I’m lookin’ good to see you, yeah, and we can have some fun
One more weekend, one more weekend with you
One more weekend, one more weekend’ll do
Bob Dylan - "One More Weekend"
Weekend, heerlijk weekend. Ergens in de middag de platenzaak ingedoken zonder dat ik nou echt veel gevonden heb. Twee cd'tjes rijker, beide uit de bakken vol tweedehands exemplaren: het debuutalbum van Jakob Dylans band The Wallflowers en Moment Of Forever van Willie Nelson. Op Moment Of Forever staat "The Bob Song", een nummer waarvan ik aanvankelijk dacht, bij het zien van de titel, dat dit nog wel eens over Dylan zou kunnen gaan. Niet dus. (Of toch?)
Moment Of Forever eindigt met Willie Nelsons versie van Dylans "Gotta Serve Somebody". Nou hoor ik liever het origineel, maar Willie Nelson heeft het zeker niet slecht gedaan.
Moment Of Forever is best een aardig album, maar zeker niet zo goed als Nelsons Spirit (1996). Dat is en blijft een van mijn favoriete non-Dylan albums.
Van Willie Nelson moet iedere Dylan-liefhebber natuurlijk het album Across The Borderline - vanwege het Nelson / Dylan duet "Heartland" - en de dvd Outlaws And Angels - wederom vanwege een duet met Dylan - hebben.
Gisteravond heb ik Dylan; The Biography van Dennis McDougal uitgelezen. Eerder schreef ik al niet zo gecharmeerd te zijn van dit boek. Met het uitlezen is er niks aan mijn oordeel veranderd. McDougal richt zich in zijn biografie weinig op de muziek en veel, heel veel op het drugsgebruik, de drankzucht, het liefdesleven en dergelijke van Bob Dylan en de mensen rond hem. Een boek over Bob Dylan waarin de drug cocaïne vaker voorbij komt dan de songtitel "Like A Rolling Stone", kan ik maar moeilijk serieus nemen. Daarnaast bevat het boek een aantal stomme fouten. Zo zou "Mixed Up Confusion" voor het eerst in 1985 uitgebracht zijn, kwam Saved in 1981 uit, is Eat The Document een zwart / wit film, beslaat "Brownsville Girl" een hele elpeekant van Knocked out Loaded en haalt McDougal "Sign Of The Times" van Prince en Dylans "Sign On The Window" door elkaar.
Kortom: geen aanrader dit boek. Ik ben blij dat ik 't uit heb. Nu kan ik beginnen in Another Side Of Bob Dylan; A Personal History on the Road and off the Tracks van Victor en Jacob Maymudes.
Na het plaatsen van dit bericht en het afsluiten van de computer, ga ik echter niet gelijk lezen in het Maymudes-boek. Mijn oren schreeuwen om gevoed te worden. Ze verlangen naar New Morning. Niet pas net, maar eigenlijk de hele dag al. Ik ben opgestaan met "One More Weekend" in mijn hoofd zonder dat ik de bijbehorende droom nog kan terughalen.
Ik druk zo de computer uit, leg New Morning op de draaitafel en wacht tot "One More Weekend" voorbij komt. Misschien dat ik me dan kan herinneren.
En als de herinnering niet terug komt, is dat ook prima. Dan heb ik in ieder geval een aangenaam stuk muziek gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten