The Basement Tapes Complete: disc 6

Het is tijd om over de zesde en laatste cd van The Basement Tapes Complete te schrijven. Deze zesde cd is een bonus-cd. Op deze cd staan de opnamen waarbij het schort aan de geluidskwaliteit. En de geluidskwaliteit van een groot aantal opnamen op deze zesde cd laat inderdaad nogal wat te wensen over. Natuurlijk had Sony er voor kunnen kiezen om deze opnamen in een matige geluidskwaliteit niet uit te brengen. Want, laat ik eerlijk zijn, deze zesde cd zal ik niet zo vaak draaien. Toch ben ik erg blij dat Sony het aan heeft gedurfd om ook deze opnamen toe te voegen aan The Basement Tapes Complete. Had Sony dat niet gedaan, dan was de box niet compleet geweest. Ook deze opnamen horen bij de Basement Tapes. En kijk eens naar het lijstje, tel eens even het aantal Dylan-composities op deze cd die in geen enkele andere uitvoering ooit uitgebracht is. Dat zijn er nogal wat. 
Bovendien: Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik weet wel dat ik heel wat uren intensief heb geluisterd naar bootlegs waarop de opnamen minstens net zo beroerd, zo niet beroerder van geluidskwaliteit waren als op deze bonus disc. 
Bovendien bevat deze bonus disc een aantal verborgen pareltjes. Pareltjes die we anders niet gehoord zouden hebben.

1. 2 Dollars and 99 Cents
Eerste gedachte: Het instrumentale intro klinkt als "I Heard It Through The Grapevine". Heerlijk ritme. Al spelende is het zoeken. Een oorwurm.

2. Jelly Bean
Tamboerijn? Deels onzintekst, lijkt het. Is dit al spelende componeren? Naarmate de song vordert lijkt de kwaliteit van het geluid slechter te worden. Fade out.

3. Any Time
Derde song in het min of meer zelfde muzikale stramien. Ondanks de vervorming van het geluid is hoorbaar dat Dylan dit heerlijk zingt. Breekt voortijdig af.

4. Down by the Station
Helaas zeer slecht geluid. Dit klinkt alsof het een schitterende opname had kunnen zijn.

5. Hallelujah, I've Just Been Moved (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Een stuk beter van geluid. Dylan en de mannen van The Band hebben er hoorbaar lol in. Dit lijkt heel sterk op een ander nummer waarvan de titel me nu even niet te binnen wil schieten. (Help!)

6. That's the Breaks
"Alright, it goes something like this." Het is net geen ballad, maar wel lekker. Al spelende wordt de groove gezocht en gevonden (na ongeveer 2 minuten).

7. Pretty Mary
Iets strakker gespeeld dan het vorige nummer. Heerlijke samenzang.

8. Will the Circle be Unbroken (written by A.P. Carter)
De klassieker "Will The Circle Be Unbroken" met een bluesy tintje.

9. King of France
De eerste twee, drie seconden erg slecht van geluid. Daarna is het al snel wat beter. Heerlijk gezongen met minimale muzikale begeleiding. Is dit Dylan achter de piano? Naarmate het nummer vordert komen er meer instrumenten bij. Na een minuut of twee wordt de geluidskwaliteit weer echt onder de maat, helaas.

10. She's on My Mind Again
Country, is de eerste gedachte. Klopt dit wel? Heerlijk deuntje.

11. Goin' Down the Road Feeling Bad (Traditional, arranged by Bob Dylan)
De track begint met 2 seconden van een andere opname ("King Of France"?) Heerlijke piano, klinkt als Dylan achter de toetsen. Heerlijke samenzang. Al spelende komen er steeds meer instrumenten bij. Dit swingt.

12. On a Rainy Afternoon
Iets meer uptempo. Heerlijke melodie, vooral het refrein is zeer aantrekkelijk.

13. I Can't Come in with a Broken Heart
Na 20 seconden stopt de opname. Een tweede poging breekt af na een seconde of 10. Derde poging lijkt goed te gaan. Stevig nummer. Door de slechte geluidskwaliteit komt dit helaas onvoldoende tot z'n recht.

14. Next Time on the Highway
Veel betere geluidskwaliteit. Een heerlijk nummer. Ergens tussen jaren '50 en tijdloos. Breekt helaas voortijdig af.

15. Northern Claim
Bluesy. Heerlijk gezongen.

16. Love is Only Mine
Een verborgen pareltje. Door de vervorming van het geluid kruipt Dylans schitterend gezongen partij de oren in. Helaas breekt het iets voor de 2 minutengrens af.

17. Silhouettes (written by Bob Crewe and Frank C Slay Jr.)
Geen piano en daardoor, zo lijkt het, een minder sterke vervorming van het geluid. Dylan heeft er hoorbaar zin in. Luister naar het eindeloos herhalen van de titel, in samenzang.

18. Bring it on Home
Deze opname begint met veel gepraat. Ik hoor onder andere:
Bob Dylan: "Richard sing this verse."
Richard Manuel: "What song?"
Bob Dylan: "Any song."
Is deze conversatie niet de essentie van The Basement Tapes? Oké, misschien niet de essentie, maar wel één van de essenties.
Het is al spelende zoeken en vooral veel lol met elkaar hebben. Het eindeloos zingen van de woorden "Bring It On Home".

19. Come All Ye Fair and Tender Ladies (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Ineens weer veel beter geluid. Absurd hoog gezongen, deels. Prima nummer, magere uitvoering.

20. The Spanish Song (Take 1)
Piano, tamboerijn. Waar zijn we terecht gekomen? Zuid-Amerika? Nee, het is niet goed, maar wel geestig. Fluiten, gillen, schreeuwen. En daartussen zingen de woorden zichzelf. Alles mag, zo lijkt het. Aan het einde zegt Dylan het nogmaals te willen doen.

21. The Spanish Song (Take 2)
Een tweede poging. Dezelfde ongein met een serieuze knipoog.

22. bonus track
Deze bonus disc bevat een bonus track bestaande uit (fragmenten van) twee nummers: "900 Miles From My Home" in uptempo met viool. Breekt na 40 seconden af. Daarna "Confidential". Aardig geluid. Ergens tussen jaren '50 en Frank Zappa.Veel te kort. Luister vooral ook naar wat Dylan aan het einde zegt... Há! Je hebt helemaal niet zes cd's lang naar Bob Dylan en The Band geluisterd...

Zo, en nu is het tijd om weer bij cd 1 te beginnen...