Quit Your Lowdown Ways (1962) door Jochen

Quit Your Lowdown Ways (1962)

Drie jaar lang, van mei 2006 tot en met april 2009, is Dylan de gastheer van het radioprogramma Theme Time Radio Hour, een wekelijkse show die via Sirius XM Satellite Radio te beluisteren is. De legende krijgt de vrije hand en dat pakt erg goed uit: het is een prachtig programma. Binnen het kader van een wekelijks veranderend thema (“Zomer”, bijvoorbeeld, of “Tranen”) zorgt Dylan voor een zeer onderhoudend uur, geënt op de voorstellingen die we van een late-night jaren ’50 programma hebben, ongeveer zoals die door Donald Fagen op de hoes van The Nightfly verbeeld is. Cultuurhistorisch zijn de muziekkeuzes uiteraard onberispelijk, verrassend en spannend, maar minimaal de helft van de aantrekkingskracht zit in de praatjes tussendoor. Dylan klinkt als de voice-over van een Sam Spade-film, gromt anekdotes, deelt obscure weetjes, mompelt oubollige mopjes, verklapt geheime recepten voor barbecuesaus, geeft huishoudelijke tips, ontvangt gasten als acteur John Cusack en muziekcollega Tom Waits, en is bovenal stijlvol, cool en geestig.

Een bonus voor de Dylanfans is het inzicht dat gewonnen wordt. In bijna elke show zit wel een aha-momentje, een flits van herkenning: Dylan schroomt niet om díe plaatjes te draaien, waaruit hij voor zijn eigen songs leent, of die hem op z’n minst flink inspireren. Soms is het alleen maar de sound of de sfeer. Modern Times, vooral, maar van een “Stardust” van Hoagy Carmichael, bijvoorbeeld (in aflevering 52, “Young And Old”) valt zomaar een lijntje naar “Born In Time” te trekken. Dan is het weer een melodieflard en vaker nog herkennen we tekstfragmenten. “High Water Everywhere” van Charley Patton is natuurlijk een open deur, maar verrassend is dan “Brain Cloudy Blues” van Bob Wills and his Texas Playboys (1946). Op zich is dat nummer net zo afgeleid van Kokomo Arnolds “Milk Cow Blues” (1934) als Dylans “Quit Your Lowdown Ways”. Dylan heeft zelfs meer regels intact gelaten – het hele derde couplet komt bijna letterlijk terug in het eerste couplet en in het refrein van “Quit Your Lowdown Ways”:

Now you can read out your handbook, preach out your Bible, 
Fall down on your knees and pray the good Lord to help you
Because you going to need, you going to need my help some day
Mama, if you can't quit your sinning please quit your lowdown ways

Van Bob Wills kopieert Dylan dan vooral de manier waarop. De übervrolijke, tegen jodelen aanschurkende sprongen naar de kopstem, waardoor het lied zo’n vreemde eend is in zijn repertoire, zijn een handelsmerk van de King Of The Western Swing. Bob Wills’ eigen cover van “Milk Cow Blues” zal overigens wel Dylans bron geweest zijn – die is eind jaren ’50, begin jaren ’60 eenvoudiger te vinden dan Kokomo Arnold. In datzelfde lied valt dan ook de regel Don’t the sun look good going down op: die krijgt een plek in de voorloper van It Takes A Lot To Laugh, “Phantom Engineer” en überhaupt is de catalogus van Bob Wills and his Texas Playboys een goudmijntje waaruit Dylan graag lijkt te putten. In Theme Time vindt de gastheer maar liefst acht keer een excuus om een plaatje van de Texaanse held te draaien (alleen George Jones steekt daarbovenuit, met negen hits) en daarbij kijkt de Dylanfan wel vaker op. Januari ’07 staat Wills’ versie van “Corrine Corrina” op de rol, dat Dylan voor zijn eigen “Corrina, Corrina” destijds gehusseld heeft met een paar songs van Robert Johnson (op Freewheelin’) en een half jaar daarvoor draait hij “New San Antonio Rose”, waarin we horen van wie Dylan geleerd heeft om de naam van die stad als San Antone uit te spreken en het in één adem met The Alamo te noemen, zoals hij later in “Brownsville Girl” zal doen.

“Quit Your Lowdown Ways”, dat hij ook voor zijn doorbraak The Freewheelin’ Bob Dylan (1963) opneemt, zal hij weer verwerpen (en pas veertig jaar later, op The Bootleg Series 1-3 openbaren). De jonge Dylan voelt wel aan dat dat gejodel wat al te mal is, niet past bij de inhoud van de kwaadaardige, onverzoenlijke tekst, noch bij de rest van de LP. Hij verwerpt het lied meteen radicaal; vóór die Columbia-opname heeft hij het maar één keer live gespeeld, daarna volgt enkel nog een Witmarkopname, om de auteursrechten in veiligheid te brengen. Slim, want Peter, Paul and Mary pikken het op voor hun hitalbum In The Wind (1963), dat meer dan een miljoen exemplaren zal verkopen. Die versie, de eerste cover van het nummer, is nog sneller dan Dylan. Het trio trekt zich weliswaar meer aan van de tekst, maar laat verder toch ook geen spetterende indruk achter; hiervoor zijn Peter, Paul and Mary toch echt iets te beschaafd. Ze hebben nu eenmaal zo’n harmoniezoekende, conflictmijdende uitstraling - en dat rijmt slecht met de rancuneuze, hatelijke monoloog van de gekwetste minnaar die hier zijn geliefde afdankt. Dat verwijt kun je in extremis The Hollies ook maken, die zich op hun pijnlijke Hollies Sing Dylan (1969) schuldig maken aan een soort auditieve massaverkrachting, met een James Last-achtige Lowdown als een van de prominentere slachtoffers. Curieus is voorts de verwerking van het lied (en zeven andere Dylansongs uit de Bootleg Series) in het ballet Moonshine van choreograaf Christopher Bruce. Een aardige, maar inmiddels flink gedateerde poging van George Edwards & Friends (op If You’re Ready!, 1966) is in ieder geval nog onderhoudend, maar pas bij Dylans favoriete interpretator, Manfred Mann, begint het weer te kloppen.

Als Dylan bij een persconferentie in San Francisco, december ’65, gevraagd wordt wie aan zijn songs het meeste recht doet, verklaart hij onomwonden: “Manfred Mann. Ze hebben er een stuk of drie, vier gedaan. Elke keer precies in de context van hetgeen de song wilde zeggen.”
Dat publiekelijke compliment verlamt Manfred niet. Hij  gaat lekker door met zijn Dylancovers en inderdaad, hij schiet vaak raak. “Quit Your Lowdown Ways” neemt hij in 1975 op, met zijn Earthband, maar deze keer lijkt ook Mann zelf niet helemaal overtuigd. Aanvankelijk wordt het nummer alleen als een bonustoevoeging op de Amerikaanse persing van Nightingales & Bombers geplaatst en pas een kwart eeuw later, bij een geremasterde heruitgave op CD, mag ook de rest van de wereld deze versie horen. Die is in ieder geval superieur aan de andere covers. Het tempo is, terecht, vertraagd, de blues-stomp keert terug en Mann voegt een passende, dreigend dalende baslijn toe. Zijn eigen reserves zijn echter ook wel begrijpelijk; hij propt helaas vrij overvloedig bliepjes en frutsels in de begeleiding.
De definitieve versie is dus nog steeds, ruim vijftig jaar na dato, niet verschenen. Idealiter verrast de meester zelf ons ooit nog ‘s met een herinterpretatie – al te waarschijnlijk is die optie echter niet.

Quit Your Lowdown Ways
Oh, you can read out your Bible
You can fall down on your knees, pretty mama
And pray to the Lord
But it ain’t gonna do no good

You’re gonna need
You’re gonna need my help someday
Well, if you can’t quit your sinnin’
Please quit your low down ways

Well, you can run down to the White House
You can gaze at the Capitol Dome, pretty mama
You can pound on the President’s gate
But you oughta know by now it’s gonna be too late

refr

Well, you can run down to the desert
Throw yourself on the burning sand
You can raise up your right hand, pretty mama
But you better understand you done lost your one good man

refr

And you can hitchhike on the highway
You can stand all alone by the side of the road
You can try to flag a ride back home, pretty mama
But you can’t ride in my car no more

refr