Nee, ik heb nog steeds geen The Basement Tapes Complete ontvangen. Dat is jammer, maar echt kwaad of verdrietig kan ik er niet van worden. Ik weet dat die box onderweg is. Het vooruitzicht dat ik over een paar dagen kan luisteren is heerlijk.
Vanavond luister ik The Basement Tapes Raw en begin ik met het lezen van Isis issue 176. Dat fanzine lag afgelopen vrijdag al op de deurmat, maar tijd om er in te lezen vond ik in de afgelopen dagen niet.
Wat ik me vooral herinner van de eerste keer luisteren naar The Basement Tapes Raw, naast "One Too Many Morning" (zie hieronder) - is het schitterende "Sign On The Cross", het deinende "Get Your Rocks Off" en... Ach, er is zo veel schoonheid te vinden op deze 2 cd's.
Het is gek. De Basement-opnamen zijn nooit bedoeld geweest voor onze oren en nu krijgen we ze allemaal voor onze voeten geworpen.
Vrijdagavond sprak ik n.a.v. de recensie in NRC Handelsblad een man die helemaal niks met de muziek van Bob Dylan heeft. Toen ik hem vertelde dat de boxset 138 opnamen bevat, allemaal opgenomen in 1967, viel hij eerst even stil. Daarna zei hij alleen: "Wat een productiviteit."
Dat is zo, al vergeet ik dat soms. De hoeveelheid Basement-opnamen is ongekend hoog. 1967 moet wel een van Dylans meest productieve jaren zijn geweest.
En een van zijn meest creatieve.
Voeg bij al die opnamen de onafgemaakte songs, de songteksten die gebruikt zijn als uitgangspunt voor de opnamen op Lost On The River, allemaal door Bob Dylan geschreven, ook in 1967.
Met dit in mijn achterhoofd prijs ik mezelf gelukkig er nu te zijn.
1 opmerking:
Ik heb 'm inmiddels wel (da's het voordeel als je in de buurt van de grote steden waar ze nog platenwinkels hebben, woont). Ik dacht dat ik na een paar uur wel een overdosis zou krijgen maar er is zoveel om in te verdwalen in deze muzikale schatkamer. De Bill Haley-parodie van See You Later Allen Ginsberg! (Wie anders had dat ooit kunnen verzinnen!) En ik vind de bluesversie van Blowing In the Wind nog beter dan het origineel.
En het valt me op hoe goed deze box aansluit op de vorige. Samen geven ze een prachtig inzicht in Dylans muziek en invloeden in die jaren. Inderdaad, wat een produktie. En nog een stapje hoger: wat een creativiteit!
Frans
Een reactie posten