Ik ben nog nooit in Baltimore, Maryland geweest. Ik verwacht ook niet in dit leven nog toe te komen aan een bezoek aan deze stad aan de oostkust van de Verenigde Staten. Dat geeft niet, ik ben er niet minder gelukkig om.
Op 8 november 1999 gaf Bob Dylan een concert in Baltimore. Ik luister nu naar een opname van dit concert. Ik probeer te luisteren als was ik aanwezig bij dat concert, dus zonder enige kennis van de setlist. Dat houd ik niet lang vol, al tijdens het derde nummer wint de nieuwsgierigheid het van de behoefte aan onwetendheid en surf ik naar Olof's Files. Dat derde nummer is "Visions Of Johanna" en Dylan zingt het met zorg, met ingehouden emotie. Het kabbelt zonder te vervelen. En net wanneer de sleet er in lijkt te komen, begint hij de woorden te strekken. Precies goed.
Pas echt goed wordt het bij het vierde nummer, "Ring Them Bells". Dit is zingen zoals alleen Dylan dat kan. Rekken, strekken, kruipen in de woorden.
Na "Ring Them Bells" - is dat het beste dat deze opname te bieden heeft? - volgt "Tangled Up In Blue". Daar ben ik nu. En nee, het is geen uitschieter. Eerder een automatische piloot. Dat geeft mij de tijd om te melden dat de eerste twee nummers, "I Am The Man, Thomas" en "Mr. Tambourine Man" zeker goed, maar niet groots waren.
Het geeft me tijd om in de informatie op Olof's Files te duiken.
Het is een korte setlist, vijftien nummers waarvan de laatste vier encores. Tijdens de laatste twee encores speelt Phil Lesh basgitaar. Was Lesh niet het lid van The Grateful Dead dat zijn veto uitsprak toen Dylan lid wilde worden van The Grateful Dead?
Inmiddels loopt "Tangled Up In Blue" tegen het eind en blaast Dylan een aardig stukje harmonica waarmee hij het nummer nog enigszins weet te redden.
Als het goed is stappen de bandleden en Dylan nu over van akoestisch naar elektrisch om te beginnen met "Big River".
"Big River" swingt en schudt. Het is niet de enige cover tijdens dit concert. Dat begon al met "I Am The Man, Thomas" en tijdens de encores, zo lees ik op Olof's Files, krijg ik nog "Friend Of The Devil" en "Not Fade Away" voorgeschoteld.
Nu ik al zoveel songtitels genoemd heb, kan ik net zo goed de hele setlist geven:
01. I Am The Man, Thomas
02. Mr. Tambourine Man
03. Visions Of Johanna
04. Ring Them Bells
05. Tangled Up In Blue
06. Big River
07. Joey
08. Down Along The Cove
09. Man In The Long Black Coat
10. Tombstone Blues
11. Like A Rolling Stone
12. Love Sick
13. Rainy Day Women # 12 & 35
14. Friend Of The Devil
15. Not Fade Away
Bij het staren naar zo'n setlist probeer ik me altijd voor te stellen hoe het zal klinken, wat de positieve uitschieters zijn. Bij het staren naar deze setlist zou ik er gelijk "Mr. Tambourine Man", "Visions Of Johanna", "Ring Them Bells", "Man In The Long Black Coat" en "Friend Of The Devil" uitpikken als songs waar ik veel van verwacht. "Ring Them Bells" heeft die verwachting zeker al waargemaakt.
Starend naar de overige songtitels verwacht ik van "Tombstone Blues" en "Like A Rolling Stone" dat het 'stampers' zijn die in die concerthal in Baltimore op die novemberdag in 1999 prima werkten, maar op de in de huiskamer afgespeelde opname minder sterk zullen overkomen.
Met "Rainy Day Women #12 & 35" heb ik nooit zo heel veel gehad. Niet als studio-opname helemaal aan het begin van Blonde On Blonde en nog minder als crowd pleaser tijdens concerten. Maar wie weet, misschien weet Dylan mij te verrassen. Zo ver ben ik nog niet.
Het is "Joey" waar ik nu naar luister. Zeker aardig, Dylan probeert alles uit de kast te halen, dat lukt goed tijdens de coupletten. De refreinen zijn wat minder sterk. Het steeds herhalen van "Joey" werkt niet. Het lijkt wel alsof het te weinig lettergrepen voor Dylan zijn om daadwerkelijk er mee te spelen zoals hij met de woorden van de coupletten speelt.
De eerste twee regels van "Down Along The Cove" beloven veel goeds. Een tweede hoogtepunt tijdens dit concert. Blijft Dylan het volhouden? Kan hij deze ik-rek-de-woorden-tot-ze-bijna-knappen zingtechniek volhouden tot het eind van het nummer? En als hij dat kan, werkt het dan ook? Geef me even tijd om te luisteren.
Het werkt.
Na "Down Along The Cove" gaat het tempo een flinke stap terug en komt het geluid van het mysterie de concertzaal binnen drijven: "Man In The Long Black Coat". Op Oh Mercy drijft het schitterende "Man In The Long Black Coat" op sfeer, een sfeer die in een concertzaal niet te reproduceren is (en ik denk ook niet dat Dylan ooit de intentie heeft om te reproduceren wat eerder is vastgelegd) en toch, op dit podium, op deze avond, weet Dylan elk mysterie dat "Man In The Long Black Coat" tot zo'n schitterend nummer maakt te bewaren. Ik zit hier thuis te schelden, op het publiek dat doodleuk door deze werkelijk schitterende versie van dit nummer zit te praten.
Deze "Man In The Long Black Coat" is absoluut het beste dat dit concert tot nog toe te bieden heeft.
Twee hoogtepunten zijn nummers van Oh Mercy: "Ring Them Bells" en "Man In The Long Black Coat". Ik moet er niks achter zoeken, ik moet alleen constateren.
"Tombstone Blues" is, zoals verwacht, een stamper. Een plezier om in een concertzaal over je heen te laten walsen, maar luisterend naar de opname in de huiskamer werkt het minder goed. "Like A Rolling Stone" is in een wat lager tempo dan ik verwachtte gespeeld en door dat wat lagere tempo veel minder het feestnummer voor de encores dan ik dacht.
De encores beginnen met "Love Sick". Een uitvoering zoals er zovele zijn. Geen verrassingen, gewoon goed.
Party animal "Rainy Day Women #12 & 35" laat ik voorbij trekken. Een uitstekend moment om even koffie te zetten. Het is niet slecht, het is gewoon niet mijn ding.
Ondertussen kan ik ook nog wel wat feitjes opzoeken. Zo lees ik op Olof's Files dat dit pas de tweede keer is dat Dylan "Big River" en "Down Along The Cove" live speelt. "Big River" speelt hij voor het eerst live op 7 augustus 1988, "Down Along The Cove" op 10 juli 1999.
Na "Rainy Day Women #12 & 35" volgt het voorstellen van de band. De koffie is nog niet helemaal klaar, helaas. Luisteren naar "Friend Of The Devil" met een kop koffie binnen handbereik klinkt wel aanlokkelijk.
Nou maar hopen dat "Friend Of The Devil" vanavond goed is.
Sssst, het begint.
Is dat de mandoline van Larry Campbell die ik daar hoor? Dat moet wel. Heerlijk dit. "Friend Of The Devil" is eigenlijk altijd wel goed, maar zeker niet altijd geweldig. Vanavond is het goed en dat is goed genoeg voor nu.
Nog één nummer te gaan: "Not Fade Away", dat heerlijke nummer van Buddy Holly. Ik heb Dylan het al wel vaker horen spelen, maar de opnamen die ik gehoord heb vielen me altijd wat tegen. Dat doet dit nummer vanavond niet. Strak, zoals het hoort, met scherpe samenzang. Ronduit heerlijk.
Dit publiek, hoorbaar enthousiast op de opname, is na "Not Fade Away", na een nieuw hoogtepunt tijdens dit concert naar huis gestuurd.
En zoals altijd na het beluisteren van een concertopname, stel ik me voor hoe het publiek druk kwebbelend, vol enthousiasme over het net ervaren concert, de zaal uitstroomt, de nacht in gaat. De kou die tegen de bezwete wangen slaat. Hoe de mensen lopen richting auto of trein en niet in staat zijn veel meer uit te brengen dan "Oh man, fantastisch!"
De opname van het concert van 8 november 1999 is goed, maar zeker niet geweldig van geluid. Met name in het tweede deel van het concert is er wat te veel bas. Dit concert heeft, in mijn oren, zeker een aantal hoogtepunten. Ik denk daarbij aan "Ring Them Bells", "Man In The Long Black Coat", "Down Along The Cove" en "Not Fade Away", maar dit maakt dit concert nog niet tot een must hear. Het is een van de vele concerten waarvan het goed is om er een keer voor te gaan zitten, alsof je in de concertzaal zit, om de muziek aan je voorbij te laten trekken en bij het verlaten van de zaal te denken "dat was 't dan, op naar de volgende".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten