet Go Set A Watchman - ook al een citaat uit Jesaja 21.

Het verband tussen het Bijbelboek en Harper Lee’s jeugdwerk (het is feitelijk Lee’s eerste werk, het werk waaruit Mockingbird uiteindelijk werd gedestilleerd) is vrij eenvoudig aanwijsbaar. Dat lukt niet met "All Along The Watchtower". Een klik met Kafka, met een verhaal als Der Aufbruch (“Het Vertrek”), is duidelijker:

Ik beval mijn paard uit de stal te halen. De knecht begreep mij niet. Ik ging zelf naar de stal, zadelde mijn paard en besteeg het. In de verte hoorde ik trompetgeschal, ik vroeg hem wat dat te betekenen had. Hij wist van niets en had ook niets gehoord. Bij de poort hield hij mij tegen en vroeg: “Waarheen rijdt mijn Heer?” “Ik weet het niet”, zei ik, “als het maar weg is, weg van hier, almaar weg van hier, alleen zo kan ik mijn doel bereiken.” “Je kent dus je doel”, vroeg hij. “Ja”, antwoordde ik, “ik zei het toch ‘weg-van-hier’ – dat is mijn doel.” “Je hebt geen mondvoorraad mee”, zei hij. “Die heb ik niet nodig”, zei ik, “de reis is zo lang, dat ik toch zal verhongeren als ik onderweg niets vind. Een mondvoorraad zal mij niet kunnen redden. Het is gelukkig een waarlijk ontzaglijke reis.”

Het miniatuurtje illustreert in het klein de magische kracht van Kafka’s langere verhalen en romans. Heldere, eenvoudige zinnen, doorzichtig, toegankelijk taalgebruik, waardoor de geslotenheid van de inhoud in eerste instantie niet doordringt. Het onbehagen kruipt gaandeweg op - iets klopt er niet. Pas bij herlezing valt op: inhoudelijk sluit geen enkele zin logisch aan op de vorige. De knecht begrijpt hem niet? Hij begrijpt “Haal mijn paard” niet? Vreemd. Net zo vreemd als de reactie van de heer dáárop: hij gaat zelf naar de stal. En zo gaat het verder; op de ene ongerijmdheid volgt de andere. De knecht houdt zijn meester tegen en tutoyeert hem, de meester laat zich tegenhouden en geeft nog antwoord ook - en ook dat antwoord spoort weer niet met zijn eigen, volgende antwoord.

Kafka maakt hier tamelijk expliciet wat de premisse is van zijn grote werken: het weglaten van context. We zullen nooit weten hoe en waarom Gregor Samsa in een kever verandert (Die Verwandlung), net zomin als er onthuld wordt waarom Josef K. wordt gearresteerd of waarvan hij wordt beschuldigd (Der Prozeß).

Dylan de Dichter grijpt in deze fase van zijn scheppen naar eenzelfde procedé. Kraakhelder taalgebruik, korte, ongecompliceerde zinnen, maar het narratief is door het ontbreken van context ontoegankelijk, onwezenlijk; als een droom, als een realistisch beschreven irrealiteit.

De joker ervaart de situatie waarin de dief en hij zich bevinden kennelijk als bedreigend, of in elk geval toch onbehaaglijk, maar de context blijft voor de lezer/luisteraar buiten beeld - wij krijgen alleen maar verwarring vergrotende, vermoedelijk metaforische hints over de omstandigheden. Zijn wijn wordt opgedronken door zakenlieden, landarbeiders spitten zijn grond om.

Ook de troostende woorden van de dief zijn in deze werkelijkheid ongetwijfeld relevant, maar voor de lezer extra beklemmend: this is not our fate. “This”? Wat is dit? We zullen het niet weten. De camera zwenkt, in de verte komen twee ruiters aan - of zijn dat de joker en de dief, en begint hier de flash-back?

Anderen vinden wel degelijk Bijbelse verwijzingen (Openbaringen is populair), of kunnen biografisch interpreteren. De zakenlui die zijn wijn drinken zijn dan de platenbonzen die met Dylans verdiensten aan de haal gaan, bijvoorbeeld, de ploegers die ‘in zijn aarde graven’ zijn de artiesten die proberen Dylan te imiteren. En de onvermijdelijke dagboekgravers, die weer iets met Sara, Joan Baez of gerommel met andere vrouwen (de wildcats) eruit weten te wringen. Versregels worden gehusseld op instigatie van Dylan zelf, die in het interview met John Cohen (1968) over deze song zegt: “Here we have the cycle of events working in a rather reverse order” - het derde couplet is dan dus “eigenlijk” het eerste.

Een filmliefhebber wijst op de wel erg toevallige overeenkomsten met de openingsscene van het monumentale The Good, The Bad and The Ugly (Sergio Leone, 1966); daar naderen uit de verte inderdaad twee ruiters, en ja, de wind huilt en een beest (wildcat?) grauwt agressief.

Dave Van Ronk, die Dylan goed kent, al sinds diens eerste stappen in de folkscene van New York, heeft minder illusies: “Na een tijdje kreeg Dylan door dat hij alles kon maken – hij was Bob Dylan en iedereen accepteerde alles wat hij schreef. Dus hij kon zoiets als "All Along The Watchtower" doen, waarvan alleen al de titel fout is: een wachttoren is geen weg of muur, je kunt niet “langs de wachttoren” staan.”

Hetgeen ook wel nieuwsgierig maakt naar de mening van Dave over Kafka’s bekendste parabel Vor dem Gesetz, uit de roman Der Prozeß (1925). Daarin wacht een volhardende plattelander jaren en jaren ‘voor de Wet’, want een onvermurwbare poortwachter kan hem ‘nog niet’ toelaten.

Waarschijnlijk vindt meneer Van Ronk alleen al de titel fout; “je kunt niet ‘voor de Wet’ staan.”

Dylans toonzetting en instrumentatie zijn perfect. Drie akkoorden (in het ongecompliceerde schema Am-G-F), drums, bas en een gitaar en een onheilspellende, lugubere harmonicapartij. Net als de tekst belooft de muziek een climax, een alles verklarende apotheose, die net als in de tekst nooit komt.

De meeste covers, en dat zijn er véél, bezwijken onder de spanning en monden wél in een climax uit, brengen kunstmatige spanningsbogen aan (het stapsgewijs toevoegen van instrumenten en melodielijntjes per volgend couplet is bijzonder populair), maken een vertellende symfonie ervan.

Niks mis mee overigens - "All Along The Watchtower" is onverwoestbaar, elke cover heeft wel een aantrekkingskracht. Als niet op emotioneel, dramatisch niveau, dan toch op zijn minst op fysiek gebied: het is een geliefde meeswinger en headbanger.

Multi-inzetbaar ook, blijkbaar. De song wordt in tientallen films gebruikt, geciteerd in literatuur, kranten en in graphic novels, duikt op in videogames (in Ghost Recon, Just Cause 3 en in Mafia III, bijvoorbeeld), de versie van Hendrix is samen met Creedence’s "Fortunate Son" onvermijdelijk in Vietnamdocumentaires, het lied en de liedtekst spelen een sfeer- of zelfs dialoogsturende rol in televisieseries als Lucifer, The Young Pope en vooral Battlestar Galactica en het is al een halve eeuw een klassieker die honderden, nee duizenden keren is gecoverd; van de Olympus (U2, Clapton, Neil Young) via de Toren van Babel (de song is in elke denkbare taal vertaald) tot aan de schoolbandjes in de fietsenkelder: iedereen die een gitaar kan vasthouden is wel eens bezweken.

Dylan kort #1267

Bob Dylan en band gaan over een maand op tournee door Amerika. Voor data, zie hier. [met dank aan Bart]
Rick de Gier in VPRO Gids van vorige week n.a.v. aandacht voor singer-songwriter Marike Jager in Nooit Meer Slapen: "Er is een grote markt voor emotionele liedjes over ouderschap. Kijk op YouTube maar eens naar de lyrische reacties op nummers als 'Beautiful Boy' van John Lennon, 'Forever Young' van Bob Dylan of 'Glory' van Jay-Z. Daarmee is echter niet gezegd dat al die songs muzikaal tekstueel nou zo geweldig in elkaar zitten; doorgaans hebben ze een akelig hoog Hallmarkgehalte." [met dank aan Herman]
Boek: "Hoe te leven met Bob Dylan?", zie hier.
De taal van ruimte met twee keer "Masters Of War" - niet Dylans origineel, maar een cover, rond 26 en 31 minuten. [met dank aan Alja]

aanvulling 16:00 uur:
Hans F. Marijnissen: Op de website van Meander: "Als je als dichter voor je nieuwe, nog niet gepubliceerde bundel een regel uit een lied van Bob Dylan gebruikt, zet dat de toon voor de woorden die erna komen. Hans F. Marijnissen kent de betekenis." Zie hier. Elders op de website van Meander wordt duidelijk dat het gaat om een citaat uit "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" en dat het gaat om de bundel Overwegen en handelen die begin 2020 moet verschijnen. Zie hier. [met dank aan Alja]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #111

De film American Pastoral (2016) van regisseur Ewan McGregor. [met dank aan John]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #110

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #109

Kledingwinkel in Almere

Geen wonderbare opstanding, maar wel van de lijkwaden ontdaan - door Hans Altena

Beste Tom, hier mijn impressie van de nieuwe Infidels:

Geen wonderbare opstanding, maar wel van de lijkwaden ontdaan

Oh wat kwam dit album destijds binnen bij me, en ik was niet de enige die dit ervoer. Eindelijk weer van begin tot het eind op een Dylanplaat om de oren worden geslagen met teksten die je naar adem deden happen. Bovendien was er sprake van zeer professioneel musiceren en toch zat er, mede door Mick Taylor en de zang, de rauwheid in die ooit het handelsmerk was van de Bard. Okay, het ritmetandem was typisch jaren tachtig, maar in vergelijk met andere acts uit die tijd klonk het niet half zo steriel, en die twee reggea-grootmeesters swingden wel. Knopfler, niet echt mijn type gitarist, hij legde zeker steengoede licks neer. Jammer een beetje dat het geluid van achter een gordijn leek te komen, ik weet het aan die domme nieuwe manier om digitaal op te nemen, en ik bleek niet ongelijk te hebben, vooral de keyboards leden eronder.
En toen kwamen de bezwaren… We lieten Infidels langzaam vallen als een vriend waarover we verkeerde dingen hoorden in de roddels. Dat ene rete rockende nummer, ging dat over Israël? Toch weer een ééndimensionale preek? Maar dan toch met prachtige beelden dit keer. Niettemin, de Palestijnen, daar hadden we meer sympathie voor gekregen, en die kwamen er bekaaid af. Nu met de dreiging van Iran zijn we niet meer zo overtuigd van hoe het zit, en klinkt het minder kortzichtig, deze verdediging van de rechten van de Joden om daar te leven, hoewel hun leider abject is, destijds smaakte het zuur, de strekking van dit sterke lied. En verdorie, het kwam boven water dat onze held het andermaal had gepresteerd een paar van de beste songs van de elpee af te halen om die te vervangen door "Union Sundown". Velen vonden die protestsong belachelijk en bovendien zaten er nogal moderne effecten in, een doodzonde voor de puristen. Ik had daar geen last van, en de boodschap onderschreef ik ook nog eens, ze zou zeer profetisch blijken. De neoliberale mondialisering waar de armen de lasten van dragen en de rijken van profiteren, wordt hier indringend bezongen. Maar vanaf het moment dat er opnamen opdoken van "Foot of Pride" en "Blind Willie McTell", begon bij velen van de fans het knarsetanden, en toen ik de bootleg Outfidels te pakken kreeg, die de oorspronkelijke versie bevatte van Infidels, zoals producer Mark Knopfler die had beoogd, met die door Dylan dus afgedankte meesterwerkjes erop, had ik geen behoefte meer aan de officiële uitgave, al klonk die een stuk helderder. Ze verpieterde in mijn verzameling.
En nu is er na lang wachten een remaster op vinyl. Niet een ware remix helaas, en evenmin met de in dit geval zo begeerde bonussen. Om het nog wat minder feestelijk te maken, terwijl het is gemasterd door SST, een uitstekende mastering unit, het is geperst bij het Franse OMP, dat de laatste tijd uitblinkt door non-fill issues en andere gebreken, en ja, mijn exemplaar heeft die eveneens in lichte mate, maar zo gering dat ik hem niet durf terug te brengen, uit angst voor een slechtere persing… Is het ze evenwel gelukt een mooiere Infidels neer te zetten? Jazeker! Dat gezegd, je moet net als bij Empire Burlesque geen wonderen verwachten.
Het belangrijkst is dat er ruimte is gecreëerd, de studio ambiance komt uit de verf waar voorheen geen adem zat tussen de instrumenten. De gitaren klinken duidelijker en natuurlijker, vooral de solo’s van Knopfler en Micks slide partijen, mooier in contrast met elkaar en gedetailleerder. De bas is geprononceerder en met meer dynamiek, het bewijst dat Robbie Shakespeare wel degelijk een uitstekende keuze was, want hij blijkt nu heerlijke loopjes neer te zetten. De keyboards zijn beter hoorbaar en echt deel geworden van het spectrum, in plaats van achtergrond geruis. De stem is door deze keuzes minder op de voorgrond, maar wel bevrijd van het geïsoleerde, en met een grote winst aan nuance, wat zing Bob hier prachtig, helemaal niet levenloos zoals werd beweerd, ofschoon ik zijn oorspronkelijke zang op Outfidels nog spannender vind. De drums blijven digitaal, maar zijn toch van meer leven voorzien, er is minder sprake van doffe klappen, de ingenieuze variaties en percussieve finesses treden aan het licht.
Welke songs profiteren het meest? "Sweetheart Like You", "Neighborhood Bully", "Union Sundown", "I and I", "Don’t Fall Apart On Me Tonight". "Man Of Peace" en "License To Kill" winnen het minst, vooral bij het eerste nummer blijven de solo’s onderbelicht. "Jokerman" bewijst nog meer hoe geniaal de muzikanten hier op elkaar inspelen, maar die song klonk al prima.
Jammer is dat er geen songteksten zijn bijgevoegd en de sukkels hebben het vinyl weer eens in een schade aanbrengende papieren beschermhoes gedaan, dezelfde als destijds, met op de achterkant de reclame voor andere platen van Dylan, hoe goedkoop en overbodig. Evenmin is er enige informatie over de remaster.
Ondertussen, ik ben ontzettend blij met deze nieuwe uitgave, ik heb mijn liefde voor het album teruggevonden, want wanneer je niet kijkt naar wat je mist, zie je een artistiek hoogtepunt, een verzameling ijzersterke songs die naadloos bij elkaar horen, thematisch en qua sfeer. Ik zal Outfidels en Infidels voortaan even vaak draaien.

Groet hans altena

aantekening #7187

In het boek Mijn benul van Jan Hanlo (1912 - 1969) staat op bladzijde 224 het volgende deel van een zin: "Liefde, haat, ambitie, nijd - abstracte zaken - bestaan zeer zeker, al zijn ze niet te fotograferen".
Mijn hersens schakelen bij het lezen van die woorden gelijk naar Bob Dylans song "Dignity":

Someone showed me a picture and I just laughed
Dignity never been photographed

Natuurlijk bestaat de link tussen de woorden van Jan Hanlo en Bob Dylan alleen in het hoofd van de persoon die met beide bekend is. Bob Dylan heeft Jan Hanlo niet gelezen en Jan Hanlo heeft Bob Dylans "Dignity" nooit gehoord.

Ander voorbeeld:

In de dichtbundel Moulin-Rouge (1971) van Leopold M. van den Brande staat een gedicht met de titel "Blues falling down like hail". Min of meer hetzelfde is te vinden bij Dylan in "Nettie Moore":

Blues this morning falling down like hail
Gonna leave a greasy trail

En ook nu is wel zeker dat Bob Dylan niet bekend is met de dichtbundel van Leopold M. van den Brande en dat Leopold M. van den Brande niet bekend was met Dylans "Nettie Moore" op het moment dat hij dit gedicht schreef (misschien hoorde hij later wel "Nettie Moore"... Geen idee).

De overeenkomst tussen de regel in het gedicht van Van den Brande en in de song van Bob Dylan is echter makkelijk te verklaren: beide vonden de regel in Robert Johnsons "Hellhound On My Trail": 

I got to keep movin', I got to keep movin'

Blues fallin' down like hail, blues fallin' down like hail

Hmmm-mmm, blues fallin' down like hail, blues fallin' down like hail

Dat roept dan gelijk weer de vraag op of er voor de overeenkomst tussen de zinsneden van Jan Hanlo en Bob Dylan ook een (mogelijke) bron aan te wijzen is. Ik heb 'm nog niet gevonden.

~ * ~ * ~ * ~

In februari 1986 nam Bob Dylan, samen met Tom Petty & The Heartbreakers, en een koortje bestaande uit Debra Byrd, Queen Esther Marrow, Madelyn Quebec, Elisecia Wright en Stevie Nicks het nummer "Band Of The Hand" op voor de soundtrack van de gelijknamige film van Michael Mann. 

"Band Of The Hand" is een lekker nummer, niet groots, maar aangenaam. Een oorwurm. De gelijknamige film is een draak. Ergens eind jaren negentig, schat ik, werd de film op televisie uitgezonden. Ik nam de film op en keek. Niet om door te komen, die film. Na het bekijken nam ik me dan ook voor dit nooit meer te doen.

Doorspoelen naar 2019, ergens aan het begin van dit jaar vond ik bij een kringloopwinkel de film Band Of The Hand op dvd. Voor een euro kon ik die film toch niet laten liggen. Ik keek de film niet, de dvd belandde in de kast en verdween daarmee uit mijn gedachten.

Eerder deze week stuitte ik bij het opruimen op deze vergeten dvd. Vanochtend heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de dvd in de speler geschoven. Niet om de hele film te bekijken - ik kijk wel uit - maar om te kijken of mijn geheugen goed is. Ik herinner mij dat Bob Dylans "Band Of The Hand" helemaal aan het begin van de film te horen is.

Dat bleek te kloppen, maar toch klopte er iets niet. De versie van "Band Of The Hand" die aan het begin van de film te horen is, is niet identiek aan de versie van dit nummer dat op de soundtrack te vinden is. Allereerst heeft de filmversie een langer instrumentaal intro. Daarnaast zijn de achtergrondzangeressen uit de mix verdwenen en daarmee de tekstregels "It's hell time, man" en "Band of the hand".

Nieuwsgierig geworden of het nummer toevallig ook tijdens het rollen van de credits aan het eind van de film te horen is, heb ik de film vooruit gespoeld en inderdaad is "Band Of The Hand" ook te horen aan het eind van de film, dit keer wel in de van de soundtrack bekende mix.

Ik heb gelijk maar even de single "Band Of The Hand" uit de kast gehaald en gedraaid. Lekker nummer.

~ * ~ * ~ * ~

Twee cd's waar Bob Dylan niet op te vinden is, maar die ik iedere Dylan-liefhebber toch kan aanraden zijn Blow Your Pants Off van Jimmy Fallon en History van Loudon Wainwright III. 

Op Blow Your Pants Off staat "Bob Dylan sings 'Charles in Charge'", een niet onaardige Dylan-parodie. 

Echt geestig is "Talking New Bob Dylan" van Loudon Wainwright III dat op History staat. Wainwright schreef dit nummer voor Dylans vijftigste verjaardag. In dit nummer neemt Wainwright niet alleen Dylan, maar ook de lange rij "New Bob Dylans", zoals Bruce Springsteen, John Prine en Wainwright zelf, op de hak.

~ * ~ * ~ * ~

De liner notes van het album Live... In Dinky Town van Michael Weston King: 

A few months ago my son come to stay and brought with him a video of a Bob Dylan documentary that he'd recorded from the Discovery Channel. In the same way that all those Beatles documentaries start with a grainy black and white shot of the River Mersey and the Liverpool Docks, this started with some old footage of Hibbing, Minnesota from the late '40s / early '50s, aiming to give us some form of idea of the streets that the young Robert Zimmerman used to walk. As the film flickered and sped up the cars and the people seemed to be from a bygone era. The narrator's booming voice told the story of this dull little town and how Dylan's parents had moved there so that Abe, Dylan's father, could join his brothers in their furniture and appliance business.

He also told of an area called Dinky Town... the bohemian quarter of Hibbing, where the teenage Bob would go and hang out, fascinated by the varied and outrageous charcters that frequented that part of town... musicians, actors, drunks, protitutes, pushers and peddlers, the down and outs, the dreamers and the damaged. Hibbing may have been dull but down in Dinky Town it was a different story.

Now I have never been tot "Bobs" Dinky Town, I've never been to Hibbing, Minnesota but as I have zig-zagged my way across Europe and parts of America I have come across many "Dinky Towns". I've performed in them, got lost in them, got drunk in them, even got thrown out of one or two of them... and all the songs on this album were recorded in them.

~ * ~ * ~ * ~

Maak er een mooie, Dylaneske dag van.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #108

Het Italiaanse puzzelblaadje Settimana Sudoku van de week van 24 augustus 2019.
[met dank aan Willem]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #107

[met dank aan Leo]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #106

Na aanleiding van "Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #100" ging Hans op zoek naar shirts met de tekst "Going, Going, Gone". Hij vond tot zijn verbazing meerdere exemplaren. Hieronder twee voorbeelden. [met dank aan Hans]

Luister, ik doe je na - toegift #7

Zoals er waarschijnlijk nooit een eind zal komen aan de eindeloos stroom covers van Dylan-songs, zal ik er ook geen eind komen aan de serie "Luister, ik doe je na".

YouTube
Kort na het plaatsen van "Luister, ik doe je na - toegift #6" ontving ik twee e-mails met een tip over een cover.
[2 covers, totaal: 870]
Paul noemt de versie van "Forever Young" van Diana Ross "'Bijzonder' (kuch kuch)" (luister hier). Ik vind dat hij nog vriendelijk is voor mevrouw Ross.
Hennie wees mij op "Ring Them Bells" door Sarah Jarosz, een voor mij nog onbekende jongedame die Diana Ross in het stof achterlaat. Een mooie versie van "Ring Them Bells" waarvan ik blij ben dat ik 'm gehoord heb. (luister hier) Toch doet het beluisteren van deze versie mij vooral ook verlangen naar het beluisteren van het origineel, dat maakt dat dit voor mij geen eindlijst-cover is. Na lang dubben zet ik 'm wel op de twijfellijst.
[met dank aan Paul en Hennie]

Bijna vast onderdeel van de serie "Luister, ik doe je na" is inmiddels Jerry Garcia / Grateful Dead.
Grateful Dead - 30 Trips Around The Sun
[1 cover, totaal: 871]
"Visions Of Johanna" gespeeld tijdens een concert op 21 februari 1995, het is de afsluitende track van een vier cd's tellende boxset. Helaas stijgt het niet boven "aardig" uit.

Jerry Garcia Band - Shining Star
[1 cover, totaal: 872]
Deze dubbel-cd bevat een niet onaardige versie van "Positively 4th Street", maar zo goed als de Keystone-versie van dit nummer door Garcia is dit zeker niet, helaas.

Ane Brun - Leave Me Breathless
[2 covers, totaal: 874]
De Noorse zangeres met de magistrale stem Ane Brun heeft voor haar album Leave Me Breathless twee nummers van Bob Dylan opgenomen: "Girl From The North Country" en "Make You Feel My Love". Geen onaardige covers, maar Brun is beter wanneer ze haar eigen composities zingt. Deze covers zijn net wat de zoetsappig.

Golden Earring - Love
[2 covers, totaal: 876]
In 1995 brengt Golden Earring een album vol covers uit. Twee van de dertien songs op dit album zijn van Bob Dylan: "This Wheel's On Fire" en "Ballad Of A Thin Man". De eerste van de twee covers is niet onaardig, maar ook niet meer dan dat. Met "Ballad Of A Thin Man" slaat Golden Earring de plank echter volledig mis.

Take What You Need; UK Covers of Bob Dylan Songs 1964 - 69

[22 covers waarvan 7 eerder besproken, totaal: 891]
Holy Mozes! Wat is er een boel zooi op de markt gebracht!
De enige muzikanten die nog enigszins iets te pruimen weten te brengen op dit album zijn Julie Felix met "One Too Many Mornings" en Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity met "I Am A Lonesome Hobo" en heel, heel misschien ook nog Joe Cocker met "Just Like A Woman". Niets voor een van de lijsten op deze cd, veel om nooit meer opnieuw te beluisteren.
Next!

Madeleine Peyroux - Careless Love
[1 cover, totaal: 892]
Op dit album brengt Peyroux een beetje jazzy versie van Dylans "You're Gonna Make Me Lonesome When You Go" en het werkt. Iets in mij zegt dat ik dit ergens eerder heb gehoord, maar ik kan niet thuisbrengen waar.
Net geen eindlijst, maar zeker twijfellijst. Mooie cover.

Blowin' In The Wind; A Reggae Tribute To Bob Dylan
[12 covers, totaal: 904]
Bob Dylan-songs met een reggae-sausje, werkt dat? Ik herinner mij een eerder album vol Dylan-covers door reggae-artiesten, geen succes. Blowin' In The Wind bevat 12 covers van verschrikkelijk tot verrassend aardig. In die laatste categorie vallen "Silvio" door Mello en "The Mighty Quinn" door The Reggae Rockers featuring Sugar Black and Bigga Staar.
Geen lijstmateriaal, al kan ik me wel voorstellen dat ik deze twee covers nog wel eens draai.

Ernst Langhout & Johan Keus - Dylan yn it Frysk 2
[11 covers, totaal: 915]
De eerste cd met Dylan-covers in het Fries door Ernst Langhout & Johan Keus besprak ik al eerder. Dit tweede deel is in mijn oren sterker dan de eerste cd. "Krekt as in frommes" (Just Like A Woman) is aardig, "Foar altiid jong" (Forever Young) ontlokt bij 'mevrouw Tom' een positieve reactie en terecht. En ook "It is swier waer dat oer ús komme sil" is niet onaardig.
Helaas bevat het album ook enkele blunders, zoals "Harlekyn" (Jokerman) en "Rôljend as in stien" (Like A Rolling Stone). De grootste missers sluiten de cd af: "Unwennigens blues" (Subterranean Homesick Blues) en "Tiid ferrint stadich" (Time Passes Slowly) laten alle sympathie die ik met dank aan de positieve uitschieters voor dit album had gekregen verdampen.
Gauw de cd-speler terug dirigeren naar "Krekt as in frommes" en daarna "Foar altiid jong". Geen lijstmateriaal, helaas.

In Frysk earbetoan oan Bob Dylan; Dylan in het Fries
[12 covers, waarvan 1 geen echte cover, totaal: 926]
Meer Dylan in het Fries. "Fixin' To Die" - op deze cd gebracht door Tsead Bruinja - is geen nummer van Bob Dylan, die sla ik over.
Ik herinner mij de gelijknamige documentaire jaren geleden gezien te hebben. Ik vond toen de gebrachte covers ver onder de maat, stuk voor stuk. Bij het opnieuw beluisteren van deze nummers, dit keer op cd, denk ik daar niet anders over.
Oké, "Foar Altiid Jong" door wederom Langhout & Keus is wel aardig. Dat geldt ook voor "Bring my nei de himmeldoar" (Tryin' To Get To Heaven), maar dan heb je het ook wel gehad. Geen cd om vaker te beluisteren.

Klaassen & Van Dijk - Live Op De Parade
[8 covers, totaal: 934]
In "Luister, ik doe je na - toegift #1" schreef ik over het album A Slice Of Dylan van Klaassen & Van Dijk. Live Op De Parade telt acht covers, opgenomen op 14 augustus 2016.
Vier van de acht nummers op dit album zijn niet te vinden op A Slice Of Dylan: "Everything Is Broken", "Just Like A Woman", "All Along The Watchtower" en "Knocking On Heaven's Door".
"Sweetheart Like You" is, net als op A Slice Of Dylan, een positieve uitschieter.

Herman van Veen - Herman van Veen II
[1 cover, totaal: 935]
Herman van Veen doet "Ik wil jou" (I Want You). Kromme tenen, heel erg kromme tenen.

Eric Andersen - The Street Was Always There
[1 cover, totaal: 936]
Eric Andersen is een goede muzikant die mooie dingen heeft gedaan, maar zijn versie van "A Hard Rain's A-Gonna Fall" hoort daar helaas niet bij.

A Tribute To Today's Best Songwriters
[11 covers waarvan 5 eerder besproken, totaal: 942]
Voor deze door Reader's Digest vijf cd's tellende tribute cd voor songwriters als Lennon & McCartney, Elton John, Andrew Lloyd Webber en Bob Dylan hebben de samenstellers de meest zeikerige versies van bekende nummers uitgekozen, zo lijkt het. De zes niet eerder besproken Dylan-covers op deze cd zijn:

Judy Collins - "Blowin' In The Wind"
Arthur Greenslade en zijn orkest en koor - "If You Gotta Go, Go Now"
Judy Collins - "The Times They Are A-Changin'"
The Turtles - "It Ain't Me, Babe"
Jaki Graham - "If Not For You"
Arthur Greenslade en zijn orkest - "The Mighty Quinn"
Jaki Graham - "Farewell Angelina"

Ik kan kort zijn: het werkt op de lachspieren (Arthur Greenslade) of op de zenuwen (de rest).

Volgens mij is er niet eerder een aflevering van "Luister, ik doe je na" geweest waarbij ik zo weinig songs aan de eind-  en twijfellijst heb toegevoegd.
Nou maar hopen dat ik in de komende maanden wat betere covers weet te vinden zodat ik een volgende aflevering van "Luister, ik doe je na" positiever kan afsluiten.

eindlijst:
The Band - "When I Paint My Masterpiece"
Wilco & Fleet Foxes - "I Shall Be Released"
Guy Davis - "Sweetheart Like You"
Suzzy & Maggie Roche - "Clothes Line Saga"
Martin Simpson - "Highway 61 / Highway 61 Revisited"
Develish Doubledylans - "Shot Of Love"
Michael Moore Trio - "Sign On The Window"
Merl Saunders and Jerry Garcia - "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" [3 versies: 2x Keystone 1973 en Garcia Plays Dylan]
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - "Positively 4th Street"
Jim James & Calexico - "Going To Acapulco" [gouden ster]
The Band - "I shall Be Released"
The Band - "Long Distance Operator"
Oh Susanna - Billy 4"
Odetta - "Long Ago, Far Away"
Odetta - "Long Time Gone"
Grateful Dead - "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry"
Jerry Garcia Band - "Simple Twist Of Fate" (1 maart 1980)
Fairport Convention - "Dear Landlord"
Jeff Buckley - "Just Like A Woman" (Live at Sin-é-versie)
Tom O'Brien - "Tomstone Blues"

twijfellijst:
The Low Anthem - "Dignity"
Ramblin' Jack Elliott - "Don't Think Twice, It's All Right" [The Ballad of Ramblin' Jack]
Articolo 31 - "Come Una Pietra Scalciata (Like A Rolling Stone)"
Patti Smith - "The Wicked Messenger"
Odetta - "Paths Of Victory"
Robert Deeble with Mandy Troxel - "Boots Of Spanish Leather"
Billy Goodman - "Billy 1"
Tim O'Brien - "Subterranean Homesick Blues"
Peter, Paul and Mary - "Blowin' In The Wind"
Jeff Tweedy - "Simple Twist Of Fate"
Willie Nelson & Calexico - "Señor (Tales Of Yankee Power)"
Antony & The Johnsons - "Knockin' On Heaven's Door"
Richie Havens - "Just Like A Woman" [versie van Mixed Bag]
Neville Brothers - "With God On Our Side"
The Band - "Tears Of Rage" (2 versies)
Salomon Burke - "Stepchild"
Pete Seeger - "Masters Of War"
Odetta - "Masters Of War"
Grateful Dead - "Queen Jane Approximately"
Eddie Vedder - "Masters Of War"
Jerry Garcia Band - "When I Paint My Masterpiece"
Jerry Garcia Band - "Simple Twist Of Fate" (28 februari 1980)
Julia Haltigan - "Boots Of Spanish Leather"
Fairport Convention - "Si Tu Dois Partir"
Fairport Convention - "Down In The Flood"
Wyclef Jean - "Knockin' On Heaven's Door"
Show Of Hands - "Is Your Love in Vain?"
The Black Crowes - "Rainy Day Women #12 & 35"
Sarah Jarosz - "Ring Them Bells"
Madeleine Peyroux - "You're Gonna Make Me Lonesome When You Go"