Vijftig jaar Hitweek

Het eerste exemplaar van Hitweek, de krant die niet alleen informeerde over Beatmuziek, maar ook verhaalde over zaken waarvan jongeren van hun ouders niks mochten weten, lag vijftig jaar geleden in de kiosk. Dat eerste exemplaar van Hitweek verscheen op 17 september 1965. In de jaren die volgden wist Hitweek regelmatig te zorgen voor gefronste wenkbrauwen, helemaal in de jaren (vanaf 1969) dat het blad verder ging onder de naam Aloha omdat het informeerde over seks en drugs (en steeds minder rock 'n roll). Maar aanvankelijk was Hitweek toch vooral een krantje over muziek. Een krantje dat mede verantwoordelijk is voor de naamsbekendheid van bands en musici als The Doors, Frank Zappa, Cuby + The Blizzards en natuurlijk Bob Dylan, zo leren de geschiedenisboekjes ons.
Natuurlijk zit er een kern van waarheid in de lessen uit de geschiedenisboekjes, maar die lessen verdienen wel enige nuancering.

Toen de allereerste Hitweek verscheen was Bob Dylans eerste in Nederland verschenen single, "Subterranean Homesick Blues", al weer uit de Top 40-lijst verdwenen en stond "Like A Rolling Stone", Dylans tweede single, op het punt om op te klimmen naar zijn hoogst behaalde positie in die lijst (een zevende plek werd op 18 september 1965 bereikt). Die allereerste Hitweek verscheen dus vlak na Bob Dylans doorbraak in Nederland.
Dat neemt niet weg dat Hitweek belangrijk is geweest voor de informatievoorziening over en het verwerven van naamsbekendheid van Bob Dylan in Nederland.
In die allereerste, slechts acht pagina's tellende Hitweek, staan maar liefst twee artikelen over Bob Dylan en beide artikelen lijken te zoeken naar een antwoord op de vraag of Bob Dylan "kommercieel" -om de Hitweek-spelling te gebruiken - is geworden.
Artikel 1: "Er is veel ruzie om het feit dat Bob Dylan nu ineens op de hitparade staat en vijf langspeelplaten uitbrengt. Hij wordt ervan beschuldigd kommercieel te zijn. Hij wordt op een volksmuziekfestival uitgefloten als hij een elektrische gitaar wil gebruiken. Hem wordt zeer kwalijk genomen dat hij zijn komposities laat zingen door de byrds. Ja wat wordt hem eigenlijk niet kwalijk genomen."
Artikel 2: "We moeten dan ook konkluderen, dat Bob Dylan kommercieel is. Althans, sinds kort. Hij is het nl. geworden. Zijn eerste langspeler Bob Dylan was zuiver individualistisch en niet kommercieel. In het begin werd deze plaat dan ook niet goed verkocht.
Zijn 'Subterranean Homesick Blues' is duidelijk een kommerciële plaat. Het gebruik van elektrische gitaren als begeleiding verleent de meeste nummers van Bob Dylan een popaksentje. Op de laatste langspeler Bringin' It All Back Home komen verschillende zuiver-kommerciële nummers voor, op dìe nummers - en dat wèèt Dylan -wordt de plaat nl. verkocht. De overige nièt kommerciële nummers moeten de 'image' van Bob Dylan in stand houden."
Dit tweede artikel staat onder de kop "Is Dylan bedrog?" en daaronder: "Skip Voogd: 'Ja!'".
Het moge duidelijk zijn: Hitweek was aanvankelijk helemaal niet zo gecharmeerd van Bob Dylans muziek. Sterker nog, het lijkt alsof de befaamde jongerenkrant in zijn begindagen de absurde stelregel "alleen als het obscuur is, is het goed" hoog in het vaandel had. Een stelregel die zelfs vandaag de dag nog door veel zogenaamde 'muziekliefhebbers' uitgedragen wordt.

Maar Hitweek draaide bij. Hitweek leek met ieder nummer dat verscheen meer en meer daadwerkelijk te luisteren naar de muziek en niet te kijken naar de omstandigheden, de mythes en de vooroordelen. Meer en meer werd Hitweek een informatiebron over de net verschenen of binnenkort te verschijnen muziek. Zo berichtte Hitweek ruim voor het uitkomen van John Wesley Harding in Nederland over dit album en 'dwong' daarmee CBS Nederland tot het eerder uitbrengen van dit album (zie ook Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978).
Op 25 april 1969 verscheen het allerlaatste nummer van Hitweek. De jongerenkrant zou daarna verder gaan onder de naam Aloha, maar Aloha werd nooit zo goed als Hitweek in zijn beste jaren was.
En ook in die allerlaatste Hitweek treffen we Bob Dylan aan: een foto van Bob Dylan en Johnny Cash, ergens in een kleedkamer.