Kijk naar de jas en vooral die sjaal. De bakstenen muur achter de man op de foto. Ik denk gelijk aan Blonde on Blonde.
Een eerbetoon? Parodie? Kopie? Ik weet het niet. Misschien is de overeenkomst er alleen in mijn kop en had deze afbeelding een plekje moeten krijgen in de rubriek "Bob Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is". Misschien is het puur toeval en heeft de fotograaf nog nooit van Bob Dylan of Blonde on Blonde gehoord.
Het is dinsdagavond. 'Mevrouw Tom' oefent op de eerste verdieping haar fluitpartijen voor een aanstaand concert. Zoonlief zit op zijn kamer huiswerk te maken en dochterlief kijkt televisie. Het koffiezetapparaat pruttelt. Vanmiddag had ik mij voorgenomen om vanavond weer eens een stuk te lezen in Dylan; The Biography van Dennis McDougal. Ik ben al weken geleden begonnen met het lezen van Dylan; The Biography. Ik doe nooit zo lang over het lezen van een boek. Het ding van McDougal staat mij tegen. Het is niet eens zozeer slecht geschreven. Het is veel meer de inhoud dan de stijl die mij tegenstaat. Het boek staat vol met roddel en achterklap, daarom heb ik er al tijden niet meer in gelezen.
En toch moet ik het van mezelf tot de laatste bladzijde lezen. Ik heb er ooit geld voor neergelegd en dus moet ik wel. Een boek lees je niet half, dat is zonde.
Ben ik een zuinige Hollander geworden? Ik hoop het niet.
Het zal wel iets met opvoeding te maken hebben.
Ik moet 't lezen, helemaal. Maar vanavond hoef ik niet. Vanavond heb ik een excuus. Na het zien van de hoes van Gospel Morning van The Chamber Strings voel ik een onweerstaanbare behoefte om Blonde on Blonde te horen.
Ik weiger om te lezen terwijl ik naar Blonde on Blonde luister. Dat doe ik niet. Lezen tijdens het luisteren werkt niet voor mij. Ik wil mijn concentratie volledig kunnen richten op de muziek en niet hoeven te verdelen tussen boek en plaat.
Ik hoef vanavond niet te lezen.
Ik mag luisteren.
En dus wordt het toch nog een mooie avond.
7 opmerkingen:
Maar dit alles had je natuurlijk beter alleen maar kunnen denken dan opschrijven. Je blog is inmiddels tijdverspilling voor de liefhebber. Misschien moet je het opheffen en je bij één van de meer serieuze fora voegen Tom. Bijdragen worden gewaardeerd, ook van kenners die niets met de hedendaagse Bob hebben.
Beste anoniem, het spijt me dat je er zo over denkt. Ik hoop dat je elders vindt wat je zoekt.
Tom
van mij mag je door gaan op je persoonlijke wijze Tom, dorre analyses zijn er al genoeg, en trekken mijns inziens de geïnspireerde songs van Dylan teveel in het academische, die rationele molen die ook al zoveel literatuurbeleving naar de galemiezen heeft geholpen... en je duikt vaak genoeg de diepte in, maar zonder vertoon...
Keurig beantwoord Tom! Deze 'kenner' was een vent geweest als hij anoniem was weggebleven van je blog. Zo gemakkelijk dat anonieme zeiken als iets je tegenvalt op internet...
Ja, zonde van 't geld, maar dubbel zonde als je je schaarse tijd ook nog ns vermorst aan zo'n roddel-boek dat duidelijk niet jouw ding is. Steek die tijd dan liever in iets dat wel waardevol is, bv een stukje voor deze site die ik (en hans, en vele anderen) altijd met veel genoegen lees, of in het draaien van een lang niet-gedraaide plaat, enz enz ...
M.I.
Die kerel op de hoes is Kevin Junior, de zanger van The Chamber Strings. In interviews laat hij Dylans naam wel eens vallen. Bij de muziek van The Chamber Strings vraag ik me trouwens vaak af waar beïnvloeding eindigt en imitatie begint, maar toch: geen slechte groep hoor. Ze stonden vorige zaterdag nog in het voorprogramma van Paul Weller in Cleveland, Ohio. Neen, dus zeker geen toeval of mijn naam is Pietje Puk.
(Johan)
Hoi Johan,
Dank voor je reactie. Misschien toch maar eens naar The Chamber Strongs luisteren.
Dank ook aan Hans, Hans en I.M. voor de reacties!
Een reactie posten