1. Tears of Rage (Take 1) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
"Listen" zegt Dylan nog voor de muziek start. Take 1 van "Tears of Rage", een stevige bas. Schitterend gezongen. Deel van het refrein samenzang. Deze opname is mij lief.
2. Tears of Rage (Take 2) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
Take 2. Langzaam. Is dit een wals? Het is zoeken en in het zoeken is de muziek breekbaar. Na ruim twee minuten breekt het nummer af.
3. Tears of Rage (Take 3) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
Take 3 is de bekende take, maar nu zonder overdubs. Mooi, maar niet de mooiste van de drie takes. Het breekbare van de eerste en vooral de tweede take is grotendeels verloren gegaan.
4. Quinn the Eskimo (Take 1)
"Quinn" is een nummer waar ik persoonlijk nooit zo veel mee heb gehad (en nog steeds niet heb). Als onderdeel van het grotere geheel - lees Basement Tapes Complete - is het prima op z'n plaats. Dit nummer had natuurlijk gewoon op de 1975-uitgave moeten staan.
5. Quinn the Eskimo (Take 2)
Een tweede take in een iets lager tempo. Deze take staat op Biograph. Voor een 'feestelijk' nummer als "Quinn" ligt het tempo betrekkelijk laag. Mooi orgel-werk van Garth Hudson.
6. Open the Door Homer (Take 1)
De eerste van 3 takes. Heerlijk nummer. De bekende take. Let ook even op de piano.
7. Open the Door Homer (Take 2)
Trager tempo dan de eerste take. Meer gedragen. Gezongen met een geheel andere stem. De coupletten eerder gesproken dan gezongen. Breekt binnen een minuut (helaas) al af.
8. Open the Door Homer (Take 3)
Take 3, poging 2 in een lager tempo. Dit keer zijn de coupletten meer gezongen dan gesproken. Tijdens het refrein gaat Dylan-de-zanger uit zijn dak, lijkt hij alles uit de kast te willen halen.
9. Nothing Was Delivered (Take 1)
De bekende versie. Die piano! Heerlijk. Is dit Dylan achter de toetsen?
10. Nothing Was Delivered (Take 2)
Take 2 met drums. Bluesy, iets hoger tempo. Aan het eind van het nummer wordt take 3 aangekondigd.
11. Nothing Was Delivered (Take 3)
Swing-versie. Een leuk probeersel. Breekt binnen een halve minuut af, helaas.
12. All American Boy (written by Bobby Bare)
Iets mindere geluidskwaliteit. Lol trappen. Een heerlijk nummer. Jammer dat dit maar bij 1 take gebleven is. Stel je een tweede, iets meer uitgewerkte take van dit nummer voor, gelijk op single uitbrengen.
13. Sign on the Cross
Volgens Garth Hudson in de Rolling Stone mini-docu (zie een van de berichten hieronder) is dit nummer puur improvisatie. Dit is al een bijzonder mooie compositie waar mijn mond bij iedere beluistering weer van openvalt. De gedachte dat dit al spelende gecomponeerd is, laat mijn bewondering voor dit nummer alleen maar groeien. Pure schoonheid. Luister naar Dylans stem. Luister hoe hij dit zingt met die lang aangehouden noten. Als je goed luistert hoor je Dylan vlak voor het eerste refrein wat aanwijzingen geven aan de leden van The Band. De ontlading van het refrein en dan weer terug naar het slepende, ingetogen couplet. Dit is ook een van de weinige nummers die ik ken waarbij het praat-zingen echt goed werkt. Na ruim 7 minuten stopt het nummer. Van mij had het nog wel 7 minuten door mogen gaan.
14. Odds and Ends (Take 1)
Scherp gitaarwerk van Robbie Robertson.
15. Odds and Ends (Take 2)
De bekende take. Een iets meer dan de eerste take uitgewerkte versie. Het schudt, het tiert en het is aangenaam. Wat wil een mens nog meer.
16. Get Your Rocks Off
The Dictionary of Contemporary Slang: "get one's rocks off v. 1. to enjoy oneself; 2. to have sexual intercourse". " Nog zo'n nummer waarvan het een schande is dat 't zó lang op de plank heeft gelegen. Dit heeft alles, van (seksuele) spanning tot humor. Slepend en uitdagend. Heerlijk.
17. Clothes Line Saga
Meer humor, droogkloterige humor. De bekende versie. Die heerlijk gezongen conversaties. Dylan 'doet' al zingende stemmetjes, maar niet te. De versie van dit nummer op menig bootleg begint met een korte valse start. Die ontbreekt op deze officiële versie. Waarom? Een bewuste keuze? Geen tape met de valse start voor handen bij het samenstellen van The Basement Tapes Complete? Ik weet 't niet, maar ik mis de valse start wel.
18. Apple Suckling Tree (Take 1)
Rollende piano, tamboerijn en bas (en ergens in de verte een achtergrondkoortje, zo begint 't. Vanaf het refrein komt het orgel er bij. Als je goed luistert, hoor je dat het nummer een aantal malen dreigt te ontsporen, maar Dylan en The Band rammen door.
19. Apple Suckling Tree (Take 2)
Iets meer ingehouden dan de eerste take. Dit is de bekende take. Iets meer uitgewerkt ook dan de eerste take.
20. Don't Ya Tell Henry
"Don't Ya Tell Henry" in de feest-versie met Dylan. (De versie op The Basement Tapes is zonder Dylan, door The Band alleen.) Even ongein tussendoor, zo klinkt het.
21. Bourbon Street
Blues. Dat is de eerste gedachte. Dan toch weer niet. Inclusief blazers (net als op "Don't Ya Tell Henry"), kan zo de straten van New Orleans op. Verre van uitgewerkt. Een heerlijk rommeltje. Dylan: "Play pretty boys!" Ze spelen alsof hun leven er van afhangt, maar nergens "pretty", wel ranzig en aangenaam. Een nummer om over je heen te laten walsen. Gewoon achterover leunen en ondergaan.
Voor mijn gevoel vormen cd 3 en 4 het hart van The Basement Tapes, zonder daarmee de muziek op de andere cd's tekort te willen doen. Misschien dat ik na het beluisteren van de vijfde cd deze aanname weer moet bijstellen. Een heel groot deel van de nummers op de derde en vierde cd van The Basement Tapes Complete werd al eerder officieel uitgebracht en / of circuleerde al jaren op verschillende bootlegs. Toch zijn deze derde en vierde cd een openbaring. De geluidskwaliteit is in alle gevallen zoveel beter dan wat we hadden dat het vaak lijkt tijdens het luisteren naar cd 3 en 4 alsof ik de nummers voor het eerst hoor.
Op naar cd 5. Ik heb er nu al zin in.
2 opmerkingen:
Weer een mooi stuk om te lezen. Enne, wacht maar op cd 5. Ik viel zowat van mijn stoel, zo mooi...
Dank voor het compliment, calexico26. Misschien kom ik vanavond nog aan 5 toe (luisteren, niet schrijven).
Een reactie posten