Volgens die andere gedachte ligt de bron voor Bob Dylans “I And I” niet op Jamaïca, maar in Tanger, Marokko. In 1965, bijna twintig jaar voor hij “I And I’ schreef, wijst Bob Dylan al op die Tanger-bron.
Op de coverfoto van het album Bringing It All Back Home, op de schoorsteenmantel achter Bob Dylan staat een klein, roze boekje. Het is het literaire tijdschrift Gnaoua, samengesteld door Ira Cohen, woonachtig in Tanger. De eerste bijdrage die de lezer bij het openslaan van dit tijdschrift tegenkomt is “Pry Yourself Loose And Listen” van William S. Burroughs.
Dat Burroughs’ schrijven van invloed is geweest op Dylans schrijven staat voor mij onomstotelijk vast. Dat wist ik al voor ik aan het schrijven van Dylan & de Beats begon, dat weet ik nog zekerder nu het schrijven aan Dylan & de Beats is gedaan.
En ook Dylans “I And I” is mogelijk beïnvloed door William Burroughs.
In “Pry Yourself Loose And Listen” schrijft Burroughs: “I said to 'I&I' - ('Inmovable and Irresistible') - 'This is a burning planet - Any minute now the whole fucking shit house goes up.'”
Is het mogelijk dat Bob Dylan zijn “I And I” niet bij de rastafari, maar in Gnaoua vond? Het is zelfs heel goed mogelijk. Is Dylans “I And I” – net als bij Burroughs – dan kort voor “Inmovable and Irresistible”? Nee, dat denk ik niet.
Als dan eenmaal de gedachten spelen met de mogelijkheid van een invloed van Burroughs’ “Pry Yourself Loose And Listen” op Bob Dylans “I And I”, dan gaan er meer overeenkomsten opvallen.
Zo is er de overeenkomst tussen Burroughs’ “This is a burning planet - Any minute now the whole fucking shit house goes up.” In “Pry Yourself Loose And Listen” en Dylans “The world could come to an end tonight” in “I And I”.
Of wat te denken van Dylans steeds weer terugkerende regel in “I And I”: “One says to the other, no man sees my face and lives” en William Burroughs – hoe zal ik het noemen, bijnaam? – nee, geuzennaam: “El Hombre Invisible”, de man die niet gezien kan worden.
In mijn kop kan dit geen toeval zijn. In “I And I” is de invloed van William Burroughs – net als de invloed van de rastafari - zichtbaar, maar ondanks (of misschien wel dankzij) die invloed is “I And I” bovenal een Dylan-song in optima forma.
3 opmerkingen:
Heel goed dat je wijst op deze tweede, naast die van de Rastafari, al veel langer spelende invloed van Burroughs op Dylan bij het schrijven van dit pracht lied! Het is niet voor niks dat Dylan tegenover Allen Ginsberg in 85, bij het samen beluisteren van het nieuwe album Empire Burlesque, vraagt naar Burroughs en en passant verklaart dat hij ieder woord gelooft dat deze man heeft geschreven! En veel van de sfeer van dit lied vind ik terug in Place of the Dead Roads van Burroughs, dat dan ironisch genoeg waarschijnlijk pas verscheen toen I & I al geschreven was...
groet hans altena
... maar als nuancerende toevoeging bij mijn instemming, no man sees my face and lives is wat JHWH zegt tegen Mozes, dat koppelen aan El Hombre Invisible, de geuzenaam die verwijst naar de verdwijntruc van Burroughs om te ontkomen aan de controle van buitenaf, is een grote sprong, hoewel die in het dubbelzinnige universum van Dylan wel degelijk vaak wordt gemaakt...
nogmaals groet, hans altena
Dank voor je reactie Hans. De sprong van El Hombre Invisible naar No man sees my face and lives is inderdaad groot. Die connectie is er vooral in mijn kop, ontstaan doordat er die andere associatie is tussen Burroughs en "I And I".
Ik denk niet dat het of - of moet zijn, eerder en - en: Dylan vond inspiratie voor "I And I" zowel bij rastafari als bij Burroughs.
Tom
Een reactie posten