Over ruim een maand verschijnt Lost On The River, een cd waarop een keur aan artiesten songteksten van Bob Dylan - 'overblijfselen' van The Basement Tapes - van nieuwe muziek hebben voorzien.
Ruim een maand geleden plaatste ik hier een bericht over "Nothing To It", het eerste nummer van Lost On The River dat voor de release van dit album opdook. "Nothing To It" klinkt aardig, maar ook niet meer dan dat.
Na het voor het eerst horen van "Nothing To It" werd het elfde deel van The Bootleg Series aangekondigd en verloor ik Lost On The River enigszins uit het oog.
Vandaag kwam ik op Facebook een bericht tegen over "When I Get My Hands On You", wederom een nummer van Lost On The River. Dat nummer kan hier beluisterd worden. Hoe graag ik dit ook mooi wil vinden, het lukt me niet echt. Dit tweede nummer doet mij meer en meer vrezen dat Lost On The River niet mijn ding zal zijn.
Het is wel aardig wat ik hoor, maar het is het net niet. Ik mis het meest essentiële, ik mis de Dylan-touch. Het is moeilijk uit te leggen wat ik dan precies mis, wat die Dylan-touch nou precies is. Maar missen doe ik het.
En toch weet ik nu al dat ik Lost On The River zal kopen, al zullen mijn verwachten minder hoog gespannen zijn dan een tijdje geleden. Ik ga dit album kopen vanwege de teksten.
In het bericht over "When I Get My Hands On You" lees ik dat er nog een derde nummer is vrijgegeven, ergens tussen het opduiken van "Nothing To It" en "When I Get My Hands On You". Dat nummer heet "Married To My Hack" en wordt gezongen door Elvis Costello. Het kost me weinig moeite om ook dit nummer op het internet te vinden. Het staat hier.
Het zal aan mij liggen, maar "Married To My Hack" klinkt als een botsing tussen twee werelden in plaats van een samensmelting. Het kost me moeite om dit van begin tot eind te beluisteren. Geef me dan maar "When I Get My Hands On You" of "Nothing To It".
Wie denkt dat ik hier achter mijn computer zit te genieten van mijn kleine klaagzang, moet ik teleurstellen. Ik heb enorm de pest in. Ik heb uitgekeken naar Lost On The River, maar het lijkt er steeds meer op dat ik mijn hoge verwachtingen naar beneden moet bijstellen.
2 opmerkingen:
Natuurlijk ga je je afvragen hoe het zou heben geklonken als.... Het is een beetje wisselvallig: When I Get... vind ik saai, Married... vind ik best een lekker bluesplaatje. Als de Bootleg Series # 11 uitkomt, ben je alle frustratie vast weer vergeten!
Frans
Het is net als bijvoorbeeld Jonnie Boer een paar nieuwe recepten zou opschrijven voor een gemiddelde kok van een best aardig restaurant ergens... De gerechten die dat oplevert zijn weg te kauwen, maar je rijdt er niet voor om. Ik heb ook altijd het idee dat sommige artiesten dit soort projecten voor het geld of de roem (in de picture blijven) of tegen de verveling doen. Briljant is het zelden.
Een reactie posten